Καινούργιο έργο του Μάρτιν Κριμπ και άλλες ιστορίες

ΛΟΝΔΙΝΟ

In the Republic of Happiness του Μάρτιν Κριμπ, σε σκηνοθεσία Dominic Cooke.

Η απρόσμενη άφιξη του θείου Μπομπ, αναστατώνει τις χριστουγεννιάτικες διακοπές της οικογένειας. Ποιος είναι; Για ποιο λόγο έχει έρθει; Γιατί η γυναίκα του περιμένει στο αυτοκίνητο; Και ποιο είναι το αληθινό νόημα του αινιγματικού μηνύματός του; Για ένα πράγμα μπορούμε να είμαστε σίγουροι: ο κόσμος δεν θα είναι ποτέ ξανά ο ίδιος. Το νέο έργο του Μάρτιν Κριμπ είναι μια άγρια σάτιρα, μια προκλητική απεικόνιση των σύγχρονων εμμονών.

Στο Royal Court Theatre Downstairs, από 12 Δεκεμβρίου.

Ακόμη...

ΠΑΡΙΣΙ

Le Retour (Η επιστροφή) του Χάρολντ Πίντερ, σε σκηνοθεσία Luc Bondy.

Η επιστροφή είναι μια αντιστροφή: όλες οι κοινωνικές σχέσεις, η οικογένεια, ο γάμος, η δουλειά, ανατρέπονται μπροστά στα μάτια μας, κάποιες φορές σε μικρό βαθμό και άλλες με απότομα τραντάγματα. Στο έργο του Πίντερ που γράφτηκε το 1965, ένας μεσήλικας διανοούμενος επιστρέφει στην πατρίδα του μαζί με τη γυναίκα του. Πρωταγωνιστούν ο Bruno Ganz και η Emmanuelle Seigner.

Στο Theatre Odeon, μέχρι 23 Δεκεμβρίου.

ΜΟΝΑΧΟ

Franziska του Φρανκ Βέντεκιτ, σε σκηνοθεσία Andreas Kriegenburg.

Το έργο έκανε πρεμιέρα το 1912 στο Kammerspiele του Μονάχου και φέτος, με αφορμή τον εορτασμό των 100 χρόνων του θεάτρου, επιστρέφει στη σκηνή. Η Franziska είναι ένας "θηλυκός Φάουστ". Το έργο είναι μια παρωδία, ένα σχόλιο πάνω στο έργο του Γκαίτε. Η Franziska είναι μια νεαρή γυναίκα, που θέλει να φύγει από το σπίτι της μητέρας της. Ένα μήνυμα στο παράθυρο, της ανακοινώνει την άφιξη του Veit Kunz, ενός ασφαλιστικού πράκτορα από το Βερολίνο. Ο άνδρας την καλεί να κάνουν μια συμφωνία. Θα μπορεί να μεταμφιεστεί σε άνδρα και για δύο χρόνια θα απολαμβάνει τα πάντα. Όταν τελειώσει αυτό το χρονικό διάστημα, θα ανήκει σε εκείνον.

Στο Schauspielhaus, από 7 Δεκεμβρίου.

ΠΡΑΓΑ

The Makropulos Case, του Karel Čapek, σε σκηνοθεσία Robert Wilson.

Η αινιγματική, μοιραία Emilia Marty μπορεί να αλλάξει τη ζωή όλων. Αυτή η κωμωδία φαντασίας με την αστυνομική πλοκή μεταφέρει τον θεατή στα παρασκήνια του κόσμου της όπερας, στον κόσμο μιας εκφυλισμένης αριστοκρατίας, μιας αστικής τάξης σε αποσύνθεση. Το σύνθετο αυτό θέαμα σκηνοθετεί και επιμελείται σκηνογραφικά ο Robert Wilson.

Στο Estates Theatre, από 1 Δεκεμβρίου. 

Εισβολή στο θέατρο Ντούμπροβκα

Στις 23 Οκτωβρίου 2002 εισέβαλαν στο κατάμεστο θέατρο Ντούμπροβκα, 50 ένοπλοι Τσετσένοι, υποστηρικτές του ισλαμικού, μαχητικού, αυτονομιστικού κινήματος της Τσετσενίας. Κράτησαν ομήρους 850 ανθρώπους, απαιτώντας την αποχώρηση των ρωσικών δυνάμεων από την Τσετσενία και τον τερματισμό του πολέμου. Ηγέτης της πολιορκίας ήταν ο Movsar Barayev. Μετά από δυόμισι μέρες πολιορκίας, οι ρωσικές δυνάμεις μπήκαν στο κτίριο διαχέοντας χημικά από το σύστημα εξαερισμού. Κατά τη διάρκεια της επιδρομής σκοτώθηκαν 39 εισβολείς και τουλάχιστον 129 όμηροι. Κάποιοι από τους ομήρους έχασαν τη ζωή τους εξαιτίας της τοξικής ουσίας που έριξαν στους χώρους του θεάτρου οι δυνάμεις καταστολής, λίγο πριν εισβάλλουν.
Το τραγικό αυτό περιστατικό απασχόλησε συγγραφείς και ερευνητές. Το 2004 σε ντοκιμαντέρ του BBC γίνεται δημοσιογραφική έρευνα για τη σύσταση της χημικής ουσίας που κατέκλυσε το θέατρο.
Το 2003, το δίκτυο ΗΒΟ παρουσίασε το ντοκιμαντέρ Terror in Moscow, με συνεντεύξεις των ομήρων και στιγμιότυπα από την ομηρία.
Τον Σεπτέμβριο του 2006, έκανε πρεμιέρα στο New End Theatre του Λονδίνου το έργο της Natalia Pelevine, In your Hands, που βασίζεται στα γεγονότα αυτά. Τον Απρίλιο του 2008 η Pelevine καυτηρίασε την απόφαση των ρωσικών αρχών να απαγορεύσουν το έργο, όταν παρουσιάστηκε στην πόλη Makhachkala, την πρωτεύουσα του Dagestan, κοντά στην Τσετσενία.
Ένα άλλο έργο, το We Declare You a Terrorist του Tim J. Lord, έκανε πρεμιέρα στο φεστιβάλ Summer Play, το 2009. Η εισβολή στο θέατρο Ντούμπροβκα αποτυπώθηκε, επίσης, σε ένα ντοκιμαντέρ του National Geographic, που περιείχε αρχειακό υλικό και ένα βίντεο αναπαράστασης.
http://en.wikipedia.org/wiki/Moscow_theater_hostage_crisis

Τώρα στη Θεσσαλονίκη

Νordost του Τόρστεν Μπουχστάινερ, σε σκηνοθεσία Μιχάλη Σιώνα.
Τρεις γυναίκες στη σκηνή, τρεις παράλληλες ζωές που τέμνονται σε ένα σημείο που η κάθε μια να φωτίζει διαφορετικά μια πτυχή της ιστορίας.
Στο θέατρο Ντούμπροβκα παίζεται το μιούζικαλ Νordost. Οκτακόσιοι πενήντα θεατές κατακλύζουν την πλατεία του θεάτρου. Στο διάλειμμα τσετσένοι αυτονομιστές εισβάλλουν και κρατούν ομήρους τους θεατές για τρεις ημέρες.Τρεις γυναίκες, αυτόπτες μάρτυρες του γεγονότος, μια Τσετσένα "μαύρη χήρα", μια Λετονή γιατρός και μια Ρωσίδα όμηρος διασταυρώνουν τις μαρτυρίες τους, αποκαλύπτοντας τρεις διαφορετικές σκοπιές μέσα στο θέατρο εκείνη τη νύχτα.
Οι διάλογοί τους συναρπάζουν με τη ζωντάνια και την ανθρωπιά τους, χωρίς να θέτουν το ερώτημα της υπαιτιότητας και φτάνουν στο αποκορύφωμά τους με το τραγικό τέλος της ομηρίας που κόστισε τη ζωή σε 170 άτομα.

Info: Μετάφραση: Γιώργος Δεπάστας, σκηνικά-κοστούμια: Ομάδα Kunst – Άννα Πιάτου, μουσική: Παναγιώτης Ανδρέογλου, Μιχάλης Σιώνας, φωτισμοί: Χάρης Πάλλας, βοηθός σκηνοθέτη: Δημήτρης Κόντος.

Παίζουν: Νάντια Δαλκυριάδου, Άννα Σωτηρούδη, Μομώ Βλάχου.

Στο θέατρο Όρα (Αντωνίου Καμάρα 3), από 30 Νοεμβρίου.

Η Julia Lochte στη Θεσσαλονίκη

Προσπερνώντας τους τόνους των σκουπιδιών που κατακλύζουν την πόλη αυτό το διάστημα και τις κλούβες των Μ.Α.Τ που έκλειναν τους δρόμους εν όψει διαδηλώσεων, βρεθήκαμε το πρωί του Σαββάτου, στον τέταρτο όροφο του κτιρίου του τμήματος θεάτρου του Α.Π.Θ. στην Τσιμισκή, για να παρακολουθήσουμε το masterclass της δραματολόγου του θεάτρου Münchner Kammerspiele, Julia Lochte*. H κυρία Lochte βρέθηκε στη Θεσσαλονίκη για ένα 24ωρο, προσκεκλημένη του Ινστιτούτου Goethe και του τμήματος Θεάτρου, για να μιλήσει για το επάγγελμα του δραματολόγου και τον τρόπο οργάνωσης και λειτουργίας του Münchner Kammerspiele, ενός από τα πιο γνωστά κρατικά θέατρα της Γερμανίας, που κλείνει αυτόν τον χρόνο 100 χρόνια λειτουργίας.

Μέσα σε αυτό το κλίμα της δυσμενούς, ασφυκτικής ελληνικής πραγματικότητας —που η συγκεκριμένη επισκέπτρια από τη Γερμανία βίωσε πιο έντονα και φυσικά, σε σύγκριση με τις αντίστοιχες επισκέψεις πολιτικών από την ίδια χώρα που συναντούν νεκρές, αφύσικες πόλεις, σαν μια ηχηρή απόδειξη πως το θεάτρο είναι πάντα με ανοιχτές κεραίες απέναντι στην αληθινή ζωή σε σχέση με την αποστειρωμένη λογική της πολιτικής— είχαμε την ευκαιρία να γνωρίσουμε τον τρόπο λειτουργίας ενός μεγάλου καλλιτεχνικού οργανισμού, που βρίσκεται σε μια χώρα που πρωταγωνιστεί στον τομέα της σύγχρονης τέχνης και ταυτόχρονα να κάνουμε τις αναπόφευκτες συγκρίσεις με την θεατρική παραγωγή στην Ελλάδα και πιο συγκεκριμένα στη Θεσσαλονίκη.

Το Kammerspiele είναι ένα θέατρο στην πόλη του Μονάχου που δεν στρέφει τις "πλάτες" του στην υπόλοιπη Ευρώπη. Έχει έντονο ευρωπαϊκό προσανατολισμό και αυτό αποδεικνύεται από τις μετακλήσεις ευρωπαίων σκηνοθετών και ηθοποιών (στο βασικό, μόνιμο ανσάμπλ του θεάτρου υπάρχουν ηθοποιοί από το Βέλγιο, την Ολλανδία, την Εσθονία). Ταυτόχρονα, είναι ένα θέατρο στραμμένο προς το σύγχρονο ρεπερτόριο και στη συνομιλία της θεατρικής τέχνης με τις υπόλοιπες τέχνες. Η Julia Lochte αναφέρθηκε σε συγκεκριμένα projects του θεάτρου που βγάζουν το κοινό από τη θεατρική αίθουσα και "προτείνουν" μια συνομιλία με εξωτερικούς χώρους της πόλης π.χ το θέαμα που εκτείνεται στους ναούς (ορθόδοξους, καθολικούς, μουσουλμανικούς κ.τ.λ.) που υπάρχουν στο Μόναχο  και αναδεικνύει την πολυπολιτισμικότητα της πόλης και την συμβίωση των ανθρώπων με διαφορετικό θρήσκευμα. Τόνισε την παρουσία του νεανικού κοινού στο θέατρο και στην ανάγκη που υπάρχει για να παραμείνει το κοινό αυτό σε επαφή με την θεατρική δημιουργία και σχολίασε με γλαφυρό τρόπο τα mail που λαμβάνουν από ανθρώπους, κυρίως μεγαλύτερης ηλικίας, που εκφράζουν τη διαμαρτυρία τους, όταν παρουσιάζουν ένα κείμενο που ξεφεύγει από τα θεατρικά τετριμμένα π.χ. είναι σε μια άλλη γλώσσα. 

Με αφορμή των εορτασμό των 100 χρόνων παρουσίας του θεάτρου, η Julia Lochte παρουσίασε εκτενώς τις παραστάσεις και τις δράσεις που έχουν σχεδιαστεί με αφορμή αυτό το γεγονός και μίλησε για τη συνεργασία με την Ελφρίντε Γιέλινεκ. 

