Κοινωνικό Θεατροπωλείο για δεύτερη χρονιά

Το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος συνεχίζει, για δεύτερη χρονιά, το "Κοινωνικό Θεατροπωλείο" με στόχο να στηρίξει κοινωνικά ιδρύματα της πόλης. Ηθοποιοί του κρατικού σκηνοθετούν παραστάσεις και οι θεατές που θα τις παρακολουθήσουν καλούνται να καταβάλλουν αντί εισιτηρίου, τρόφιμα μακράς διάρκειας (κονσέρβες, ζυμαρικά, όσπρια κτλ).
Τα τρόφιμα θα διατεθούν στους εξής οργανισμούς και ιδρύματα: "Το χαμόγελο του παιδιού", "Ελληνικό παιδικό χωριό", "Ίδρυμα ορφανοτροφείο θηλέων Η Μέλισσα", "Παπάφειο ίδρυμα" και "Ξενώνας προστασίας αγάμων μητέρων "Το σπίτι της Μαρίας".

Αναλυτικά το πρόγραμμα:

Κυριακή 12/5 & Παρασκευή 17/5, Σάββατο 18/5 & Κυριακή 19/5/13 

Contractions του Mike Bartlett 

Μετάφραση: Χρήστος Νικολόπουλος
Σκηνοθεσία: Ιορδάνης Αϊβάζογλου
Σκηνικά κοστούμια: Κατερίνα Κολιοπούλου
Μουσική : Δημήτρης Κανίογλου
Βίντεο art: Χρίστος Κοκκαράκης
Βοηθός σκηνοθέτη: Ερμιόνη Πολιτίδου
Παίζουν: Manager: Τρυφωνία Αγγελίδου, Emma: Λίλα Βλαχοπούλου.

Τρίτη 14/5/13 

Δελτίο καιρού, ποιητικό αναλόγιο με ποιήματα της Φανής Αθανασιάδου.
Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνα Ματζίρη
Διαβάζουν οι: Χρύσα Ζαφειριάδου, Χρίστος Νταρακτσής, Μαριάννα Παπασάββα, Στέλλα Ράπτη, Θάνος Φερεντζέλης.

Τετάρτη 15/5, Τετάρτη 22/5 & Τετάρτη 29/5 

Θέλετε να χορέψουμε, Μαρία;, βασισμένο σε κείμενα της Μέλπως Αξιώτη.
Σκηνοθεσία, δραματουργική επεξεργασία, ερμηνεία: Αννέτα Κορτσαρίδου
Επιμέλεια σκηνικού χώρου: Νίκος Συμεωνίδης, Νίκος Τσώνης, Κώστας Γεράσης
Επιμέλεια κοστουμιών: Κωνσταντίνα Μαντζούκα
Φωτισμοί: Άρης Βακός.

Παρασκευή 24/5, Σάββατο 25/5, Κυριακή 26/5/13 

Η ρομαντική μου ιστορία του Daniel C. Jackson 

Μετάφραση: Κοραλία Σωτηριάδου
Σκηνοθεσία: Αστέρης Πελτέκης
Παίζουν: Ροζαλία Μιχαλοπούλου, Ευγενία Πανταζόγλου, Αστέρης Πελτέκης.

Παρασκευή 31/5, Σάββατο 1/6 & Κυριακή 2/6/13 

Souvenir de Salonique, μια σκηνική σύνθεση με κείμενα συγγραφέων με θέμα την Θεσσαλονίκη του 20ού αιώνα.
Δραματουργική επεξεργασία: Στέλλα Ράπτη – Χρίστος Νταρακτσής
Σκηνοθεσία: Χρίστος Νταρακτσής – Στέλλα Ράπτη
Βίντεο: Χρίστος Κοκκαράκης
Παίζουν: Ροζαλία Μιχαλοπούλου, Στέλλα Ράπτη.

Όλες οι παραστάσεις θα δοθούν στο Μικρό Θέατρο της Μονής Λαζαριστών (Κολοκοτρώνη 22, Σταυρούπολη, Θεσσαλονίκη).

Πληροφορίες & κρατήσεις για τις παραστάσεις του "Κοινωνικού Θεατροπωλείου" μπορούν να γίνουν τηλεφωνικά στα ταμεία του ΚΘΒΕ, στο τηλ: 2315 200200.

Κριτική θεάτρου: Η άλωση της Κωσταντίας του Γιάννη Μακριδάκη

Δίχως χρώματα κι αρώματα...

Η άλωση της Κωσταντίας του Γιάννη Μακριδάκη, σε σκηνοθεσία Χρήστου Βαλαβανίδη, στο Κολοσσαίον.

Η παράσταση αποτελεί άλλη μια απόπειρα μεταφοράς λογοτεχνικού κειμένου στη θεατρική σκηνή, τάση που εσχάτως, μονοπωλεί το ενδιαφέρον θιάσων και θεατρικών ομάδων.  

Η Κωσταντία, ρωμιά της Πόλης, λαμβάνει ένα γράμμα. Όταν ανοίγει τον φάκελο, ο καλά περιχαρακωμένος κόσμος της καταρρέει, παρασύροντας μαζί του όλα όσα μέχρι τότε ήταν δεδομένα. Το μυθιστόρημα του Μακριδάκη παρουσιάζει μέσα από ένα ταξίδι στο παρελθόν, τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τον Άλλο και τον φόβο απέναντι στην εθνική, πολιτική, θρησκευτική διαφορετικότητα. Η Κωσταντία μαθαίνει πως ο γαμπρός της δεν είναι ρωμιός —όπως μέχρι τώρα γνώριζε— αλλά Τούρκος κατά το ήμισυ, υιοθετημένος από ελληνική οικογένεια. Η πληροφορία αυτή πυροδοτεί τον ψυχολογικό όλεθρο της Κωνσταντίας, που έχοντας ζωντανές τις εικόνες του διωγμού του 1955 δεν μπορεί να αποδεχτεί έναν οθωμανό γαμπρό και έναν μικτό γάμο. Από την ολική καταστροφή της άλωσης και την ορμή του πολιορκητικού κριού του γαμπρού της, την σώζει η πολυλογού, κουτσομπόλα φίλη της, η Βαγγελία. Μαζί διαβάζουν την πολυσέλιδη εξομολόγηση του γαμπρού της, που εξελίσσεται σε ολονυχτία αποκαλύψεων και περιδιαβάσεων στα γοητευτικά σοκάκια της Κωνσταντινούπολης.

Το γεμάτο χρώματα και αρώματα κείμενο του Μακριδάκη μεταφέρεται στη σκηνή με έναν τρόπο που παραπέμπει σε θεατρικό αναλόγιο. Ο Βαλαβανίδης επιλέγει να παρουσιάσει την ιστορία στήνοντας δύο παράλληλους σκηνικούς χώρους: το μικρό σαλόνι της Κωνσταντίας και δίπλα το γραφείο του γαμπρού της, του Γιάννη (στον ρόλο ο Βασίλης Παλαιολόγος σε μια άρυθμη, χειμαρώδη αφήγηση). Ο σκηνοθέτης περιορίζει κάθε στοιχείο θεατρικότητας, υπερτονίζοντας μια στατικότητα, αφού στο μεγαλύτερο μέρος της παράστασης τα πρόσωπα είναι καθηλωμένα σε πολυθρόνες. Δεν αρκεί η αφήγηση για να ξεδιπλωθεί μια ιστορία που θα κεντρίσει το ενδιαφέρον, όταν όλα τα υπόλοιπα στοιχεία της σκηνικής πράξης αποπνέουν έντονα την αίσθηση της προχειρότητας. Ένας αδιάφορος σκηνικός χώρος με ελάχιστα αντικείμενα (η μινιμαλιστική αισθητική είναι ευπρόσδεκτη, αρκεί να μη στερείται έμπνευσης) και μια σειρά σκοτεινών εικόνων απο τη ζωή στην Πόλη -μετά βίας διακρίνονται- που προβάλλονται στον τοίχο υπογραμμίζοντας τη δράση, συμπληρώνουν τη λίστα των άστοχων επιλογών. Η παράσταση δεν απογειώνεται στιγμή και ο συγκρατημένος, φυσικός τρόπος που προσεγγίζει η —επιρρεπής στις ερμηνευτικές υπερβολές— Άννα Βαγενά το αμόκ του χαρακτήρα που υποδύεται και το «αχαλίνωτο» μπρίο της Ελένης Γερασιμίδου που είναι απολαυστική και εύστοχη στην περσόνα της πολυλογούς, τσαούσας πολίτισσας, είναι τα δύο στοιχεία που συγκρατώ από μια παράσταση που κατακλύζεται από πληκτικές και αμήχανες, αφηγηματικά, στιγμές.

Κορνήλιος  Ρουσάκης

Βιβλιοπαρουσίαση: Νέο γαλλικό θέατρο 2

Γκυγιώμ Γκαλλιέν, Λωράν Γκωντέ, Έντζο Κορμάν, Νέο γαλλικό θέατρο 2: Η θύελλα επιμένει. Γκυγιώμ, γλυκιά μου. H γαλάζια τίγρις του Ευφράτη, μετ. Μαρία Ευσταθιάδη, Δήμητρα Κονδυλάκη, Ανδρέας Στάικος, Άγρα 2013.

Ο τόμος αυτός παρουσιάζει τρεις φωνές του σύγχρονου γαλλικού θεάτρου. 

Ο Κορμάν, ο μεγαλύτερος των τριών, εκδίδει τα πρώτα του έργα κατά τη δεκαετία του ’80. Αποτελεί έναν από τους λίγους επιζώντες μιας λαμπρής παθιασμένης γενιάς που έσβησε νωρίς: εκείνης των B. M. Koltès, D. G Gabilly, J. L Lagarce.
Τον συγγραφέα αυτόν ακολουθούν δύο πολύ διαφορετικές φωνές, με κάποια κοινά χαρακτηριστικά: Ο Γκυγιώμ Γκαλλιέν και ο Λωράν Γκωντέ γεννήθηκαν το 1972∙ επιλέγουν τη μορφή του μονολόγου. Ενώ όμως ο ένας στρέφεται εσκεμμένα προς τη σύγχρονη εποχή με καυστικό χιούμορ, ο άλλος ανατρέχει στην Ιστορία και στο επικό ύφος.

Έντζο Κορμάν: Η θύελλα επιμένει
- "Αυτή η κρύα νύχτα θα μας κάνει όλους αλλοπαρμένους και παράφρονες" λέει ο τρελός του βασιλιά Λήρ, ενώ η καταιγίδα λυσσομανά στην άγονη γη, στην τρίτη πράξη της τραγωδίας που ο Σαίξπηρ έγραψε στις αρχές του 17ου αιώνα. Είναι στα τέλη του 20ου αιώνα, στη διάρκεια μιας άλλης κρύας νύχτας, όταν ο νεαρός Αυστριακός σκηνοθέτης Νάταν Γκόλντινγκ προτείνει στον ηλικιωμένο Τέο Στάινερ, μυθική φιγούρα του μεταπολεμικού αυστριακού θεάτρου, να βάλει ένα τέλος στα εικοσιπέντε χρόνια σιωπής και εξορίας, και να παίξει τον βασιλιά Λήρ σε μια βερολινέζικη σκηνή. Γιατί η φιγούρα του έκπτωτου βασιλιά οδηγεί τον παλιό ηθοποιό περισσότερο από μισό αιώνα πίσω, στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Τερεζίν; 139.654 Εβραίοι από την Ευρώπη εξορίστηκαν εκεί. Μόλις 17.320 επέζησαν. "Όταν γεννιόμαστε, πλαντάζουμε που ερχόμαστε/ σε τούτη τη μεγάλη των τρελών σκηνή" λέει ο βασιλιάς Λήρ.

