Ο τυχαίος θάνατος ενός αναρχικού και ο Ντάριο Φο

Γραμμένο το 1970, το έργο Ο τυχαίος θάνατος ενός αναρχικού, βασίζεται στα αληθινά περιστατικά γύρω από το μυστηριώδη θάνατο του Giuseppe Pinelli, ενός ιταλού αναρχικού, που κατηγορήθηκε για την τοποθέτηση βόμβας στην αγροτική τράπεζα. Ο θάνατος του Pinelli προκλήθηκε, σύμφωνα με τις αστυνομικές αρχές, έπειτα από πτώση από το παράθυρο του αστυνομικού τμήματος. Πρόκειται για μια αμφιλεγόμενη υπόθεση που ταλάνισε την ιταλική κοινή γνώμη. Κάποιες αριστερές εφημερίδες κατηγόρησαν τους αστυνομικούς για τη δολοφονία του Pinelli. Ένας από τους αστυνομικούς κατέθεσε μήνυση εναντίον της εφημερίδας Lotta Continua και βρέθηκε δολοφονημένος λίγες μέρες αργότερα. Μια δεκαετία αργότερα, στελέχη της εφημερίδας συνελήφθησαν και κατηγορήθηκαν για τη δολοφονία του. Το όνομα του Pinelli είχε, εν τω μεταξύ, απαλλαγεί από όλες τις κατηγορίες, αν και κανείς δεν είχε προσαχθεί για τον "τυχαίο" θάνατό του. Ο Pinelli θεωρήθηκε μάρτυρας και θύμα μιας πολιτικής ατμόσφαιρας τρόμου και εκφοβισμού, που είχε μετατρέψει την ιταλική κοινωνία σε ιδεολογικό πεδίο μάχης και είχε ως αποτέλεσμα το θάνατο, αριστερών και δεξιών, πολιτικών και πολιτών.

Ο Ντάριο Φο συλλαμβάνει και αναδεικνύει με επιδέξιο τρόπο αυτή την ατμόσφαιρα. Ορμώμενος από αυτά τα τραγικά περιστατικά έγραψε μια ανελέητη σάτιρα της εξουσίας. Ένας τρελός για δέσιμο, ειδικός στις μεταμφιέσεις, διεισδύει στα γραφεία της κεντρικής Ασφάλειας, μεταμφιεσμένος σε ανώτατο ανακριτή του Υπουργείου Δικαιοσύνης, για να διαλευκάνει την υπόθεση της "αυτοκτονίας" ενός αναρχικού που έπεσε από τον 6ο όροφο της Ασφάλειας κατά τη διάρκεια της ανάκρισης. Οι μπάτσοι τρομοκρατημένοι, γίνονται έρμαια στην εξυπνάδα και στη φαντασία του τρελού, πέφτουν σε όλες τις παγίδες που τους στήνει, οι αντιφάσεις και τα ψέματα πάνε σύννεφο κι από άγριοι και βλοσυροί, μεταμορφώνονται σιγά-σιγά σε κάτι αξιοθρήνητα ανθρωπάκια, που δέρνονται μεταξύ τους, που είναι έτοιμοι να πηδήξουν κι αυτοί από το παράθυρο, που τραγουδάνε το pantiera rossa(!), που εκλιπαρούν τον τρελό για έλεος και…η κατηφόρα δεν έχει τέλος! Μέσα σε δύο ώρες η κεντρική Ασφάλεια γίνεται μπάχαλο!

Το έργο ξεκινά με την εμφάνιση ενός τυπικού χαρακτήρα των έργων του Φο: έναν σύγχρονο τρελό, έναν απόγονο των μεσαιωνικών αυλικών γελωτοποιών. Αναφέρεται στην λαϊκή κουλτούρα πως αυτές οι φιγούρες έχουν λάβει την τρέλα τους σαν ένα δώρο Θεού και για αυτό το λόγο απολαμβάνουν την προστασία των βασιλιάδων. Η τρέλα τους στην πραγματικότητα ήταν ένα μέσο που τους επέτρεπε να δουν τα πράγματα πιο καθαρά. Έκριναν τον πλούτο και την εξουσία με μια ελευθερία που άλλοι την στερούνταν. Ένα διάσημο παράδειγμα βρίσκεται στον Βασιλιά Ληρ του Σαίξπηρ. Στον 20ό αιώνα, ωστόσο, δεν συναντάμε τον τρελό αλλά τον σχιζοφρενή και δεν είναι ο Θεός που τον προστατεύει αλλά το άρθρο 122 του ποινικού κώδικα! Όπως γλαφυρά τονίζει ο σχιζοφρενής στον επιθεωρητή κατά τη διάρκεια της ανάκρισης, στο έργο του Φο: ένας δημόσιος υπάλληλος που παρενοχλεί έναν σχιζοφρενή, διαπράττει ένα έγκλημα που τιμωρείται με 5-15 χρόνια φυλάκιση και στέρηση μισθών και συντάξεων!

http://storberose.blogspot.gr/2012/02/dario-fo-accidental-death-of-anarchist.html

Τώρα στη θεατρική σκηνή

Ο τυχαίος θάνατος ενός αναρχικού του Ντάριο Φο, σε σκηνοθεσία Σπύρου Παπαδόπουλου. Μετάφραση Άννα Βαρβαρέσου, σκηνικά-κοστούμια Σάββας Πασχαλίδης, μουσική Κίτρινα Ποδήλατα, φωτισμοί Ανδρέας Μπέλλης.

Παίζουν: Σπύρος Παπαδόπουλος, Χρήστος Μπίρος, Τάσος Γιαννόπουλος, Αλέξανδρος Καλπακίδης, Στέλιος Πέτσος, Νικολέτα Κοτσαηλίδου.

Info: Θέατρο Κήπου, Θεσσαλονίκη 6,7,8 Ιουλίου και περιοδεία σε όλη την Ελλάδα.

Ο Θωμάς Μοσχόπουλος στο Stratford Shakespeare Festival

ΟΝΤΑΡΙΟ

Ηλέκτρα του Σοφοκλή, σε σκηνοθεσία Θωμά Μοσχόπουλου.

Ο έλληνας σκηνοθέτης παρουσιάζει την ελληνική τραγωδία στο Stratford Shakespeare Festival στο Οντάριο του Καναδά. Το φεστιβάλ πέρα από σκηνικές αναγνώσεις των σαιξπηρικών κειμένων φιλοξενεί και παραστάσεις άλλων κλασικών έργων. Στην Ηλέκτρα —που θα παρουσιαστεί στα αγγλικά σε μετάφραση της Anne Carson— τα σκηνικά και τα κοστούμια επιμελείται η Έλλη Παπαγεωργακοπούλου, την κίνηση η Αμάλια Μπένετ και τη μουσική ο Κορνήλιος Σελαμσής. 

Tom Patterson Theatre. Από 29 Ιουλίου έως 29 Σεπτεμβρίου.

Και αυτά...

ΛΙΣΑΒΟΝΑ

The day before the last day, από το ισραηλινό θέατρο Habimah, σε σκηνοθεσία της Yael Ronen.

Το έργο παρουσιάζεται στο φεστιβάλ Almada αφού έκανε πρεμιέρα το 2011 στη βερολινέζικη Σαουμπίνε. Πρόκειται για ένα σχόλιο πάνω στη θρησκευτική πίστη και την ταυτότητα των ανθρώπων. Καθώς το τέλος του κόσμου πλησιάζει, στο έργο πλανάται το ερώτημα: ποιοι πραγματικά είμαστε; Στον "κόσμο" του έργου συμβιώνουν μια εβραία, ένας χριστιανός, ένας άπιστος μουσουλμάνος, ένας ριζοσπάστης άθεος και κάποιοι αγνωστικιστές. Όλοι αναζητούν ένα στέρεο έδαφος για να υπάρχουν και να ανήκουν.