Λίγο πριν το κλείσιμο του τρίωρου αυτού ανοιχτού μαθήματος, απευθύνθηκε στους ακροατές, ζητώντας πληροφορίες σχετικά με τις συνθήκες που επικρατούν στη θεατρική Θεσσαλονίκη αυτή την  περίοδο, την παρουσία του Κρατικού θεάτρου στην πόλη, τον τρόπο που δουλεύουν οι ομάδες και τη συμβολή των φορέων της πολιτείας στη θεατρική δραστηριότητα (το Kammerspiele επιχορηγείται με 18.000.000 ευρώ!, ενώ απασχολεί 27 μόνιμους ηθοποιούς για όλες τις παραγωγές του, 5 θεατρολόγους και 300 άτομα διοικητικούς υπαλλήλους και τεχνικό προσωπικό και στελέχη της δραματικής σχολής), τον τρόπο επιλογής των έργων και τη θέση του δραματολόγου (ενός καλλιτεχνικού συντελεστή που στην Ελλάδα και σε αντίθεση με τη Γερμανία, η παρουσία του θεωρείται συχνά περιττή).

Η σύγκριση των δύο θεατρικών πραγματικοτήτων αναπόφευκτη, όπως επίσης και η μελαγχολία στις συζητήσεις, στις παρέες, μετά το masterclass.

*Η Julia Lochte γεννήθηκε το 1965 στο Αμβούργο. Μετά από έναν χρόνο φοίτησης στο θέατρο École de Mime Ε. Decroux στο Παρίσι, σπούδασε Πολιτισμικές Επιστήμες, Αισθητική και Εφαρμοσμένες Τέχνες στο Hildesheim της Γερμανίας. Το 1988 ήταν ιδρυτικό μέλος του Θεάτρου "Aspik" και από το 1991 έως το 1995 υπήρξε καθηγήτρια στο Τμήμα Θεατρικών Επιστημών του Πανεπιστημίου του Hildesheim. Το διάστημα 1995-1999 ήταν αρχικά βοηθός δραματολόγου και αργότερα δραματολόγος στο Deutsches Schauspielhaus του Αμβούργου υπό την καθοδήγηση του Frank Baumbauer. Το 1998 εκδίδει μαζί με τον Wilfried Schulz το βιβλίο Christoph Schlingensief: άμεση επέμβαση για τη Γερμανία, στον εκδοτικό οίκο Rotbuch.

Από το 1998 έως το 2006 εργάστηκε στην Ελβετία, στο Θέατρο της Βασιλείας και από το 2006-07 είναι δραματολόγος στο γνωστό θέατρο του Μονάχου, Münchner Kammerspiele.

Πάπισσα Ιωάννα: Σκάνδαλο και αφορισμός

Η Πάπισσα Ιωάννα είναι ένα μυθιστόρημα με ιστορική βάση, όμως περισσότερο μοιάζει με μια ιστορική μελέτη. Ο Mario Vitti τη χαρακτήρισε "αντιμυθιστόρημα ιστορικό", ενώ ο ίδιος ο Εμμανουήλ Ροΐδης την τιτλοφορεί "μεσαιωνική μελέτη". Πραγματικά, παρατηρώντας τον τρόπο με τον οποίο ο Ροΐδης αναπτύσσει το υλικό του, θα λέγαμε ότι το συγκεκριμένο έργο είναι κάτι ανάμεσα σε μυθιστόρημα και σε χρονικό. Ολόκληρο το υλικό έχει συγκεντρωθεί από τον Ροΐδη μετά από συστηματική έρευνα και στον πρόλογο ο συγγραφέας μας παραθέτει πλήθος παραπομπών, σημειώσεων και υποσημειώσεων, θέλοντας να δώσει επιστημονική εμφάνιση στο έργο του. Αυτή η ιδιαιτερότητα της Πάπισσας Ιωάννας είναι ταυτόχρονα και το μεγαλύτερο επίτευγμα του Ροΐδη: Κατάφερε να μας δώσει ένα έργο τέχνης δουλεύοντας με επιστημονική μέθοδο, έτσι είναι αρκετά δύσκολο να ξεχωρίσουμε πότε σταματά η έρευνά του και πότε αρχίζει η λογοτεχνική του συμβολή. Ο Ροΐδης πληροφορήθηκε την ιστορία της Πάπισσας Ιωάννας όταν ήταν ακόμα παιδί στη Γένοβα και του έκανε τόσο μεγάλη εντύπωση, ώστε τον καιρό που σπούδαζε στο Βερολίνο, ερεύνησε τις βιβλιοθήκες και συγκέντρωσε ό,τι είχε γραφτεί για το συγκεκριμένο θέμα. Η έρευνά του συνεχίστηκε στην Αθήνα και ακολούθησε η συγγραφή του έργου.
Η Πάπισσα Ιωάννα γνώρισε μεγάλη επιτυχία, εκδόθηκε πολλές φορές και μεταφράστηκε σε πολλές ξένες γλώσσες, όμως κρίθηκε σκανδαλώδης από την Εκκλησία και προκάλεσε τον αφορισμό του Ροΐδη από την Ιερά Σύνοδο. Ο Ροΐδης απάντησε στην καταδίκη του αυτή και στις κριτικές που του ασκήθηκαν με μια σειρά από δημοσιεύματα: Ολίγαι λέξεις εις απάντησιν της υπ’ αριθμόν 5688 εγκυκλίου της Ιεράς Συνόδουκαι Επιστολαί ενός Αγρινιώτου (1866).
Ο Κλέων Παράσχος (Εμμανουήλ Ροΐδης, Η ζωή, το έργο, η εποχή του, Τόμος Α΄, Αθήνα, 1942) επισήμανε δύο απ’ τους κύριους στόχους του έργου: την αναπαράσταση των ηθών της εποχής και τη σάτιρα. Βέβαια ο Ροΐδης έχοντας ως πρόσχημα τη μελέτη των ηθών της μεσαιωνικής ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, δεν αναφέρεται μόνο στην εποχή που εκτυλίσσεται η ιστορία, αλλά σατιρίζει την σύγχρονή του πολιτική, κοινωνική και εκκλησιαστική πραγματικότητα. Ο Κώστας Στεργιόπουλος ("Το αφηγηματικό έργο του Ροΐδη", στο Περιδιαβάζοντας. Στο χώρο της παλιάς πεζογραφίας μας. Τόμος Β΄, Εκδόσεις, Κέδρος, Αθήνα, 1986, σ. 30) αναφέρει χαρακτηριστικά: "Η ιστορία της Ιωάννας, πέρα από την πρωτοτυπία και το παράδοξο του θέματος, πέρα και από τον πειρασμό του ίδιου του Ροΐδη να την αφηγηθεί και να σκανδαλίσει, γίνεται αφορμή τόσο για μια γενικότερη όσο και για μια ειδικότερη κοινωνική σάτιρα, καθώς ο συγγραφέας έντεχνα παραλληλίζει, πότε με έμμεσους υπαινιγμούς και πότε με τις παρομοιώσεις του, τα περιστατικά εκείνου του καιρού με περιστατικά της σύγχρονής του ζωής".

http://www.e-alexandria.gr/bookby.asp?ID=19&BID=120

Τώρα στη Θεσσαλονίκη

H Πάπισσα Ιωάννα του Εμμανουήλ Ροϊδη, σε διασκευή-σκηνοθεσία Αφρούλης Μπέρσου.

Η ιστορία της Πάπισσας Ιωάννας εκτυλίσσεται τον 9ο αιώνα. Είναι η ιστορία μιας νεαρής κοπέλας, η οποία, όταν έμεινε ορφανή, μεταμφιέστηκε σε άντρα, μπήκε σε μοναστήρι και από εκεί, ντυμένη καλόγερος, ακολούθησε έναν νεαρό μοναχό, τον Φρουμέντιο, ζώντας μαζί του για 7 χρόνια στο ίδιο κελί σε ένα μοναστήρι Βενεδικτίνων! Όμως επειδή κινδύνευαν να αποκαλυφθούν, έφυγαν από το μοναστήρι και ταξίδεψαν σε Γερμανία, Ελβετία, Γαλλία και Ελλάδα. Στην Αθήνα η Ιωάννα εγκατέλειψε τον εραστή της, μπήκε σε ένα πλοίο με προορισμό τη Ρώμη, όπου και κατάφερε, πάντα μεταμφιεσμένη σε μοναχό, να αναρριχηθεί μέχρι την κορυφή της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας και τον Παπικό θρόνο. Όμως η Ιωάννα σύναψε στη Ρώμη ερωτική σχέση με τον νεαρό Φλώρο που είχε σαν αποτέλεσμα μια εγκυμοσύνη. Έτσι κατά τη διάρκεια μιας μεγάλης λιτανείας το έκπληκτο πλήθος βλέπει το σεβαστό Πάπα Ιωάννη τον Η΄ να γεννά "άωρον και ημιθανές βρέφος" και να πεθαίνει μέσα στην οργή "του μαινόμενου όχλου, λακτοπατούντος, καταπτύοντος και ζητούντος να ρίψη εις τον Τίβεριν Πάπισσαν και παπίδιον".

Info: Μουσική διδασκαλία: Έφη Ράτσου, σκηνικά-κοστούμια: Ειρήνη Χριστοφορίδου,
φωτισμοί: Αλέξης Κοέν, επιμέλεια κίνησης: Χριστίνα Πρεφτίτση.

Παίζουν: Γιώργος Καψάλης, Μαρία Κοκορότσκου, Αναστάσης Μαυρομιχάλης, Αργυρώ Νουβάκη, Δάνης Πετρίδης, Νάντια Σπανού.

Στο Studio Νέμεση (Δελφών 176), από 24 Νοεμβρίου.

Μια ιστορία διαφυγής

Η ομάδα Repente παρουσιάζει για τρίτη συνεχή χρονιά το έργο του Χάρη Χιώτη, Στο Ορφανοτροφείο.

"Τι μπορεί να κάνουν τρία παιδιά ώστε να καταφέρουν να αποδράσουν από ένα ορφανοτροφείο και να ζήσουν αυτόνομα; Μέχρι που μπορούν να φτάσουν για να πετύχουν το σκοπό τους;"
Το τέλειο σχέδιο απόδρασης ξαναμπαίνει σε εφαρμογή και ο Λακ, η Ντον και η Φελ είναι έτοιμοι να κάνουν τα πάντα για να καταφέρουν να περάσουν το τεράστιο φράχτη που στέκεται απέναντι τους, απέναντι στα όνειρα τους για μια κανονική ζωή, απεγκλωβισμένη από κάθε είδους καταπίεση!

Μία παράσταση για τη φιλία, τα όνειρα και τις προσδοκίες των ανθρώπων. Σε ένα ορφανοτροφείο, του οποίου οι φράχτες είναι το σύνορο ψευδαίσθησης–πραγματικότητας, συνυπάρχει η κοινή επιθυμία τριών παιδιών, του Λακ, της Ντον και της Φελ, για το τέλειο σχέδιο απόδρασης. Έτσι ξεκινά η περιπέτεια διαφυγής τους, γίνονται ένα σώμα, μία ψυχή σε μία κοινή προσπάθεια να φύγουν από το προστατευμένο περιβάλλον στο οποίο ζουν και να διεκδικήσουν την ζωή πέρα από τον φράχτη, στους άγνωστους δρόμους, στις αληθινές πλατείες με πραγματικά λεφτά και μεγάλους ανθρώπους.

Στο έργο συνδυάζονται τα όνειρα, τα θέλω και οι επιθυμίες, δίνοντας πνοή σε τρία παιδιά να κατακτήσουν αυτό που κάθε άνθρωπος ονειρεύεται, την αληθινή ζωή στην πραγματική κλίμακα της.

...Στο ορφανοτροφείο του Χάρη Χιώτη, σε σκηνοθεσία δική του.

Info: Μουσική: Αναστασία Μανιάτη-Δημήτρης Μώρος, σκηνικά-κοστούμια: Αθηνά Πρίντζη,
φωτισμοί: Μάνος Δανέζης, θεατρολόγος: Φραγκίσκος Αλέξανδρος Σαργολόγος,
βοηθός Σκηνοθέτις: Μαρία Νικολαϊδη.
Παίζουν: Αγνή Χιώτη, Μαρία Θεοδωρίδου, Χάρης Χιώτης.

Στο θέατρο Πυξίδα, Σαρρή & Ρήγα Παλαμήδου 3, Ψυρρή, Αθήνα.

Από 3 Δεκεμβρίου και κάθε Δευτέρα και Τρίτη. (Χωρίς εισιτήριο με ελεύθερη συνεισφορά των θεατών).