Γκυγιώμ Γκαλλιέν: Γκυγιώμ, γλυκιά μου!
- "Η πρώτη ανάμνηση που έχω από τη μητέρα μου είναι όταν ήμουν τεσσάρων ή πέντε χρονών. Μας καλούσε για το δείπνο, εμένα και τον αδελφό μου, λέγοντας: ''Γκυγιώμ, γλυκιά μου!'' και πριν δυό μέρες, που της μίλησα τελευταία φορά στο τηλέφωνο, κλείνοντας μου είπε: ''Σε φιλώ, αγαπημένη μου". Με τρόπο αυτοβιογραφικό και ξεκαρδιστικό, ο Γκαλλιέν εκμεταλλεύεται τα παιδικά του χρόνια, τις απογοητεύσεις του, τις προσωπικές του αδυναμίες. Όπως διαφαίνεται από τον τίτλο του έργου, η μητέρα του τον ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα αδέλφια του, αναγκαστικά "υποδύεται το κορίτσι", ακόμη και στον τόνο της φωνής. Ο μονόλογος που απορρέει διερευνά την έννοια του φύλου ως στοιχείου ταυτότητας, με διαβρωτικό χαρακτήρα που ξέρει πως να διεγείρει τη σκέψη γύρω από τραυματικά θέματα.

Λωράν Γκωντέ: Η γαλάζια τίγρις του Ευφράτη
- Ο Αλέξανδρος θα πεθάνει. Αφού νίκησε τον Δαρείο, κατέκτησε τη Βαβυλώνα και τη Σαμαρκάνδη, έχτισε νέες πόλεις και ίδρυσε μια τεράστια αυτοκρατορία, ο πυρετός τον καταβάλλει. Του απομένουν λίγες ώρες ζωή. Δεν φοβάται. Ατενίζει το θάνατο και τον καλεί να πλησιάσει για να του διηγηθεί ο ίδιος τη ζωή του. Ο Αλέξανδρος μιλάει και ο θάνατος ακούει. Τον αφήνει να ξαναζήσει τη μέθη της εποχής του και να ξανανιώσει, για μια τελευταία φορά, την επιθυμία τίποτα να μην αναχαιτίσει την πορεία του. Να φτάσει ακόμα πιο μακριά, σε άγνωστα εδάφη. Την επιθυμία να μείνει για πάντα πιστός σε αυτή την εσωτερική δίψα που τίποτα δεν μπορεί να την κατευνάσει. Έπος, τραγικό ποίημα, απόλυτο θέατρο μέσα από τη γλωσσική τεχνική του, το εξαιρετικό αυτό κείμενο του Γκωντέ θυμίζει αρχαία τραγωδία.

Θεατρικές Συνθέσεις ΙΙ, με όχημα τον Σαίξπηρ

Συνεχίζεται στο Κέντρο Τέχνης και Πολιτισμού Beton 7, το φεστιβάλ Θεατρικές Συνθέσεις ΙΙ, που έχει σαν βάση τα έργα του Σαίξπηρ. Στο φεστιβάλ —που θα συνεχιστεί μέχρι τον Ιούλιο του 2013— συμμετέχουν 14 θεατρικές ομάδες.


Οι παραστάσεις που θα παρουσιαστούν τον Μάιο και τον Ιούνιο είναι:

Όλα τα χθες, I used to be..., σε σύλληψη, σύνθεση και σκηνοθεσία Μαρίας Μητροπούλου.

Υπάρχει ένας χώρος στο άχρονο που κατοικείται από δαιμόνιους νόες που ίπτανται και περιφέρουν την εγγενή δυσθυμία τους απέναντι στο καθεστώς των ανθρώπινων πραγμάτων. Αυτή τους η δυσθυμία υποκρύπτει θεμελιώδη ερωτήματα: πώς να ζεις, που ζεις, γιατί ζεις μα κυρίως τι είσαι.
Δύο τέτοιους δαιμόνιους νόες απέσπασε ο Σαίξπηρ και τους ενέπλεξε στο ανθρώπινο δράμα. Τον Άμλετ και τον Μάκβεθ. Αυτά τα δύο όντα κάνουν μία ισχυρή συμμαχία απέναντι στον φόβο, ο οποίος παραμερίζει τα πάντα και οδηγεί στο χάος την ανθρώπινη ύπαρξη, καθιστώντας την μέσα του, ικανή να ζει στο σκοτάδι. Προσλαμβάνοντας ως δικές της πια της ιδιότητες του σκοταδιού. Οι δύο τους θα εισβάλλουν στην ανθρώπινη μνήμη ανατρέποντας τις σταθερές του ανθρώπινου έθους και ήθους. Μα κυρίως θα εισβάλλουν στη δική τους μνήμη, την εξαγριωμένη μνήμη από του ενός τις πράξεις και του αλλουνού την απραξία.

Μετάφραση: Γιώργος Χειμωνάς
Σκηνογραφική επιμέλεια και κοστούμια: Kenny Mac Lelan
Σχεδιασμός φωτισμών: Σάκης Μπιρμπίλης
Επιμέλεια κίνησης: Δέσποινα Μαλλιαρού
Βοηθός Σκηνοθέτη: Δέσποινα Μονογιού
Φωτογραφίες: Δημήτρης Σκόνδρας
Παίζουν: Δημήτρης Δρόσος, Μαρία Μητροπούλου.

Δευτέρα & Τρίτη 13, 14, 20, 21, 27, 28 Μαΐου & 3, 4 Ιουνίου 2013.

Πολύ κακό για το τίποτα, σε σκηνοθεσία Ελένης Βλάχου.

Γραμμένο το 1598 από τον νεαρό τότε Σαίξπηρ, εκτυλίσσεται στην αναγεννησιακή Σικελία. Δύο νέες κοπέλες σε ηλικία γάμου. Η μία στον αγώνα για τον εκλεκτό της καρδιάς της, η άλλη δηλωμένη κατά του έγγαμου βίου. Δύο νέοι άντρες που μόλις επέστρεψαν απ’ τον πόλεμο. Ο ένας αναζητώντας τον έρωτα, ο άλλος ορκισμένος εργένης. Ένας χορός με μάσκες, και αμέτρητες παρεξηγήσεις με αποτέλεσμα όλο αυτό να αποδειχθεί ότι δεν ήταν παρά "πολύ κακό για το τίποτα".

Η παράσταση είναι μια διασκευή βασισμένη στη μετάφραση του Βασίλη Ρώτα, ένα project 70 λεπτών τοποθετημένο στην αισθητική των 40’s και με ήρωες που θα μπορούσαν να είναι ο καθένας μας.

Μουσική: Γιώργος Νικητόπουλος
Κοστούμια: Αννούσα Μελά, Πάτια Ιορδανίδου.
Φώτα: Ελίζα Αλεξανδροπούλου
Χορογραφία: Τατιάνα Μύρκου.

Παίζουν: Δώρα Κοφινά, Άννα Μαντά, Κωνσταντίνος Μάρκελλος, Γιάννης Μοναστηρόπουλος, Άλκης Μπακογιάννης, Βασίλης Παναγιωτίδης, Αγγελική Παναγιωτοπούλου.

15,16, 22,23,24,29,30,31 Μαΐου 2013.

Sexperience, σε δραματουργική σύνθεση και σκηνοθεσία Κατερίνας Δασκαλάκη.

Το Sexperience συντέθηκε με αφορμή το φεστιβάλ και η ιδιαιτερότητά του είναι ότι ενώ αποτελείται αποκλειστικά από ατάκες του Σαίξπηρ είναι ένα καινούργιο έργο με δική του αυτόνομη υπόθεση.
Είναι ένα πολιτικο-σεξουαλικό θρίλερ και λειτουργεί ως μια αισχρή απεικόνιση ενός σκανδαλοθηρικού περιοδικού. Είναι ένα έργο για τα σκάνδαλα της πολιτικής ζωής, τις μίζες, τους εκβιασμούς, τις υπογραφές μέσα στη νύχτα. Ένα έργο για το χάσιμο της παρθενίας, τη χλιδή και τις... εκπαιδευμένες μπίμπο.
Ο Χάρρυ και η Ταμόρα είναι ένα ζευγάρι που ζει μέσα στον πλούτο, τις ακολασίες και τη διαφθορά. Τα χρήματά τους προέρχονται από αθέμιτες κρατικές συναλλαγές και από τους οίκους ανοχής που διατηρούν στο κέντρο της πόλης. Όταν ζητάνε από έναν πολιτικό να τους στηρίξει στις άνομες δραστηριότητές τους κι εκείνος αρνείται, ξέρουν ποιο θα είναι το επόμενο βήμα τους...

Σκηνικά-Κοστούμια: Χριστίνα Κωστέα
Μουσική: Erlend Kristensen, Åsmund Skuterud, Πέννυ Μπινιάρη
Φωτογραφίες: Κατερίνα Τζόβα
Make up artist: Μαρίνα Τσιατά
Παίζουν: Μίλτος Σαμαράς, Κατερίνα Δασκαλάκη, Φαίη Ζαρμπή, Κώστας Ζέκος.

Δευτέρα & Τρίτη 13, 14, 20, 21, 27, 28 Μαΐου & 3, 4 Ιουνίου 2013.

Στο Beton 7, Πύδνας 7, Βοτανικός, Αθήνα.

 

Τι θα παρουσιάσουν τα Δημοτικά Περιφερειακά Θέατρα το φετινό καλοκαίρι

Σε μια περίοδο που το μέλλον των Δημοτικών Περιφερειακών Θεάτρων -έπειτα από μια τριαντάχρονη παρουσία στον χώρο του πολιτισμού- κρίνεται αβέβαιο, λόγω της υποχρηματοδότησης και της έλλειψης ξεκάθαρου πλαισίου λειτουργίας, κάποια θέατρα της περιφέρειας συνεχίζουν να αντιστέκονται, να προγραμματίζουν και να παράγουν καλλιτεχνικό έργο.
Μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι αράδες, οι παραστάσεις που έχουν ανακοινωθεί και θα περιοδεύσουν σε όλη την Ελλάδα το θεατρικό καλοκαίρι του 2013, είναι οι εξής:

Το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Πάτρας παρουσιάζει τις Τρωάδες του Ευριπίδη, σε σκηνοθεσία του καλλιτεχνικού του διευθυντή Θοδωρή Αμπαζή. Στο ρόλο της Εκάβης η Άννα Κοκκίνου, Ελένη η Κατερίνα Διδασκάλου, θεά Αθηνά η Κόρα Καρβούνη. Παίζουν ακόμη η Δανάη Σαριδάκη, ο Κωνσταντίνος Αβαρικιώτης, ο Αποστόλης Πελεκάνος, η Τζωρτζίνα Δαλιάνη. Στην παράσταση (που θα κάνει πρεμιέρα στο κάστρο της Πάτρας στις 12 Ιουλίου και θα παρουσιαστεί και στην Επίδαυρο) συμμετέχει η ορχήστρα νυκτών εγχόρδων Πάτρας, ενώ τη μουσική γράφει ο Θοδωρής Αμπαζής.

Για πρώτη φορά καταπιάνεται με τον Αισχύλο η Νικαίτη Κοντούρη και σκηνοθετεί για λογαριασμό του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Κοζάνης τον Αγαμέμνονα. Στην παράσταση, που θα επιμεληθεί εικαστικά ο Γιώργος Πάτσας, παίζουν: η Καρυοφιλλιά Καραμπέτη (Κλυταιμνήστρα), ο Μηνάς Χατζησάββας (Αγαμέμνονας), η Θεοδώρα Τζήμου (Κασσάνδρα), ο Βασίλης Μπισμπίκης (Αίγισθος).