Teatro Nacional D. Maria II, Sala Garrett. 10, 11 Ιουλίου.

ΔΟΥΒΛΙΝΟ

The House του Τομ Μέρφι, σε σκηνοθεσία Annabelle Comyn.

Ιρλανδία, καλοκαίρι του 1950. Οι μετανάστες επιστρέφουν στην πατρίδα για την ετήσια επίσκεψη τους. Ενώ κάποιοι θέλουν απλά να στηρίξουν τα τοπικά μπαρ, ο Christy Cavanagh έχει κάτι άλλο στο μυαλό του. Η πρώτη κλήση που κάνει είναι στο σπίτι της κυρίας Burca. Όταν πληροφορείται πως το σπίτι είναι προς πώληση, αποφασίζει να αναλάβει δράση...

Το Abbey theatre έχει παρουσιάσει 23 έργα του Τομ Μέρφι, με πρώτο έργο το Famine (Λιμός), στη σκηνή Peacock το 1968. Το έργο The House παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 2000. Τώρα, πάνω από μια δεκαετία αργότερα τα θέματα της μετανάστευσης και της ένταξης αντηχούν εντονότερα στην σημερινή κοινωνία.

Abbey Stage. Μέχρι 14 Ιουλίου.

ΑΘΗΝΑ

Ηρακλής (βασισμένο στον Ηρακλή μαινόμενο του Ευριπίδη), από το Aquila theatre, σε μετάφραση και διασκευή Peter Meineck.

Ο Ηρακλής του Aquila Theatre είναι μία παράσταση που συνδυάζει την "αλήθεια" του Ευριπίδη και των αρχαίων Ελλήνων με το σήμερα εφαρμόζοντας σύγχρονες πρακτικές και νέα μέσα στην παράσταση του αρχαίου κειμένου. Ο Peter Meineck,διακεκριμένος μεταφραστής κλασικών έργων, ιδρυτής και καλλιτεχνικός διευθυντής του Aquila Theatre, ορίζει έναν ξεκάθαρο στόχο σε συνεργασία με την σκηνοθέτιδα του έργου Desiree Sanchez. Αντιπαραβάλλει την τρέλα του πολέμου με την τρέλα του ίδιου του Ηρακλή, χρησιμοποιώντας το έργο που γράφτηκε το 416 π.χ. για να επισημάνει τόσο την τρέλα και την ωμότητα του πολέμου, διαχρονικά, όσο και τη σκληρή πραγματικότητα των χιλιάδων βετεράνων πολέμου, που επιστρέφοντας στη χώρα τους βιώνουν έντονες καταστάσεις μετά-τραυματικού στρες. Το Aquila Theatre καινοτομεί αντικαθιστώντας τον γνώριμό χορό των γερόντων —βετεράνων της εποχής— στην τραγωδία, με την προβολή αληθινών μαρτυριών on camera από αμερικανούς βετεράνους, άνδρες και γυναίκες, οι οποίοι υπηρέτησαν στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, στο Βιετνάμ, στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν, προϊόν μακρόχρονης έρευνας και καταγραφής.
Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης. 22,23,24 Ιουλίου.

Φεστιβάλ Φιλίππων-Θάσου 2012

Στις 7 Ιουλίου ξεκινά το φετινό Φεστιβάλ Φιλίππων-Θάσου, 55 χρόνια μετά την πρώτη παράσταση αρχαίου δράματος στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων. Πέρα από τις θεατρικές παραγωγές που παρουσιάζονται στην ελληνική επικράτεια κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού και θα δώσουν το παρόν και στην Καβάλα, στο φετινό πρόγραμμα του φεστιβάλ δίνεται ιδιαίτερη βαρύτητα στην ποίηση. Με τίτλο: "Εφτά Γιατί η Ποίηση είναι ένα από τα θαύματα του κόσμου.
+Δύο Γιατί είναι η παντοτινή μας συντροφιά-παρηγοριά", δημιουργείται ένα αφιέρωμα, με προσωπογραφίες 7+2 ποιητών. Σημαντικοί συγγραφείς, ηθοποιοί, σκηνοθέτες, κινηματογραφιστές, μουσικοί αναλαμβάνουν να παρουσιάσουν τις προσωπογραφίες αυτές. Στις 30 και 31 Ιουλίου στο κάστρο της Καβάλας, σε δυο ολονυχτίες με τον τίτλο Έως όρθρου βαθέως θα παρουσιαστούν:

• Mίλτος Σαχτούρης, To Bαπόρι, περφόρμανς βασισμένη σε ποιήματα του Μ. Σαχτούρη. Mουσική-Εικόνα: Lost Bodies, Ερμηνεία: Όλια Λαζαρίδου, Θάνος Κόης, Αντώνης Παπασπύρου.
• Νίκος-Aλέξης Ασλάνογλου, Δεν μου ανήκει τίποτα, μια παράσταση από το Κ.Θ.Β.Ε. σε σκηνοθεσία Γιάννη Ρήγα.
• Νίκος Καρούζος, Η έλαφος των άστρων, σκηνοθεσία και ερμηνεία Βασίλης Παπαβασιλείου.
• Μανόλης Αναγνωστάκης, Είμαι αριστερόχειρ ουσιαστικά, παράσταση βασισμένη σε ποιήματα του Μ. Αναγνωστάκη. Σκηνοθετική επιμέλεια Αλεξία Καλτσίκη, ερμηνεία Θανάσης Δόβρης.
• Μάτση Χατζηλαζάρου, Σβήσε το πρόσωπό μου και ξαναρχίζουμε, Δραματουργία-Σκηνοθεσία: Δήμητρα Κονδυλάκη.
• Αργύρης Χιόνης, Ακίνητος στου ποταμού την κοίτη, σκηνοθεσία-ερμηνεία: Μιχάλης Βιρβιδάκης.
• Γιάννης Βαρβέρης, ...και μέχρι εκεί που πια δεν τον έβλεπε ούτε αυτή-η πολυθρόνα του, ποιήματα, κείμενα σαν ποιήματα και ένα τραγούδι των Χειμερινών Κολυμβητών από την Γεωργία Τριανταφυλλίδου.
• Ιωάννης Κωνσταντινίδης, Γ.Ξ. Στογιαννίδης, Από τις επαναστατικές προπόσεις στις εξεγέρσεις της καρδιάς. Ένα πανόραμα ποιητών της Καβάλας στον 20ο αιώνα. Επιμέλεια-παρουσίαση Κοσμάς Χαρπαντίδης.

Το θεατρικό μέρος του φεστιβάλ περιλαμβάνει: Ιππής (7,8 Ιουλίου), Αναζητώντας τον Αττίκ (12,13 Ιουλίου), Ιφιγένεια εν Αυλίδι (14,15 Ιουλίου), Νεφέλες (21 Ιουλίου), Όρνιθες (27,28 Ιουλίου), Εκκλησιάζουσες (3,4 Αυγούστου), Αμφιτρύων (10 Αυγούστου), Το μεγάλο μας τσίρκο (12 Αυγούστου), Περικλής (18 Αυγούστου), Οιδίπους τύραννος (24,25 Αυγούστου) στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων και Δον Ζουάν-η επιστροφή (6 Αυγούστου) στο κάστρο Καβάλας.

Οι περισσότερες από τις παραπάνω παραστάσεις θα παρουσιαστούν και στο αρχαίο θέατρο Θάσου.