Το La Mama Theatre και η Έλεν Στιούαρτ

Το La Mama είναι ένα θέατρο προσηλωμένο στον καλλιτέχνη. Από την ίδρυση του, το 1961, λειτουργεί σαν ένας ελεύθερος χώρος που παρέχει στους δημιουργούς φώτα, ήχο, σκηνικά, χώρους πρόβας, για να δημιουργήσουν το έργο τους. Το La Mama είναι ένα πεδίο συνάντησης νέων καλλιτεχνών με καταξιωμένους. Μέχρι σήμερα έχουν παρουσιαστεί καλλιτέχνες από 70 περίπου χώρες, ενώ κάθε σαιζόν πάνω από 100 παραγωγές φιλοξενούνται στις τρεις σκηνές του θεάτρου.
Ιδρύτρια και ψυχή του La Mama η Έλεν Στιούαρτ. Δημιούργησε το θέατρο σε ένα μικρό υπόγειο, στον αριθμό 312 της οδού East 9th, για να έχουν ο αδελφός της και οι φίλοι του έναν χώρο έκφρασης.
Η Στιούαρτ αφιέρωσε το θέατρο στον θεατρικό συγγραφέα και σε όλες τις πτυχές της θεατρικής δράσης. Σκηνοθέτησε, συνέθεσε και έγραψε το λιμπρέτο σε θεάματα-λαϊκές όπερες που παρουσιάστηκαν σε πολλές χώρες του κόσμου. Η Στιούαρτ τιμήθηκε με αρκετά βραβεία και διακρίσεις ανάμεσα στα οποία το διάσημο βραβείο MacArthur "Genius". Τον Ιανουάριο του 1993 ήταν η πρώτη παραγωγός θεατρικής σκηνής Off-Off Broadway που πέρασε στο Broadway Theatre Hall of Fame. Τιμήθηκε, επίσης, με το βραβείο Ανθρώπινων Δικαιωμάτων των Φιλιππίνων από την πρόεδρο Κοραζόν Ακίνο και με το βραβείο Τόνι για τη συνολική προσφορά της στο θέατρο. Πέθανε στις 13 Ιανουαρίου 2011, σε ηλικία 91 ετών.
To La Mama υποδέχτηκε καλλιτέχνες που ήταν "περιθωριοποιημένοι", παρεξηγημένοι και υπο-χρηματοδοτούμενοι. Όλα αυτά σε μια εποχή που η αντίληψη για το τι είναι θέατρο αλλάζει ραγδαία. Έγινε το καλλιτεχνικό σπίτι δημιουργών όπως ο Sam Shepard, o Lanford Wilson, o Tom Eyen, o Tom O' Horgan, o Phillip Glass. Εκεί παρουσιάστηκαν δουλειές δημιουργών με παγκόσμια φήμη, όπως ο Tadeusz Kantor, o Andrei Serban, οι Tokyo Kid Brothers.
Μέχρι σήμερα, το θέατρο έχει πραγματοποιήσει πάνω από 1900 παραγωγές στην Αμερική, αλλά και στην Αυστραλία, σε χώρες της Ασίας και της Ευρώπης. Στην Ελλάδα ήρθε για πρώτη φορά το 1975. Τότε στα νταμάρια του Λυκαβηττού, ο Andrei Serban παρουσίασε μια ελεύθερη απόδοση της Μήδειας, της Ηλέκτρας και των Τρωάδων (η τριλογία αυτή παρουσιάστηκε στην Αθήνα και το 1999). Το 1992 το La Mama συνεργάστηκε με τον Γιάννη Χουβαρδά για την Ιφιγένεια Εν Ταύροις.
Σήμερα το La Mama διαθέτει τρεις σκηνές (The Ellen Stewart Theatre, The First Floor Theatre και The Club), μια αίθουσα τέχνης, ένα εξαώροφο κτίριο για πρόβες και ένα εκτενές αρχείο που τεκμηριώνει την ιστορία του off-off  Broadway θεάτρου.

http://lamama.org/about/

Ρομαντικές ιστορίες 35άρηδων

Ο Daniel C. Jackson γεννήθηκε στη Σκωτία το 1980. Το πρώτο του ολοκληρωμένο θεατρικό έργο, The Wall, παρουσιάστηκε στο Tron Theatre της Γλασκόβης το 2008. Ήταν μια παραγωγή της εταιρείας θεάτρου Bordeline και ήταν υποψήφιο για μια σειρά βραβείων από την ένωση κριτικών της Σκωτίας, όπως το βραβείο καλύτερου νέου έργου. Το σήκουελ του πρώτου έργου ήταν το The Ducky, που παρουσιάστηκε σε περιοδεία το 2009. Το 2010 ολοκλήρωσε την τριλογία του Stewarton με το έργο The Chooky Brae. Το έργο του My Romantic History (Η ρομαντική μου ιστορία) απέσπασε το βραβείο Scotsman Fringe First στο φεστιβάλ Εδιμβούργου του 2010 και ήταν sold out στις παραστάσεις του στο Bush Theatre του Λονδίνου. Συμμετείχε, επίσης, στο πρότζεκτ του Bush, Sixty Six, γράφοντας ένα κομμάτι που βασιζόταν σε ένα κεφάλαιο του King James Bible (την αγγλική μετάφραση της χριστιανικής Βίβλου). Το 2012, το έργο του Jackson Οι γάμοι του Φίγκαρο —μια διασκευή της κωμωδίας του Μπωμαρσαί— έκανε πρεμιέρα στο Royal Lyceum Theatre του Εδιμβούργου.
http://en.wikipedia.org/wiki/D_C_Jackson

Τώρα στη θεατρική σκηνή

Η ρομαντική μου ιστορία του D.C. Jackson, σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου. 

"Πού συναντάει κανείς ανθρώπους; Πού γνωρίζονται οι άνθρωποι; Σε παμπ; Στο γυμναστήριο; Στο σουπερμάρκετ; Θα σας πω εγώ πού. Αν δεν έχεις βρει τον άνθρωπό σου πριν να πάρεις το πτυχίο σου, θα παντρευτείς κάποιo βούρλο από τη δουλειά σου. Δεν κάνω πλάκα. Είναι απλό. Ξέρετε πώς αναπαράγονται τα ζώα σε συνθήκες αιχμαλωσίας; Τα βάζουν στο ίδιο κλουβί".
H Ρομαντική μου ιστορία είναι ένα έργο που με εργαλείο το χιούμορ μιλάει για τη δυσκολία της επικοινωνίας, την αυταπάτη, την αγάπη, την πάλη των δύο φύλων και τους συμβιβασμούς.
Ένα έργο για τη δυσκολία των ανθρώπων να δημιουργήσουν σχέσεις, μέσα στο ασφυκτικό περιβάλλον της πόλης και της δουλειάς. Για τη μοναξιά των 35άρηδων.
Στην αρχή την ιστορία την παρακολουθούμε από τη σκοπιά του άντρα, που υποτίθεται ότι προσπαθεί να την κάνει με ελαφρά πηδηματάκια από μια σχέση που δημιούργησε με μια συνάδελφο μόλις έπιασε δουλειά στο γραφείο. Όμως την ιστορία την ακούμε και από την πλευρά της γυναίκας και τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά.

Οι τρεις ηθοποιοί ερμηνεύουν και τους 21 ρόλους του έργου.

info: Μετάφραση: Κοραλία Σωτηριάδου, σκηνικά-κοστούμια: Μαργαρίτα Χατζηιωάννου, μουσική επιμέλεια: Νέστωρ Κοψιδάς, φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης.
Παίζουν οι ηθοποιοί: Μάκης Παπαδημητρίου, Κατερίνα Λυπηρίδου, Σύρμω Κεκέ.

Μια παραγωγή του θεάτρου του Νέου Κόσμου.

Στο θέατρο Αυλαία, από 22 Νοεμβρίου μέχρι 9 Δεκεμβρίου. (Θεσσαλονίκη)

Στο θέατρο του Νέου Κόσμου, από 12 Δεκεμβρίου μέχρι 28 Απριλίου. (Αθήνα)

Θέατρο στον πολυχώρο Vault

Με δύο θεατρικές προτάσεις, που συνεχίζονται από την περσινή χρονιά, ξεκινά τη φετινή θεατρική περίοδο ο πολυχώρος Vault, στον Βοτανικό.

Η μαμά μου ποτέ δεν πεθαίνει της Claire Castillon, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καρατζιά.

Έντεκα γυναίκες, διαφορετικής ηλικίας, κατάστασης, διανοητικού επιπέδου, κοινωνικής και οικονομικής θέσης, αφηγούνται ιστορίες με τις μάνες ή τις κόρες τους. Για τις γυναίκες, ο δεσμός μητέρας-κόρης είναι καθοριστικός. Είτε αβάσταχτος, είτε ευλογημένος. Στην πρωταρχική του δομή, αναζητείται η αγάπη. Η ανάγκη της, η αγωνία της, η παρουσία ή η απουσία της, η επιβεβαίωση, η απόδειξη της ύπαρξής της ή όχι, είναι καταλυτική για την ύπαρξη τους. Για την ακρίβεια είναι ζήτημα ζωής και θανάτου. Κυριολεκτικά ή μεταφορικά.
Η σχέση αυτή έχει αποτελέσει συχνά το αντικείμενο μελετών, μυθιστορημάτων ή ποιημάτων, τα οποία εξυμνούν κυρίως τη δοτικότητα και τη θυσία της μάνας, για χάρη της κόρης της. Οι ιστορίες όμως, στο παρόν κείμενο, απέχουν πολύ από αυτήν τη ειδυλλιακή εικόνα. Παρουσιάζουν μητέρες τρωτές, γεμάτες ανασφάλειες και τραύματα, τα οποία νομοτελειακά προβάλλονται πάνω στις κόρες τους, που σημαδεύονται από τις συμπεριφορές αυτές, και που κυρίως όμως τις κληροδοτούν.
Η Claire Castillon βουτάει στην σκοτεινή πλευρά της πολύπλοκης αυτής σχέσης, και με απίστευτη ικανότητα αποκαλύπτει μέσα από τις ιστορίες της, τον ομφάλιο λώρο που δεν κόβεται εύκολα και πολλές φορές τυλίγεται σφικτά γύρω απ τον λαιμό μας στερώντας μας το οξυγόνο.
Οι γυναίκες αυτές ξαναζούν μνήμες γλυκόπικρες, επώδυνες, κομμάτια της ζωής τους, στιγμές που θα τις κυνηγούν για πάντα. Μιλάνε για σχέσεις στοργής, οργής, ανταγωνισμού, αγάπης και μίσους. Αναζητούν την αποδοχή, την επιδοκιμασία, τρόπους επικοινωνίας, ζητούν να σταθούν στα πόδια τους... Γελούν, συγκινούνται, θυμώνουν, ξεσπούν, αγανακτούν, θλίβονται, πονούν, φοβούνται στην ιδέα της φυγής της κόρης, τρέμουν στην σκέψη της απώλειας της μάνας, κρίνουν και κρίνονται, μα κυρίως σπαράζουν.
info: Μετάφραση: Kατερίνα Μανιάτη, πρωτότυπη μουσική: Μάνος Αντωνιάδης, σκηνικά-φωτογραφίες: Δέσποινα Χαραλάμπους, κοστούμια: Celebrity Skin, φωτισμοί : Βαγγέλης Μούντριχας, βοηθός σκηνοθέτη: Αθανασία Κούσουλα, Β' βοηθός σκηνοθέτη: Κική Μαυρίδου.

Παίζουν: Νίκη Αναστασίου, Κική Μαυρίδου, Ιωάννα Πηλιχού, Ειρήνη Σταματίου, Γιάννα Σταυράκη, Αθηνά Τσιλύρα.

Κάθε Παρασκευή & Σάββατο στις 21:15 και Κυριακή στις 18:15.

Bent* του Μάρτιν Σέρμαν, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καρατζιά.

