Ένα βρακί, σύμβολο της μικροαστικής υποκρισίας

Γνωστός ως ένας από τους κορυφαίους γερμανούς εξπρεσιονιστές του θεάτρου, ο Καρλ Στέρνχαϊμ ήταν επίσης ένας σημαντικός συγγραφέας ιστοριών, δοκιμίων, ποιητικών συλλογών και ενός μυθιστορήματος. Καλλιέργησε ένα ιδιαίτερο ύφος γραφής, πιο δυναμικά εκφρασμένο σε σχέση με τη γραφή των συγχρόνων του, χρησιμοποιώντας το σαν όχημα για τη διατύπωση των ριζικών απόψεων του σχετικά με τις ρίζες της Ευρώπης και την καταστροφική της πορεία στις αρχές του 20ού αιώνα.
Η πορεία της ζωής του και το έργο του δίνουν εικόνες της ζωής και της συμπεριφοράς της μεσαίας τάξης. Αναμετράται με την παρακμή του δυτικού πολιτισμού, αλλά και τα αίτια των δύο παγκοσμίων πολέμων. Καθόλου προσκολλημένος στη δική του οπτική, θέτει συχνά τις ιδεολογικές του αρχές υπό αμφισβήτηση.

Γιος εβραίου τραπεζίτη, μεγάλωσε στο Βερολίνο, σπούδασε φιλοσοφία, ψυχολογία και νομικά στα Πανεπιστήμια του Μονάχου, του Γκέτινγκεν (Gottingen), της Λειψίας και του Βερολίνου. Έκανε τρεις γάμους, εκ των οποίων ο τελευταίος με την Πάμελα Βέντεκιντ, κόρη του Φρανκ Βέντεκιντ.

Η πιο δημιουργική του περίοδος ξεκίνησε το 1908. Είναι η περίοδος κατά την οποία, επηρεασμένος από τον Μολιέρο, γράφει μια σειρά από κωμωδίες όπως: Η κασετίνα (Die Kassette, 1912), Ο αστός Σίππελ (Burger Schippel, 1913), Το βρακί (Die Hose, 1911), Ο σνομπ (Der Snob, 1914), 1913 (1915), Το απολίθωμα (Das Fossil, 1925), στις οποίες σχολιάζει τα αστικά ήθη της εποχής. Οι κωμωδίες αυτές αποτελούν μια ενιαία θεματική ενότητα, υπό τον τίτλο Από τον ηρωικό βίο των Αστών (Aus dem Burgerlichen Heldenleben). Ανάμεσα στο 1911 και το 1916 γράφει ίσως τα πιο ώριμα έργα του: Ο Υποψήφιος (Der Kandidat, 1914) και Τάμπουλα Ράσα (Tabula rasa, 1916). Από το 1923 αρχίζει να ασχολείται και με τη σκηνική πρακτική, σκηνοθετώντας τα έργα του. Το 1933, οι Ναζί απαγορεύουν στη Γερμανία όλες τις εκδόσεις και τις παραστάσεις των έργων του. Πέθανε στις Βρυξέλλες το 1942 από πνευμονία.

Περισσότερα για τον Στέρνχάϊμ στο πρόγραμμα της παράστασης Το βρακί, του θεάτρου Κυδωνία.

http://www.theatrokydonia.gr/artic8_1.php

http://www.theatrokydonia.gr/artic8_2.php

Τώρα στη θεατρική σκηνή

Το βρακί του Καρλ Στέρνχαϊμ, σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Οικονόμου.

Το βρακί, μια διασκεδαστική κωμωδία με κοφτερή γλώσσα και αστραφτερό χιούμορ χτυπάει την υποκρισία των αστών που κάτω από το ένδυμα της κοσμιότητας και του ιδεαλισμού κρύβουν ποταπές ορέξεις και ευτελή συμφέροντα.

Μια νέα όμορφη νοικοκυρά καθώς τεντώνεται να δει την παρέλαση του βασιλιά, εκεί κάπου στις αρχές του περασμένου αιώνα, της πέφτει το βρακί μες στον κατάμεστο δρόμο της πόλης. Η αναπάντεχη θέα αφυπνίζει τους ανδρικούς πόθους αλλά και το υπολογιστικό πνεύμα του συντηρητικού συζύγου της, που παραμερίζει την άκαμπτη ηθική του συνείδηση προς χάριν της επιδίωξης του κέρδους. Το βρακί, ως σύμβολο της μικροαστικής υποκρισίας, πέφτει και μαζί του πέφτει και το προσωπείο της μικροαστικής ευπρέπειας.
Το έργο του Στέρνχαϊμ είναι μια κλασική σατιρική κωμωδία, με στοιχεία φάρσας, που αγγίζει την παρωδία. Δεν υπάρχει στο έργο χαρακτήρας μονοσήμαντος, θετικός ή αρνητικός, και αυτό γιατί υπάρχει πάντα μια δράση του που υπονομεύει είτε τον έναν είτε τον άλλον χαρακτηρισμό. Ασφαλώς σήμερα η φαεινή ιδέα του συγγραφέα, το κωμικό εύρημα του πεσμένου… βρακιού, δεν προκαλεί κανέναν και δεν μπορεί να έχει ισοδύναμη αξία με το πρώτο ανέβασμα. Αυτό όμως που έχει αξία, χρησιμότητα και επικαιρότητα, είναι η ύπαρξη της σάτιρας του μικροαστού που, μέσα από τη χρήση της μάσκας της αθωότητας, προκειμένου να επιβιώσει αδιαφορεί για τα πάντα και ζει φαύλα.
Ο Στέρνχαϊμ μπόρεσε να δει μέσα σε αυτή τη μικροαστική φύση, το ζοφερό μέλλον της ανθρωπότητας: την έλευση της βαρβαρότητας, της θηριωδίας του ναζισμού και των ολοκληρωτικών καθεστώτων που ακολούθησαν. 

Μετάφραση: Σπύρος Γαρούνας
Σκηνικά, κοστούμια: Χρύσα Μάντακα
Φωτισμοί: Στράτος Κουτράκης
Μουσική επιμέλεια: Βαγγέλης Οικονόμου
Βοηθός σκηνογράφου: Στέργιος Πρώιος
Βοηθός φωτιστή: Αθηνά Μπανάβα
Ράψιμο-επιδιόρθωση κοστουμιών: Κική Ιωαννίδου
Χειριστής κονσόλας: Αναστασία Περδίκη
Φωτογραφίες: Φάνης Τοψαχαλίδης
Video: Γιώργος Νεράντζης

Παίζουν: Γιάννης Περδίκης, Νανά Μπολέτη, Λίζα Μιμιλίδου, Μπάμπης Τίγκας, Δημήτρης Χατζημιχαηλίδης, Γιάννης Μουρούζης, Δημήτρης Σιδηρόπουλος.