Αναλυτικά το πρόγραμμα: http://www.philippifestival.gr

Παφλαγόνας VS Αλλαντοπώλη σημειώσατε Ιππής

Οι Ιππής του Αριστοφάνη διδάχτηκαν στα Λήναια του 424 και τιμήθηκαν από τους Αθηναίους με το πρώτο βραβείο. Είναι ένα έργο εναντίον του Κλέωνα. Στο στόχαστρο βρίσκεται ο Κλέων ως ιστορική προσωπικότητα. Η καμπάνα, λοιπόν, χτυπάει για την κοινότητα εντός της οποίας δραστηριοποιείται ο Κλέων, χτυπάει για τον λαό της Αθήνας, στον οποίο ανήκει πολύ μεγάλο μέρος των ύβρεων και των λοιδοριών εναντίον του Κλέωνα.
Το κωμικό εύρημα με το οποίο επιδιώκεται να κλείσει οριστικά το κεφάλαιο Κλέων είναι το εξής: ο Κλέων —που στο έργο του Αριστοφάνη παρουσιάζεται ως Παφλαγόνας— δεν ανατρέπεται και δεν αντικαθίσταται από κάποιον αξιοπρεπέστερο, εντιμότερο, ηθικά υπέρτερο αλλά από τον Αλλαντοπώλη, κάποιον δηλαδή ακόμη χειρότερο. Είναι λοιπόν εγγυημένο και πλήρως εξασφαλισμένο πως θα φωτιστεί σε κάθε πτυχή της αυτή η αχρεία προσωπικότητα. Ο Αλλαντοπώλης θέλει να ανατρέψει τον Κλέωνα-Παφλαγόνα από την κυρίαρχη θέση του με μοναδικό όπλο την ακόμη μεγαλύτερη κακοήθειά του. Γι' αυτό ο Παφλαγόνας είναι αναγκασμένος να αποδεικνύει διαρκώς ότι αυτός είναι ο κακοηθέστερος. Σε όλο το έργο εμπλέκεται σε έναν αγώνα φαυλότητας με αντίπαλο τον Αλλαντοπώλη και είναι υποχρεωμένος να επιδιώκει με ένα πάθος ακόλαστο την κατίσχυση της δικής του κακοήθειας.
[...] Ο σαρκασμός που εκφράζεται διά του Αλλαντοπώλη ως του μόνου ικανού να απομακρύνει τον Παφλαγόνα, ελέγχει τον θεατή για την αδράνεια και την ανοχή του, τον καλεί να αλλάξει στάση απέναντι στον Παφλαγόνα, δηλαδή να απαλλαγεί από αυτόν. Το έργο δεν στρέφεται μόνο κατά του Κλέωνα αλλά και κατά του Δήμου, μόνο που υπάρχει διαφορά ανάμεσα στο ένα και το άλλο "κατά".
Η πρόκληση κατά του κοινού, του λαού της Αθήνας, εκ μέρους του Αριστοφάνη φτάνει στο ζενίθ με την επιλογή του τελευταίου να συμπεριλάβει το λαό στη διανομή του έργου. Μετέρχεται εδώ μια τεχνική που εντοπίζεται για πρώτη φορά στο αρχαιότερο σωζόμενο δράμα, τους Πέρσες του Αισχύλου (το έργο διδάχτηκε το 472).
[...] Η τεχνική αυτή εφαρμόζεται πλήρως στα σωζόμενα έργα: τους Αχαρνής με τον χορό των καρβουνιάρηδων από τον αττικό δήμο των Αχαρνέων (425), τους Σφήκες με τον χορό των ηλιαστών, των δικομανών γερόντων Αθηναίων (422), την Ειρήνη με τον χορό των γεωργών της Αττικής. Σε αυτή τη σειρά εντάσσονται και οι Ιππής, με τη διαφορά ότι εδώ ο δήμος δεν εκπροσωπείται απλώς από τον χορό· εμφανίζεται αυτοπροσώπως ως Δήμος. Επομένως ο θεατής, ο αθηναϊκός λαός, γίνεται αυτομάτως πρόσωπο του δράματος. Το κοινό βλέπει τον εαυτό του πάνω στη σκηνή και μάλιστα —όπως στους Αχαρνής και στους Σφήκες— τον κακό εαυτό του.
Ernst-Richard Schwinge, "Αναφορά στην αισθητική της αριστοφανικής κωμωδίας", στο: Γεώργιος Δ. Κάτσης (επιμ.), Θάλεια, Αριστοφάνης Δεκαπέντε μελετήματα, Σμίλη, Αθήνα 2007, σ. 409-411.

Τώρα στη θεατρική σκηνή
Ιππής του Αριστοφάνη, από το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος (συμπαραγωγή με το θέατρο Ακροπόλ), σε σκηνοθεσία Σταμάτη Φασουλή.
Σκηνικά Μανόλης Παντελιδάκης, Κοστούμια Ντένη Βαχλιώτη, Μουσική Γιώργος Χριστιανάκης, Στίχοι Λίνα Νικολακοπούλου, Χορογραφία Μπέτυ Δραμισιώτη, Φωτισμοί Λευτέρης Παυλόπουλος.
Ερμηνεύουν: Πέτρος Φιλιππίδης, Γιάννης Ζουγανέλης, Πυγμαλίων Δαδακαρίδης, Τάκης Παπαματθαίου, Γιώργος Καύκας κ.α.

Πρώτες παραστάσεις: 4,5 Ιουλίου. Θέατρο Δάσους Θεσσαλονίκης. Ακολουθεί περιοδεία σε πόλεις της Ελλάδας. 

Εθνικό θεάτρο: Κτίριο Τσίλλερ

Το Εθνικό Θέατρο άρχισε να κτίζεται ως Βασιλικό θέατρο το 1891 χάρη σε δωρεά ύψους 10.000 αγγλικών λιρών που πρόσφερε ο ομογενής Ευστράτιος Ράλλης στον Βασιλέα Γεώργιο Α΄ προκειμένου να τα διαθέσει εκείνος όπου νόμιζε καλύτερα. Έτσι με απόφαση του βασιλιά Γεωργίου Α' τελικά επιλέχθηκε μετά από πολύμηνη αναζήτηση οικοπέδου, αρχικά πλησίον της σημερινής πλατείας Κλαυθμώνος, οικόπεδο του αυλικού Νικολάου Θων επί της οδού Αγίου Κωνσταντίνου. Για την ολοκλήρωσή του συνεισέφεραν επίσης οι Κοριαλένης και Ευγενίδης καθώς φυσικά και το δημόσιο ταμείο.[1] Οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 1896, όμως θα καθυστερήσουν τις διαδικασίες αποπεράτωσης και το κτίριο θα εγκαινιαστεί το 1901 ως επίσημο Βασιλικό Θέατρο.