Τα ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Καλαμάτας και Αγρινίου ενώνουν τις δυνάμεις τους αυτό το καλοκαίρι και παρουσιάζουν την Ελένη του Ευριπίδη. Η Πέμυ Ζούνη και ο Αντώνης Καφετζόπουλος ερμηνεύουν την Ελένη και τον Μενέλαο. Σκηνοθετεί ο Βασίλης Νικολαΐδης και τη μουσική γράφει ο Νίκος Ξανθούλης.

Ελληνικά επιμένει και το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Κρήτης και επιστρατεύει τον Γιάννη Μπέζο για να σκηνοθετήσει το έργο του Αλέκου Σακελλάριου, Υπάρχει και φιλότιμο. Στον ρόλο του Μαυρογιαλούρου ο Γιώργος Παρτσαλάκης. Μαζί του ο Τάκης Παπαματθαίου, ο Θανάσης Βισκαδουράκης, η Ευγενία Δημητροπούλου, ο Τάσος Γιαννόπουλος, η Νεκταρία Γιαννουδάκη.

Οι Θεατρικές Συναντήσεις έγιναν Θεατρικές Πρεμιέρες

Οι Θεατρικές Συναντήσεις του Δήμου Καλαμαριάς που για τέσσερα χρόνια έφεραν στην πόλη αθηναΐκές παραστάσεις που δύσκολα θα επιχειρούσαν μια έξοδο από το κλεινόν άστυ, —και που την περσινή χρονιά δεν πραγματοποιήθηκαν για οικονομικούς λόγους— δίνουν φέτος τη θέση τους στις Θεατρικές Πρεμιέρες.
Ένα νέο (οικονομικότερο) θεατρικό φεστιβάλ που εν πολλοίς μοιάζει με το αντίστοιχο φεστιβάλ που διοργανώνει ο δήμος Θεσσαλονίκης, στο Άνετον. Το Δημοτικό θέατρο Καλαμαριάς, από τις 15 Μαΐου μέχρι τις 2 Ιουνίου, θα υποδεχτεί τρεις "άστεγες" θεατρικές ομάδες της Θεσσαλονίκης που τη φετινή χρονιά παρουσίασαν τις παραγωγές τους στο Studio Κοιτώνες, του στρατοπέδου Κόδρα.

Το πρόγραμμα αναλυτικά:

15, 16, 17, 18, 19 Μαΐου, Ομάδα Ars Moriendi.
Πεθαίνω σαν χώρα του Δημήτρη Δημητριάδη, σε σκηνοθεσία Θάνου Νίκα.
Ποια είναι αυτή; Ποιος είμαι εγώ; Η δική μας γενιά μεγάλωσε κρίνοντας πολύ αυστηρά ό,τι δεν την βόλευε. Ωρίμασε χρησιμοποιώντας εναλλάξ συνθήματα αλληλεγγύης και κυνισμού κατά το δοκούν. Και κάποια στιγμή τρόμαξε κι ο φόβος λειτούργησε αντανακλαστικά βγάζοντας στην επιφάνεια όσα κρύψαμε αλλά ποτέ δεν λύσαμε.

Στα μεγάλα κείμενα ο χρόνος με την έννοια που εμείς τον μετράμε δεν υπάρχει. Τελούν εν αχρονία, αφορούν τον άνθρωπο και την κοινωνία κάθε στιγμή. Μόνον που κάποια στιγμή πληγώνουν, δεν κοινωνούν το ακίνητο νόημά τους αλλά εκδικούνται μέσα απ’ αυτό.

Σκηνική εγκατάσταση: Θάνος Νίκας, Πηνελόπη Χατζηδημητρίου

Φωτισμοί: Θάνος Νίκας
Κινησιολογία: Ειρήνη Καλογηρά
Παίζουν: Αννα Γριβάκου, Νίκος Κουνέλης, Θάνος Νίκας, Κατερίνα Συναπίδου, Σπύρος Χατζηαγγελάκης.

22, 23, 24, 25, 26 Μαΐου, Ομάδα Oberon.
Σε τέσσερις τοίχους της Λούλας Αναγνωστάκη, σε σκηνοθεσία Αλέκου Σπυριδάκη.
Πρόκειται για μια παρουσίαση των δύο μονόπρακτων της Αναγνωστάκη, Παρέλαση και Ουρανός κατακόκκινος.
Στην Παρέλαση, δυο αδέρφια, η Ζωή και ο Άρης ζουν απομονωμένα από τον έξω κόσμο, εξόριστοι στην ασφάλεια του δωματίου τους. Η μόνη τους επαφή με την πόλη και τους ανθρώπους είναι ένα "παράθυρο". Η ιδέα της παρέλασης που θα λάβει χώρα κάτω από το σπίτι τους, φαντάζει ως η μοναδική διέξοδος από τη ρουτίνα της καθημερινότητας. Από το παράθυρο θα παρακολουθήσουν την έναρξη, την απρόσμενη εξέλιξη και την αποτρόπαια έκβαση της παρέλασης. Από το παράθυρο θα εισβάλει ο έξω κόσμος, που τόσον καιρό αποφεύγουν, και θα τους συντρίψει.

"Εγώ δεν βολεύομαι. Δεν είμαι μέσος όρος", δηλώνει η Σοφία Αποστόλου, μια γυναίκα που ακούγοντας παλιά γαλλικά τραγούδια και την Τρίτη Διεθνή, ξεκινάει το δικό της ταξίδι προς έναν ανοιχτό ορίζοντα, έναν Ουρανό κατακόκκινο.

Σκηνικά-κοστούμια: Μαριέττα Πανίδου
Μουσική-επιμέλεια ήχων:  Κώστας Βόμβολος
Σχεδιασμός φωτισμών: Μαρία Λαζαρίδου
Παίζουν: Αλεξάνδρα Σίμου, Δημήτρης Τσάκας (Παρέλαση)
Ντιάνα Ζαχαροπούλου (Ουρανός κατακόκκινος).

29, 30, 31 Μαΐου & 1, 2 Ιουνίου, Θεατρική ομάδα ριSκο.
Παιχνίδια φόβου των Kado Kostzer-Alfredo Arias, σε διασκευή και σκηνοθεσία Βαγγέλη Οικονόμου.
Τρεις γυναίκες, θελημένα στερημένες, αρνούνται να ζήσουν αληθινά. Ισορροπούν ανάμεσα στη φαντασίωση και την πραγματικότητα. Το παρόν μπλέκεται με το παρελθόν, με ό,τι έχει πραγματικά βιωθεί ή βιώνεται ως φαντασίωση. Ο τρόμος, ο εγκλωβισμός, η κοινωνική απομόνωση και τα αξεδιάλυτα μυστικά, κυριαρχούν. Η μόνη τους αλήθεια, ένα σαδομαζοχιστικό παιχνίδι που φτάνει στα όρια της αλληλοεξόντωσης και του κανιβαλισμού των ανθρώπινων σχέσεων.
Το παιχνίδι έχει ξεκινήσει πριν ανοίξει η αυλαία. Η δικαιολογία είναι προφανής. Χρειάζονται μια ετοιμοθάνατη μητέρα —τη μητέρα τους— ως πρόφαση. Ο κυρίαρχος εξουσιαστής τους έχει βρεθεί. Κι αν δεν υπήρχε θα τον εφηύραν. Επί σκηνής, οι κλασικές οικογενειακές "τελετουργίες" και μαζί με αυτές και το παιχνίδι μυστηρίου. Μέχρι πότε θα έχουν την ανάγκη αυτού του παιχνιδιού; Η σύγκρουση με τον εαυτό τους, τα χαμένα όνειρα, η εξέγερση, δοκιμάζουν τα όρια αυτού του παιχνιδιού.

Μετάφραση: Μαίη Σεβαστοπούλου

Μουσική επιμέλεια: Βαγγέλη Οικονόμου 

Σκηνικά-κοστούμια: ΕλληΤελεβάντου

Φωτισμοί: Στράτος Κουτράκης. 

Παίζουν: Αγγέλα Μπολέτση, Ελενα Δαμίγου, Λίλη Λαμπούδη.

Δημοτικό θέατρο Καλαμαριάς "Μελίνα Μερκούρη", Μεταμορφώσεως 7-9, Καλαμαριά, τηλ. 2310 458591.

Λίγο πριν πέσει η αυλαία

Η Κυριακή των Βαΐων αποτελεί παραδοσιακά την ημέρα ολοκλήρωσης του κύκλου των παραστάσεων για τους περισσότερους θιάσους.
Στην παρούσα ανάρτηση επιχειρείται μια σταχυόλογηση κάποιων προτάσεων για τους θεατρόφιλους της τελευταίας στιγμής, που επιθυμούν να παρακολουθήσουν κάποιες παραστάσεις λίγο πριν αυτές περάσουν για πάντα στο χρονοντούλαπο της θεατρικής ιστορίας, αλλά και η καταγραφή παραστάσεων που συνεχίζονται και μετά το Πάσχα.

Τελευταίες παραστάσεις μέχρι Κυριακή 28 Απριλίου (Αθήνα)

• Γκόλφω του Σπυρίδωνος Περεσιάδη, σε σκηνοθεσία Νίκου Καραθάνου, στο Εθνικό Θέατρο (Σκηνή Κοτοπούλη-Ρεξ).
• Ευρυδίκη της Σάρα Ρουλ, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Τάρλοου, στο θέατρο Πορεία.
• Κίεβο του Σέρχιο Μπλάνκο, σε σκηνοθεσία Ελένης Σκότη, στο Επί Κολωνώ.
• Το τέλος του παιχνιδιού του Σάμουελ Μπέκετ, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Λιγνάδη, στο Από Μηχανής Θέατρο.
• Φόνισσα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, σε σκηνοθεσία Στάθη Λιβαθινού, στο θέατρο Οδού Κεφαλληνίας.
• Insenso του Δημήτρη Δημητριάδη, σε σκηνοθεσία Δαμιανού Κωνσταντινίδη, στο θέατρο Πορεία.
• Οι ζωές των άλλων του Άλμπερτ Οστερμάιερ, σε σκηνοθεσία Αλίκης Δανέζη-Knutsen, στο Θησείον.
• Vitrioli του Γιάννη Μαυριτσάκη, σε σκηνοθεσία Olivier Pi, στη Νέα Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου.
• Με δύναμη από την Κηφισιά των Δημήτρη Κεχαΐδη-Ελένης Χαβιαρά, σε σκηνοθεσία Έρσης Βασιλικιώτη, στο θέατρο Ροές.
• Η ρομαντική μου ιστορία του D. C. Jackson, σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, στο θέατρο του Νέου Κόσμου.

Συνεχίζονται μετά το Πάσχα (Αθήνα)

• Το πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα του Ευγένιου Ο' Νηλ, σε σκηνοθεσία Γιάννη Χουβαρδά (μέχρι 19/05) και Θεατές του Μάριου Ποντίκα, σε σκηνοθεσία Κατερίνας Ευαγγελάτου (μέχρι 24/05), στην Κεντρική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου. 
• Ολεάννα του Ντέιβιντ Μάμετ, σε σκηνοθεσία Ελένης Σκότη, στο Εμπορικόν (μέχρι 19/05. Η παράσταση θα επαναληφθεί και την επόμενη θεατρική περίοδο).
• Ο επιθεωρητής του Νικολάι Γκόγκολ, σε σκηνοθεσία Σπύρου Ευαγγελάτου, στο Ακροπόλ (μέχρι 19/05).