Στο θέατρο Έξω από τα Τείχη, (Πανεπιστημίου 2, Ευαγγελίστρια, Θεσσαλονίκη), από 1 Μαρτίου.

Κάθε Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή στις 21:15.

Κάποιος μιλάει μόνος του κρατώντας ένα ποτήρι γάλα

"– Παλιά, όταν ήμουν δέκα περίπου ετών, παραθέριζα με τους γονείς μου στο εξοχικό μας. Ένα βράδυ, την ώρα που τρώγαμε, η μητέρα μου έβαλε τα κλάματα. Έκλαιγε σπαρακτικά πάνω από το πιάτο της, χωρίς να μιλάει, και ύστερα ο πατέρας μου σηκώθηκε, της έφερε ένα ποτήρι νερό και της χάιδεψε τα μάγουλα.
Όταν ηρέμησε ύστερα από λίγη ώρα, ο πατέρας μου τη ρώτησε τι της συνέβη και εκείνη τον κοίταξε, τίναξε τα μαλλιά της προς τα πίσω, έκοψε μια μπουκιά από το κρέας που είχε στο πιάτο της και μασώντας το αργά τού είπε: "Τίποτα. Μην ανησυχείς. Απλώς θέλω να μου υποσχεθείς ότι το σκάφος που θα πάρουμε θα το ονομάσουμε "Bobby". Χωρίς να με ρωτήσεις γιατί". Ύστερα συνεχίσαμε το φαγητό μας.
– Περίεργο.
– Ναι."


Ένα θεατρικό έργο, βασισμένο στο βιβλίο του Ευθύμη Φιλίππου*, Κάποιος μιλάει μόνος του κρατώντας ένα ποτήρι γάλα, από την ομάδα Katayisteater, με αναφορές στο σύγχρονο άνθρωπο και τις εσωτερικές αναζητήσεις του. Μέσα από ένα διάλογο γρήγορο, ασύνδετο αλλά λογικό μέσα στην ανακολουθία του, μια συνομιλία σαν παρτίδα τένις όπου ένας πρέπει να είναι ο κερδισμένος, ανακαλύπτουμε τις εσωτερικές πτυχές ενός εγώ που όλοι κρύβουμε μέσα μας.
Μπορούμε πάντα να ξεχωρίσουμε την αλήθεια από το ψέμα; Το αληθινό από το φανταστικό; Και ποιες είναι οι αναφορές στη ζωή μας που μένουν πάντα ίδιες σε όποια κατάσταση κι αν βρισκόμαστε;

Δύο άνθρωποι συνομιλούν. Οικογένεια, σχέσεις, ενδιαφέροντα φαίνεται να απασχολούν τη συζήτηση τους. Παίζουν λεκτικά παιχνίδια, προσπαθούν να ορίσουν ποιοι είναι και τι έχουν βιώσει και αυτό μοιάζει αρκετά δύσκολο.
Ένα κείμενο που παραπέμπει σε εσωτερικό διάλογο, όπου ο Ευθύμης Φιλίππου θίγει συνθήκες και κλισέ που έχουν κατακλύσει την κοινωνική πραγματικότητα του σήμερα. Μια ρεαλιστική προσέγγιση μέσα στην ασυνδετότητα που όλοι βιώνουμε γύρω μας και προσπαθούμε να αντιμετωπίσουμε.

Μια γυναίκα κάτω από μια ντισκομπάλα με κατεβασμένα βρακιά.
Ένα αρκουδάκι σ’ ένα σκοτεινό αυτοκίνητο.
Μια μπάλα παγωτό παρφέ που λιώνει αργά.
Ναί,ναί,ναι. Όχι, όχι .Ναί .Όχι.
Μια χούφτα ζελέ για τα μαλλιά.
Ένας άντρας μόνος του στο δάσος.
Τρέμεις. Μην τρέμεις.
Τα τα ταν ταν ταν τατατατατατατα ταν τατατατα.

* Ο Ευθύμης Φιλίππου, γεννημένος το 1977, είναι κειμενογράφος διαφημίσεων, συγγραφέας και σεναριογράφος.
Το 2009 συνυπέγραψε με το σεναριογράφο και σκηνοθέτη Γιώργο Λάνθιμο το σενάριο της ταινίας Κυνόδοντας, η οποία βραβεύτηκε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Καννών με το βραβείο "Ένα Κάποιο Βλέμμα" (Un Certain Regard), ενώ έφτασε μέχρι τις υποψηφιότητες για το Όσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας το 2010.  Ένα χρόνο μετά, η ταινία Άλπεις του ίδιου συγγραφικού διδύμου τιμήθηκε με το Βραβείο Καλύτερου Σεναρίου στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Βενετίας.
Έχει συνεργαστεί στο παρελθόν με διάφορα εβδομαδιαία και μηνιαία έντυπα ως εξωτερικός συνεργάτης. Το 2009 εξέδωσε το πρώτο του βιβλίο με τίτλο Κάποιος μιλάει μόνος του κρατώντας ένα ποτήρι γάλα.

Τώρα στη θεατρική σκηνή

Κάποιος μιλάει μόνος του κρατώντας ένα ποτήρι γάλα του Ευθύμη Φιλίππου, σε σκηνοθεσία Katayis Theatre.
Σκηνικά: Δήμητρα Τσαγγούρη
Φωτισμοί: Βαγγέλης Ιεζεκιήλ Παπάς
Φωτογραφία: Δημήτρης Γκιούλος
Βίντεο: Δημήτρης Γκιούλος, Πέτρος Κολοτούρος 

Παίζουν: Νόρα Δημοπούλου, Βαγγέλης Ιεζεκιήλ Παπάς.

Στον Χώρο Τέχνης Sourliboom, (Κ. Κρυστάλλη 4, Πλατεία Αντιγονιδών, Θεσσαλονίκη)

01/03-07/03 στις 21:15.