Το έργο ακολουθεί τη διαδρομή του Μαξ, ενός απελευθερωμένου σεξουαλικά ομοφυλόφιλου άντρα στο Βερολίνο του 1934, ο οποίος συζεί με έναν χορευτή (Ρούντυ) που δουλεύει στο φημισμένο για την εποχή gay club της Γκρέτα και συχνάζει εκεί παραδομένος στο αλκοόλ, την κοκαΐνη και το ευκαιριακό σεξ. Ένα βράδυ γνωρίζει ένα νεαρό αξιωματικό (Βολφ) και τον πηγαίνει σπίτι, για ακόμα μία ερωτική βραδιά. Το ίδιο βράδυ ο Χίτλερ, με το πρόσχημα της οργάνωσης πραξικοπήματος, αποφασίζει να καθαιρέσει και να απομακρύνει τους ομοφυλόφιλους από τα στρατεύματα του, αφού πρώτα δολοφονήσει πάνω από διακόσια ηγετικά στελέχη των Ες–Ες και τους συντρόφους τους. Ταυτόχρονα αναθεωρείται το άρθρο 175, που καθιστά την ομοφυλοφιλία παράνομη, μιας και θεωρείτο ότι ήταν αποτέλεσμα εκδήλωσης εκφυλισμού που κατέστρεφε την Γερμανική-Άρια φυλή. Απαγορεύεται όχι μόνο το φίλημα, το αγκάλιασμα και η ομοφυλοφιλική διάθεση, αλλά ακόμη η σκέψη κι η φαντασίωση. Ο Μαξ και ο Ρούντυ γίνονται αναπόφευκτα στόχος άγριου διωγμού. Ο δεύτερος δεν επιβιώνει, ενώ ο Μαξ με τη βοήθεια ενός άλλου κρατουμένου, δηλωμένου ομοφυλόφιλου, (Χορστ) καταλήγει στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Νταχάου. Εκεί, η γνωριμία των δύο γίνεται αφορμή για να έρθει η αξιοπρέπεια, οι προσδοκίες και ο έρωτας σε σύγκρουση με την σκληρή πραγματικότητα της επιβίωσης.
Το Bent πέρα από την gay θεματολογία του, είναι ένα έργο για το παράλογο της εξουσίας. Το τι μπορεί να συμβεί σε μια ομάδα ανθρώπων όταν η μοίρα τους εξαρτάται από τις διαθέσεις κάποιων συνανθρώπων τους, που έχουν στα χέρια τους εξουσία που τροφοδοτείται από μίσος, προκαταλήψεις και φανατισμό. Εξετάζει επίσης στα άκρα τα όρια της ανθρώπινης αντοχής, όταν όλες οι στοιχειώδεις αξίες γκρεμίζονται και εν κατακλείδι θέτει το ερώτημα: «Πόσα μπορεί να θυσιάσει κανείς για να επιβιώσει».
Η ασυδοσία, ο εγωισμός, η προδοσία, η υποκρισία, η ανθρώπινη σκληρότητα, η συναισθηματική αναπηρία, η άρνηση της ταυτότητας, η ανάγκη της επικοινωνίας, το ένστικτο της επιβίωσης, η εκμηδένιση της αξιοπρέπειας, οι τύψεις, οι ηθικές κρίσεις, η φρίκη και ο παραλογισμός του πολέμου, η τρομοκρατία, η συνειδητοποίηση της αλήθειας, είναι μερικά από τα φλέγοντα θέματα που θίγονται στο Bent. 
Μέσω της ιστορίας που αφηγείται, ο Martin Sherman θέλει να δείξει την τεράστια δύναμη του ανθρώπινου πνεύματος, ικανό να ανταποκριθεί ακόμη και στις πιο δύσκολες καταστάσεις, να αντλήσει δύναμη και κουράγιο, αποδεικνύοντας ότι η μόνη και ουσιαστική επένδυση που αξίζει κανείς να κάνει είναι στον ίδιο τον άνθρωπο. Εμφανής σε όλο το έργο είναι η αδάμαστη φύση της ανθρώπινης ψυχής να βρει συντροφικότητα κι αγάπη, παρά τα ανυπέρβλητα εμπόδια, απέναντι στις πιο αντίξοες συνθήκες και μέσα από τους πιο σκοτεινούς δρόμους. Εντέλει το Bent είναι ο θρίαμβος της ελπίδας, της αγάπης και του έρωτα.
Πρωτοανέβηκε το 1979 στο West End με τον Ian Mc Kellen (Μαξ) και την επόμενη χρονιά στο Broadway με τον Richard Gere (Μαξ). Μέσα σε 32 χρόνια έχει παιχτεί πάνω από χίλιες φορές σε 40 χώρες. Στην Ελλάδα πρώτη φορά ανέβηκε το 1982 με Γιάννη Φέρτη (Mαξ) και Πέτρο Φυσσούν (Χόρστ) από τον Γιώργο Θεοδοσιάδη. Το εν λόγω ανέβασμα είναι το 4ο στην χώρα μας.
Το 1997 το έργο γνώρισε την κιν/φική του μεταφορά με τους Clive Owen (Max), Lothaire Bluteau (Horst), Ian Mc Kellen (uncle Freddie) και τον Mick Jagger στο ρόλο της Greta. Σκηνοθεσία Sean Mathias. Η ταινία τιμήθηκε με τέσσερα βραβεία εκ των οποίων το ένα στις Κάννες (youth award) και το άλλο στο Τορίνο (best film).

*ετυμολογία λέξης bent: αυτός που γέρνει, που έχει κλίση, κυρτός. Επίσης ο αποφασισμένος να φτάσει μέχρι τα άκρα. Παλιότερα η λέξη χαρακτήριζε την ομοφυλοφιλία.

info: Μετάφραση: Γιώργος Θεοδοσιάδης, πρωτότυπη μουσική: Μάνος Αντωνιάδης, σκηνικά-αφίσα: Δέσποινα Χαραλάμπους, κοστούμια: Κλιμενώφ Δήμος, κοστούμια Ναζί: Μιχάλης Παπαδόπουλος, φόρεμα Γκρέτας (Δημιουργία): Miltos, επιμέλεια κίνησης: Θοδωρής Πανάς, φωτισμοί: Οδυσσέας Παυλόπουλος-Βαγγέλης Μούντριχας, φωτογραφίες: Διονύσης Κούτσης, βοηθός σκηνοθέτη: Πάνος Μπρατάκος, Β’ βοηθός σκηνοθέτη: Νικόλας Σουλογιάννης.

Παίζουν: Πολ Ζαχαριάδης, Στέφανος Κακαβούλης, Δημήτρης Καρατζιάς, Πάνος Ροκίδης, Γιώργος Στεφανουδάκης, Νικόλας Σουλογιάννης, Στέλιος Ψαρουδάκης.

Κάθε Σάββατο στις 18:15 και Κυριακή στις 21:15.

Πολυχώρος Πολιτισμού Vault Theatre Plus.
Μελενίκου 26, Βοτανικός, Αθήνα.
τηλ. 210 3302348 / 6983863324

Θεατρικά βραβεία κοινού 2012

Τα βραβεία κοινού του περιοδικού Αθηνόραμα για τη θεατρική περίοδο 2011-2012, απονεμήθηκαν την Τρίτη 13 Νοεμβρίου στο Μέγαρο Μουσικής.

Τα περισσότερα βραβεία απέσπασε η Φόνισσα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, σε σκηνοθεσία Στάθη Λιβαθυνού με την Μπέτυ Αρβανίτη στον ρόλο της Φραγκογιαννούς (1ο βραβείο παράστασης, 1ο βραβείο σκηνοθεσίας, 1ο βραβείο γυναικείου ρόλου και 3ο βραβείο φωτισμών στον Αλέκο Αναστασίου).
Το 2ο βραβείο παράστασης πήγε στην Αυλή των θαυμάτων του Ιάκωβου Καμπανέλλη, που σκηνοθέτησε για το Εθνικό θέατρο ο Γιάννης Κακλέας. Η παράσταση τιμήθηκε και με 2ο βραβείο σκηνοθεσίας, 2ο βραβείο σκηνογραφίας (Μανώλης Παντελιδάκης), 3ο βραβείο ενδυματολογίας (Ελένη Μανωλοπούλου) και 2ο βραβείο φωτισμών (Σάκης Μπιρμπίλης).
Το 3ο βραβείο παράστασης πήγε σε ένα μουσικοχορευτικό θέαμα. Πρόκειται για τους Απατεώνες και τζεντλεμεν που συν-σκηνοθέτησαν ο Γιάννης Μπέζος και ο Πέτρος Φιλιππιδης. Η παράσταση βραβεύτηκε με το 1ο βραβείο σκηνογραφίας (Μανώλης Παντελιδάκης) και το 1ο βραβείο ενδυματολογίας (Βασίλης Ζούλιας), αλλά και 1ο βραβείο φωτισμών (Λευτέρης Παυλόπουλος).
Στις ανδρικές ερμηνείες ξεχώρισαν ο Αντώνης Αντωνίου (1ο βραβείο), για την ερμηνεία του στον μονόλογο Το συναξάρι του Ανδρέα Κορδοπάτη που παρουσιάζει τις περιπέτειες ενός αγρότη από τον Μοριά που μεταναστεύει στην Αμερική το 1903, ο Πέτρος Φιλιππίδης (2ο βραβείο) και ο Παύλος Χαϊκάλης (3ο βραβείο) για την ερμηνεία του στη φαρσοκωμωδία Να ζει κανείς ή να μη ζει.
Στις γυναίκες —πέρα από την Μπέτυ Αρβανίτη— βραβεύτηκαν η Κωνσταντίνα Μιχαήλ για τον μονόλογο Σεβάς Χανούμ του Γιώργου Χρονά, που σκηνοθέτησε ο Κωνσταντίνος Ρήγος και η Μαρία Πρωτόπαπα για την σκοτεινή, αυτοκαταστροφική φιγούρα που έπλασε στο Χαίρε Νύμφη του Ξενόπουλου, που σκηνοθέτησε η Λένα Κιτσοπούλου, στο θέατρο Τέχνης.
Το 3ο βραβείο σκηνοθεσίας πήγε στον Διαγόρα Χρονόπουλο, για το Ο δρόμος περνά από μέσα, του Καμπανέλλη, μια παραγωγή, επίσης, του θεάτρου Τέχνης,
Για τις μουσικές τους βραβεύτηκαν ο Βασίλης Δημητρίου (Φαύστα), ο Σταμάτης Κραουνάκης (Πήρε τη ζωή της στα χέρια της) και ο Δημήτρης Μαραμής (Ερωτόκριτος).

Οι παραστάσεις: Φόνισσα (θέατρο οδού Κεφαλληνίας), Το συναξάρι του Ανδρέα Κορδοπάτη (Θεατρική Σκηνή), Να ζει κανείς η να μη ζει (θέατρο Κάτια Δανδουλάκη), Χαίρε Νύμφη (θέατρο Τέχνης), Φαύστα (Στοά), Πήρε τη ζωή της στα χέρια της (Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού) συνεχίζονται και αυτή τη θεατρική περίοδο.

Ένας καινούργιος θεατρικός χώρος στην καρδιά της Αθήνας

Ένα νέο θέατρο ξεκινά την καλλιτεχνική του δραστηριότητα στην καρδιά της Αθήνας, στην "πολύπαθη" πλατεία Βικτωρίας. Ο Δάνης Κατρανίδης αναλαμβάνει το πρώην θέατρο Μέλι, το μετονομάζει σε Πόλη θέατρο και φιλοδοξεί να δημιουργήσει μια εστία καλλιτεχνικής συνύπαρξης νέων και καταξιωμένων δημιουργών. Η θεατρική περίοδος ξεκινά με ένα φεστιβάλ, με τη συμμετοχή νέων ομάδων που θα παρουσιάσουν τη δουλειά τους για ένα βράδυ η     καθεμία. Την καλλιτεχνική επιμέλεια του φεστιβάλ έχει ο Γιώργος Νανούρης.

Το πρόγραμμα αναλυτικά:

30/11 Μαύρος Σκύλος, cabaret από την ομάδα Demonius, σε σκηνοθεσία Κων/νου Γιαννακόπουλου.

1/12 Tea & Tι;, η καινούρια δίγλωσση κωμωδία του Γιάννη Σαρακατσάνη, σε δική του σκηνοθεσία.

2/12 Το αγόρι που κλώτσαγε, γκροτέσκο παραμύθι που πραγματεύεται την ακόρεστη φαντασία ενός μοχθηρού 13χρονου αγοριού, από την ομάδα Cheek bones.

3/12 Σεβάς Χανούμ, του Γιώργου Χρονά, σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Ρήγου.

4/12 Η Παρέλαση της Λούλας Αναγνωστάκη, σε σκηνοθεσία Ένκε Φεζολλάρι.

6/12 8Kick, βραδιά κωμωδίας και αυτοσχεδιασμού από μέλη των Κάψε το σενάριο και τους AbOvo.

7/12 Eva and the apples, μουσικό spa με την Εύα Κοτανίδη και την μπάντα της.

8/12 Υπερπαραγωγή, stand up comedy με τον Δημήτρη Δημόπουλο.

9/12 Minor Project, συγκρότημα που τραγουδά για την ΠΟΛΗ.

10/12 Unemployed, 10 μητροπολιτικές ιστορίες ανθρώπων που βρίσκονται άμεσα ή έμμεσα αντιμέτωποι με την ανεργία.

11/12 Η πτώση του Κρόνου, performance από την ομάδα όχι παίζουμε σε σκηνοθεσία Γιώργου Σαχίνη-Ειρήνης Αλεξίου.

13/12  InterPlay, ένα νέο multissesion trio με άξονα τη jazz.

14/12 Η  εποχή της μπεκάτσας, σωματικό θέατρο από την ομάδα Χα!.

15/12 : Βικτωρία Ταγκούλη, η υπέροχη φωνή παρέα με το συνθέτη Χρήστο Θεοδώρου.

16/12: Λίγο Φως, μια παράσταση που φωτίζεται μόνο με φακούς, σε σκηνοθεσία Γιώργου Νανούρη.

Πόλη Θέατρο, Φωκαίας 4 & Αριστοτέλους 87, Αθήνα.

Βιβλιοπαρουσίαση: Ένας σκηνοθέτης προετοιμάζεται

Αν Μπόγκαρτ, Ένας σκηνοθέτης προετοιμάζεται, μετ. Ευγενία Τζιρτζιλάκη, Ηριδανός, Αθήνα 2009.

Το βιβλίο αυτό —εγχειρίδιο, βίβλος και μανιφέστο μαζί— προσφέρει σε κάθε καλλιτέχνη του θεάτρου, και όχι μόνο, μια ματιά εξαιρετικής οξυδέρκειας επί της δημιουργικής διαδικασίας και των προκλήσεων που αυτή εμπεριέχει. Η Μπόγκαρτ μιλά με αφοπλιστική ειλικρίνεια και απέραντη σοφία για το κουράγιο που χρειάζεται ώστε να δημιουργήσει κανείς "τέχνη εξαιρετικής παρουσίας".
Κάθε κεφάλαιο ασχολείται με ένα από τα επτά βασικά πεδία που η Μπόγκαρτ ορίζει ως πιθανούς συνεργάτες ή εμπόδια στη θεατρική δημιουργία. Αυτά είναι:
Η Βία
Η Μνήμη
Ο Τρόμος
Ο Ερωτισμός
Το Στερεότυπο
Η Αμηχανία
Η Αντίσταση
Καθένα από αυτά μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να παράγει εκπληκτική δημιουργική ενέργεια, αν γνωρίζουμε πώς να το χρησιμοποιήσουμε.