Τελευταίες παραστάσεις μέχρι Κυριακή 28 Απριλίου (Θεσσαλονίκη)

• Ο επιθεωρητής έρχεται του Τζων Πρίσλεϋ, σε σκηνοθεσία Γρηγόρη Βαλτινού, στο Αριστοτέλειον.
• Το βρακί του Καρλ Στέρνχαϊμ, σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Οικονόμου, στο θέατρο Έξω από τα Τείχη.
• Αγαμέμνων του Γιάννη Ρίτσου, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Βάγια, στο Studio Όρα.
• Sunset Limited του Κόρμακ Μακάρθυ, σε σκηνοθεσία Άσπας Καλιάνη, στο Αυλαία.

Συνεχίζονται μετά το Πάσχα (Θεσσαλονίκη)

• Βυσσινόκηπος του Άντον Τσέχωφ, σε σκηνοθεσία Χριστίνας Χατζηβασιλείου, στη βίλα Καπαντζή. (μέχρι 02/06)
• Ο γύρος του θανάτου του Θωμά Κοροβίνη, σε σκηνοθεσία Νίκου Μαστοράκη, στο Βασιλικό Θέατρο. (μέχρι 26/05)

Την περίοδο του Πάσχα θα "ανηφορίσουν" από την Αθήνα οι εξής παραστάσεις: Mistero Buffo του Ντάριο Φο, σε σκηνοθεσία Θωμά Μοσχόπουλου (Αυλαία), Κάθε Πέμπτη κύριε Γκρην του Τζεφ Μπάρον, σε σκηνοθεσία Γιώργου Μιχαλακόπουλου (Αθήναιον), και το μιούζικαλ Απατεώνες και τζέντλεμεν, σε σκηνοθεσία Γιάννη Μπέζου και Πέτρου Φιλιππίδη. (Μέγαρο Μουσικής).

Χορός στους δρόμους της πόλης

Η 29η Απριλίου έχει καθιερωθεί, από το 1982, ως παγκόσμια ημέρα χορού, από το Διεθνές Συμβούλιο Χορού Cid Unesco. 

Ο Δήμος Θεσσαλονίκης συμμετέχοντας στον φετινό εορτασμό της ημέρας αυτής διοργανώνει εκδηλώσεις σε συνεργασία με το Σωματείο Καθηγητών Χορού.

Τη Μεγάλη Δευτέρα 29 Απριλίου 2013, περισσότερες από 20 σχολές και ομάδες χορού θα κάνουν αισθητή την παρουσία τους σε όλη την πόλη.
Οι εκδηλώσεις θα ξεκινήσουν από τις 11:00 στους δρόμους της Θεσσαλονίκης και θα καταλήξουν στο Δημοτικό Θέατρο Κήπου, με τις ομάδες να διαδέχονται η μία την άλλη, σε ένα χορευτικό πανόραμα που θα διαρκέσει έως το βράδυ.

Το αναλυτικό πρόγραμμα:

11.00 Λευκός Πύργος, "Τερψιchorus School of Dance", σχολή χορού Δη.Κε.Σ, "Ίρις".
11.00 Βίλα Μορντώχ, Χορευτικό παιχνίδι για παιδιά 9 έως 11 ετών με οδηγούς τις Σοφία Μάντη και Λένα Ράνη.
11.45 Πλατεία Ναυαρίνου "Τερψιchorus School of Dance", σχολή χορού Δη.Κε.Σ, "Ίρις".
12.30 Πλατεία Άθωνος, "Τερψιchorus School of Dance" , σχολή χορού Δη.Κε.Σ, "Ίρις".
13.45 Πλατεία Αριστοτέλους "Τερψιchorus School of Dance" , σχολή χορού Δη.Κε.Σ, "Ίρις".
15.30 Σταθμός ΟΣΕ, "Τερψιchorus School of Dance" & ομάδα χορού "Β+6".
16.30 Λεωφορείο ΟΑΣΘ, Ομάδα χορού "Β+6".

Δημοτικό Θέατρο Κήπου 
19.15 Ομάδα χορού "Pro Dancers Studio".
19.20 Κοινωνικός σύνδεσμος κατοίκων Χαριλάου.
19.30 Ομάδα Χορού Θεραπευτηρίου Χρόνιων Παθήσεων Θεσσαλονίκης "Ο Άγιος Παντελεήμων".
19.35 Ειδικό Ψυχαγωγικό Κέντρο Δήμου Θεσσαλονίκης.
19.40 Κοινωνικός σύνδεσμος κατοίκων Χαριλάου.
19.45 Σχολή Μπαλέτου "Ρίκα Τσιτσοπούλου".
19.50 Σχολή Χορού "Χαλικιά".
19.55 Σχολή χορού Δη.Κε.Σ, "Ίρις".
20.00 "Τερψιchorus School of Dance".
20.05 Σχολή χορού "Adagio"–Κιλκίς.
20.10 Σχολή Χορού "Βίκη Σιάνου".
20.12 "Pro Dancers Studio".
20.15  Σχολή χορού "Βίκη Σιάνου".
20.18 Σχολή χορός "Κίνηση".
20.20 Σχολή χορού "Άσπας Φούτση".
20.25 Ομάδα χορού "Facia".
20.30 Ανώτερη Σχολή Χορού Δήμου Θεσσαλονίκης.
20.35 ΧΑΝ Θεσσαλονίκης "Group Jacobina Arte Υ.M.C.A. of Thessaloniki".
20.40 Ομάδα χορού "Δρώσα Μάζα".
20.50 Ομάδα χορού "Β+6".
21.00 Ομάδα χορού "Εσαεί εν Ροή".
21.10 "Pas.Par.Tu Dance Company".
21.20 Ομάδα "Τρίγωνο"
21.30 Ομάδα "Extravadance".

Η σύγχρονη ελληνική δημιουργία στο Μιλάνο

Η ετήσια πλατφόρμα Σatellart-transmitting Greece αποτελεί την μοναδική οργανωμένη κίνηση προβολής του σύγχρονου ελληνικού πολιτισμού στην Ευρώπη. Πρόκειται για την ευρωπαϊκή επέκταση του φεστιβάλ σύγχρονης ελληνικής δημιουργίας Milano incontra la Grecia, που έχει ξεκινήσει από το 2007 στο Piccolo Teatro του Μιλάνου.
Σκοπός της Σatellart-transmitting Greece είναι να εισάγει την σύγχρονη ελληνική δημιουργία στην Ευρώπη, εξασφαλίζοντας σταθερές συνεργασίες με ευρωπαϊκά θέατρα και πολιτιστικούς φορείς μέσα σε ένα ετήσιο οργανωμένο πλαίσιο: με κατάλληλο marketing και στρατηγική προβολής, με συγκεκριμένο καλλιτεχνικό προφίλ και στοχευμένες συνεργασίες ανά χώρα.
Ο καλλιτεχνικός προγραμματισμός γίνεται ξεχωριστά για κάθε θέατρο/πόλη και περιλαμβάνει όλο το φάσμα των τεχνών. Μέσα από συνεργασίες με φορείς και πολιτιστικούς χώρους της κάθε πόλης, οι εκδηλώσεις λαμβάνουν μεγάλη προβολή και αγγίζουν ένα ευρύ κοινό.

Από το 2007 έχουν συμμετάσχει στο φεστιβάλ του Μιλάνου καταξιωμένοι Έλληνες καλλιτέχνες
όπως η Λυδία Κονιόρδου, το Εθνικό Θέατρο, ο Θεόδωρος Τερζόπουλος, η Μάρθα Φριντζήλα, η Σαβίνα Γιαννάτου, ο Γιώργος Κουμεντάκης, ο Αντώνης Φωνιαδάκης, οι Rootlessrot κ.ά.
Επίσης αναγνωρισμένοι πολιτιστικοί φορείς όπως το Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης και το φωτογραφικό πρακτορείο Magnum.
Κατά τη διάρκεια του φεστιβάλ στο Μιλάνο, η αίθουσα Studio του Piccolo Teatro (χωρητικότητας 450 θέσεων) γεμίζει με ένα υψηλού πνευματικού και κοινωνικού επιπέδου κοινό, και αγγίζει πληρότητες που φτάνουν έως και 100%.
Oι παραστάσεις-δρώμενα προγραμματίζονται σε διάφορα σημεία της εκάστοτε πόλης (θέατρα, μουσεία, πολιτιστικούς χώρους) με την σύμπραξη των τοπικών δήμων.

Στις 22 Απριλίου ανεβαίνει το Άουστρας ή Η Αγριάδα της Λένας Κιτσοπούλου.

 Μια παρέα νέων καλεί στο σπίτι της έναν τουρίστα που κάνει τις διακοπές του στην Ελλάδα. Η επίσκεψη του ξένου δημιουργεί ένταση μεταξύ των προσώπων και οδηγεί σε απρόσμενες καταστάσεις. Με όπλο την αιχμηρή γλώσσα, η συγγραφέας κάνει ένα σχόλιο για τις παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας εξαιτίας της μετανάστευσης. Η σκηνοθεσία είναι του Γιάννη Καλαβριανού, τα σκηνικά και τα κοστούμια της Ιωάννας Τσάμη και η χορογραφία της Ξένιας Θεμελή. 

Παίζουν η φετινή νικήτρια του θεατρικού βραβείου "Μελίνα Μερκούρη", Λένα Παπαληγούρα, και οι Γρηγόρης Γαλάτης, Βασίλης Καραμπούλας, Γιωργής Τσουρής.

Η ομάδα χοροθεάτρου ΔΑΓΙΠΟΛΗ, μια ομάδα σύγχρονου χορού με πυρήνα της άτομα με κινητικό πρόβλημα και εμπνευστή-δημιουργό το Γιώργο Χρηστάκη, παρουσιάζει στο Μιλάνο στις 23 και 24 Απριλίου την παράσταση HUMAterra, που καλεί το θεατή να βγει από την βολική θέση του απλού παρατηρητή και να συγκρουσθεί με τα στερεότυπα του. Η σκηνή γεμίζει με χορευτές. Κάποιοι από αυτούς έχουν αναπηρία, κάποιοι όχι. Τα σώματα περιφέρονται, συγκρούονται, φλερτάρουν, επικοινωνούν μεταξύ τους, σε μια συνεχή ανατροπή της σωματικής ικανότητας και της σωματικής αναπηρίας. 

Η ομάδα ΔΑΓΙΠΟΛΗ γι' αυτή την παράσταση ενώνει τις δυνάμεις της με τους καταξιωμένους τραγουδιστές, δημιουργούς και μουσικούς, τον Ψαραντώνη, την Ελένη Τσαλιγοπούλου, τον Κώστα Λειβαδά και την Ανδριάνα Μπάμπαλη και την ηθοποιό Χρύσα Παπά στο ρόλο της αφηγήτριας. 

www.satellart.org

Από την Πόλη έρχονται...

Στο Τζιχάνγκιρ, στο κέντρο της Κωνσταντινούπολης, σε ένα διαμέρισμα με θέα το Κανάλι και τα καράβια που πάνε κι έρχονται συνεχώς, ζει η Κωσταντία, Ρωμιά από αυτές που ξέμειναν εκεί μετά τα γεγονότα. Ένα πρωί παίρνει γράμμα από την Ελλάδα, όπου διαμένει η κόρη της, παντρεμένη με Έλληνα που γνώρισε κατά τη διάρκεια των σπουδών της στην Αθήνα.
Δεν είχε συνηθίσει η Κωσταντία να παίρνει γράμματα σε τέτοιες σύγχρονες εποχές και απόρησε. Το γράμμα όμως ήταν πολυσέλιδο και είχε την υπογραφή του γαμπρού της. Και την εξομολόγησή του.
Η Κωσταντία νιώθει τη γη να φεύγει κάτω από τα πόδια της. Με τη φίλη της τη Βαγγελία ξενυχτούν και διαβάζουν, σχολιάζοντας αράδα την αράδα, το αναπάντεχο γράμμα με την τρομερή αυτή είδηση.