Οι δύο πλευρές μιας ιστορίας

Ο Συλλέκτης του John Fowles γράφτηκε το 1963 και μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο το 1965. Ο Frederick Clegg, ένας νεαρός, μοναχικός άνδρας, υπάλληλος δημαρχείου, συλλέγει πεταλούδες στον ελεύθερο χρόνο του.
Στο πρώτο μέρος του μυθιστορήματος η ιστορία παρουσιάζεται από την σκοπιά του Clegg. Έχει εμμονή με την Miranda Grey, μια φοιτήτρια της σχολής καλών τεχνών. Την θαυμάζει από απόσταση, αλλά δεν είναι σε θέση να έχει οποιαδήποτε επαφή μαζί της, λόγω των περιορισμένων κοινωνικών δεξιοτήτων του. Μια μέρα κερδίζει ένα μεγάλο χρηματικό ποσό σε λοταρία και αποφασίζει να εγκαταλείψει την εργασία του και να αγοράσει ένα απομονωμένο σπίτι στην εξοχή. Νιώθει μόνος, παρόλα αυτά, και θέλει να είναι μαζί με την Miranda. Αδυνατώντας να έχει οποιαδήποτε επαφή μαζί της, αποφασίζει να την "προσθέσει" στη συλλογή με τα πολύτιμα αντικείμενα του, με την ελπίδα πως αν την κρατήσει δέσμια για μεγάλο χρονικό διάστημα, θα γιγαντωθεί η αγάπη της για εκείνον. Μετά από σχολαστική προετοιμασία, απαγάγει τη Miranda ναρκώνοντας την με χλωροφόρμιο και την κλειδώνει στο κελάρι του σπιτιού. Είναι πεπεισμένος πως η γυναίκα θα τον ερωτευτεί σε σύντομο χρονικό διάστημα. Ωστόσο, όταν εκείνη ξυπνά, η αντίδραση της είναι διαφορετική. Ο Clegg υπόσχεται πως θα της χαρίσει την ελευθερία σε ένα μήνα και πως όλο αυτό το διάστημα θα τη σεβαστεί, παρέχοντας τις όλες τις ανέσεις, χωρίς όμως να την αφήσει να βγει από το κελάρι.

Το δεύτερο μέρος του μυθιστορήματος καλύπτεται από την αφήγηση της Miranda, μέσα από αποσπάσματα από το ημερολόγιο που κρατούσε η κοπέλα κατά τη διάρκεια της αιχμαλωσίας της. Η Miranda αναπολεί τις μέρες της ελευθερίας της. Πολλές από τις καταχωρήσεις στο ημερολόγιο απευθύνονται στην αδερφή της και σε έναν άνδρα με τα αρχικά G.P., που η κοπέλα θαύμαζε ως καλλιτέχνη. Η Miranda αποκαλύπτει πως ο G.P. ήταν ερωτευμένος μαζί της. Μέσα από τις σκέψεις της Miranda o συγγραφέας θέτει μια σειρά από φιλοσοφικά ζητήματα όπως τη φύση της τέχνης, τη σχέση του ανθρώπου με τον Θεό.
Στο τρίτο μέρος πρωταγωνιστεί —και πάλι— αφηγηματικά ο Clegg. Αποφασίζει να αυτοκτονήσει όταν μαθαίνει για τον θάνατο της Miranda, αλλά όταν διαβάζει στο ημερολόγιό της πως ποτέ δεν τον αγάπησε, νιώθει πως δεν ευθύνεται ο ίδιος. Το μυθιστόρημα τελειώνει με την απόφαση του να απαγάγει μια άλλη γυναίκα.


Τώρα στη θεατρική σκηνή
Ο Συλλέκτης (εμπνευσμένο από το μυθιστόρημα του John Fowles, σε σκηνοθεσία Γιάννη Κωνσταντακόπουλου.
"… Λένε πως, "σε κάθε ιστορία υπάρχουν δύο πλευρές". Πιστεύω πως αυτό είναι πέρα για πέρα αληθινό. Οι άνθρωποι βγάζουν πάντα λανθασμένα συμπεράσματα, κρίνοντας καταστάσεις τις οποίες, στην πραγματικότητα, δεν γνωρίζουν καθόλου...".
Με αφορμή την παραδοχή ότι τα πάντα στη ζωή έχουν περισσότερες από μία όψεις, η θεατρική προσαρμογή προσπαθεί να αποκρυπτογραφήσει τις λειτουργίες των ακραίων αντιθέσεων.
Τα δίπολα "Ζωή-Θάνατος", "Άνδρας-Γυναίκα", "Θύτης-Θύμα", "Ψέμα-Αλήθεια", "Ελευθερία- Εξάρτηση" συγκρούονται επί σκηνής, για να εξετάσουν το πώς δύο άνθρωποι που ζουν το ίδιο ακριβώς γεγονός αναπτύσσουν εντελώς διαφορετικά συναισθήματα, εντελώς διαφορετικές άμυνες απέναντί του.
Υπάρχει τρόπος, κόντρα στην περίοδο που μας θέλει να αυτοτοποθετούμαστε στη θέση του θύματος, να δούμε και την άλλη όψη του νομίσματος τοποθετώντας τον εαυτό μας στη θέση του θύτη; Του ανθρώπου που με τη βεβαιότητα των επιλογών του επιλέγει να παραμένει όρθιος και να συνεχίζει;

Μετάφραση-Προσαρμογή: Τρισεύγενη Αδαμοπούλου
Σκηνικά: Γιάννης Αρβανίτης
Κοστούμια: Ιωάννα Τσάμη
Κίνηση: Σάσα Κωνσταντακοπούλου
Φωτισμοί: Κωνσταντίνος Γιαννακόπουλος
Βοηθός Σκηνοθέτη: Μυρσίνη Γιαννακοπούλου
Φωτογραφίες παράστασης: Ρούλα Ρέβη.

Παίζουν: Ιωάννης Παπαζήσης, Ειρήνη Φαναριώτη.

Στο θέατρο 104 (Κεντρική Σκηνή), Ευμολπιδών 41, Γκάζι, Αθήνα.
Κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:30.

Ευτυχισμένο το... 2031!