Η Αν Μπόγκαρτ είναι Καλλιτεχνική Διευθύντρια της θεατρικής ομάδας SITI Company, την οποία ίδρυσε σε συνεργασία με τον Ταντάσι Σουζούκι το 1992. Η Μπόγκαρτ είναι επίσης Καθηγήτρια στο Columbia University της Νέας Υόρκης, όπου διευθύνει το πρόγραμμα μεταπτυχιακών σπουδών θεατρικής σκηνοθεσίας. Ανάμεσα στις πιο πρόσφατες σκηνοθετικές της δουλειές, συγκαταλέγονται τα έργα Under Construction, Freshwater, Radio Macbeth, Hotel Cassiopeia, Death and the Ploughman, La Dispute, Score, bobrauschenbergamerica, Room, War of the Worlds, Cabin Pressure, The Radio Play, Alice's Adventures, Culture of Desire, Bob, Going Going Gone, Small Lives/Big Dreams, The Madium, Hay Fever and Private Lives του Νόελ Κάουαρντ, Δεσποινίς Τζούλια του Αυγούστου Στρίντμπεργκ, και Ορέστης του Τσαρλς Μι. 
[...] Έχει τιμηθεί με δύο Βραβεία Όμπι Καλύτερης Θεατρικής Σκηνοθεσίας (το 1988 για το έργο No Plays No Poetry But Philosophical Reflections Practical Instructions Provocative Opinions and Pointers From a Noted Critic and Playwright και το 1990 για το The Baltimore Waltz) ενώ το 1984 βραβεύτηκε με ένα Βραβείο Μπέσι για τη Δημιουργία-Χορογραφία του South Pacific.

http://www.biblionet.gr

Κριτική θεάτρου: Η όπερα του ζητιάνου του Τζον Γκέι

Ένα διασκεδαστικό, πολύχρωμο θεατρικό παιχνίδι!

Η όπερα του ζητιάνου του Τζον Γκέι, σε σκηνοθεσία Γλυκερίας Καλαϊτζή, στο θέατρο Αθήναιον.

Λίγο μετά το τρίτο κουδούνι και καθώς έχουμε καθίσει στις θέσεις μας ακούγονται, από τον χώρο του φουαγιέ, φωνές από τηλεβόες, σειρήνες και μουσικές. Οι ηθοποιοί και οι μουσικοί της παράστασης μπαίνουν στην αίθουσα, διασχίζουν τους διαδρόμους και χορεύοντας, τραγουδώντας και καλησπερίζοντας μας, καταλήγουν στην σκηνή. Δημιουργείται η εικόνα ενός σύγχρονου θεατρικού μπουλουκιού, μιας ομάδας ανθρώπων που έρχεται στη σκηνή για να αφηγηθεί μια ιστορία, κάνοντας το κοινό συνένοχο από την πρώτη στιγμή.
Οι ηθοποιοί ανακοινώνουν την έναρξη και με αυτόν τον —θέατρο εν θεάτρω— τρόπο η παράσταση ξεκινά. Ο Μακήθ και η συμμορία του, η Πόλυ Πήτσαμ και οι κλεπταποδόχοι γονείς της, η Λούσυ Λόκιτ και ο πατέρας της, αστυνομικός διευθυντής της περιοχής, απατεώνες ζητιάνοι, πόρνες και μαστροποί, είναι οι χαρακτήρες του έργου του Τζον Γκέι, ένα είδος προγόνων των ηρώων της Όπερας της πεντάρας του Μπρεχτ. Ο δραματουργικός ιστός του έργου στήνεται γύρω από την ερωτική ιστορία του Μακήθ και της Πόλυ και τα προβλήματα που δημιουργούνται όταν ο αμετανόητος γυναικάς Μακήθ τάζει γάμο και στην Λούσυ Λόκιτ. Περιμετρικά από αυτό το ερωτικό τρίγωνο αναπτύσσεται μια σειρά ζητημάτων ηθικών, κοινωνικών, οικονομικών. Η πλοκή του έργου εκτυλίσσεται σε μια εποχή σήψης και διαφοράς. Τι πιο επίκαιρο, σκέφτηκα εξ αρχής. Αποτελεί, επομένως, πρόσφορο έδαφος για τη δημιουργία —τραβηγμένων από τα μαλλιά— συγκρίσεων με την σημερινή κατάσταση, για να αποσπαστεί με εύκολο τρόπο η επιδοκιμασία του κοινού. Αυτό ακριβώς αποφεύγει η σκηνοθετική γραμμή που ακολούθησε η Γλυκερία Καλαϊτζή. Δημιούργησε ένα ζωντανό, διασκεδαστικότατο θέαμα, λαϊκό και όχι λαϊκίστικο, που παίζει με τα θεατρικά είδη και τις συμβάσεις, τόσο στο κομμάτι της υποκριτικής όσο και σε αυτό της μουσικής. Στην παράσταση υπάρχουν διάσπαρτες νύξεις —ιδιαίτερα εύστοχες ομολογώ—, στους υποκριτικούς κώδικες της σαπουνόπερας, του μελό, της φάρσας, στις γκανγκστερικές ταινίες και στο καμπαρέ και στο μιούζικ χωλ. Ακόμη και στην επιθεώρηση, αφού κάποιες φορές οι ηθοποιοί απευθύνονται άμεσα στους θεατές και σχολιάζουν.
Αν επιχειρήσω να σταχυολογήσω ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της παράστασης, αυτό είναι το στοιχείο της θεατρικότητας, της εικόνας ενός καλλιτεχνικού κατασκευάσματος που έχει σαν στόχο να παρασύρει τους θεατές σε έναν θεατρικό κόσμο. Είναι, επομένως, ένα θέαμα που κινείται στα πλαίσια ενός θεατρικού κώδικα που έχει εν πολλοίς εγκαταλειφθεί και έχει δώσει τη θέση του σε μια πιο ρεαλιστική θεατρική φόρμα. Παρακολουθώντας την παράσταση είχα διαρκώς την αίσθηση πως υπάρχει μια ανοιχτή επικοινωνία με αυτά που συμβαίνουν επί σκηνής. Πρόκειται για μια θεατρική σύμβαση, που διαρκώς υπονομεύεται, καθώς οι ηθοποιοί παίζουν μαζί της.

Οκτώ εξαιρετικά δουλεμένοι ηθοποιοί, τόσο υποκριτικά όσο και κινησιολογικά (επιμέλεια κίνησης Ιωάννα Μήτσικα), μοιράζονται τους πολλούς ρόλους του έργου. Ο Μιχάλης Συριόπουλος, στον ρόλο του Μακήθ, σκιαγραφεί ένα πειστικό πορτραίτο του παράνομου αλλά και αμετανόητου γυναικά, που παγιδεύεται τόσο εξαιτίας της "επαγγελματικής" αλλά και της ερωτικής του δράσης. Ο νεαρός ηθοποιός που ξεχωρίζει με τις ερμηνείες του τα δύο τελευταία χρόνια στις σκηνές της Θεσσαλονίκης, εδώ έχει και σκηνική άνεση και υποκριτική στιβαρότητα. Δείχνει πως ελέγχει απόλυτα αυτό που κάνει και δεν πέφτει στην παγίδα μιας υπερβολικά ναρκισσιστικής προσέγγισης του χαρακτήρα, αν και ο ρόλος του Μακήθ θα μπορούσε να τον οδηγήσει σε έναν τέτοιο δρόμο.
Ολοκληρωμένους, σπαρταριστούς "μαύρους" κωμικούς χαρακτήρες —που μοιάζουν σαν να βγήκαν από ταινία του Τιμ Μπάρτον— έπλασαν οι, επίσης, νέοι αλλά έμπειροι θεατρικά, Άννα Κυριακιδου και Κυριάκος Δανιηλίδης. (κυρία και κύριος Πήτσαμ), ενώ ευχάριστη έκπληξη αποτελεί ο αστυνομικός του Στέφανου Πίττα. Μια cult μορφή ενός μπάτσου που μοιάζει να ξεπήδησε από αμερικανική αστυνομική παρωδία που καταφέρνει να αποσπά το γέλιο των θεατών—ιδιαίτερα του νεαρόκοσμου που αποτελούσε την πλειοψηφία του κοινού— άμα τη εμφανίσει. Ο ηθοποιός χειρίζεται με έναν αξιοπρόσεκτο τρόπο τους κώδικες της κωμωδίας και είναι ιδιαίτερα εκφραστικός, με νευρώδη κίνηση.
Ενδιαφέρουσες ερμηνείες και από τους υπόλοιπους ηθοποιούς. Η Ειρήνη Αμπουμόγλι στηρίζει αποτελεσματικά το ρόλο της ερωτευμένης κοπέλας που προσπαθεί να χαρεί τον έρωτά της αψηφώντας τις απαγορεύσεις. Μια ενζενί του 1960 στις αρχές του 21ου αιώνα που ερμηνεύει με τον πιο σωστό και αισθαντικό τρόπο κάποια από τα τραγούδια της παράστασης. Η Άννα Ευθυμίου, στον ρόλο της έτερης διεκδικήτριας της καρδιάς του Μακήθ είναι κάποιες στιγμές υπερβολική στην έκφραση της και στον τόνο της φωνής της με αποτέλεσμα να κουράζει. Ενδιαφέροντες χαρακτήρες πλάθουν στα σύντομα περάσματά τους η Κωνσταντίνα Λάλλου και ο Πέτρος Παπαζήσης.
Οι ηθοποιοί παίζουν, τραγουδούν και χορεύουν ανάμεσα στα δεκάδες πολύχρωμα κοστούμια που δημιούργησε η Μαρία Καραδελόγλου. Τα κοστούμια αυτά αποτελούν και τον σκηνικό χώρο που σχεδίασε η Ευαγγελία Κιρκινέ, καθώς δημιουργούν τον πίσω τοίχο του σκηνικού και αποτελούν ένα σχόλιο για τη διαδικασία της θεατρικής μεταμόρφωσης, της οποίας γίνονται κοινωνοί αυτό το βράδυ θεατές και ηθοποιοί.

Πιστές στο κλίμα ενός ιδιόμορφου θεατρικού παιχνιδιού και μιας ανατροπής των συμβάσεων οι μουσικές του Κώστα Βόμβολου που κινούνται σε μια ευρεία γκάμα, από ποπ μπαλάντες και ροκιές, μέχρι λαϊκά "καψουροτράγουδα" πίστας, ζεϊμπέκικα και τσάμικα! Τα μουσικά μέρη δεν λειτουργούν ως ανεξάρτητα τμήματα που διακόπτουν τη δράση. Είναι ενσωματωμένα στα επί σκηνής τεκταινόμενα και "συνομιλούν" μαζί τους. Η μουσική και οι μουσικοί είναι, ουσιαστικά, ο ένατος ηθοποιός της παράστασης.
Συνοψίζοντας, πρόκειται για μια ευπρόσωπη παραγωγή, ένα διασκεδαστικό σύνθετο θέαμα με πρόζα και πολύ μουσική και χορό, με έντονο θεατρολογικό ενδιαφέρον που προκύπτει από την ανάμιξη των ειδών και το παιχνίδι με τις συμβάσεις, που πιάνει τον θεατή από το χέρι και τον μεταφέρει σε έναν κόσμο θεατρικό, μη ρεαλιστικό, ταυτόχρονα όμως με πινελιές ρεαλιστικών καταστάσεων και κοινωνικής κριτικής. Το νοητό νήμα που δημιουργείται ανάμεσα στη σκηνή και στην πλατεία δεν σπάει ποτέ. Οι ηθοποιοί επικοινωνούν με το κοινό, υπάρχει ένα έντονο συμμετοχικό κλίμα, χωρίς να υπάρχει η πολυφορεμένη πλέον και trendy διαδραστικότητα, η άμεση δηλαδή παρέμβαση του κοινού στα σκηνικά δρώμενα.

Κορνήλιος Ρουσάκης

Charlotte von Mahlsdorf: I am my own wife

Η Charlotte von Mahlsdorf δημιούργησε στο Βερολίνο ένα μουσείο με αντικείμενα καθημερινής χρήσης. Η γυναίκα (von Mahlsdorf) γεννήθηκε ως αγόρι (Lothar Berfelde) στις 18 Μαρτίου 1928. Από την νεαρή του ηλικία ένιωθε περισσότερο σαν κορίτσι και ενδιαφερόταν για τα κοριτσίστικα ρούχα και παιχνίδια. Βοηθούσε έναν πωλητή μεταχειρισμένων αντικειμένων, που εμπορεύονταν τα υπάρχοντα από τα σπίτια των Εβραίων που είχαν εκδιωχθεί. Κάποιες φορές κρατούσε κάποια από αυτά τα αντικείμενα.

Ο πατέρας του Lothar, ο Max Berfelde, ήταν μέλος του ναζιστικού κινήματος από τα τέλη της δεκαετίας του 1920 και ηγετικό στέλεχος της τοπικής οργάνωσης του Mahlsdorf. To 1942 υποχρέωσε τον Lothar ενταχθεί στη ναζιστική νεολαία. Οι γονείς του φιλονικούσαν συχνά και το 1944 η μητέρα του εγκατέλειψε το σπίτι. Ο πατέρας πίεσε τον Lothar να επιλέξει ανάμεσα στους δύο γονείς, απειλώντας τον με όπλο και δίνοντας του διορία μιας ώρας για να αποφασίσει. Λίγο αργότερα ο Lothar σκοτώνει τον πατέρα του με έναν πλάστη.