Έκτοτε ξεκινάει μια ταραχώδης πορεία. Λίγα χρόνια μετά την ίδρυση του, το 1908, θα διακόψει τη λειτουργία του και θα δοθεί σε κοινή χρήση ως το 1930, καθώς για αρκετό καιρό θα γίνει χώρος υποδοχής προσφύγων από τη Μ. Ασία. Το 1932, με νόμο του τότε υπουργού Παιδείας Γ. Παπανδρέου, μετονομάζεται σε Εθνικό Θέατρο και ανακαινίζεται υπό την επίβλεψη του σκηνογράφου Κλεόβουλου Κλώνη και με γενικό διευθυντή τον Ιωάννη Γρυπάρη (σκηνοθέτης τότε ο Φώτος Πολίτης και κοστούμια ο Αντώνης Φωκάς). Δυστυχώς, η βενιζελική επιτροπή θα αποξηλώσει τα θεωρεία του πρώτου ορόφου, πράγμα που θα αλλοιώσει την αρχική σύνθεση και την ακουστική του χώρου της Κεντρικής Σκηνής.[2]

Ο γερμανός αρχιτέκτονας του κτιρίου Ερνέστος Τσίλλερ, εμπνεόμενος από τον αναγεννησιακό ρυθμό, σχεδίασε την πρόσοψη έχοντας ως πρότυπο τη βιβλιοθήκη του Ανδριανού. Το κεντρικό της τμήμα είναι εξαιρετικά πλούσιο σε διακοσμητικά στοιχεία, με κιονοστοιχία κορινθιακού ρυθμού ενώ τα δύο πλευρικά τμήματα αποτελούν μια τυπική νεοκλασική σύνθεση. Οι αρχικές εσωτερικές εγκαταστάσεις σκηνής, φωτισμού και θέρμανσης ήταν οι πιο προηγμένες εκείνης της εποχής, σχεδιασμένες από βιεννέζους μηχανικούς και κατασκευασμένες σε εργοστάσια του Πειραιά..

Το κτίριο ανακαινίστηκε για πρώτη φορά το 1930-31, υπό την εποπτεία του σκηνογράφου Κλεόβουλου Κλώνη. Το 1960-63 κατεδαφίστηκε το ξενοδοχείο "Μεσσήνη" στη γωνία της οδού Μενάνδρου και κτίστηκε η νέα πτέρυγα (της Νέας Σκηνής). 
Από το 1932 μέχρι σήμερα η σκηνή λειτουργεί ως η Κεντρική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου. Για τις ανάγκες του ρεπερτορίου, η Κεντρική Σκηνή λειτούργησε κατά διαστήματα με τις ονομασίες Δραματική, Πρωτοποριακή, Απογευματινή, και Δεύτερη Σκηνή.

Η ιταλικού τύπου σκηνή της έχει πλάτος 18 μέτρα, βάθος 12 μέτρα, ύψος 17 μέτρα, καθώς και βοηθητικούς χώρους πλάγια και υπόγεια. Διαθέτει πλατεία, δύο εξώστες και δύο θεωρεία (τα θεωρεία του δεύτερου εξώστη κατεδαφίστηκαν στην ανακαίνιση του 1930-31). Το 1979-1982 κτίστηκε το τριώροφο υπόγειο στο πίσω οικόπεδο, το οποίο όμως παρέμεινε ημιτελές μέχρι τις μέρες μας.

Σήμερα το κτίριο είναι διατηρητέο και άρτι ανακαινισμένο. Οι εργασίες, που αρχικά προβλέπονταν να ολοκληρωθούν στα τέλη του 2007, τελικά ήρθαν σε πέρας τον Οκτώβριο του 2009 και περιλαμβάνουν ανάπλαση ολόκληρου του οικοδομικού τετραγώνου, του διάκοσμου, ένα νέο κτίριο, αναβάθμισμη του εξοπλισμού της σκηνής, βελτιωμένη αίθουσα (πλατεία και εξώστες), καινούργιο θέατρο 260-300 θέσεων για τη Νέα Σκηνή και διαρρύθμιση που ενοποιεί και τα τέσσερα κτίρια.[3]

 [1] http://el.wikipedia.org/wiki/Εθνικό_Θέατρο#

[2] Άννα Μαρτίνου, "Νεογέννητο 118 ετών", Ταχυδρόμος, 19 Σεπτεμβρίου 2009.

[3] http://www.n-t.gr/el/nationaltheatre/theatres/Zillermainstage/

Βιβλιοπαρουσίαση: Αλλάζοντας τους παλμούς της καρδιάς

Κάτια Γέρου, Αλλάζοντας τους παλμούς της καρδιάς, Συζητήσεις για το θέατρο με την Ιόλη Ανδρεάδη, Καλειδοσκόπιο, Αθήνα 2010.

[...] Το Αλλάζοντας τους παλμούς της καρδιάς δεν είναι αυτοβιογραφία, μολονότι μαθαίνουμε πολλά τόσο για την ηθοποιό όσο και για τον άνθρωπο Κάτια Γέρου, και είναι πραγματικά πολύ έντονες οι στιγμές που, για να εξηγήσει ένα ρόλο, καταθέτει μια προσωπική ανάμνηση, μια ιστορία από τη ζωή της.
Αποτελεί μια ιδιότυπη διδασκαλία, την αποκάλυψη των μυστικών της τέχνης της, των δρόμων που διανύει για να "χτίσει" ένα ρόλο, των διαβασμάτων που υπόκεινται της σκηνικής δημιουργίας. Και είναι πολλά αυτά τα διαβάσματα, μελετήματα για το θέατρο και την υποκριτική, φιλοσοφία, ψυχολογία και ποίηση, πολλή ποίηση. Δεν βασίζεται πάνω στο ένστικτο ο ηθοποιός, λέει η Γέρου. Μοιάζει με γλύπτη: "Σμιλεύουμε πάνω μας άλλους ανθρώπους. […] Το παίξιμο έχει κάτι από την αυστηρότητα της χειρουργικής". Ο ηθοποιός δεν πρέπει να έχει καμιά απόλυτη ιδέα στο μυαλό του, όταν ξεκινάει να δουλέψει ένα ρόλο, υποστηρίζει. "Στη σκηνή δεν βλέπεις μια φωτογραφική, νατουραλιστική απεικόνιση της ζωής. υπάρχει μετουσίωση, «μετάφραση», απογείωση. Έμαθα ότι μπορούν να φτιαχτούν αξέχαστες, μαγικές εικόνες με φτωχά μέσα". Αξίζει να διαβάσει κανείς με προσοχή την ανάλυση του ρόλου του Τούζενμπαχ, από τις Τρεις Αδελφές του Τσέχοφ (σσ.63-78, πρόκειται για τη σκηνή της συνάντησής του με την αγαπημένη του Ιρίνα λίγο πριν από τη μονομαχία, όταν μέσα του κυριαρχεί ο φόβος του θανάτου), πώς αναδεικνύει λέξη με τη λέξη τον εσωτερικό πυρετό του ήρωα, προσφέροντας ταυτόχρονα το υποκριτικό πλαίσιο μέσα από το οποίο θα αναφανεί πειστικά και με ενάργεια η συναισθηματική κατάστασή του.
Πρόκειται, επίσης, για ένα βιβλίο που έχει να επιτελέσει ένα σημαντικό ακόμα ρόλο. Είναι η πρώτη και η μόνη τόσο εμπεριστατωμένη παρουσίαση και ανάλυση της μεθόδου δουλειάς του Θεάτρου Τέχνης. Είναι πράγματι κρίμα που το Θ.Τ. δεν άφησε πίσω του θεωρητικά κείμενα για την τέχνη του θεάτρου, τη δική του προσέγγιση της δραματικής τέχνης. Το βιβλίο αυτό καλύπτει ως ένα σημείο αυτό το κενό και αποτελεί ένα κομμάτι της ιστορίας του Θ.Τ. "Παρακολουθώντας τους δασκάλους μου να μιλούν, να διδάσκουν και να εργάζονται, συνειδητοποίησα ότι πρότειναν μια άλλη στάση απέναντι στο επάγγελμα. Έτσι μεταφράζω μέσα μου τις λέξεις Σχολή του Θ.Τ. Μια άλλη στάση των ανθρώπων του θεάτρου απέναντι στο θέατρο. Μια μέθοδος έρευνας σαφώς, όχι ένας τρόπος σκηνοθεσίας ή υποκριτικής. Αυτά άλλαζαν δραματικά όχι μόνο από συγγραφέα σε συγγραφέα αλλά κι από έργο σε έργο του ίδιου συγγραφέα. Άλλαζαν δραματικά μέσα στις δεκαετίες. Δεν μιλάμε, λοιπόν, για ένα τρόπο έκφρασης, αλλά για μια μέθοδο που οδηγεί σε μεγάλη ποικιλία εκφράσεων. Η «μουσική» που παρήχθη με αυτή τη μέθοδο έχει μια τεράστια γκάμα". Τα δύο dvd που συνοδεύουν το βιβλίο με αποσπάσματα μερικών από τις καλύτερες ερμηνείες της Γέρου στο θέατρο και τον κινηματογράφο αποτελούν την καλύτερη απόδειξη για τα παραπάνω.