Μια παράσταση για το... κοντινό μέλλον του 2031, βασισμένη στο 1984 του Τζορτζ Όργουελ. Το 1948 ο Τζορτζ Όργουελ γράφει το βιβλίο αυτό και κάνει το εξής: αντιστρέφει τα νούμερα εκείνης της χρονιάς, παίρνει τις καταστάσεις της εποχής του, τις πηγαίνει στα άκρα και τις μεταφέρει στο 1984, όπου το καθεστώς του Μεγάλου Αδελφού έχει κυριεύσει τα πάντα… Η ομάδα χρησιμοποιεί ακριβώς το ίδιο τέχνασμα και κάπου εκεί, στο 2031 πια, μπλέκονται η "Νέα Ομιλία" με τα greeklish, οι "Τρύπες Μνήμης" όπου χάνονται όλα τα απομεινάρια της "παλιάς" ζωής με το instagram, οι πανταχού παρούσες κάμερες με διάφορα smartphoneapps. Δίπλα σ’ αυτά, η ωμοφαγία, η Γιόγκα, η πιλάτες & το πολιτικώς ορθό, το εφήμερο σεξ, η τεχνητή γονιμοποίηση, η αγορά εργασίας (;), το facebook και το φλούο, όπως περνούν μέσα από δημοσιευμένα άρθρα εφημερίδων, αγγελίες, προσωπικά κείμενα, μέχρι και αποφάσεις του ευρωπαϊκού συμβουλίου, ζωντανεύουν και αναπαριστάνουν τον νέο μας κόσμο, τον ΝΙΟΥ ΓΟΥΟΡΛΝΤ του 2031 πια...

Και η ομάδα αναρωτιέται…
Να πούμε ζήτω;
Ή μάλλον "Γουάτ δε φακ; Λάικ και Σέαρ!";;;;

Πέντε ηθοποιοί–ειδικοί απεσταλμένοι του καθεστώτος του Νιου Γουόρλντ κατεβαίνουν στο θέατρο του Νέου Κόσμου, για να μας το συστήσουν και να μας εξοικειώσουν με αυτό. Μπροστά μας, μια συναρπαστική live διαφήμιση του Νέου αυτού Κόσμου που διαπερνά τους τομείς της εκπαίδευσης, της οικογένειας, της εργασίας, του σεξ και του γενικότερου τρόπου ζωής. 

Δομημένη σαν μια σειρά από επιθεωρησιακά νούμερα, αντλώντας από τη stand–up comedy και το λεγόμενο θέατρο της επινόησης (devised theatre), η παράσταση οραματίζεται και αναπαριστά πώς θα είναι ο νέος κόσμος μας, ο Νιου Γουόρλντ, με μια κεντρική υπόθεση εργασίας:
Τι θα γινόταν αν όλα συνεχίσουν όπως σήμερα;

Τώρα στη θεατρική σκηνή

Νιου γουόρλντ, της ομάδας Ubuntu, σε σκηνοθεσία Ελεάννας Τσίχλη.

Κείμενο-δραματουργική επεξεργασία-μουσική επιμέλεια: Η ομάδα, Σκηνικά–κοστούμια: Χαράλαμπος Νικολάου, Πρωτότυπη μουσική: Δημήτρης Τζιμέας, Γραφικά: Φώτης Καλαφάτης,

βοηθός σκηνοθέτη: Γιάννης Δενδρινός.

Παίζουν: Μάγια Ανδρέου, Άρης Λάσκος, Σωτήρης Μεντζέλος, Κατερίνα Πατσιάνη, Ελέανα Στραβοδήμου.

Στον Κάτω Χώρο του Θεάτρου του Νέου Κόσμου, (Αντισθένους 7 & Θαρύπου, Αθήνα).

Κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:15.

Κριτική θεάτρου: Τσούλες της Φωτεινής Βελκοπούλου

Ένα σκληρό παιχνίδι προδοσίας και τύψεων!

Τσούλες, σε κείμενο και σκηνοθεσία Φωτεινής Βελκοπούλου, στο Studio Όρα.

Πόσο επικίνδυνη μπορεί να γίνει μια προδομένη γυναίκα; Η προδοσία λειτουργεί ως ορμητήριο, ως δραματουργική αφετηρία στο έργο που έγραψε η Φωτεινή Βελκοπούλου και οι τύψεις, οι ενοχές, η ερωτική αντιζηλία, οι ακραίες πράξεις εκδήλωσης ερωτικής παραφοράς είναι τα υλικά ενός μείγματος εκρηκτικού. Δύο γυναίκες ζουν στο ίδιο σπίτι και έχουν ερωτική σχέση με τον ίδιο (απόντα από τη σκηνή) άνδρα.
Το έργο αν και σαφώς επηρεασμένο από τις Δούλες του Ζαν Ζενέ (εξαιρετικός ο τολμηρός, ιντριγκαδόρικος τίτλος Τσούλες, που παίζει με τον τίτλο του Ζενέ), δεν είναι μια διασκευή του πρωτότυπου έργου. Η Βελκοπούλου έγραψε ένα νέο κείμενο φωτίζοντας τα στάδια της απώλειας της ανθρώπινης αξιοπρέπειας κατά τη διαρκεια μιας εξοντωτικής μάχης, μια ατέρμονης ερωτικής διεκδίκησης. Βρήκα εύστοχο και με έντονο δραματουργικό ενδιαφέρον τον τρόπο με τον οποίο αποτυπώνεται η εσωτερική πάλη μέσα στο γυναικείο μυαλό καθώς ο πόθος και η ζήλια φουντώνουν και η λογική υποχωρεί. Η ταυτότητα των δύο γυναικών καλύπτεται με ένα πέπλο ασάφειας κι έτσι η φτηνή συμπεριφορά τους (που τις καθιστά "τσούλες") δεν σχηματοποιείται μέσα σε καλούπια κοινωνικής θέσης, μόρφωσης ή οικονομικής επιφάνειας.