Τον Ιανουάριο του 1945, έπειτα από αρκετές εβδομάδες εγκλεισμού σε ψυχιατρική κλινική, καταδικάστηκε σε τετραετή κάθειρξη με την κατηγορία της αντικοινωνικής, νεανικής παραβατικής συμπεριφοράς. Όταν τελείωσε ο πόλεμος, οι φυλακές άνοιξαν και ο Lothar αποφυλακίστηκε πριν εκτίσει ολόκληρη την ποινή του.

Με την πτώση του Τρίτου Ράιχ, ο Lothar αφέθηκε ελεύθερος. Εργάστηκε και πάλι σε ένα κατάστημα με μεταχειρισμένα είδη και άρχισε να ντύνεται με γυναικεία ρούχα. Το "Lothar" έγινε "Lottchen". Προτιμούσε τους μεγαλύτερους άνδρες και άρχισε να γίνεται μια ξεχωριστή μορφή της πόλης. Ξεκίνησε να συλλέγει είδη καθημερινής χρήσης και να σώζει αντικείμενα που έπαιρνε από τα βομβαρδισμένα σπίτια. Επωφελούνταν, επίσης, από την εκκαθάριση των νοικοκυριών των ανθρώπων που έφευγαν για τη δυτική Γερμανία. Η συλλογή της εξελίχθηκε σύντομα σε αυτό που ονομάστηκε μουσείο Grunderzeit. Το 1960 ξεκίνησε τη λειτουργία του το μουσείο, στο εν μέρει ανακαινισμένο αρχοντικό Mahlsdorf. Από αυτή τη στιγμή η Charlotte von Mahlsdorf αφήνει πίσω της τον παλιό (ανδρικό) εαυτό και ξεκινάει την παρουσία της στη ζωή του Βερολίνου. Σύντομα γίνεται γνωστή στους κύκλους των κινηματογραφιστών, των καλλιτεχνών και των gay. Από το 1970 κι έπειτα η gay σκηνή του ανατολικού Βερολίνου οργάνωνε συναντήσεις και εκδηλώσεις στον χώρο του μουσείου.

Το 1974 οι αρχές της ανατολικής Γερμανίας θέλησαν να περάσουν το μουσείο και τα εκθέματά του υπό κρατικό έλεγχο. Η von Mahlsdorf αρνήθηκε και άρχισε, σε ένδειξη διαμαρτυρίας, να δωρίζει τα εκθέματα στους επισκέπτες. Χάρη στην αμέριστη συμπαράσταση της ηθοποιού Annekathrin Burger και του δικηγόρου Friedrich Karl Kaul κατάφερε να κρατήσει το μουσείο. Αν και οι φήμες της εποχής έλεγαν πως αυτό το πέτυχε επειδή ήταν πράκτορας της Στάζι και "εξαγόραζε" την ανοχή των αρχών, με αντάλλαγμα πληροφορίες για τους θαμώνες του άτυπου gay bar της.

Το 1991 νεοναζί επιτέθηκαν στο μουσείο κατά τη διάρκεια εορταστική εκδήλωσης, με αποτέλεσμα να τραυματιστούν αρκετοί παρευρισκόμενοι. Εξαιτίας αυτού του συμβάντος η von Mahlsdorf ανακοίνωσε πως σκοπεύει να εγκαταλείψει τη Γερμανία. Αυτό, τελικά, έγινε το 1997 όταν μετακόμισε στην σουηδική λουτρόπολη Porla Brum. Εκεί δημιούργησε —με μέτρια επιτυχία— έναν νέο μουσειακό χώρο, με εκθέματα από τον 19ο αιώνα. Η πόλη του Βερολίνου αγόρασε το μουσείο Grunderzeit και από το 1997 επαναλειτούργησε. 

Η Charlotte von Mahlsdorf πέθανε από ανακοπή, στις 30 Απριλίου 2002, κατά τη διάρκεια επίσκεψης στο Βερολίνο.

Το 1992 η Rosa von Praunheim σκηνοθέτησε μια ταινία για τη ζωή της von Mahlsdorf, με τίτλο I am my own woman, όπου εμφανίστηκε και η ίδια η von Mahlsdorf.

Το 2004 ο αμερικανός συγγραφέας Doug Wright έγραψε το έργο I am my own wife, βασισμένο στην έρευνα που έκανε ο ίδιος για τη ζωή της γυναίκας αυτής. Το έργο του Wright κέρδισε αρκετά βραβεία, όπως βραβείο Pulitzer, βραβείο Tony, αλλά και το Drama Desk Award.
http://en.wikipedia.org/wiki/Charlotte_von_Mahlsdorf

Τώρα στη θεατρική σκηνή

I am my own wife του Doug Wright, σε μετάφραση και σκηνοθεσία Ιωσήφ Βαρδάκη.

Μέσα σε μια ασφυκτική πραγματικότητα, μπορείς να συνεχίζεις να ονειρεύεσαι;
Αυτή είναι η πραγματική ιστορία της Charlotte von Mahlsdorf, η οποία γεννήθηκε αγόρι στο Βερολίνο του 1928. Γεννήθηκε στο Βερολίνο της ελευθερίας και της χαράς αλλά μεγάλωσε στο Βερολίνο των Ναζί και του Κομμουνιστικού Καθεστώτος της Ανατολικής Γερμανίας. Όμως γεννήθηκε αγόρι και μεγάλωσε γυναίκα. Και κατάφερε να φτιάξει και να συντηρήσει έναν χώρο ονείρου: ένα μουσείο αφιερωμένο σε μια άλλη εποχή, σε ένα παρελθόν εξιδανικευμένο.
Όσο η ιστορία χάραζε την πραγματικότητα γύρω της με δυνάμεις πέρα από τον έλεγχό της, τόσο η Charlotte διεκδικούσε το χώρο της και το δικαίωμά της να ονειρεύεται.
Και υπήρχε τίμημα γι’ αυτό.

info: Σκηνικά Ρεβέκκα Μουστάκη-Ζέη, κοστούμια Χριστίνα Σκαρπέλη, μουσική Μαριέττα Φαφούτη,
στίχοι τραγουδιού Δημήτρης Δημόπουλος, βοηθός σκηνοθέτη: Πελαγία Μπότση.
Ερμηνεύει ο Χάρης Αττώνης.

Στο Black Box 104 (Eυμολπιδών 41 Γκάζι, Αθήνα), από 3 Νοεμβρίου μέχρι 30 Ιανουαρίου.

3o Low Budget Festival

To 3o Low Budget Festival στρέφει το βλέμμα του —κατά κύριο λόγο— στο ελληνικό έργο και φιλοδοξεί να φιλοξενήσει αρκετούς θεατρόφιλους, από τις 19 Νοεμβρίου έως τις 18 Δεκεμβρίου στο Γκαράζ του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης.

Το πρόγραμμα της φετινής διοργάνωσης:

Θα σε πάρει ο δρόμος του Σάκη Σερέφα, σε σκηνοθεσία Ένκε Φεζολλάρι.
Εννέα ιστορίες ανθρώπων σε μια σύγχρονη μεγαλούπολη. Ιστορίες από γερά ζόρια που τους πέτυχαν στη μέση του δρόμου.

19, 20, 21 Νοεμβρίου.

Αθανασία του Χρήστου Δήμα, σε δική του σκηνοθεσία.

Μια γυναίκα καθηλωμένη σε αναπηρικό καροτσάκι διεκδικεί το δικαίωμα του να μπορεί να «φύγει» με αξιοπρέπεια...

22, 23, 24 Νοεμβρίου.

Ψυχολογία συριανού συζύγου του Εμμανουήλ Ροΐδη, σε σκηνοθεσία Θανάση Σαράντου.

Είναι Συριανός, αμετανόητος εργένης, ώσπου ερωτεύεται. Και αναθεωρεί... Από εργένης, θα γίνει σύζυγος. Όχι όμως από έρωτα, αλλά για να γλιτώσει από την "κατάσταση του ερωτευμένου"!

25, 26, 27 Νοεμβρίου.

Είσαι σκοπός και γύρω σου χορεύουν τσοπανόσκυλα (βασισμένο το έργου του Γιώργου Ιωάννου), σε σκηνοθεσία Γιάννη Σκουρλέτη.

28, 29, 30 Νοεμβρίου.

Πάττυ Χύμα (βασισμένο σε αφήγημα του Πέδρο Αλμοδόβαρ, σε σκηνοθεσία Αντώνη Καλογρίδη.

Άκου… Είμαι μία και μοναδική… και ναι είμαι μία star. Είμαι η γυναίκα που πρωταγωνιστεί στην κάθε εποχή!! ΧΑΧΑΧΑ… Πολλά ρωτάς… Αλλά ναι το επάγγελμά μου είναι… Λοιπόν είμαι παγκόσμιο sex symbol ή διεθνές αστέρι του πορνό… Διαλέγεις και (με) παίρνεις! Αποστολή μου η «κακή» εκπαίδευση με αρχές. Γελάς ε;… Με λένε Πάττυ Χύμα and I'm a such a bad girl!

1, 2, 3 Δεκεμβρίου.

Speech (Less) του Δημήτρη Γκενεράλη, σε σκηνοθεσία Γιολάντας Μαρκοπούλου.

Στο ταμπλό του παγκόσμιου χάρτη τα κομμάτια της ιστορίας συνδέονται μοναχά για μια στιγμή και μετά σκορπίζονται σαν ένα παζλ που πρέπει να ξαναφτιαχτεί.

4, 5, 6 Δεκεμβρίου.

Goλfω! directors cut, σε σκηνοθεσία Σίμου Κακάλα.

Με αφορμή την έκδοση της Γκόλφως σε Gothic Manga, αυτή η τελευταία και τελική εκδοχή της παράστασης έρχεται να επισφραγίσει με τα πιο μαύρα χρώματα αυτό που ξεκίνησε πριν χρόνια ως μια ματιά πάνω στην ελληνικότητα και το φολκλόρ της στρούγκας. Οι manga χαρακτήρες των προηγούμενων παραστάσεων ζουν πλέον σε μια σκοτεινή εποχή όπου το νερό δεν είναι καθαρό, το τυρί δεν είναι λευκό και τα πρόβατα έχουν εξαφανιστεί…

7, 8, 9 Δεκεμβρίου.

Χρονογραμμή [8-kick], σε σκηνοθεσία Λάμπρου Φισφή.

Μετά το Super Scene η ομάδα 8-kick παρουσιάζει τη νέα της δουλειά Χρονογραμμή. Μια παράσταση μοναδική και ανεπανάληπτη και αυτό όχι επειδή είναι καλή, αλλά επειδή ό,τι θα γίνει δεν έχει παιχτεί ποτέ στο παρελθόν και δεν πρόκειται να παιχτεί ποτέ ξανά στο μέλλον.

10, 11, 12 Δεκεμβρίου.

Αλεξάντερπλατς του Άλφρεντ Ντέμπλιν, σε διασκευή και σκηνοθεσία Μαρίας Μαγκανάρη.

Στη νέα του παραγωγή ο θίασος Κανιγκούντα, δουλεύοντας πάνω στο σπουδαίο μυθιστόρημα του Ντέμπλιν, επιχειρεί ν’ αποδείξει πως η ομώνυμη πλατεία δεν βρίσκεται στο Βερολίνο, ενώ θέτει ως υπόθεση εργασίας την εξής ιδιότυπη συνθήκη: πρωταγωνιστής του Αλεξάντερπλατς δεν είναι ο Φραντς Μπίμπερκοπφ, αλλά όλες εκείνες οι αναλώσιμες γυναίκες που τον περιβάλλουν.

13, 14, 15 Δεκεμβρίου.

Ρωμαίος και Ιουλιέτα για δύο, σε κείμενο και σκηνοθεσία Κώστα Γάκη.

Δύο νέοι ηθοποιοί αναλαμβάνουν να αναμετρηθούν με το γνωστό κείμενο του Σαίξπηρ παίζοντας όλους τους ρόλους του έργου σε ένα τρελό παιχνίδι παρενδυσίας και μεταμορφώσεων. 

16, 17, 18 Δεκεμβρίου.

Το φεστιβάλ επιμελείται ο Λάκης Λαζόπουλος

Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, Πειραιώς 206 Ταύρος, Αθήνα.

Low Budget Festival 

Φωνές της πόλης. Ιστορικές διαδρομές με θεατρικά δρώμενα

Το Τμήμα Θεάτρου της Σχολής Καλών Τεχνών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, σε συνεργασία με το Δήμο Θεσσαλονίκης, οργανώνει στο πλαίσιο του εορτασμού 100 χρόνων από την απελευθέρωση της πόλης, το εκπαιδευτικό πρόγραμμα "Φωνές της πόλης. Ιστορικές διαδρομές με θεατρικά δρώμενα", το οποίο απευθύνεται σε μαθητές της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης.