Τώρα στη θεατρική σκηνή

Η άλωση της Κωσταντίας του Γιάννη Μακριδάκη, σε διασκευή και σκηνοθεσία Χρήστου Βαλαβανίδη.

Μια ανατρεπτική κωμωδία —βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίου του Γιάννη Μακριδάκη—  γεμάτη από γεύσεις, αρώματα και καημούς του Ελληνισμού της Κωνσταντινούπολης, που περιγράφει τις σχέσεις των δύο λαών, Ελλήνων και Τούρκων, σήμερα.
Δύο γυναίκες φίλες, σύγχρονες Ελληνίδες της Πόλης, ζουν και βιώνουν μέσα από τη διήγηση ενός γράμματος ανείπωτες καταστάσεις με σχεδόν αστυνομική πλοκή!
Οι δύο φίλες, είναι από τους λίγους Έλληνες που έχουν απομείνει στην Πόλη και παλεύουν να συνυπάρξουν αρμονικά με τους Τούρκους και τις αναμνήσεις μιας ζωής αλλοτινής. Μέσα από το έργο αναδύονται οι πολιτισμικές, πολιτικές και θρησκευτικές διαφορές μεταξύ των δύο λαών, που καλούνται να συγκατοικήσουν, απρόθυμοι πια και οι δύο να καταρρίψουν τις αποστάσεις που τους χωρίζουν. Με όχημα το χιούμορ ο συγγραφέας καταφέρνει να θίξει εκ νέου ζητήματα που φαίνονται πια σκονισμένα.

Μια ιστορία που έχει ρίζες στον Ελληνισμό της Πόλης και φτάνει μέχρι την Ελλάδα του σήμερα. Η συγκίνηση εναλλάσσεται με το γέλιο και την ελπίδα.

Μουσική επιμέλεια: Χρήστος Βαλαβανίδης

Φωτισμοί: Αλέκος Αναστασίου

Παίζουν: Άννα Βαγενά, Ελένη Γερασιμίδου, Βασίλης Παλαιολόγος.

Στο θέατρο Κολοσσαίον, (Βασ.Όλγας 150, Θεσσαλονίκη), 26, 27 & 28 Απριλίου.

Κριτική θεάτρου: Τζόρνταν

Μια επιτυχημένη υποκριτική ακροβασία

Τζόρνταν των Άννα Ρέινολντς και Μόιρα Μπουφίνι, σε σκηνοθεσία Νίκου Μαστοράκη, στο Βασιλικό Θέατρο.

Ο μονόλογος Τζόρνταν των Άννα Ρέινολντς και Μόιρα Μπουφίνι είναι η δραματουργική απεικόνιση ενός γεγονότος του αστυνομικού και δικαστικού ρεπορτάζ. Μια νεαρή, άγαμη μητέρα -πρώην πόρνη- σκοτώνει το μωρό της για να μην της το πάρει η πρόνοια και στη συνέχεια καταδικάζεται και εντέλει αθωώνεται από το δικαστήριο.

Το κείμενο σκιαγραφεί διεξοδικά, με στρωτή, γραμμική αφήγηση, την πορεία ζωής αυτής της γυναίκας. Η Σίρλεϊ Τζόουνς δεν κουβαλά τα αρχετυπικά χαρακτηριστικά μιας δυνατής, αποφασισμένης, εκστασιασμένης παιδοκτόνου Μήδειας. Είναι μια γυναίκα όπως εκατομμύρια στον κόσμο που αφήνεται, υποκύπτει σε μια ολοκληρωτική θυματοποίηση, ανήμπορη να αντιδράσει, να ορθώσει ανάστημα. Μεγαλωμένη σε ένα περιβάλλον ενδοοικογενειακής βίας, αφήνεται να ακολουθήσει τα βήματα που η μοίρα της έχει καθορίσει για εκείνη.

Ο Νίκος Μαστοράκης άφησε το κείμενο να “αναπνεύσει”, να ξεδιπλωθεί σκηνικά μέσα από την φωνή και το σώμα της Μαρίνας Ασλάνογλου. Χωρίς εντυπωσιασμούς και σκηνοθετικά ευρήματα μέσα στον λιτό, ψυχρό και “αποστειρωμένο” σκηνικό χώρο που επιμελήθηκε ο Μανώλης Παντελιδάκης (ένας προθάλαμος δικαστηρίου που παραπέμπει και σε χώρο ιδρύματος), ακούγεται η κραυγή μια γυναίκας απελπισμένης και προδωμένης.

Πέρα και πάνω από την όποια σπουδαιότητα και μεστότητα κουβαλά το θεατρικό κείμενο, ανάγεται η ολοκληρωμένη ερμηνεία της Ασλάνογλου. Πρόκειται για μια απέριτη, άρτια εκτελεσμένη τεχνικά και υποκριτικά, παρτιτούρα. Η ηθοποιός ακροβατεί επιδέξια ανάμεσα στον ρεαλισμό που κυριαρχεί στο κείμενο και σε έναν υπαινικτικό λυρισμό, αποφεύγοντας τις όποιες μελοδραματικές “παγίδες”. Κατορθώνει να “γεμίσει” την αχανή, γυμνή σκηνή του Βασιλικού θεάτρου, χωρίς ίχνος υποκριτικής υπερβολής. Ένα εξαιρετικό δείγμα ατόφιας αποτύπωσης του ανθρώπινου σπαραγμού, απαλλαγμένο από υπερβολικές κορώνες, με άρτια εκφορά του λόγου και κίνηση. Η ερμηνεία της Ασλάνογλου είναι ίσως ο πιο ισχυρός λόγος για να επίλεξει κάποιος αυτή την σκηνική πρόταση.

Κορνήλιος Ρουσάκης

Στην τροχιά του Sunset Limited

Το Sunset Limited του βραβευμένου με Pulitzer, Κόρμακ Μακάρθυ (Ο Δρόμος, Καμιά πατρίδα για τους μελλοθάνατους), πρωτοπαρουσιάστηκε από το Steppenwolf Theatre του Σικάγου στις 18 Μαΐου 2006 και ταξίδεψε στη Νέα Υόρκη, αργότερα την ίδια χρονιά. Δεν είναι λίγοι αυτοί που υποστηρίζουν πως πρόκειται για ένα μυθιστόρημα και όχι ένα κλασικό θεατρικό έργο. Την άποψη αυτή ενισχύει ο υπότιτλος του έργου: "ένα μυθιστόρημα σε δραματική φόρμα".
Ο τίτλος προέρχεται από το ομώνυμο επιβατικό τρένο που καλύπτει τη διαδρομή Νέα Υόρκη-Λος Άντζελες. Στο έργο παίζουν δύο χαρακτήρες "χωρίς όνομα", ο λευκός και ο μαύρος. Το έργο ξεκινά αμέσως μετά τη διάσωση του λευκού άνδρα —που πέφτει στις ράγες του τρένου για να τερματίσει τη ζωή του— από τον μαύρο. Η δράση εκτυλίσσεται στο διαμέρισμα του μαύρου άνδρα. Εκεί καταφεύγουν οι δύο τους μετά την απρόοπτη, τυχαία συνάντησή τους. Ο μαύρος είναι πρώην κατάδικος και ευαγγελιστής. Ο λευκός μηδενιστής καθηγητής και άθεος. Οι δυο τους προσπαθούν να     εξηγήσουν την έννοια του ανθρώπινου πόνου, να συζητήσουν για την ύπαρξη του Θεού, για το νόημα της ζωής.
Το θεατρικό έργο μεταφέρθηκε και στην αμερικανική τηλεόραση από τον Τόμι Λι Τζόουνς.
Πρωταγωνίστησε ο ίδιος με τον Σάμουελ Τζάκσον.

Τώρα στη θεατρική σκηνή
Sunset Limited του Κόρμακ Μακάρθυ, σε σκηνοθεσία Άσπας Καλιάνη.

Γενναίος είναι αυτός που δεν φοβάται να πεθάνει; Ή εκείνος που τολμάει να ζήσει δυνατά;
Δυο άντρες σε μια ακραία σύγκρουση. Ένας καθηγητής πανεπιστημίου θέλει να δώσει τέλος στη ζωή του. Ένας αμόρφωτος μετανάστης και πρώην κατάδικος τον τραβάει με το "έτσι θέλω" από τον θάνατο την τελευταία στιγμή. Τώρα, μέσα σ’ ένα σαπισμένο διαμέρισμα στα γκέτο της Νέας Υόρκης ο αμόρφωτος μετανάστης έχει δύο ώρες να πείσει τον μηδενιστή καθηγητή πως η ζωή έχει νόημα.
Μπορεί η απλότητα να νικήσει τη σύνθεση; Η καρδιά τον εγκέφαλο; Η αγάπη το τίποτα;
Η αναμέτρηση των δύο αντρών γίνεται με ύπουλα όπλα. Ψυχαναλυτικά, αιχμηρά, ακραία. Η αναμέτρηση δεν είναι εύκολη. Για κανέναν.

Μετάφραση: Αντώνης Περής,

Σκηνικά: Αντώνης Δαγκλίδης,

Μουσική: Γιώργος Μελισσινός

Παίζουν: Γιάννης Βούρος, Αλέκος Συσσοβίτης.

Στο θέατρο Αυλαία (Πλατεία Χ.Α.Ν.Θ., Θεσσαλονίκη), από 17 μέχρι 28 Απριλίου.

Τετάρτη-Σάββατο στις 21:00, Κυριακή στις 20:00.

Βιβλιοπαρουσίαση: Θέατρο του Ντέιβιντ Μάμετ

Ντέιβιντ Μάμετ, Θέατρο, μετ. Κάτια Σπερελάκη, εκδόσεις Πατάκη, 2013.

"Αν το θέατρο ήταν θρησκεία" γράφει ο Ντέιβιντ Μάμετ* "πολλές από τις παρατηρήσεις και τις προτάσεις αυτού του βιβλίου θα μπορούσαν να θεωρηθούν αιρετικές". Όπως πάντα, ο Μάμετ δε μασά τα λόγια του: στο βιβλίο αυτό, ο καταξιωμένος θεατρικός συγγραφέας, σεναριογράφος και δοκιμιογράφος διακηρύσσει ούτε λίγο ούτε πολύ το τέλος της παντοδυναμίας του σκηνοθέτη και των θεωριών περί υποκριτικής. Για τον Μάμετ, οι ηθοποιοί είτε είναι καλοί είτε δεν είναι ηθοποιοί, και οι καλοί ηθοποιοί γενικά λειτουργούν καλύτερα χωρίς την παρέμβαση κάποιου σκηνοθέτη, όσο καλές προθέσεις κι αν έχει εκείνος. Το κριτικό βλέμμα του δεν αφήνει καμία πτυχή του θεάτρου ασχολίαστη: από τα έργα "κοινωνικού προβληματισμού" και την έννοια της πολιτικής ορθότητας έως τις σχολές ηθοποιίας, τον Στανισλάφσκι και τον ελιτισμό, όλα σχολιάζονται με το καυστικό και αποφθεγματικό του ύφος. Σε έναν κόσμο που συχνά φοβάται τις αλλαγές, το βιβλίο αυτό συνιστά μια σοβαρή πρόκληση προς όλους, σπουδαστές, δασκάλους και σκηνοθέτες (συμπεριλαμβανομένου του Μάμετ), καλώντας τους να γίνουν ακόμα καλύτεροι.