Μαθήτρια κάποτε του Θεάτρου Τέχνης, στο σανίδι τριάντα χρόνια τώρα, αλλά και δασκάλα νέων ηθοποιών εδώ και καιρό, η Κάτια Γέρου, με παρρησία και απλότητα, καταθέτει την πολύτιμη μαρτυρία της.

Πηγή: Μάρω Τριανταφύλλου, "Αλλάζοντας τους παλμούς της καρδιάς", εφ. Η Εποχή, 16 Ιανουαρίου 2011.

Ομάδα τέχνης Oberon

Η ομάδα τέχνης Oberon δημιουργήθηκε στη Θεσσαλονίκη, τον Νοέμβριο του 2009 και απαρτίζεται από τους Αλέκο Σπυριδάκη, Διονύση Καραθανάση, Μαρία Ριστάνη και Μαρία-Δήμητρα Βέττα. Συνδετικός κρίκος όλων είναι η αγάπη για την τέχνη, αλλά και η ανάγκη για δημιουργία και φαντασία στην καθημερινότητα. Οι δουλειές της ομάδας τέχνης Oberon έχουν φιλοξενηθεί και παρουσιαστεί στην Πειραματική σκηνή της Τέχνης, στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, στο Φεστιβάλ act or not to act στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, στο Κέντρο Θεατρικής Έρευνας Θεσσαλονίκης, στο Δημοτικό θέατρο Ανετον στο πλαίσιο των Δημητρίων του Δήμου Θεσσαλονίκης, στο Τελλόγλειο Ίδρυμα Τεχνών, στο Contact art club, στο Θεατρικό Εργαστήρι Γιαννιτσών.
Πρώτη δουλειά της ομάδας, ήταν η παρουσίαση τριών μονόπρακτων του Σάμουελ Μπέκετ, με τον τίτλο Σαχλοκουβέντες-Three Occasional Pieces, σε σκηνοθεσία Αλέκου Σπυριδάκη. Και τα τρία έργα είναι φαινομενικά διαφορετικά, ωστόσο, κινούνται γύρω από κοινές θεματικές. Ένας αφηγητής ανιχνεύει το "μέσα σκοτάδι", μια γυναίκα λικνίζεται προς την ακινησία και το τέλος, ένας αναγνώστης και ένας ακροατής εμπλέκονται σε μια ιδιότυπη ιεροτελεστία ανάγνωσης. Η απώλεια, η εμμονή της επανάληψης, η μνήμη, η αναζήτηση διεξόδου αλλά και η παραίτηση είναι μοτίβα που επαναλαμβάνονται στα τρία έργα. Ανάμεσα στα μονόπρακτα παρεμβάλλονται και στίχοι από ποιήματα του Μπέκετ, που ο ίδιος χαρακτήρισε "σαχλοκουβέντες".

To 2011 η ομάδα παρουσίασε το Άτιμο κόκκινο, με κείμενα της Κατερίνας Γώγου και του Αλεν Γκίνσμπεργκ, σε σκηνοθεσία Διονύση Καραθανάση και Ντιάνας Ζαχαροπούλου. Μια γυναίκα μόνη, που ζει με τις αναμνήσεις της. Ένας άνδρας που κοιτάζει τη ζωή μέσα από έναν ηλεκτρονικό υπολογιστή και ονειρεύεται μιαν "άλλη ζωή". Ένας περιθωριακός τύπος ανάμεσά τους, που δείχνει τη διέξοδο που ζητούν... Αυτοί είναι οι τρεις διαφορετικές φωνές που ενώνονται πάνω στα ποιήματα της Κατερίνας Γώγου, αλλά και το Ουρλιαχτό του Άλαιν Γκίνσμπεργκ.

Με αφορμή την παγκόσμια ημέρα ποίησης, στις 21 Μαρτίου 2011, η ομάδα στο Τελλόγλειο Ίδρυμα Τεχνών, ανέτρεξε σε ποιήματα-καταθέσεις ψυχής, στιγμές αιρετικής δημιουργίας, λέξεις "ισάξιες της αλήθειας". Αντίστοιχη παρουσία υπήρξε και στον εορτασμό της παγκόσμιας ημέρας ποίησης του 2012 στην εκδήλωση που διοργάνωσε το περιοδικό Εντευκτήριο.

Ακολούθησε το Κίτρινο σκυλί του Μισέλ Φάις, σε σκηνοθεσία Αλέκου Σπυριδάκη. Ο συγγραφέας, με αφορμή την επίθεση με βιτριόλι κατά της βουλγάρας καθαρίστριας Κωνσταντίνας Κούνεβα, έγραψε τον μακρύ, πυρετικό μονόλογο μιας νέας γυναίκας.

Η ομάδα συμμετείχε και στο πρωτότυπο θεατρικό εγχείρημα που έγινε στα πλαίσια των Δημητρίων 2011, στην σπονδυλωτή παράσταση Απογραφή πληθυσμού. Το έργο είναι αποτέλεσμα της συνεύρεσης έντεκα θεατρικών ομάδων της Θεσσαλονίκης, που συναντιούνται για πρώτη φορά σε ένα κοινό πρότζεκτ, ειδική παραγγελία του φεστιβάλ των Δημητρίων. Μοναδική κοινή σύμβαση παραμένει η επίσκεψη ενός απογραφέα σε κάποιο σπίτι, της ελληνικής επικράτειας. Οι καλλιτέχνες δημιούργησαν από ένα σύντομο μονόπρακτο, χωρίς η μία ομάδα να γνωρίζει την αισθητική και το περιεχόμενο των άλλων συντελεστών. Τα μονόπρακτα αυτά συνδέθηκαν στις τελικές δοκιμές, δημιουργώντας απρόβλεπτες εξελίξεις. Στόχος ήταν να αποδοθεί το περιπετειώδες μωσαϊκό της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας.

Στις αρχές του 2012 η ομάδα ανέβασε το μονόλογο του Χάουαρντ Μπάρκερ, Und. Το κείμενο, γραμμένο το 1999, βουτάει στη διττή φύση του ανθρώπου. Στην ατέρμονη συνδιαλλαγή της λογικής με το συναίσθημα, ένα υπαρξιακό πρόβλημα που από προσωπικό γίνεται οικουμενικό.

Μια μοναχική γυναίκα περιμένει τον εραστή της. Καθώς η αργοπορία του παρατείνεται, η γυναίκα ισορροπεί ανάμεσα στο θέλω και στο πρέπει, τον έρωτα και την προδοσία, τη μοναξιά και την εγκατάλειψη, το μαύρο και το άσπρο. Ο φόβος και η εσωτερική δύναμη αναμετρώνται συνεχώς....