Η σκηνική παρουσίαση του κειμένου ακροβατεί ανάμεσα στην performance σωματικού θεάτρου και στο "συμβατικό" θέατρο πρόζας. Τα συναισθήματα και οι πράξεις των δύο γυναικών αποτυπώνονται ανάγλυφα και καθαρά μέσα από τις κινήσεις των χεριών, την αλληλεπίδραση των σωμάτων, τις χορογραφημένες σκηνές πάλης των δύο ερωτικών αντίζηλων. Δυστυχώς δεν συμβαίνει το ίδιο και στα ερμηνευτικά σημεία της παράστασης όπου η εξωστρεφής και θορυβώδης ερμηνεία της Αλεξίας Φάλλα έρχεται σε αντίθεση με την αδύναμη εκφορά του λόγου της Λουκίας Ορφανίδη και διαχέεται η αίσθηση πως το σκηνοθετικό μέλημα εξαντλήθηκε στην κινησιολογία και άφησε σε δεύτερη μοίρα τον λόγο και την εκφορά του.
Το "έξυπνο" σκηνικό του Γιάννη Φάλλα με τα σχεδιάγραμμα του κρεβατιού και του καθρέφτη στον τοίχο αξιοποιείται σωστά και συμβάλλει στη δημιουργία ενός ονειρικού και εφιαλτικού κλίματος, ονειρώξεων και ερωτικών φαντασιώσεων. Προς την ίδια κατεύθυνση και οι εξαιρετικές, ηλεκτρονικές μουσικές επιλογές του Λευτέρη Κορδιάου. Οι σκηνές που οι γυναίκες ξαπλώνουν στο ζωγραφισμένο στον τοίχο κρεβάτι, δίνοντας την οπτική εντύπωση κάτοψης, ενώ στέκονται όρθιες, είναι από τις πιο καλαίσθητες στιγμές της παράστασης.

Κορνήλιος Ρουσάκης



Noel Coward Theatre

Το Noel Coward Theatre —γνωστό παλιότερα ως Albery Theatre— είναι ένα θέατρο στο West End του Λονδίνου, στην πάροδο St Martin. Ξεκίνησε να λειτουργεί στις 12 Μαρτίου 1903 ως New Theatre και σχεδιάστηκε από τον αρχιτέκτονα W. G. R Sprague με κλασικό στυλ στην πρόσοψη και τους εξωτερικούς χώρους και στυλ ροκοκό στην αίθουσα του θεάτρου και στους εσωτερικούς χώρους.  

Το 1973 μετονομάστηκε σε Albery Theatre προς τιμήν του Sir Bronson Albery, διευθυντή του θεάτρου για αρκετά χρόνια. Το 2006 έπειτα από μια ολική ανακαίνιση ξεκίνησε να λειτουργεί ως Noel Coward Theatre. 

O Noel Coward, ένας από τους πιο σημαντικούς θεατρικούς συγγραφείς και ηθοποιούς της Βρετανίας, παρουσίασε εκεί το πρώτο του έργο, I' ll Leave it to you, το 1920. 

Το κτίριο που είναι διατηρητέο διαθέτει μια θεατρική αίθουσα 872 θέσεων, σε τέσσερα επίπεδα.

Στη σκηνή του Noel Coward Theatre έχουν φιλοξενηθεί αξιόλογες παραγωγές. 

Η Αγία Ιωάννα του Τζορτζ Μπέρναρντ Σο, με μια εντυπωσιακή εμφάνιση της Sybil Thorndike το 1924. Η δεκαετία του ΄30 έφερε μια μεγάλη εισπρακτική επιτυχία με το έργο Richard of Bordeaux (1933), με τον John Gielgud στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Τον θρίαμβο αυτόν ακολούθησε μια θρυλική παραγωγή του Άμλετ, σε σκηνοθεσία Gielgud, με τους Jessica Tandy, Jack Hawkins και τον νεαρό Alec Guinness, σε μια από τις πρώτες του επαγγελματικές εμφανίσεις. 

Ο πόλεμος έφερε την καταστροφή του θεάτρου Old Vic και του θεάτρου που φιλοξενούσε την εταιρεία του Sadler Wells. Οι δύο αυτοί οργανισμοί συνεργάστηκαν και στεγάστηκαν στο New Theatre. Η πιο επιτυχημένη παραγωγή τους ήταν το μιούζικαλ του Lionel Bart, Όλιβερ Τουίστ, που έδωσε 2.618 παραστάσεις! 

Το 1981 η παράσταση Children of a Lesser God (Τα παιδιά ενός κατώτερου θεού) απέσπασε τρία βραβεία Olivier για το καλύτερο νέο έργο και τις ερμηνείες των ηθοποιών Trevor Eve και Elisabeth Quinn. Ανάμεσα στις αξιοσημείωτες παραγωγές ήταν η αναβίωση του έργου του Τουργκένιεφ, Ένας μήνας στην εξοχή, με την Έλεν Μίρεν και τον Τζον Χαρτ (1994).

Πρόσφατα το θέατρο έχει φιλοξενήσει κάποιες σαιξπηρικές παραγωγές όπως η Δωδέκατη νύχτα, με δράση που μεταφέρεται στην Ινδία και θίασο με ασιάτες ηθοποιούς, τον Μάκβεθ αλλά και τον Βασιλιά Ληρ, αλλά και μια παραγωγή αρχαίου ελληνικού δράματος με την Εκάβη του Ευριπίδη, με την Βανέσα Ρεντγκρέιβ, στον ομώνυμο ρόλο.

Βιβλιοπαρουσίαση: Το βαριετέ στο ελληνικό θέατρο, η σκηνή των θαυμάτων

Νότης Κύτταρης, Το βαριετέ στο ελληνικό θέατρο, η σκηνή των θαυμάτων, Δρόμων, Αθήνα 2012.

Το Βαριετέ* εξέλιπε, όπως άλλα θεατρικά είδη παλιότερα: οπερέτα, κωμειδύλλιο, παντομίμα, αλλά και η κλασική Επιθεώρηση. Γιατί, οι ελάχιστες μουσικές παραστάσεις που βλέπουν τα φώτα της ράμπας τα τελευταία χρόνια, ιδίως για τις νύχτες της καλοκαιρινής "πλάκας", δεν έχουν καμία σχέση με το γνωστό και πάλαι ποτέ δημοφιλέστατο θεατρικό είδος. Η κοσμογονική, τερατογενής εποχή μας σκότωσε την ανθρώπινη επικοινωνία και γέννησε τον απρόσιτο ψηφιακό απάνθρωπο του 2000 μ.Χ. με νέους κώδικες έκφρασης και επικοινωνίας. Το Βαριετέ δεν έφτασε στην παρακμή της γερασμένης, ανήμπορης, εκφυλισμένης και μεταλλαγμένης Επιθεώρησης, για να ρίξει την αυλαία του. Αποσύρθηκε αθόρυβα, διακριτικά, με αξιοπρέπεια και εντιμότητα όταν κατάλαβε πως ο ρόλος του είχε πια τελειώσει, πως η ύπαρξή του ήταν πια ανώφελη σ' έναν καινούργιο κόσμο (καλό ή κακό, άσχετο) που δεν το καταλάβαινε και με ανθρώπους που δεν ήξεραν να το κουμαντάρουν. Έσβησε τα φώτα του και εσίγησε. Για πάντα; Ποιος ξέρει...