Πρόκειται για έναν περίπατο με διαδραστικά θεατρικά δρώμενα από φοιτητές του Τμήματος Θεάτρου, τα οποία μπορούν να παρακολουθήσουν μαθητικές ομάδες και να συμμετάσχουν ενεργητικά. Ο περίπατος θα διατρέχει το ιστορικό κέντρο της Θεσσαλονίκης με στάσεις σε επιλεγμένα σημεία της πόλης, ώστε οι μαθητές να έρθουν σε επαφή με σημαντικές στιγμές της ιστορίας και της πνευματικής κληρονομιάς της Θεσσαλονίκης, να συνδέσουν το παρελθόν με το παρόν και να οραματιστούν το μέλλον της πόλης.
Οι περίπατοι θα αρχίσουν αρχές Νοεμβρίου και θα συνεχιστούν ως το Μάρτιο του 2013. Κάθε περίπατος θα έχει διάρκεια περίπου τρεις ώρες με την εξής διαδρομή: Άγιος Δημήτριος, Πλατεία Δικαστηρίων, Μπέη Χαμάμ, Πειραματικό Σχολείο Α.Π.Θ., Αχειροποίητος. Με το πέρας του περιπάτου, η ομάδα θα έχει την ευκαιρία να συνομιλήσει με τον καλεσμένο της ημέρας, που θα είναι κάθε φορά ένα πρόσωπο με δράση στην πολιτιστική ζωή της Θεσσαλονίκης.

Μετά τον περίπατο, η ομάδα αναλαμβάνει να επεξεργαστεί ένα θέμα, με βάση τις πληροφορίες, τα βιώματα και τα ερεθίσματα που θα αποκομίσει και να καταλήξει στη δημιουργία ενός έργου, π.χ. σε μια ερευνητική εργασία, σε ένα έργο λογοτεχνικό, εικαστικό, μουσικό, θεατρικό κ.ά. Η δημιουργία αυτή μπορεί να πραγματοποιηθεί στο πλαίσιο ενός πολιτιστικού προγράμματος ή ενός πρότζεκτ. Η ομάδα θα κληθεί να παρουσιάσει το έργο της σε ειδική εκδήλωση που θα οργανώσει ο Δήμος την άνοιξη, μετά την ολοκλήρωση του προγράμματος. Υπάρχει, επίσης, δυνατότητα για ανάρτηση των μαθητικών έργων στην ιστοσελίδα του φορέα "Θεσσαλονίκη 2012".

Υπεύθυνες για το σχεδιασμό και το συντονισμό του προγράμματος είναι οι διδάσκουσες στο τμήμα Θεάτρου, Άβρα Αυδή και Μελίνα Χατζηγεωργίου.

Κριτική θεάτρου: Ρίττερ, Ντένε, Φος του Τόμας Μπερνχαρντ

Σκέψεις, λέξεις και στιγμές: όλα στο κόκκινο!

Ρίττερ, Ντένε, Φος του Τόμας Μπερνχαρντ, στο Δημοτικό Θέατρο Καλαμαριάς.

Η σκηνή λουσμένη στο κόκκινο φως σε ένα κρεσέντο προοικονομίας της "ανθρωποφαγικής αιματοχυσίας" που θα ακολουθήσει τις επόμενες ώρες στο αρχοντικό της οικογένειας Βόρρινγκερ. Δύο αδελφές, η Ντένε και η Ρίττερ, ηθοποιοί και οι δύο. Η Ντένε στρώνει με ιδιαίτερη φροντίδα το εντυπωσιακό τραπέζι του δείπνου. Είναι μια γυναίκα προσκολλημένη στις αρχές και στα ιδανικά της οικογένειας, με τάσεις ψυχαναγκασμού και εμμονή στη λεπτομέρεια. Η Ρίττερ καθισμένη στην πολυθρόνα, ατάραχη και αδιάφορη για αυτά που πρεσβεύει η αδελφή της, καπνίζει τσιγάρα και διαβάζει εφημερίδες. Η Ντένε έχει φέρει στο σπίτι τον φιλόσοφο αδελφό τους, Λούντβιχ, για πρώτη φορά έπειτα από 20ετή παραμονή σε ψυχιατρική κλινική. Η Ρίττερ διαφωνεί με την κίνηση αυτή και εκφράζει την έντονη αντίθεση της. Και εδώ αρχίζουν όλα!
Το έργο του Τόμας Μπέρνχαρντ, Ρίττερ, Ντένε, Φος (γραμμένο το 1984), βασίζεται στο δραματουργικό στοιχείο της εισβολής ενός "ξένου" —εδώ ένας άνθρωπος που λείπει πολλά χρόνια— που έρχεται για να διαταράξει τις ισορροπίες. Μόνο που στην συγκεκριμένη περίπτωση οι ισορροπίες αυτές ήταν εξ αρχής επίπλαστες, συγκαλυμμένες με έναν μανδύα απάθειας, σχεδόν ανύπαρκτες. Το έργο ασκεί κριτική στην πνευματική ανεπάρκεια, στην αδυναμία της σκέψης να ανθίσει και να εξελιχθεί μέσα σε ένα οικογενειακό περιβάλλον ευνουχιστικό, αλλά και στη λειτουργία της τέχνης και της επιστήμης μέσα σε ένα πεδίο άκρατου καταναλωτισμού. Όλα τα παραπάνω "φωτίζονται" μέσα στους κόλπους της οικογένειας Βόρρινγκερ. Η οικογένεια αυτή και οι συγκεκριμένοι χαρακτήρες που την απαρτίζουν μοιάζουν με μια μικρογραφία της κοινωνίας. Θεωρώ πως η επιλογή του Μπέρνχαρντ να τοποθετήσει τους χαρακτήρες του στην αστική τάξη είναι εύστοχη. Σε διαφορετική περίπτωση οι συγκρούσεις και τα απωθημένα που έρχονται στο φως θα θεωρούνταν ως το αποτέλεσμα της ανέχειας, της φτώχειας. Ο συγγραφέας με τρόπο εξαιρετικά γοητευτικό και αποτελεσματικό μετατρέπει το ατομικό πρόβλημα σε συλλογικό, το μέρος σε όλον. Το έργο χωρίζεται σε τρία μέρη: την προετοιμασία του γεύματος της υποδοχής, την εξέλιξη του γεύματος και στις συζητήσεις που έπονται αυτού. Οι προσωπικότητες των χαρακτήρων αποκαλύπτονται σταδιακά, ενώ υπάρχει έντονη η αίσθηση πως οι συμπεριφορές των προσώπων είναι ορατές στον θεατή πίσω από έναν μεγεθυντικό φακό.

Το έργο αυτό ευτύχησε να "πέσει" στα χέρια τριών σημαντικών ηθοποιών (που το συν-σκηνοθέτησαν μαζί με τον Πάνο Παπαδόπουλο), της Ράνιας Οικονομίδου, της Άννας Κοκκίνου και του Δημήτρη Καταλειφού, σηματοδοτώντας την επί σκηνής συνάντηση τους έπειτα από 25 χρόνια.
Η Άννα Κοκκίνου φέρνει στη σκηνή με ευθύβολο τρόπο την αέναη παιδικότητα της Ντένε και την διαρκή —στα όρια της ασφυκτικής πίεσης— ανάγκη της να φροντίζει τον αδερφό της. Ο τρόπος που η ηθοποιός στρώνει το τραπέζι, δίνοντας έμφαση στην κάθε λεπτομέρεια, κεντρίζει το βλέμμα του θεατή και αποτελεί μάθημα υποκριτικής για την φυσικότητα με την οποία κινείται ο ηθοποιός στο χώρο και αλληλεπιδρά με τα σκηνικά αντικείμενα και τους συμπαίκτες του. Πολύ πειστικά και συνεπή με την συμπεριφορά του χαρακτήρα που ερμηνεύει, είναι τα σύντομα ξεσπάσματα της, κάθε φορά που διαλύεται κάποιο αντικείμενο που συνδέει το παρόν της οικογένειας με το παρελθόν. Μια γυναίκα με δουλικότητα, σχεδόν ερωτευμένη με τον αδελφό της, που αρκείται στα κεκτημένα, χωρίς φιλοδοξίες. Όλα τα παραπάνω και άλλα τόσα αποτυπώνονται "ανάγλυφα" στην ιδιαίτερα προσεγμένη ερμηνευτική δουλειά της Κοκκίνου. Εξίσου φροντισμένες οι ερμηνείες και των άλλων δύο ηθοποιών. Το έργο, εξάλλου, με τρεις ισάξιους, πολύπλοκους δραματουργικά ρόλους, προσφέρεται για σπουδαίες ερμηνείες.
Η Ράνια Οικονομίδου (Ριττερ) κερδίζει με τις σιωπές της —η σκηνοθετική προσέγγιση της παράστασης εκμεταλλεύεται με γόνιμο τρόπο τις "εκκωφαντικές" σιωπές που υπάρχουν στο κείμενο— και με το απλανές βλέμμα της που συχνά καθρεφτίζει τις σκέψεις της. Η αρχική αδιαφορία και αντίθεση της Ρίττερ για την επικείμενη άφιξη του αδελφού της, μετατρέπεται —με ενισχυτικό μέσο το άπλετο κρασί— σε μια ιδιότυπη συμμαχία μαζί του.
Ο Δημήτρης Καταλειφός ισορροπεί με χειρουργική ακρίβεια ανάμεσα στην εξωστρέφεια και στο συναισθηματικό βύθισμα που απαιτεί ο ρόλος. Αποτυπώνει, "παίζοντας στα κόκκινα", με έντονες συσπάσεις του προσώπου και σαρώνοντας τη σκηνή, τον παράξενο ψυχισμό ενός ανθρώπου που μάχεται να καταρρίψει οικογενειακά, επιστημονικά, ορθολογικά στεγανά. Οι ξαφνικές εκρήξεις του Λούντβιχ και το άμεσο πέρασμα στον απομονωμένο κλοιό των σκέψεων του λειτουργούν ως όχημα για ένα συναισθηματικό ξεσκέπασμα των δύο γυναικών που οδηγεί στην αποτύπωση μιας σειράς προβλημάτων που κατακρεουργούν την ψυχική και πνευματική διαύγεια των ανθρώπων.
Τρία πρόσωπα που είναι ουσιαστικά το ένα απόλυτα εξαρτώμενο από το άλλο, αλλά και τα τρία εξαρτώμενα από την οικογένεια και το σπίτι, που για αυτούς είναι μια κόλαση.

Η σκηνοθεσία αλλά και το ίδιο το κείμενο συνιστούν ένα κλείσιμο ματιού στο παράλογο όπως υπάρχει στον Μπέκετ, αλλά και στον Πίντερ. Στον σκηνικό χώρο, εξάλλου, υπάρχουν διάσπαρτα παιδικά παιχνίδια που παραπέμπουν στα σκηνικά αντικείμενα που κυριαρχούν στα έργα του Μπέκετ. Το φινάλε της παράστασης με τα τρία αδέλφια να πίνουν καφέ, έπειτα από την τρίωρη αυτή ανθρωποφαγική σύρραξη που έφερε στο φως άπειρες σκέψεις για χρόνια φυλαγμένες, παραπέμπει στην μπεκετική απραξία και επαναληπτικότητα αλλά και την τσεχοφική αδυναμία των ανθρώπων να δράσουν δυναμικά απέναντι στο πεπρωμένο, ενώ συχνά εκφράζουν την πρόθεση τους πώς θα το κάνουν. Η φράση του Λούντβιχ: "Είμαστε δέσμιοι του παράδοξου και αποφεύγουμε την κοινοτοπία", συνοψίζει εύσχημα τα παραπάνω.
Το σκηνικό της Εύας Μανιδάκη, στις παραστάσεις της Θεσσαλονίκης, αποτελείται από το μεγάλο τραπέζι που δεσπόζει στο χώρο και τους πίνακες με τα πορτραίτα των προγόνων των χαρακτήρων που καταδυναστεύουν τη ζωή τους μέχρι σήμερα. Ένα σκηνικό που διαφέρει από αυτό που στήθηκε στο θέατρο Σφενδόνη της Αθήνας, εκεί που είναι η βάση της παράστασης. Στην αθηναϊκή σκηνή οι θεατές βρίσκονται στις δύο πλευρές του σκηνικού, σχεδόν μέσα στη δράση, ενώ ένα πλέγμα από κλωστές που δημιουργούν ιστούς διαχέεται στον χώρο περιπλέκοντας συμβολικά τις ζωές των χαρακτήρων. Η ιταλική σκηνή του θεάτρου της Καλαμαριάς φέρνει αυτομάτως τους θεατές σε μια απόσταση. Πρόκειται, παρόλα αυτά, για μια προσεγμένη, καλαίσθητη παραγωγή.

Κορνήλιος Ρουσάκης

Μηνολόγιο Νοεμβρίου

Μια επιλογή από τις θεατρικές προτάσεις του μήνα.

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

Νέες αφίξεις
Το νέο έργο του Στέλιου Χατζηαδαμίδη, η μαύρη κωμωδία Night Club Plata Monas, έρχεται στο θέατρο Σοφούλη από τις 2 Νοεμβρίου. Ο συγγραφέας —που με το προηγούμενο έργο του απέσπασε το βραβείο συγγραφής Eθνικού Θεάτρου 2010 και ήταν υποψήφιος για το βραβείο δραματουργίας Κουν 2010-2011— αυτή τη φορά καταπιάνεται με τη γενιά των 35άρηδων. Κάτι που κάνει και ο νεαρός σκωτσέζος D.C.Jackson στο έργο Η ρομαντική μου ιστορία, που σκηνοθετεί ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος και κάνει πρεμιέρα στα μέσα του μήνα στο θέατρο Αυλαία.
Η ομάδα ριSkο επιστρέφει με το έργο του Έντουαρντ Μποντ Τίποτα δικό μου, σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Οικονόμου. (Studio Κοιτώνες, από 3/11).
Φεύγοντας από το θεατρικό κέντρο και πηγαίνοντας στην Πυλαία μπορούμε να δούμε το έργο του Φραντς Ξάβερ Κρετς, Άνω Αυστρία, σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Ρικούδη. Το έργο αναφέρεται στην ομαλή ζωή ενός νέου ζευγαριού που αναστατώνεται από ένα μοιραίο γεγονός εξαιτίας της οικονομικής τους ανέχειας. (Θέατρο Ανατολή, από 3/11).
H Γυναίκα της Ζάκυθος του Διονυσίου Σολωμού επιστρέφει για λίγες παραστάσεις στο θέατρο Άνετον, από τις 15 Νοεμβρίου. Μια παραγωγή της ομάδας Oberon, σε σκηνοθεσία Αλέκου Σπυριδάκη.