Ο άνδρας–εραστής που άλλοτε εμφανίζεται ως ο ιδανικός εραστής και άλλοτε ως ο δαίμονας που την καταδιώκει δεν θα εμφανιστεί όπως εκείνη τον φαντάζεται....

Η τελευταία, μέχρι στιγμής, παρουσία της ομάδας στη θεατρική ζωή της Θεσσαλονίκης (και όχι μόνο) έγινε με το συνταρακτικό κείμενο του Διονυσίου Σολωμού, Η γυναίκα της Ζάκυθος. Ένα κείμενο με έναν παραληρηματικό, εξπρεσιονιστικό λόγο που έχει σαν βάση την αιώνια πάλη του καλού με το κακό. Παράλληλα θίγει και το θέμα της προσφυγιάς/μετανάστευσης (Μεσολογγίτισσες) και την αντιμετώπισή της από την άρχουσα τάξη (Γυναίκα) που την βλέπει σαν απειλή και αντιδρά βίαια.
http://oberonartgroup.blogspot.gr/

Το πρόγραμμα του Φεστιβάλ Επιδαύρου.

Με τον Αριστοφάνη να κατέχει τη μερίδα του λέοντος, με έμφαση στο πειραματικό θέατρο, στο μικρό θέατρο της Επιδαύρου και με ακυρώσεις της τελευταίας στιγμής (Θεατρικός Οργανισμός Κύπρου και Εθνικό Θέατρο Αγγλίας), αυτό είναι το πρόγραμμα στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου για το φετινό καλοκαίρι:


Σοφοκλή, Οιδίπους Τύραννος.

Ο Οιδίπους Τύραννος (430-425 π.Χ.), σε σκηνοθεσία και διασκευή Τσέζαρις Γκραουζίνις, είναι μια αρσενική τελετουργία που ψάχνει πως είναι να χάνει κανείς, παραμένοντας "νικητης", πως "κερδίζει" ενώ τα αρνείται όλα. Οι ηθοποιοί, χρησιμοποιώντας τα ουσιώδη εργαλεία του θεάτρου, όχι μόνο παρουσιάζουν την ιστορία του Οιδίποδα, αλλά εκθέτουν στα μάτια του κοινού και την ίδια τη διαδικασία της θεατρικής δημιουργίας της.

Ερμηνεύουν: Αιμίλιος Χειλάκης, Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης, Χρήστος Σαπουντζής κ.α.

6,7 Ιουλίου. Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου.

Αριστοφάνη, Νεφέλες, σε σκηνοθεσία-δραματουργική επεξεργασία, σκηνικά–κοστούμια
Νίκου Μαστοράκη.

Ο Νίκος Μαστοράκης σκηνοθετεί την κωμωδία του Αριστοφάνη που θίγει το ζήτημα της παιδείας, κριτικάρει τον Σωκράτη και προσπαθεί ν’ αποκωδικοποιήσει το καλό και το κακό, το δίκαιο και το άδικο.

Ερμηνεύουν: Στρεψιάδης: Γιάννης Μπέζος, Σωκράτης: Αλέξανδρος Μυλωνάς
Φειδιππίδης: Μάκης Παπαδημητρίου, Κάποιος: Γιάννης Νταλιάνης
Δίκαιος Λόγος: Νίκος Ψαρράς, Άδικος Λόγος: Προμηθέας Αλειφερόπουλος
Μαθητές: Λαέρτης Μαλκότσης, Όμηρος Πουλάκης, Θάνος Τοκάκης, Μιχάλης Οικονόμου.

13,14 Ιουλίου. Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου.

Αριστοφάνη, Ιππής, σε μετάφραση-σκηνοθεσία Σταμάτη Φασουλή.
Οι "Ιππής" περιγράφουν τον αγώνα για την εξουσία μεταξύ του Παφλαγόνα και του Αλλαντοπώλη, διακωμωδώντας τον τρόπο που ασκείται η πολιτική προκειμένου να αποκτηθεί η εύνοια των πολιτών. Καθοριστικό ρόλο στο ποιος θα υπερισχύσει στη σύγκρουση αυτή, παίζει ο χορός των Ιππέων. Καθώς ο Παφλαγόνας έρχεται αντιμέτωπος με τον Αλλαντοπώλη, η κωμωδία στηλιτεύει και χλευάζει τη δημαγωγία των πολιτικών και τη φαυλότητα της εξουσίας, τον λαϊκισμό και τη ρουσφετολογία, τα μικροκομματικά συμφέροντα αλλά και την αφέλεια που πολλές φορές διακρίνει την κοινή γνώμη.

Ερμηνεύουν: Πέτρος Φιλιππίδης: Αλλαντοπώλης, Γιάννης Ζουγανέλης: Παφλαγόνας, Τάκης Παπαματθαίου: Δούλος Α΄ (Δημοσθένης), Πυγμαλίων Δαδακαρίδης: Δούλος Β’ (Νικίας), Γιώργος Καύκας: Δήμος, κ.α.

20,21 Ιουλίου. Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου.

Σοφοκλή, Αντιγόνη, από την ομάδα ΑΣΙΠΚΑ, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Μπίτου.

Ομάδα ανήσυχη, η ΑΣΙΠΚΑ —η λέξη σημαίνει λάθος στα ρωσικά— προσεγγίζει την Αντιγόνη με άξονα τον έρωτα και τη δύναμή του πάνω στον άνθρωπο. Μιλώντας για τα πάθη και το θάνατο, το θέατρο συνδιαλέγεται με τη μουσική. Ο Ψαραντώνης, εκφραστής της ζωντανής παράδοσης, συναντά τον συνθέτη Blaine Reininger. Στην παράσταση συμμετέχει ζωντανά το πολυφωνικό σχήμα ΔΙΩΝΗ. Ο σκηνοθέτης Δημήτρης Μπίτος ερευνά την τραγικότητα του έρωτα μέσα από τη δυναμική του θεάτρου. Πώς εκφράζεται σήμερα η αγάπη ως πράξη επαναστατική απέναντι στην κρατική εξουσία;

Ερμηνεύουν: Ειρήνη Δράκου (Αντιγόνη), Ρηνιώ Κυριαζή (Ισμήνη), Τάκης Μόσχος (Κρέων), κ.α.

20,21 Ιουλίου. Μικρό Θέατρο Αρχαίας Επιδαύρου.

Αριστοφάνη, Εκκλησιάζουσες, σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου.

Οι γυναίκες αξημέρωτα στην εκκλησία του Δήμου, μεταμφιεσμένες σε άντρες βέβαια, σύμφωνα με το σχέδιο της Πραξαγόρας, πετυχαίνουν να δοθεί η εξουσία στις ίδιες, τελευταία ελπίδα για να σωθεί η πόλη από το ναυάγιο. Πώς θα είναι η ζωή από δω κι εμπρός; Γλέντι, κοινοκτημοσύνη σε όλα, ακόμα και στον έρωτα, αφού ο νόμος παρεμβαίνει για να διορθώσει τη φύση, δίνοντας δικαιώματα στους μη προνομιούχους ή, καλύτερα, στις μη προνομιούχες, τις γριές και τις άσχημες. Κάπως έτσι τραβάει το σχοινί ο Αριστοφάνης, σκορπίζοντας απλόχερα κωμικό υλικό μέσα στους αιώνες, χωρίς να ξέρουμε καλά καλά αν αγαπάει τις γυναίκες κι αν αντιδρά στο χρεοκοπημένο πολιτικό σύστημα της εποχής του. Δεν έχει καμιά σημασία άλλωστε. Εκείνο που μετράει είναι ο τρόπος που παρουσιάζει τα στραβά και τα ανάποδα του ανθρώπου και της κοινωνίας, κι αυτό είναι που τον φέρνει τόσο φρέσκο ανάμεσά μας.