* Το Βαριετέ (variety) είναι ένα θέαμα που συνδυάζει διάφορα θεατρικά και μουσικά είδη. Αποτελείται από νούμερα και κωμικά σκετς. Τη μετάβαση από το ένα νούμερο στο άλλο κάνει συνήθως ο κομπέρ, ένα είδος παρουσιαστή ή διασκεδαστή. Στις διάφορες μορφές του βαριετέ μπορούμε να συναντήσουμε νούμερα μα μάγους και ταχυδακτυλουργούς, ακροβάτες και ζογκλέρ και εγγαστρύμυθους. Το βαριετέ εμφανίστηκε στη Βικτωριανή εποχή και με το πέρασμα των χρόνων πέρασε στο ραδιόφωνο και την τηλεόραση. Το βαριετέ στήριζε τα αγγλόφωνα τηλεοπτικά προγράμματα της δεκαετίας του ΄70 και ΄80. Σε πολλά μέρη του κόσμου παραμένει ακόμη και σήμερα ένα δημοφιλέστατο θέαμα.

Τσέχοφ σε νεοκλασικό αρχοντικό

Ο Άντον Τσέχoφ ξεκίνησε να γράφει τον Βυσσινόκηπο το 1901 και τον ολοκλήρωσε το 1903. Το έργο γράφτηκε κατά τη διάρκεια της παραμονής του στη νήσο Γιάλτα, σε μια περίοδο που αναγκάστηκε να αποχωριστεί τη σύζυγό του, —ηθοποιό Όλγα Κνίπερ— και τους φίλους του. Η παραμονή του Τσέχoφ στη Γιάλτα ήταν επιβεβλημένη από τους γιατρούς του (καθώς έπασχε από φυματίωση), προκειμένου να ευεργετηθούν οι πνεύμονες του από το ήπιο μεσογειακό κλίμα.

Το έργο αυτό του Τσέχoφ —όπως και το σύνολο της εργογραφίας του— έχει σταθεί αφορμή για αναρίθμητες λογοτεχνικές μελέτες που προσπαθούν να αποκρυπτογραφήσουν τις λογοτεχνικές και φιλοσοφικές επιρροές του συγγραφέα και να εντοπίσουν το πώς αποτυπώνονται αυτές οι επιρροές στο κείμενό του. Υπάρχουν αναφορές στις φυσικές επιστήμες όπως για παράδειγμα στην Καταγωγή των ειδών του Δαρβίνου (που είχε δημοσιευτεί για πρώτη φορά, μόλις σαράντα χρόνια νωρίτερα), αλλά και στην μαρξιστική και σοσιαλιστική φιλοσοφία (αν και ο ίδιος ο Τσέχoφ δεν άνηκε σε κανένα κίνημα). Πολλά είναι και τα αυτοβιογραφικά στοιχεία που υπάρχουν στο έργο, όπως είναι για παράδειγμα ο κήπος με τις βυσσινιές. Το 1892, ο Τσέχoφ φύτεψε βυσσινιές στο κτήμα του στο Melikhovo. Όταν έχασε την περιουσία του, ο νέος ιδιοκτήτης του κτήματος ξερίζωσε αυτές τις βυσσινιές. Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και στην οικογένεια της Λιούμποβα Αντρέγιεβνα στο έργο.
Εξάλλου, ο Τσέχoφ γνώρισε τις βυσσινιές από την παιδική του ηλικία στο Ταγκαρόγκ. Η μάχη ενάντια στη λήθη και η εμμονή στην παιδικότητα είναι βασικά θεματικά μοτίβα του έργου.

Γράφοντας τον Βυσσινόκηπο ο Τσέχoφ, ήθελε να γράψει μια κωμωδία, ένα βωντβίλ. Για αυτό άλλωστε έδωσε και τον υπότιτλο: «μια κωμωδία σε τέσσερις πράξεις». Δυστυχώς για τον ίδιο, η πιο συχνή αντίδραση των θεατών —και της συζύγου του συμπεριλαμβανομένης— ήταν να ξεσπούν σε λυγμούς, ειδικότερα στην τέταρτη πράξη. Ο Στανισλάβσκι που σκηνοθέτησε το έργο στην πρώτη του παρουσίαση, αποφάσισε να το αντιμετωπίσει ως ένα δράμα. Ήταν μια απόφαση που δυσαρέστησε τον Τσέχoφ. Η συζήτηση για το αν το έργο είναι δράμα ή κωμωδία συνεχίζεται μέχρι και σήμερα.

Τώρα στη θεατρική σκηνή

Βυσσινόκηπος του Άντον Τσέχοφ, σε σκηνοθεσία Χριστίνας Χατζηβασιλείου.

Ένα νεοκλασικό αρχοντικό της Θεσσαλονίκης, από τα ελάχιστα σωζόμενα του τέλους του 19ου αιώνα στην πόλη, η Βίλα Καπαντζή στην Ανάληψη, όπου στεγαζόταν άλλοτε το ιστορικό Ε΄ Γυμνάσιο Αρρένων και σήμερα το Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης (ΜΙΕΤ), είναι ο επόμενος σταθμός της άστεγης και νομαδικής από φέτος Πειραματικής Σκηνής της «Τέχνης».
Η παράσταση δεν φιλοξενείται απλώς στη Βίλα Καπαντζή. Σχεδιάστηκε από την αρχή για να παιχτεί μέσα σ’ αυτό το παλιό αρχοντικό, συνομήλικο του έργου. Δηλαδή, ο χώρος της πραγματικότητας γίνεται το σκηνικό της μυθοπλασίας. Συνεχίζεται έτσι η πρόσφατη αναζήτηση της Πειραματικής Σκηνής για παραστάσεις σε μη θεατρικούς χώρους ιδιαίτερου χαρακτήρα, που ξεκίνησε το φθινόπωρο με τις παραστάσεις της Χρυσής Πόλης στην αποβάθρα του παλιού σιδηροδρομικού σταθμού.

info: Μετάφραση Χρύσα Προκοπάκη, διαμόρφωση χώρου και κοστούμια: Αλεξάνδρα Μπουσουλέγκα, Ράνια Υφαντίδου, βοηθός σκηνοθέτη: Μαρία Λαζαρίδου. 