Συνεχίζουν την πορεία τους
Από τις παραστάσεις που συνεχίζονται προτείνουμε:
τη σημαντική θεατρική συνάντηση των Οικονομίδου-Κοκκίνου-Καταλειφού στο Ρίττερ, Ντένε, Φος του Τόμας Μπερνχαρντ. (Δημοτικό θέατρο Καλαμαριάς, μέχρι 18/11),
την Όπερα του ζητιάνου του Τζον Γκέι, σε σκηνοθεσία Γλυκερίας Καλαϊτζή στο θέατρο Αθήναιον,
το Insenso του Δημήτρη Δημητριάδη που σκηνοθέτησε ο Δαμιανός Κωνσταντινίδης, στο Studio Όρα, αλλά και το δεύτερο έργο του ίδιου συγγραφέα (Διαδικασίες Διακανονισμού διαφορών) που παίζεται στο Studio Vis Motrix,
και την Άγρια μοναξιά του Μάρτιν ΜακΝτόνα, σε σκηνοθεσία Σπύρου Αθηναίου, που συνεχίζεται στο θέατρο Όρα μετά από συνεχείς παρατάσεις.

ΑΘΗΝΑ
Στη νέα στέγη του 104, στο Γκάζι, παρουσιάζεται για δεύτερη χρονιά ο μονόλογος I am my own wife του Doug Wright, σε σκηνοθεσία Ιωσήφ Βαρδάκη. Πρόκειται για την πραγματική ιστορία της Σαρλότε φον Μάλσντορφ, η οποία γεννήθηκε αγόρι στο Βερολίνο του 1928 και μεγάλωσε ως γυναίκα. (από 3/11).
Στις Ροές οι Καρέκλες του Ιονέσκο με Αντώνη Καφετζόπουλο και Όλια Λαζαρίδου, σε σκηνοθεσία Ευριπίδη Λασκαρίδη. (από 9/11).
Το έργο του Etienne Lepage, Το καβούκι του ελέφαντα είναι η φετινή παραγωγή του θεάτρου Το τρένο στο Ρουφ. Ενας μεσήλικας βρίσκεται στην άνεση του σπιτιού του και ένας νεότερος, εισβολέας αυτοπροσκαλείται επίμονα ενώ μαίνεται μια καταιγίδα.Η Τατιάνα Λύγαρη σκηνοθετεί και ο Μάνος Βακούσης και ο Άρης Τσαμπαλίκας ερμηνεύουν τους ρόλους. (από 10/11).
Στο Dybbuk Club Privé, στο Κολωνάκι, θα παρουσιάζεται η περφόρμανς Ο επισκέπτης: Μια εκ βαθέων εξομολόγηση του Tennessee Williams σε Α’ πρόσωπο, σε σκηνοθεσία Χρύσας Καψούλη. O Tennessee Williams, γίνεται για πρώτη φορά θεατρικό πρόσωπο. Σε μια απρόσμενη επίσκεψή του στη θεατρική σκηνή, καταθέτει ενώπιον του κοινού, όλα τα προσωπεία της ζωής και της Τέχνης του, με την ειλικρίνεια που διακρίνει όσους δεν έχουν να κρύψουν τίποτα, επειδή έζησαν πολύ φανερά σε ένα τρομαγμένο κόσμο (από 15/11).
Για δεύτερη χρονιά, τέλος, συνεχίζεται στο θέατρο Αργώ, Ο κουλοχέρης του Σπόκεϊν του Μάρτιν ΜακΝτόνα, σε σκηνοθεσία Νίκου Χανιωτάκη (19/11)

Στο μυαλό του Έντουαρντ Μποντ

Τέσσερις σκέψεις του Έντουαρντ Μποντ για το θεάτρο

ΕΛΠΙΔΑ
Με ρωτούν πάντα για κάθε καινούργιο έργο μου: "Που βρίσκεται η ελπίδα;" Η απάντηση είναι απλή. Βρίσκεσαι σε ένα δωμάτιο με κλειστές κουρτίνες. Δεν αναρωτιέσαι ποτέ πού είναι ο ουρανός, αν έχει φύγει. Ο ουρανός είναι πάντα εκεί.
Έχεις ένα λαχείο. Ελπίζεις πως θα κερδίσεις. Ο συγγραφέας πρέπει να είναι στραμμένος προς την πραγματικότητα, στον αριθμό του λαχείου. Η ελπίδα είναι το κοινό.

ΘΕΑΤΡΙΚΟ ΕΡΓΟ
Το έργο είναι το κείμενο της δημοκρατίας. Όταν το ακροατήριο στην αρχαία Ελλάδα κοιτούσε στην ορχήστρα και στη σκηνή των θεάτρων έβλεπε τον εαυτό του.
[..] Τώρα το κοινό κοιτάζει μια οθόνη. Η οθόνη δεν μπορεί να το κοιτάξει, είναι "τυφλή". Έτσι γίνεσαι τυφλός κοιτάζοντάς την. Δεν είναι απλό θέμα. Είναι μια μετάλλαξη. Τα μάτια είναι τα όργανα της όρασης. Μέσα από την οθόνη δεν μπορείς να αγγίξεις, να μυρίσεις, να γευτείς. Η κινηματογραφική ταινία είναι μια ιδιαίτερη μορφή μυθοπλασίας, είναι το κλείσιμο του ματιού του τυφλού. Η σύγχρονη θεατρική σκηνή έχει προσβληθεί από την τύφλωση των οθονών. Η σκηνή δεν ήταν ποτέ άλλοτε τόσο διεφθαρμένη. Πρέπει να υπάρξει ένα νέο θέατρο. Μέσα σε αυτό, το κοινό θα βλέπει και πάλι επί σκηνής τον εαυτό του. Θα είναι κάτι επαναστατικό, διότι είναι δημοκρατικό.

ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ
Διάβασα πρόσφατα σε ένα άρθρο: "Το πολιτικό θέατρο φέρνει θέματα σε δημόσιο διάλογο". Ισχύει ακριβώς το αντίθετο. Το θέατρο αντλεί θεματολογία από την δημόσια, λαϊκή συζήτηση. Τα έργα δεν είναι πολιτικά. Αναλύουν την επικαιρότητα. Δεν έχουμε πολιτικό θέατρο. Η πολιτική σκέψη, ωστόσο, είναι ο πυρήνας του δράματος. Το θέατρο παρακολουθεί τη σχέση ανάμεσα στο άτομο και την πολιτεία. Πώς το ένα δημιουργεί το άλλο. Το πολιτικό θέατρο πρέπει να εξετάζει τα βαθύτερα παράδοξα της ανθρώπινης ύπαρξης. Το ελληνικό θεατρικό έργο το έκανε αυτό για μας. Ολόκληρος ο δυτικός πολιτισμός βασίζεται σε αυτήν την κληρονομιά. Είναι μια κληρονομιά που έχουμε εξαντλήσει. Το θέατρο μας —όπως η κουλτούρα και η πολιτική μας σκέψη— έχουν πεθάνει. Αν δεν δημιουργήσουμε ένα νέο θέατρο, τα πάντα θα χαθούν. Δεν έχουμε ζήσει κάτι πιο σοβαρό. Είναι κι αυτό ένα είδος κρίσης.

ΑΓΝΟΤΗΤΑ
Το θέατρο Royal Court παρουσίασε το δεύτερο έργο μου στις αρχές της δεκαετίας του 60. Είχα δεχτεί επιθέσεις και χαρακτηρισμούς, όπως "ο απόλυτα εκφυλισμένος, φαύλος συγγραφέας". Πριν ένα χρόνο οι υπεύθυνοι του Royal Court μου είπαν πως η ηθική μου αγνότητα με εμπόδισε να έλθω σε επαφή με το κοινό.
Το πρώτο μου έργο —που επίσης παρουσιάστηκε στο Royal Court— εκτυλίσσεται σε ένα αγροτικό περιβάλλον. Στο επίκεντρο ένας φόνος. Ο δολοφόνος ήταν ένας ενάρετος, καλός άνθρωπος. Κυρίαρχη θεματική η πολυπλοκότητα της ανθρώπινης φύσης. Πέρσι το Royal Court παρουσίασε ένα έργο με αντίστοιχη θεματολογία. Σ' αυτό υπήρχε, επίσης, ένας κατ' επίφαση καλός άνθρωπος. Ήταν διεφθαρμένος (και επικίνδυνος για το παιδί του), αλλά είχε χρυσή καρδιά! Ο άνθρωπος αυτός χτυπήθηκε από κάποιον άλλο. Το έργο συνδυάζει την σοβαρότητα των ειδήσεων του News of the World με την ευαισθησία που έχουν τα ρομαντικά μυθιστορήματα των εκδόσεων Mills and Boon.
Τι έχει αλλάξει; Ας είμαστε σοβαροί και ας κάνουμε ένα βήμα αλλαγής.

Four short essays on drama by Edward Bond 2011, http://www.edwardbond.org/Theory/theory.html

Τώρα στη Θεσσαλονίκη
Τίποτα δικό μου του Έντουαρντ Μποντ, σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Οικονόμου.

Το έργο διαδραματίζεται στο μέλλον, στο έτος 2077, σε μια απροσδιόριστη χώρα του δυτικού κόσμου. Η επιχείρηση "αναμόρφωσης" των προαστίων έχει φέρει τέλος στις εξάρσεις των ανεξέλεγκτων αυτοκτονιών που είχαν παρατηρηθεί. Η τάξη και η πειθαρχία είναι πλέον εξασφαλισμένες μέχρι θανάτου. Η οποιαδήποτε επίδειξη συναισθηματικής αδυναμίας εξαλείφεται στιγμιαία. Σε αυτό το περιβάλλον, που θυμίζει έντονα το 1984 του Τζωρτζ Όργουελ, ένα ζευγάρι συμβιώνει σε ένα άδειο σαν κελί δωμάτιο. Δεν έχουν τίποτα δικό τους. Δεν τους ανήκει ούτε η ζωή τους. Στο χώρο αυτό και στη "στείρα" ζωή του ζευγαριού, στερημένη από τα πάντα, ακόμα και τη στοιχειώδη επικοινωνία, εισβάλλει ξαφνικά ένας "άγνωστος" που ισχυρίζεται ότι είναι ο αδερφός της συζύγου. Ο παράξενος αυτός επισκέπτης αποτελεί τεράστιο κίνδυνο ως φορέας αυτού ακριβώς που είναι παράνομο να υφίσταται: της μνήμης του παρελθόντος. Η ωρολογιακή βόμβα που περιέχει τη νοσταλγία, την ανάγκη για επαφή και επικοινωνία, την ανθρώπινη φύση, είναι έτοιμη να εκραγεί ανά πάσα στιγμή…
Το Τίποτα δικό μου (Have I none, 2000) αναφέρεται, με πολύ χιούμορ, σε μια εφιαλτική κοινωνία του μέλλοντος που θα μπορούσε να είναι η λογική συνέχεια αυτής που ζούμε σήμερα. Μια εποχή απώλειας της ανθρώπινης συνείδησης, όπου η ελευθερία εξουσιάζεται. Μετά από μια περίοδο άσκοπης και αλόγιστης κατανάλωσης υλικών αγαθών, όπου η τεχνητή ευμάρεια και ευτυχία έχει παρασύρει τον άνθρωπο σε έναν τρόπο ζωής που δε βρίσκει σε αυτόν κανένα νόημα, η λύση έρχεται με την εκούσια εγκαθίδρυση ενός καθεστώτος στο οποίο απαγορεύεται οτιδήποτε θυμίζει το παρελθόν όπως είναι οι σχέσεις με την πατρική οικογένεια, τα υλικά αγαθά, την Τέχνη κ.α. Όλοι συμμορφώνονται με το νέο καθεστώς, το υπηρετούν κι έτσι διατηρείται η τάξη. Όποιος αποκλίνει έστω και λίγο από αυτό, είναι επικίνδυνος. Η απειλή είναι πια ταυτόσημη με το καθεστώς και καθορίζει τη ζωή των πολιτών.

info: Μετάφραση Θεατρική ομάδα ριSκο, σκηνικά-κοστούμια Έλενα Κώτση, φωτισμοί Στράτος Κουτράκης, μουσική επιμέλεια Βαγγέλης Οικονόμου, βοηθοί σκηνοθέτη Έλενα Δαμίγου–Λίλη Λαμπούδη.

Παίζουν: Αγγέλα Μπολέτση, Ορέστης Παλιαδέλης, Δημήτρης Τσάκας–Γιώργος Σαββίδης (διπλή διανομή).

Μια παραγωγή της ομάδας ριSκο.

Στο studio Κοιτώνες, του πρώην στρατοπέδου Κόδρα, από 3 Νοεμβρίου.