Ερμηνεύουν: Δάφνη Λαμπρόγιαννη, Κώστας Κόκλας, Γιώργος Πυρπασόπουλος, Παντελής Δεντάκης κ.α.

27,28 Ιουλίου. Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου.

Επίδαυρος - Ένα ντοκιμαντέρ, σε σύλληψη και σκηνοθεσία Ανέστη Αζά και Πρόδρομου Τσινικόρη.

Ο Ανέστης Αζάς και ο Πρόδρομος Τσινικόρης καλούνται να πειραματιστούν, μετά το επιτυχημένο περσινό εγχείρημα στην ταράτσα του ΟΣΕ, με μια παράσταση-ντοκιμαντέρ πάνω σε έναν καλλιτεχνικό θεσμό που σημάδεψε το νεοελληνικό θέατρο. Πρόθεση είναι να δημιουργηθεί μια σκηνική τοπογραφία, βασισμένη σε ζωντανές μαρτυρίες και ιστορική έρευνα, με πρωταγωνιστές κατοίκους της περιοχής, καλλιτέχνες και θεατές: από τις μακρινές μνήμες –πρώτη παράσταση (1938), γενική δοκιμή Φεστιβάλ Επιδαύρου (1954), επίσημη έναρξη (1955)– ως σήμερα.

27,28 Ιουλίου. Μικρό Θέατρο Αρχαίας Επιδαύρου.

Μολιέρου, Αμφιτρύων, σε σκηνοθεσία Λευτέρη Βογιατζή.

Ο Δίας μεταμορφώνεται σε Αμφιτρύωνα για να τρυπώσει στο κρεβάτι της γυναίκας του Αλκμήνης και ο Ερμής στον υπηρέτη Σωσία, προκαλώντας ευτράπελες παρεξηγήσεις και διαβολικές συγκρούσεις. Μέσα από τους αντικριστούς καθρέφτες αναδεικνύονται δεξιοτεχνικά σκοτεινές όψεις του κωμικού, τότε και σήμερα.

Ερμηνεύουν: Αμαλία Μουτούση, Γιώργος Γάλλος, Νίκος Κουρής, Δημήτρης Ήμελλος, Χρήστος Λούλης, Εύη Σαουλίδου, Στεφανία Γουλιώτη κ.α.

3,4 Αυγούστου. Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου.

Σάμιουελ Κόλεριτζ, Η μπαλάντα του γέρου ναυτικού.

Η σπουδαία ηθοποιός Φιόνα Σω, που το ελληνικό κοινό απόλαυσε πριν από μερικά χρόνια ως Γουίνι στις Ευτυχισμένες Μέρες του Μπέκετ, θα απαγγείλει το ποίημα σε αυτή την πολυαναμενόμενη παράσταση, όπου το σκηνοθετικό αποτέλεσμα προέκυψε από μια συνεργασία της ίδιας της πρωταγωνίστριας με τη Φυλίντα Λόυντ και τον Kim Brandstrup.

3,4 Αυγούστου. Μικρό Θέατρο Αρχαίας Επιδαύρου.

Αριστοφάνη, Όρνιθες, σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα.

Σε καιρούς δεινής κρίσης η αναζήτηση της ουτοπίας επανέρχεται δριμύτερη. Ο σκηνοθέτης Γιάννης Κακλέας με ένα επιτελείο αξιόλογων ηθοποιών και σύμμαχο τη θρυλική μουσική του Χατζιδάκι, αναζητεί τη Νεφελοκοκκυγία του σήμερα. Κωμωδία εξαιρετικά επίκαιρη, οι Όρνιθες γράφτηκαν το 414 π.Χ., εποχή που ο πόλεμος, η πείνα, τα χρέη και η παρακμή μάστιζαν την Αθήνα. Η απόγνωση οδηγεί δύο ηλικιωμένους αθηναίους στην φυγή και στη δημιουργία της ιδανικής πόλης σε συμμαχία με τα πτηνά.

Ερμηνεύουν: Βασίλης Χαραλαμπόπουλος, Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος, Γιώργος Χρυσοστόμου κ.α

10,11 Αυγούστου. Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου.

Ο Ιάκωβος Καμπανέλλης και το πολιτικό θεάτρο

Αποσπάσματα από άρθρο του Ιάκωβου Καμπανέλλη για το πολιτικό θέατρο.