Παίζουν:  Έφη Σταμούλη (Λιουμπόφ), Στάθης Μαυρόπουλος (Γκάγεφ), Σοφία Βούλγαρη (Βάρια), Κυριάκος Δανιηλίδης (Τροφίμοφ), Γιώργος Δημητριάδης (Επιχόντοφ), Άννα Ευθυμίου (Άνια), Μάριος Μεβουλιώτης (Πιστσίκ), Ηλίας Παπαδόπουλος (Γιάσα), Μιχάλης Συριόπουλος (Λοπάχιν), Μαρίτα Τσαλκιτζόγλου (Ντουνιάσα) και Γιώργος Φράγκογλου (Φιρς).

Στη Βίλα Καπαντζή, (Βασ. Όλγας 108, Θεσσαλονίκη), από 8 Φεβρουαρίου.

Πέμπτη-Σάββατο στις 21:00, Κυριακή στις 19:00.

Ανοιχτή Σκηνή - Θεατρικές Φωνές της Πόλης

Από τις 2 Φεβρουαρίου έως τις 31 Μαρτίου 2013 θα πραγματοποιηθεί στο Δημοτικό Θέατρο Άνετον το φεστιβάλ με τίτλο "Ανοιχτή Σκηνή – Θεατρικές Φωνές της Πόλης", που διοργανώνει ο Δήμος Θεσσαλονίκης.
Ο κύκλος παραστάσεων —που πραγματοποιήθηκε πιλοτικά για πρώτη φορά την περασμένη άνοιξη— θα έχει φέτος δίμηνη διάρκεια, προσφέροντας τη δυνατότητα σε δέκα θεατρικές ομάδες της πόλης, να παρουσιάσουν στη σκηνή του Άνετον από μία παραγωγή της επιλογής τους.

Το πρόγραμμα αναλυτικά:

2,3 Φεβρουαρίου

Ομάδα Angelus novus

Insenso του Δημήτρη Δημητριάδη, σε σκηνοθεσία Δαμιανού Κωνσταντινίδη.

9,10 Φεβρουαρίου

Eclipses Group Theatre

Το μαύρο νερό, της Ρεζά ντε Βετ, σε σκηνοθεσία Ελεωνόρας Αϊβαζίδου.

15, 16, 17 Φεβρουαρίου

kontakt ensemble theatre

huMANIA, σε σύλληψη και σκηνοθεσία Σμαρώς Πλατιώτη.

22, 23, 24 Φεβρουαρίου

Ομάδα Α.Κ. (ανώνυμοι καλλιτέχνες)

Χαμογέλα. Έστω κι αν κάνεις σημάδια, της Χρύσα Παντελίδου- Σοφιανοπούλου.

1, 2, 3 Μαρτίου

Ομάδα C for Circus

Τα γενέθλια της Ινφάντα του Oscar Wilde.

8, 9, 10 Μαρτίου

Ομάδα Μαύρος Γάντζος

Η σιωπή της Ντόρις του Harold Pinter

12, 13 Μαρτίου

Ομάδα ΝόVAN theatre group

Εις τους πέντε δρόμους (κωμικόν δράμα) της Λένας Πετροπούλου

16, 17 Μαρτίου

Ομάδα ρίSκο

Τίποτα δικό μου του Έντουαρντ Μποντ, σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Οικονόμου.

22, 23, 24 Μαρτίου

Ομάδα Ars Moriendi

Άμλετ του Ουΐλλιαμ Σαίξπηρ.

29, 30, 31 Μαρτίου

Πειραματική ομάδα έρευνας παραστατικών τεχνών Α4Μ

ΚΑΝΤΑΝ, performance, work in progress.

Γενική είσοδος: 10 ευρώ.
Ώρα έναρξης: 21:00
Δημοτικό Θέατρο Άνετον, Παρασκευοπούλου 42, Θεσσαλονίκη, τηλ. 2310 869869.
Κρατήσεις καθημερινά: 12:00 – 14:00 & 18:00 – 21:00. 

Μηνολόγιο Φεβρουαρίου 2013

Θεατρικές πρεμιέρες και προτάσεις για τον Φεβρουάριο.

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

Την πρώτη μέρα του μήνα έρχονται οι Τσούλες. Ένα έργο της Φωτεινής Βελκοπούλου, επηρεασμένο από το έργο του Ζαν Ζενέ, Δούλες. Δύο γυναίκες, δούλες των συναισθημάτων τους φτάνουν σε Τέλμα, καταρρίπτουν την Σιωπή τους και γκρεμίζουν την Ουτοπική ευτυχία που μέχρι τότε τους είχε πείσει κάποιος άλλος, να ζήσουν. (στο Studio Όρα)
Την ίδια μέρα στο γειτονικό θέατρο Όρα, η ομάδα "αrTις ει;" παρουσιάζει τη μαύρη κωμωδία του Βασίλη Ισσόπουλου, Ο ύπνος του δικαίου.

Ο Ryszard Nieoczym έγραψε και σκηνοθετεί το έργο Κασσάνδρα Έκστασις. Η μορφή της Κασσάνδρας ζει και εκφράζεται μέσα από μια σύγχρονη γυναίκα και τον τρόπο που αυτή προσπαθεί να επιβιώσει στο σύγχρονο κόσμο. Η παράσταση επιχειρεί να αποτυπώσει την ψυχική πορεία μίας τέτοιας γυναίκας, που αγωνίζεται να ελευθερωθεί από την τυραννία της κοινωνίας και της οικογένειας, να περάσει από την άρνηση της ζωής και του έρωτα στην αποδοχή τους και να μιλήσει με τη δική της αληθινή φωνή. (Θέατρο Σοφούλη, από 02/02).

Στις 8 του μήνα η Πειραματική Σκηνή της Τέχνης επιστρέφει με τη νέα της παραγωγή. Πρόκειται για μια νέα σκηνική πρόταση του Βυσσινόκηπου του Άντον Τσέχοφ, που ανεβαίνει σε έναν μη θεατρικό χώρο, στη Βίλα Καπαντζή, στην οδό Βασιλίσσης Όλγας. Σκηνοθετεί η Χριστίνα Χατζηβασιλείου.
Στη σκηνή του θεάτρου Εγνατία έρχεται η Ερασμία. Μια γυναίκα με πάθος. Μια γυναίκα σε λάθος χώρο και λάθος χρόνο. Μια χήρα που ζει σε μια επαρχιακή πόλη της Ελλάδας, εγκλωβισμένη σε ένα περίπτερο και στα ήθη της μικρής κοινωνίας. Πρόκειται για το έργο του Νίκου Βασιλειάδη, Ο Συμβολαιογράφος. Ερμηνεύει η Υρώ Μανέ και σκηνοθετεί ο Γιώργος Καραμίχος. (από 08/02)

Η Αλεξάνδρα Σακελλαροπούλου υποδύεται την Ελένη Αλταμούρα-Μπούκουρα, την πρώτη ελληνίδα σπουδασμένη ζωγράφο, στην παράσταση που σκηνοθετεί ο Θέμης Μουμουλίδης και βασίζεται στο μυθιστόρημα της Ρέας Γαλανάκη, Ελένη ή ο Κανένας. (Δημοτικό Θέατρο Καλαμαριάς, 13-17/02).