* Γεννημένος το 1947, ο εβραϊκής καταγωγής Ντέιβιντ Άλαν Μάμετ ανακάλυψε την αγάπη του για το θέατρο και τη γλώσσα όταν ξεκίνησε στην ηλικία των δεκαπέντε ετών να εργάζεται στο Hull House Theatre. Το 1969 αποφοίτησε από το Goddard College όπου σπούδασε λογοτεχνία και θέατρο και λίγο αργότερα σπούδασε υποκριτική στο Νeighborhood Play School of theatre της Νέας Υόρκης.

Πρώτο έργο που έγραψε το Duck variations (1972), ενώ η πρώτη του μεγάλη επιτυχία ήρθε το 1974 με το Sexual perversity in Chicago. Ένα χρόνο αργότερα το έργο Αμερικανικός βούβαλος τον καθιέρωσε σαν ένα δυναμικό εκφραστή της κατάρρευσης του αμερικανικού καπιταλιστικού συστήματος και του χάρισε το βραβείο της ένωσης κριτικών της Νέας Υόρκης. Την ίδια περίοδο έγραψε τα έργα: Η ζωή στο θέατρο, Το δάσος, Reunion και Dark pony.

Με το έργο Οικόπεδα με θέα (1984) αναδεικνύεται η επίμονη εργασία του πάνω στη δημιουργική έκφραση της γλώσσας. Η κριτική υποδέχτηκε το έργο "σαν ένα καλά δομημένο κοινωνικοπολιτικό σχόλιο, μια ποιητική διαδρομή στην αισχρότητα της ανθρώπινης συμπεριφοράς".  Ένα βραβείο Pulitzer κι ακόμη ένα βραβείο της ένωσης κριτικών, ανάμεσα στις πολλές διακρίσεις αυτού του έργου. Το 1988 έγραψε το Speed the plow, μια σάτιρα της αμερικανικής βιομηχανίας κινηματογράφου.

Στις αρχές της δεκαετίας του 1980 ασχολήθηκε και με το κινηματογραφικό σενάριο. Έκανε το remake της ταινίας Ο ταχυδρόμος θα χτυπήσει δυο φορές (1981), αλλά και το σενάριο για το The verdict (1982), που του χάρισε μια υποψηφιότητα για Oscar. To 1987 έγραψε το σενάριο και σκηνοθέτησε την ταινία House of games.

Παράλληλα με τη γραφή στον τομέα της μυθοπλασίας ο Mamet αποτύπωσε τις θεωρητικές του απόψεις για το αμερικανικό θέατρο, τη ρεαλιστική γραφή, τη δυναμικότητα της γλώσσας, τη χρήση της βίας και τις υποκριτικές φόρμες, σε μια σειρά δοκιμίων όπως το Writing in restaurants (1986) και Some freaks (1989). Δίδαξε στη δραματική σχολή του Yale και στο πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης. Έχει αρθρογραφήσει στις εφημερίδες The Huffington Post και Village voice, γράφοντας για θέματα που αναδεικνύουν του πολιτικούς και κοινωνικούς του προβληματισμούς.

Στις δεκαετίες που ακολούθησαν διατήρησε τη σχέση του με το κινηματογραφικό σενάριο και τη δοκιμιακή γραφή. Στο θέατρο ξεχωρίζει η Ολεάννα (1992) λόγω της δυναμικότητας και της αμφισημίας του θέματος. Ακολούθησαν, ανάμεσα σε άλλα, το Boston marriage (1999), το November (2007), —μια σάτιρα της αμερικανικής πολιτικής και κοινωνικής ζωής με βασικό χαρακτήρα τον πρόεδρο των Ηνωμένων πολιτειών— και το Race (2009). Τελευταία, μέχρι στιγμής, συγγραφική δουλειά στο θέατρο είναι το The Anarchist (2011).

Έχει αποκτήσει δύο παιδιά από το γάμο του με την ηθοποιό Rebecca Pidgeon, το 1991, καθώς επίσης κι άλλα δύο από τον πρώτο του γάμο με την ηθοποιό Lindsay Crouse. 

Από το πρόγραμμα της παράστασης: Ντέιβιντ Μάμετ, Ολεάννα, ομάδα Passatempo (συμπαραγωγή με την Πειραματική Σκηνή της Τέχνης), Θεσσαλονίκη 2011.

Κριτική θεάτρου: Πίσω από τις κλειστές πόρτες

Ζουμ σε ψυχές και συναισθήματα

Πίσω από τις κλειστές πόρτες, των Αχιλλέα Ψαλτόπουλου και Νατάσας Κοντελετζίδου, σε σκηνοθεσία Αχιλλέα Ψαλτόπουλου, στο θέατρο Όρα.

Ένα γαλλικό μυθιστόρημα έδωσε το έναυσμα στον Αχιλλέα Ψαλτόπουλο και τη Νατάσα Κοντελετζίδου για να δημιουργήσουν ένα νέο θεατρικό κείμενο που μεταφέρει τους θεατές στα άδυτα μια κινηματογραφικής οντισιόν. Η ατέρμονη “ηδονοβλεπτική” διάθεση του κοινού να διεισδύσει στο άβατο των χώρων καλλιτεχνικής δημιουργίας, να δει τον εικαστικό δημιουργό στο ατελιέ του, τον κινηματογραφιστή στο πλατώ ή τον θεατρικό σκηνοθέτη στην πρόβα, βρίσκει εδώ την απόλυτη ενσάρκωσή της. Στο έργο, ένας σκηνοθέτης του κινηματογράφου και ο βοηθός του διοργανώνουν στο Παρίσι, μια οντισιόν για να επιλέξουν πρωταγωνίστρια για την ταινία τους.

Το πρώτο μέρος αποτελείται από τα δοκιμαστικά έξι κοριτσιών με ετερόκλητες προσωπικότητες και εκ διαμέτρου αντίθετους χαρακτήρες. Το δεύτερο μέρος επικεντρώνεται στο δοκιμαστικό μιας έβδομης κοπέλας και στην μυστηριώδη, έντονη σχέση που δημιουργείται ανάμεσα σε αυτή και τον σκηνοθέτη.

Τα σημαντικά κειμενικά επιτεύγματα που υπάρχουν στη συγκεκριμένη περίπτωση, θαμπώνονται σε μεγάλο βαθμό, από τη φλυαρία που κατακλύζει έργο και παράσταση και από τις άνισες, αδύναμες ερμηνείες των ηθοποιών που επωμίζονται τους ρόλους των υποψήφιων της οντισιόν. Οι συγγραφείς ενισχύουν το πρώτο μέρος με χιούμορ, έναν σαρκασμό απέναντι στην ματαιοδοξία των εκκολαπτόμενων σταρ του κινηματογράφου, στη ρηχή στάση ζωής των άμυαλων στάρλετ που προσπαθούν να προσεγγίσουν τη λάμψη και να αναδυθούν στην επιφάνεια, χωρίς να λείπουν και οι σκοτεινές στιγμές των ζωών των κοριτσιών, που εύστοχα δικαιολογούν δραματουργικά τη στάση που -ηθελημένα ή άθελα- υιοθετούν: απόντες γονείς, καταπιεσμένη ή/και υπερβολική σεξουαλικότητα, κακοποίηση κ.τ.λ.

Η επίπεδη, σχεδόν μονολογική, φόρμα του πρώτου μέρους με το διαδοχικό ξετύλιγμα των έξι ιστοριών και η αδύναμη ερμηνευτική δεινότητα (τόσο φωνητικά όσο και στον χειρισμό της ατάκας) των ηθοποιών, που περιορίζεται σε επιφανειακή σκιαγράφηση των χαρακτήρων με κλισέ χειρονομίες και στάση σώματος, κουράζουν και μειώνουν τις όποιες αρετές έχει το κείμενο. Στο δεύτερο μέρος το αποτέλεσμα είναι αισθητά βελτιωμένο. Η ενώπιος ενωπίω συνάντηση του σκηνοθέτη με την έβδομη κοπέλα και το ψυχολογικό παιχνίδι γάτας και ποντικού που ακολουθεί τονώνει το δραματουργικό και σκηνικό ενδιαφέρον. Ο Αχιλλέας Ψαλτόπουλος απολαυστικός σε έναν ρόλο “βούτυρο στο ψωμί του” είναι ο λίγο νευρικός κι απόμακρος σκηνοθέτης με το έντονο παρελθόν που σταδιακά διαλύεται, χάνει τις άμυνες του και περνά από την “ασφάλεια” του παρασκηνίου στην έκθεση μπροστά από την κάμερα. Μια κάμερα που έχει “περάσει στα χέρια” της νεαρής κοπέλας και τώρα την στρέφει προς την ψυχή του σκηνοθέτη. Ο Ψαλτόπουλος-σκηνοθέτης δημιουργεί μια γοητευτική, κυριολεκτική και μεταφορική πορεία προς το φως. Σταδιακά, καθώς η δράση εξελίσσεται, ο σκηνοθέτης-χαρακτήρας του έργου μεταφέρεται από το βάθος της σκηνής προς το προσκήνιο.

Η σημαντική ανατροπή πριν το φινάλε και η κινηματογραφική ατμόσφαιρα που έχει στηθεί στη μικρή σκηνή του θεάτρου Όρα, είναι τα δύο στοιχεία που κράτησα από μια θεατρική βραδιά που αν δεν είχε την αναιτιολόγητη κειμενική φλυαρία και την ερμηνευτική πλαδαρότητα θα παρέμενε ζωντανή στη μνήμη για καιρό.

Κορνήλιος Ρουσάκης

Low Badget... αλά γαλλικά!

Το www.tospirto.net σε συνεργασία με το Γαλλικό Ινστιτούτο Ελλάδος, διοργανώνει στο Γκαράζ του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης, το 2ο Low Budget Festival.

Ο θετικότατος απολογισμός της περσινής διοργάνωσης κατέδειξε πως, πέρα από τους Μολιέρους, τους Ανούιγ και τους Φεϊντό, και το νέο γαλλικό θέατρο "μιλάει" ... άπταιστα ελληνικά. Και η φετινή ελληνογαλλική θεατρική σύμπραξη υπόσχεται μοντέρνα έργα, φρέσκιες μεταφράσεις, ρηξικέλευθες σκηνοθετικές προσεγγίσεις και πολύ ενδιαφέρουσες παραστάσεις που πιστοποιούν, για πολλοστή φορά, ότι το θέατρο είναι μια παγκόσμια γλώσσα. Και ότι ο υψηλός σκοπός να δοθεί σχήμα στη ζωή μέσω της τέχνης είναι κοινός.

To πρόγραμμα της φετινής διοργάνωσης:

13, 14, 15, 16 Απριλίου 2013

Η θύελλα επιμένει του Ενζό Κορμάν, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Λιγνάδη.

Μετάφραση: Μαρία Ευσταθιάδη

Βοηθός σκηνοθέτη: Μαρία Μητροπούλου
Επιμέλεια κοστουμιών: Εύα Νάθενα
Παίζουν: Μάνος Σταλάκης,Βασίλης Μπουλουγούρης.

17, 18, 19, 20 Απριλίου 2013

Στο σπίτι, Περιμένοντας τη βροχή του Ζακ Λυκ Λαγκάρς, σε σκηνοθεσία Σύλβιας Λιούλιου.

Δύο γυναίκες αναμετρώνται με την έννοια της αναμονής και της διάψευσης των ελπίδων. Δύο γυναίκες που θα μπορούσαν να είναι μία -η ίδια- ή και κάθε γυναίκα, αντιμέτωπες με το πένθος. Τραγικές ηρωίδες που στέκονται στο κατώφλι μιας αστικής πόρτας για να υποδεχθούν εκείνον που θα έρθει ή για να ξεπροβοδίσουν εκείνον που φεύγει για πάντα.

Ο Λαγκάρς αθροίζει στο έργο του όλες τις σταγόνες της γυναικείας απελπισίας. Είναι ακριβώς τόσες όσες χωρούν σε ένα σπίτι με γυναίκες που πενθούν για το θάνατο ενός αγοριού – του μόνου αγοριού της οικογένειας.