Η σκηνοθέτις Κατερίνα Ευαγγελάτου, συστήνεται με τον Γυάλινο κόσμο του Τένεσι Ουΐλλιαμς στο κοινό της Θεσσαλονίκης, χρησιμοποιώντας την αρχική —πρωτοποριακή για εκείνη την εποχή—, απαίτηση του Ουίλιαμς για προβολές που συμπληρώνουν τη σκηνική δράση. (θέατρο Αυλαία, από 20/02).

Το περίφημο μιούζικαλ Fame έρχεται για δύο παραστάσεις στη Θεσσαλονίκη. Οι φιλοδοξίες, τα όνειρα, οι έρωτες και οι περιπέτειες μιας ομάδας ταλαντούχων νέων φοιτητών στη Σχολή Τεχνών της Νέας Υόρκης, που αγωνίζονται να πετύχουν στο χώρο της βιομηχανίας του θεάματος, μεταφέρονται στο Παλαί ντε Σπορ, σε μια παράσταση με 36 καλλιτέχνες επί σκηνής. (24/02)

Συνεχίζουν στις σκηνές της πόλης
Οι καιόμενοι της Δέσποινας Καλαΐτζίδου, σε σκηνοθεσία Θωμά Βελισσάρη, στο θέατρο Ακτίς Αελίου.
Το κύμα του Ρον Τζόουνς, σε σκηνοθεσία Γιάννη Ρήγα, στο Νέο Υπερώο της Ε.Μ.Σ.
Ψυχολογία συριανού συζύγου του Εμμανουήλ Ροΐδη, σε σκηνοθεσία Σοφίας Καραγιάννη, στο θέατρο Αυλαία.
Το μεγάλο μας τσίρκο του Ιάκωβου Καμπανέλλη, σε σκηνοθεσία Σωτήρη Χατζάκη, στο Βασιλικό Θέατρο.

ΑΘΗΝΑ

Ο Πάνος Κοκκινόπουλος στην πρώτη του παρουσία στο θέατρο, σκηνοθετεί το Frosen του Bryony Lavery. Η εξουσία του serial killer στο φως της επιστήμης και της συγγνώμης... Τρεις παγωμένες ψυχές: Μια Μητέρα που το δεκάχρονο κοριτσάκι της, ως μια άλλη, σύγχρονη Κοκκινοσκουφίτσα, έφυγε από το σπίτι για να πάει στη γιαγιά του και δε γύρισε ποτέ. Ενας Κακός Λύκος γεμάτος τατουάζ που τα χάραξε στο κορμί του ο ίδιος, όταν μεγάλωσε, αλλά και γεμάτος αόρατες πληγές που του χάραξαν στην ψυχή άλλοι, όταν ήταν ακόμα παιδάκι. Και μια Ερευνήτρια Ψυχών που δεν έχει καταφέρει ακόμα να εξερευνήσει τη δική της παγωμένη ψυχή. (Αγγέλων Βήμα, από 06/02)

Η Μάνια Παπαδημητρίου, η Μαρίνα Καλογήρου, ο Αντώνης Φραγκάκης και η Βάλια Παπαχρήστου συναντώνται επί σκηνής στο έργο του Αλεσσάντρο Μπαρίκκο, Μετάξι. Η σπάνια και αξέχαστη ιστορία του Ερβέ Ζονκούρ, που έχει μεταφραστεί σε πάνω από 30 γλώσσες, στην πρώτη μεταφορά της στο θέατρο κρατάει ανέπαφη όλη την παραμυθένια γοητεία, τη λιτή αφήγηση και την τρυφερή σκιαγράφιση των ηρώων της. (Θέατρο οδού Κυκλάδων, από 06/02).

Δεν υπάρχει αγριότερη φύση από το σαλόνι ενός σπιτιού... Σε μια κρουαζιέρα καταδύσεων βυθού ένα ζευγάρι εγκαταλείπεται κατά λάθος (;) στη μέση του ωκεανού. Μέσα στο σκοτάδι, ο Α και η Β προσπαθούν να κρατηθούν ζωντανοί μέχρι να γυρίσει το τουριστικό σκάφος για να τους περισυλλέξει. Μιλούν ασταμάτητα για να διώξουν τον φόβο. Αναδύονται μνήμες της ζωής τους, σεξουαλικά απωθημένα, έξαλλες αλληλοκατηγορίες, μυστηριώδη πρόσωπα, αινιγματικές ενοχές. Έξαφνα οι καρχαρίες έρχονται κάτω από τα πόδια τους και αρχίζουν να τους τρώνε. Κάτι συμβαίνει–μα βρίσκεται στην επικράτεια του αγνώστου. Τα φώτα ανάβουν: ο Α και η Β βρίσκονται στο αστικό διαμέρισμά τους, αποκαμωμένοι από το διανοητικό project ενός αινιγματικού στοιχήματος... La Ultima Noche ή οι καρχαρίες του Θανάση Τριαρίδη, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Γιαμλόγλου (Θέατρο ΠΚ, από 11/02)

Η αληθινή ταυτότητα της Τζίνα Ντέηβις, βασισμένο στο μυθιστόρημα Αγνωστη Τρομοκράτισσα του Richard Flanagan, σε σκηνοθεσία Ελένης Ευθυμίου και Βασιλικής Τρουφάκου. Το έργο αναφέρεται στην κατασκευή της είδησης, όπως προκύπτει από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Στην κατασκευή μίας διαφορετικής ταυτότητας φαινομενικά τόσο αντικειμενικής όπου το υποκείμενο χάνει πια τη δυνατότητα να υποστηρίξει τον ίδιο του τον εαυτό. (Θέατρο του Νέου Κόσμου, Δώμα, από 22/02)