Μετάφραση: Δημήτρης Φίλιας,

Ηχητική εικόνα: Γιώργος Πούλιος

Φωτισμοί: Εβίνα Βασιλακοπούλου

Κοστούμια: Βέρικο Μγκελάτζε 

Βοηθός σκηνοθέτη: Θεανώ Βασιλείου

Παίζουν: Ιωάννα Παππά, Έλενα Τοπαλίδου.

21, 22, 23, 24 Απριλίου 2013

Οι πολεμιστές του Φιλίπ Μινυανά, σε σκηνοθεσία Έκτορα Λυγίζου.

Τρεις στρατιώτες επιστρέφουν από το μέτωπο αμέσως μετά το τέλος του πολέμου. Θα συναντήσουν στο ίδιο μέρος τη γυναίκα της ζωής τους –αυτήν που υπήρξε ερωμένη και των τριών στη διάρκεια του πολέμου. Θα τη διεκδικήσουν πρώτα με τα λόγια κι έπειτα με τον μόνο τρόπο με τον οποίο έχουν εκπαιδευτεί να λύνουν τις διαφορές τους: κάνοντας πόλεμο.

Μετάφραση: Ιωάννα Μαμακούκα
Σκηνικό-κοστούμια: Κλειώ Μπομπότη
Φωτισμοί: Δημήτρης Κασιμάτης
Βοηθός σκηνοθέτη: Εύα Βλασσοπούλου
Μακιγιάζ: Ιωάννα Λυγίζου
Παίζουν: Γιάννης Παπαδόπουλος, Γιάννης Κλίνης, Έλενα Μεγγρέλη, Έκτορας Λυγίζος.

25, 26, 27, 28 Απριλίου 2013

Γκιγιόμ γλυκιά μου του Γκιγιόμ Γκαλιέν, σε σκηνοθεσία Μαριάννας Κάλμπαρη.

Η πρώτη μνήμη που έχω από τη μητέρα μου: είμαι τεσσάρων με πέντε ετών. Η μαμά καλεί τους αδελφούς μου και μένα να φάμε φωνάζοντας: "Αγόρια και Γκιγιόμ! Τρώμε!"… Η τελευταία φορά που μίλησα στη μητέρα μου ήταν προχτές. Κλείνοντας το τηλέφωνο μου είπε: "Φιλάκια γλυκιά μου!". Ας πούμε λοιπόν ότι ανάμεσα σ’ αυτές τις δύο φράσεις, υπήρξε κάποια παρεξήγηση…"
Αυτή ακριβώς η "παρεξήγηση" ώθησε τον κωμικό ηθοποιό και σκηνοθέτη Γκιγιόμ Γκαλιέν να γράψει έναν καθαρά αυτοβιογραφικό μονόλογο με αφοπλιστική ειλικρίνεια, τρελό χιούμορ και αυτοσαρκασμό. Επισημαίνει ότι δε θέλει να γκρινιάξει ή να δώσει εξηγήσεις για τη ζωή του, απλώς να λύσει αυτή την παρεξήγηση που τον οδήγησε σε μια σειρά από απίστευτες, κωμικοτραγικές περιπέτειες που πέρασε θέλοντας και μη, μέχρι να ανακαλύψει τι στα αλήθεια θέλει και ποιος πραγματικά είναι.
Κεντρικό θέμα της παράστασης, λοιπόν, είναι η πορεία που διαγράφει κανείς προσπαθώντας να ορίσει την ερωτική του ταυτότητα και συμπεριφορά, αλλά και την ίδια τη ζωή που επιθυμεί να ζήσει εγκαταλείποντας τη σφαίρα επιρροής της οικογένειάς του. Αν καταφέρει φυσικά να την εγκαταλείψει…

Μετάφραση: Δήμητρα Κονδυλάκη
Σκηνικά-κοστούμια: Κωνσταντίνος Ζαμάνης
Μουσική επιμέλεια: Νέστωρ Κοψιδάς
Φωτισμοί: Στέλλα Κάλτσου
Βοηθός Σκηνοθέτη: Ιωάννης Καπελέρης
Παίζουν: Βασίλης Μαυρογεωργίου και η ομάδα "ΚΑΤΑΛΑΘΟΣ" (αλφαβητικά): Φωτεινή Αθερίδου, Ιωάννης Καπελέρης, Φωτεινή Μπακλατζίογλου, Γιάννης Μπισμπικόπουλος, Κώστας Σιλβέστρος.

Στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, Πειραιώς 206, Ταύρος, Αθήνα.

Ελληνικές παραγωγές ταξιδεύουν στο εξωτερικό

ΜΙΛΑΝΟ

Ομήρου Οδύσσεια, σε σκηνοθεσία Robert Wilson.

Η παραγωγή του Εθνικού θεάτρου (συμπαραγωγή με το Piccolo Theatre), ταξίδεψε στο Μιλάνο για έναν κύκλο παραστάσεων. Ο Wilson εμπνέεται από το ομηρικό έπος και δημιουργεί ένα σύνθετο θέαμα που "παίζει" με την κίνηση, τον ήχο, το φως. Μέσα από μια συνεχή ροή μαγικών εικόνων παρουσιάζεται το ταξίδι του Οδυσσέα στις θάλασσες και η επιστροφή του στην Ιθάκη, η επαφή του με θεούς, ανθρώπους και μυθικά τέρατα.

Piccolo Theatre, μέχρι 24 Απριλίου.

ΓΕΝΕΥΗ
Χαίρε νύμφη του Γρηγορίου Ξενόπουλου, σε σκηνοθεσία Λένας Κιτσοπούλου.
Η παράσταση του Θεάτρου Τέχνης, που ξεχώρισε τον περσινό χειμώνα θα παρουσιαστεί στο ελβετικό θέατρο Saint-Gervais. Η Κιτσοπούλου διασκεύασε το "παρωχημένο" κείμενο του Ξενόπουλου κινούμενη σε έναν βασικό νοηματικό άξονα: όλοι έχουμε ερωτευτεί και πληγωθεί στα τρυφερά χρόνια της εφηβείας, σχεδόν ολοι πιαστήκαμε κορόιδα και εξαπατηθήκαμε.
Saint-Gervais, από 29 Απριλίου μέχρι 2 Μαΐου.

ΧΑΪΔΕΛΒΕΡΓΗ

Στο πλαίσιο του διεθνούς θεατρικού φεστιβάλ της γερμανικής πόλης θα παρουσιαστούν δύο ακόμη δουλειές της Λένας Κιτσοπούλου. Πρόκειται για τον πολυσυζητημένο Αθανάσιο Διάκο, που προκάλεσε πλήθος αντιδράσεων όταν παρουσιάστηκε στο φεστιβάλ Αθηνών το περασμένο καλοκαίρι και την παραγωγή του Εθνικού θεάτρου Άουστρας ή Αγριάδα, που παρουσιάστηκε στο πλαίσιο της ενότητας Ο ξένος, σε σκηνοθεσία Γιάννη Καλαβριανού.

Στο ίδιο φεστιβάλ θα παιχτούν επίσης το Λιωμένο βούτυρο του Σάκη Σερέφα, σε σκηνοθεσία Σίμου Κακάλα και η παραγωγή του θιάσου Κανιγκούντα Πόλη Κράτος, σε σκηνοθεσία Γιάννη Λεοντάρη.

27 & 28 Απριλίου.

Χρόνια πολλά κύριε Τσέχωφ!

Το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος παρουσιάζει την παράσταση Xρόνια πολλά κύριε Τσέχωφ, σε σκηνοθεσία Γιάννη Καλατζόπουλου. Πρόκειται για μια παράσταση-φόρο τιμής στον Αντόν Τσέχωφ, τον συγγραφέα που καθόρισε την πορεία του σύγχρονου θεάτρου, με δύο αριστοτεχνικά μονόπρακτα, το Κύκνειο Άσμα και την Κυρία χωρίς σκυλάκι.

Το Κύκνειο Άσμα  είναι ο απολογισμός μιας χαμένης ζωής από έναν απόμαχο ηθοποιό που θυσίασε την προσωπική του ευτυχία για το θέατρο. Το έργο διαδραματίζεται στην άδεια σκηνή ενός επαρχιακού θεάτρου. Ο Βασίλι Βασίλιεβιτς Σφετλόβιντωφ, ένας κωμικός ηθοποιός, κατά την διάρκεια μιας παράστασης που δίνεται προς τιμήν του, αποκοιμιέται κι όταν πια ξυπνάει, το θέατρο είναι άδειο και σκοτεινό. Στην περιδίνηση των σκέψεών του, στο θολωμένο από το βάρος της ηλικίας και μέθης μυαλό του έρχονται μνήμες από το θεατρικό του παρελθόν και με τη βοήθεια ενός υποβολέα οι ρόλοι που ονειρεύτηκε αλλά δεν ερμήνευσε ποτέ, παίρνουν σάρκα και οστά με τρόπο κωμικό αλλά και τραγικό. Το Κύκνειο Άσμα είναι ο επίλογος μιας χαμένης ζωής. Μια δραματική σπουδή σε μία πράξη όπου ο Τσέχοφ με αριστοτεχνικό τρόπο χρωματίζει την ήπια ήττα μιας ανθρώπινης ψυχής.

Μετάφραση: Γιώργος Θέμελης,

Σκηνικά-κοστούμια: Γιάννης Μετζικώφ,

Φωτισμοί-μουσική επιμέλεια: Γιάννης Καλατζόπουλος

Παίζουν: Τάσος Πανταζής, Λευτέρης Λιθαρής.

Η Κυρία χωρίς σκυλάκι είναι μια διασκευή του Γκαμπριέλ Αρού για το θέατρο βασισμένη στο διήγημα του Αντόν Τσέχωφ, Η κυρία με το σκυλάκι. Μια γοητευτική ιστορία αγάπης, όπου ο συγγραφέας περιγράφει με αριστοτεχνικό τρόπο τα ερωτικά σκιρτήματα δύο αταίριαστων εραστών που ζουν το πάθος του παράνομου έρωτά τους, την ένταση των συναισθημάτων τους, την υπέρβαση των κοινωνικών στερεότυπων με φόντο την ρομαντική ατμόσφαιρα της Γιάλτας. Το φινάλε παραμένει ανοικτό.

Απόδοση: Γιάννης Καλατζόπουλος,

Σκηνικά-κοστούμια: Γιάννης Μετζικώφ,

Φωτισμοί-μουσική επιμέλεια: Γιάννης Καλατζόπουλος.

Παίζουν: Τάσος Πανταζής, Λουκία Βασιλείου.

Στο Νέο Υπερώο της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών (Εθνικής Αμύνης 2, Θεσσαλονίκη), από 6 Απριλίου.

Τετάρτη & Κυριακή στις 19:00, Πέμπτη-Σάββατο στις 21:00, Σάββατο στις 18:00.

Κριτική θεάτρου: Ο Πατέρας του Αύγουστου Στρίντμπεργκ

Υπερτονισμένα συναισθήματα


Ο Πατέρας του Αύγουστου Στρίντμπεργκ, σε σκηνοθεσία Λίλλυς Μελεμέ, στο θέατρο Αθήναιον.


"Κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά ποιος είναι ο πατέρας ενός παιδιού". Η φράση αυτή από το έργο του Στρίντμπεργκ πυροδοτεί μια ανελέητη μάχη, ανοίγει τον ασκό των υποψιών που μετατρέπονται σταδιακά σε αμφιβολίες και σαν σαράκι αρχίζουν να διαλύουν τη λογική σκέψη. Ο Στρίντμπεργκ αποδομεί τα σαθρά θεμέλια ενός γάμου, φέρνοντας στην επιφάνεια τις ανθρώπινες αδυναμίες και σκιαγραφώντας απόκρυφες επιθυμίες που έρχονται στο φως και προκαλούν εντάσεις. Ο ίλαρχος Άντολφ θέλει να έχει τον απόλυτο έλεγχο στη διαπαιδαγώγηση της κόρης του -κάτι που επιβάλλεται και από τις κοινωνικές συνθήκες της εποχής- μεταφέροντας την στρατιωτική πειθαρχία του εργασιακού του χώρου, στον χώρο της εστίας. Η σύζυγος του, Λάουρα, αντιτίθεται στον "ρόλο" που της επιβάλλεται και αναδιπλώνεται επιθετικά. Σπέρνει στον άνδρα της την υποψία πως η κόρη τους δεν είναι πραγματικό του παιδί και τον τσακίζει, τον διαλύει συναισθηματικά, τον οδηγεί στην παραφροσύνη.
Ο Στρίντμπεργκ δεν περιορίζεται στην απεικόνιση ενός νατουραλιστικού δράματος. Οδηγεί τον ομώνυμο χαρακτήρα του έργου του σε μια υπαρξιακή καταβύθιση, σε ένα ταξίδι στα άδυτα της ψυχής  και του μυαλού, οπλίζοντας την δραματουργική φαρέτρα του έργου με όλες τις εκφάνσεις του φάσματος της προδοσίας, του φόβου, της απόρριψης, του μισογυνισμού, της σύγκρουσης. Όλα τα παραπάνω δεν μένουν σε μια εξωτερική, ρεαλιστική απεικόνιση, αλλά τοποθετούνται σε ένα δεύτερο επίπεδο εσωτερικότητας και αναζήτησης.

Στην παράσταση του θεάτρου Τέχνης (συμπαραγωγή με το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Ρούμελης) όλα εκείνα που το κείμενο επιτρέπει και επιβάλλει περνούν σε ένα δεύτερο, ίσως και τρίτο επίπεδο. Η, χωρίς ιδιαίτερη έμπνευση, κλασσική και επίπεδη σκηνοθετική ανάγνωση της Λίλλυς Μελεμέ μοιάζει να δίνει προβάδισμα στην ερμηνεία του πατέρα-Γιάννη Φέρτη, αγνοώντας τα υπόλοιπα στοιχεία που συγκροτούν τη θεατρική πράξη και αφήνοντας μια αίσθηση έλλειψης σκηνικής συνοχής και λειτουργίας στον "αυτόματο πιλότο".
Ο Φέρτης είναι ένας "πατέρας" που βιώνει το δράμα του με έναν τρόπο επιφανειακό και εξωτερικό που συχνά ρέπει προς το μελόδραμα. Μια υπερπροσπάθεια απεικόνισης της πορείας προς τη διάλυση, που στηρίζεται στις έντονες χειρονομίες και στην στομφώδη εκφορά του λόγου, που μοιάζει ξένη με την παράλυση, το μούδιασμα, την παραφορά που επιφέρει στον ανθρώπινο νου μια πορεία προς το παράλογο, όπως είναι αυτή που παρουσιάζει στο έργο του ο Στρίντμπεργκ. Είναι μια ερμηνεία "παλαιάς κοπής" που δεν πείθει. Η Μαρίνα Ψάλτη, ως Λάουρα διανύει την απόσταση που επιβάλλει ο χαρακτήρας -από τις κωμικές, σαρκαστικές σπόντες στην ειρωνεία και από εκεί στην απόλυτη σαρκοφαγική επίθεση- με αρκετά επιδέξιο τρόπο. Παρουσιάζει ενδιαφέρον ο τρόπος που ερμηνεύουν "μιλώντας" με το βλέμμα, η Έρση Μαλικένζου και ο Φαίδωνας Καστρής, ενώ η σκηνική αμηχανία ήταν έκδηλη στις ερμηνείες των νεαρών ηθοποιών του θιάσου που έπαιζαν σαν σπουδαστές δραματικής σχολής που μόλις έχουν αποστηθίσει τους ρόλους τους.
Το σκηνικό -αδικαιολόγητα άδειο- δίνει την αίσθηση μιας ανέμπνευστης προχειρότητας. Ένα κυκλόραμα, ένα λευκό πανί στον πίσω τοίχο με φωτισμούς που εναλλάσσονται ανάλογα με τη σκηνική δράση υπογραμμίζοντας την. Ο σκηνικός χώρος είναι απόλυτα συνυφασμένος με το γενικότερο "μείον" αυτού του σκηνικού εγχειρήματος, με την επιλογή να παρουσιαστούν όλα -συναισθήματα, σκέψεις και πράξεις- τονισμένα και υπογραμμισμένα στον θεατή, εν είδει μασημένης θεατρικής τροφής.

Κορνήλιος Ρουσάκης

Μηνολόγιο Απριλίου 2013

Θεατρικές προτάσεις σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα.

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

Γιοι και κόρες, από την εταιρεία θεάτρου Sforaris, σε σκηνοθεσία Γιάννη Καλαβριανού.

Μια από τις πιο επιτυχημένες παραστάσεις της χρονιάς και του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων στο θέατρο Αυλαία.
«Μπορείτε να θυμηθείτε την ιστορία που στιγμάτισε τη ζωή σας;»
Το ερώτημα τέθηκε από τους 5 νέους ηθοποιούς της παράστασης, σε 85 νέους του παρελθόντος, παππούδες και γιαγιάδες δηλαδή, από όλη την Ελλάδα και την Κύπρο. Οι ηλικιωμένοι πρωταγωνιστές των ιστοριών, θυμήθηκαν πως υπήρξαν πρωταθλητές κολύμβησης, δήμαρχοι, χορευτές tango στην Κοζάνη του Μεσοπολέμου, διάσημοι ποδοσφαιριστές, δολοφόνοι, δίγαμοι, πλούσιοι έμποροι του Βελιγραδίου, πάμπτωχοι φοιτητές και εργάτες στη Γερμανία. (από 03/04)

Ο γύρος του θανάτου, το μυθιστόρημα του Θωμά Κοροβίνη που τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο  το 2011, μεταφέρεται στη θεατρική σκηνή. Μέσα από την ιστορία του "Δράκου", επιστρέφουμε στις φτωχογειτονιές και τις αλάνες, στα άδυτα του λιμανιού, στα μικρομάγαζα και τα μπουζουξίδικα της παλιάς Θεσσαλονίκης, σε έναν κόσμο περιθωριακό, ταπεινωμένο και φοβισμένο (Βασιλικό θέατρο, από 05/04)

Στις 11 του μήνα, επίσης, στο Βασιλικό θέατρο κάνει πρεμιέρα ο Τζόρνταν των Αννα Ρέυνολντς και Μόιρα Μπουφίνι, σε σκηνοθεσία Νίκου Μαστοράκη, με την Μαρίνα Ασλάνογλου.

Σε μια αίθουσα αναμονής του δικαστηρίου, η Σίρλεϊ περιμένει την ετυμηγορία των δικαστών. Ο βάναυσος εραστής της, αλλά και η πρόνοια θέλουν να της πάρουν το παιδί, όμως εκείνη δεν μπορεί να ζήσει χωρίς τον Τζόρνταν, ούτε ο Τζόρνταν χωρίς εκείνη.

Ο Γιάννης Βούρος και ο Αλέκος Συσσοβίτης παρουσιάζουν για πρώτη φορά στην Ελλάδα το έργο Sunset Limited του βραβευμένου με Pulitzer Κόρμακ Μακάρθυ.
Δυο άντρες σε μια ακραία σύγκρουση. Ένας καθηγητής πανεπιστημίου θέλει να δώσει τέλος στη ζωή του. Ένας αμόρφωτος μετανάστης και πρώην κατάδικος τον τραβάει με το "έτσι θέλω" από τον θάνατο την τελευταία στιγμή. Τώρα, μέσα σ’ ένα σαπισμένο διαμέρισμα στα γκέτο της Νέας Υόρκης ο αμόρφωτος μετανάστης έχει δύο ώρες να πείσει τον μηδενιστή καθηγητή πως η ζωή έχει νόημα. (θέατρο Αυλαία, από 17/04).

Συνεχίζουν τις παραστάσεις τους
Βυσσινόκηπος του Άντον Τσέχοφ, σε σκηνοθεσία Χριστίνας Χατζηβασιλείου, στη βιλλα Καπαντζή.
Αγαμέμνων του Γιάννη Ρίτσου, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Βάγια, στο Studio Όρα.
Ο Πατέρας του Αύγουστου Στρίντμπεργκ, σε σκηνοθεσία Λίλλυ Μελεμέ, στο Αθήναιον.


ΑΘΗΝΑ

Πενθεσίλεια του Χάινριχ Φον Κλάιστ, σε σκηνοθεσία Ακύλλα Καραζήση.
Οι σπουδαστές του τρίτου έτους της δραματικής σχολής του Εθνικού θεάτρου επιχειρούν το πρώτο τους "επίσημο" ανέβασμα στο θέατρο της σχολής. Ο Κλάιστ εμπνέεται από την ομηρική Ιλιάδα και επικεντρώνεται στην ερωτική συνάντηση της βασίλισσας των Αμαζόνων, Πενθεσίλειας, και του Αχιλλέα. (από 05/04).

Micrasia, από την ομάδα Γέφυρα, σε σκηνοθεσία Λεωνίδα Παπαδόπουλου.
Μια παράσταση φόρος τιμής στις αλησμόνητες πατρίδες. Αφηγήσεις, τραγούδια και μνήμες μιας εποχής κι ενός τόπου που σημάδεψε τη σύγχρονη ελληνική ιστορία. (Beton 7, από 06/04).

Το τέλος του παιχνιδιού του Σάμουελ Μπέκετ, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Λιγνάδη.
Το τέλος του παιχνιδιού έχει ήδη κριθεί, όπως σε έναν αγώνα σκακιού που πλησιάζει στο τέλος και το αποτέλεσμα ήδη διαφαίνεται. Αλλά ο Χαμ και ο Κλοβ συνεχίζουν την ατέρμονη σχέση τους ως δούλος και αφέντης, ως γιος και πατέρας. Και τίποτα δεν αλλάζει ποτέ. Εξω όλα παραμένουν στο τίποτα και μέσα όλα πλησιάζουν σε ένα τέλος που δε γίνεται ποτέ ορατό. (Από Μηχανής θέατρο, από 09/04).

Χαίρετε κι αντίο του Άθολ Φούγκαρντ, σε σκηνοθεσία Αλέξη Ρίγλη.
1965, Πορτ Ελίζαμπεθ, Νότια Αφρική. Τα αδέλφια Εστερ και Τζόνι είναι φτωχοί λευκοί Νοτιοαφρικανοί, απόγονοι-θύματα οικονομικών αλλαγών που οδήγησαν πολλές οικογένειες λευκών μεταναστών της εργατικής τάξης της γενιάς του πατέρα τους στην ανεργία και την οικονομική εξαθλίωση. Συναντιούνται ξανά μετά από χρόνια, όταν η Εστερ επιστρέφει στο πατρικό τους για να διεκδικήσει το μερίδιο της από την αποζημίωση για το εργατικό ατύχημα που άφησε παράλυτο τον πατέρα τους. Μέσα από τις "διαπραγματεύσεις" θα έρθουν αντιμέτωποι με φόβους και αναμνήσεις, που θα πρέπει να αποδεχτούν για να μπορέσουν να αναλάβουν την ευθύνη της ύπαρξής τους και να προχωρήσουν. (104 Κέντρο λόγου και Τέχνης, από 09/04).