[...] Tο θέατρο ήταν από τη γέννα του, σε όλη του την πορεία, και είναι και σήμερα αναπόδραστα ένα πολιτικό λειτούργημα, στην ουσία κι όχι επειδή το θέλει κάποιος ορισμός. Ποιος ο λόγος να του επικολληθεί ένας τίτλος που πολύ εύκολα μπορεί να μετατρέψει την πλατιά κοίτη που χρειάζεται το θέατρο σ’ ένα στενό δογματικό αυλάκι. Ποτέ το θέατρο, στις μεγάλες του ώρες, στις ώρες που ήταν η ηθική συνείδηση της κοινωνικής πραγματικότητας, ποτέ δεν χρειάσθηκε ορισμούς που να του δείχνουν το δρόμο πού πρέπει να ακολουθεί για να λειτουργεί σωστά. Και θα πρέπει να συμφωνούμε ασφαλώς όλοι ότι ένα τέτοιο θέατρο, από τους έλληνες τραγικούς αρχίζοντας και πηγαίνοντας στο Σαίξπηρ, στον Ιψεν, στον Τσέχωφ και φτάνοντας στον Μπρεχτ λειτούργησε με μια καθολικότητα που δεν την περιόριζαν δογματικές προκαταλήψεις.
Κατά τη δική μου αντίληψη (κι όχι μόνο τη δική μου) πολλά στοιχεία, θεατρικά στοιχεία, αφού η κουβέντα μας είναι για το θέατρο, που απομονώθηκαν, υπερτροφήσανε κι έγιναν αυτόνομα είδη θεάτρου, όπως το ψυχολογικό θέατρο, το θέατρο του παράλογου, προϋπήρχαν μέσα στην ευρύτητα του παραδοσιακού θεάτρου. Και μια απόδειξη ότι μπορούν πάντα να συνυπάρχουν και να λειτουργούν πιο διαλεκτικά απ’ όσο όταν απομονωθούν, να συνυπάρχουν μέσα στη μεγάλη σύνθεση που είναι στην ουσία του το πολιτικό θέατρο, είναι τα έργα του Μπρεχτ. Ο Μπρεχτ δεν απομόνωσε στοιχεία. Μέσα στη μαρξιστική του αντίληψη υπάρχουν όλα τα δυναμικά της ζωής, αντιμετωπίζονται, συμπλέκονται, εξελίσσονται κι αποδεικνύονται θέσεις που δεν τις καθόρισε μια εκ των προτέρων αυθαίρετη επιλογή.
Δεν θέλω να ισχυριστώ ότι οι μορφές θεάτρου που αναπτύχθηκαν με την απομόνωση ενός στοιχείου ήταν περιττές. Λέω πώς πρόκειται για απομόνωση ενός μόνου στοιχείου, όπως π.χ. το στοιχείο του παράλογου, άλλα αυτό δε σημαίνει ότι δε βλέπω τη σημασία και την αξία τους. Γιατί εκτός απ’ αυτά τα σημαντικά έργα που μάς άφησαν, η προσφορά τους είναι κι άλλη. Είναι οι αποδεσμεύσεις, οι ελευθερίες, που χάρισαν στη γενικότερη θεατρική έκφραση.
Θα πρέπει πάντως να παραδεχτούμε πώς ανεξάρτητα από το όφελος που αφήνουν αυτές οι εξειδικευμένες μορφές θεάτρου, αυτή η τάση για εντοπισμό και καλλιέργεια ενός μόνο στοιχείου, είναι εφεύρημα των τελευταίων εξήντα η εβδομήντα χρόνων. Κάτι πολύ πρόσφατο δηλαδή, αν το δούμε με την ηλικία της ιστορίας κι όχι με την δική μας ηλικία. Οπότε διαπιστώνουμε την τάση της πολλής θεωρίας, ανάλυσης και κριτικής επάνω στην κάθε λογής δημιουργία που είναι κι αυτό απόκτημα του αιώνα μας. Κοντολογής, αυτή η υπερτροφία του ενός στοιχείου συμβαίνει την ίδια εποχή που και η θεωρία, η κριτική σκέψη, υπερτροφεί τόσο ώστε συχνά να αφανίζει το αντικείμενο που μελέτα. Ίσως ακόμη —μιλώ πάλι για την τάση της εξειδίκευσης σ’ ένα στοιχείο— να έχει επηρεάσει, να έχει συντελέσει δηλαδή σ’ αυτό, η αντίστοιχη τάση μέσα στις επιστήμες, όπου οι κλάδοι της καταμερίστηκαν και καταμερίζονται διαρκώς σε ειδικότητες και υποδιαιρέσεις της κάθε ειδικότητας.
Ας θυμηθούμε όμως τη σημασία του Ιψενικού θεάτρου στην πολιτική της αξία. Ο Ίψεν είναι ο πρώτος θεατρικός συγγραφέας, και ίσως όχι μόνο θεατρικός, που φανερώνει έτσι ξεκάθαρα πόσο δέσμιο, πόσο εξαρτημένο είναι το άτομο από το κοινωνικό του περιβάλλον. Και, μάλιστα, το περιβάλλον εκείνο που η συντριπτική του δύναμη, η αντιδραστικότητά του είναι διάχυτη και αόρατη. Μια αντιδραστικότητα που αν την αναζητήσεις για να την πολεμήσεις, δύσκολα θα τη βρεις γιατί δεν κατοικοεδρεύει πια σε μια κοινωνική τάξη, ούτε σε γραφτούς νόμους, ούτε σε πρόσωπα μιας συγκεκριμένης νοοτροπίας. Είναι μια αντιδραστικότητα που έχει καταλήξει σε ένα πλέγμα από προκαταλήψεις, από άγραφους κώδικες, μια τελειότητα καταπίεσης που συνθλίβει με το φάντασμα της. Ένα φάντασμα που το κουβαλούν τα ίδια τα θύματα και που ενεργεί σαν δική τους συνείδηση.
Κατά τη γνώμη μου ο Ίψεν θα πρέπει να ήταν ο μεγάλος δάσκαλος του Κάφκα. Και, πάλι κατά τη γνώμη μου, ο Ίψεν είναι ο πρώτος που προσπαθεί με τόση διεισδυτικότητα να ξεφορτώσει την ανθρώπινη συνείδηση από ευθύνες και ενοχές, που την είχε φορτώσει η χριστιανική κοινωνία, χωρίς η ανθρώπινη συνείδηση, εννοώ η ατομική συνείδηση, να είναι υπόλογη γι’ αυτές. Αυτό το διαχωρισμό επιχειρεί ο Ίψεν μεταφέροντας τις ευθύνες που επιβαίνουν λαθραία στην ατομική συνείδηση, από εκεί στον κοινωνικό αντιδραστικό περίγυρο, στη σωστή τους θέση.
Ένα τέτοιο θέατρο, μια τέτοια διάγνωση της σχέσης ανάμεσα στον πολίτη και στον κοινωνικό του χώρο, δεν είναι πολιτική πράξη. Δεν θα μπορούσαμε να πούμε χωρίς την παραμικρή σύμβαση ότι το θέατρο του Ίψεν είναι ακέραια πολιτικό θέατρο. Για μένα είναι τόσο πολύ που ο ορισμός του πολιτικού να καταντά στομφώδης πλεονασμός.
Αναφέρθηκα στον Ίψεν κι όχι στο Μολιέρο η στον Σαίξπηρ η στους κλασικούς έλληνες, επειδή ο Ίψεν είναι σχεδόν σύγχρονος μας, μετρώντας τον καιρό με τα μέτρα της ιστορίας. Έρχομαι στο Μπρεχτ, αφήνοντας φυσικά πολλά σημαντικά ενδιάμεσα. Ο Μπρεχτ ονόμασε ο ίδιος το θέατρό του επικό θέατρο. Έτσι, τουλάχιστο, ξέρουμε. Όμως ο ορισμός αυτός συνοδεύεται ταυτόχρονα από την ίδια του την τεράστια προσφορά στο θέατρο. Προσφορά όχι μόνο σε όγκο αλλά, προπάντων, σε ουσία. Όταν ο Μπρεχτ αρχίζει να γράφει, στο παγκόσμιο θέατρο κυριαρχεί, σαν προοδευτική μορφή Θεάτρου, το ρεαλιστικό Θέατρο. Είναι κάτι μεταϊψενικό αλλά όχι σημαντικότερο. Δεν αποκαλύπτει τίποτα ανάλογα ισχυρό όσο η ιψενική διαπίστωση. Το ρεαλιστικό θέατρο μένει το θέατρο του φτωχού και καταφρονεμένου. Ούτε λίγο ούτε πολύ μια εικόνα της ζωής της φτωχολογιάς, τις πιο πολλές φορές ανώδυνη πολιτικά, γιατί ο προβληματισμός χάνεται μέσα σε μια γραφικότητα. Πάρα πολλά μάλιστα από τα καλά έργα του ρεαλιστικού θεάτρου είναι, σε τελευταία ανάλυση, ένας θρήνος για τον παρία χωρίς καμιά βοήθεια εξόδου από την κακή του μοίρα.
Η μεγάλη προσφορά του Μπρεχτ —και νομίζω πώς σε αυτό ανήκει ο ορισμός του επικού— είναι ότι έβαλε τέλος στην φτωχοκαπηλική τάση του ρεαλιστικού θεάτρου. Ο μαρξιστής Μπρεχτ δεν λυπάται το φτωχό κατά τον τρόπο που να τον ευεργετεί με ένα θρήνο. Του αναλύει τα κοινωνικά του προβλήματα έτσι που ο θεατής να μπορεί να γίνει —αν θέλει— κύριος της μοίρας του. Είναι μια δυναμική θέση, που δεν μοιάζει με καμιά προηγούμενη. Είπαν για το θέατρο ότι είναι πολιτικό θέατρο. Ο ίδιος δεν το είπε ποτέ. Δε νομίζω ότι το είπε γιατί δε χρειαζόταν να επισημαίνει μια ιδιότητα που μοιάζει με ένα περιττό πρέπει. Δε νοείται το θέατρο να μην είναι πολιτικό. Όταν του κολλάμε τον ορισμό είναι σαν να το ειδοποιούμε τι πρέπει να είναι.
Αν επιμένω τόσο πολύ στο ότι ο ορισμός "πολιτικό θέατρο" είναι ένας πλεονασμός, είναι γιατί έχω κιόλας διαπιστώσει ότι βλάπτει το θέατρο, την αποστολή του θεάτρου. Πολύ συχνά με κάτι τέτοιους ορισμούς, όταν μάλιστα το πολιτικό κλίμα είναι πρόσφορο, γίνεται μια κατάχρηση. μια κατάχρηση που οδηγεί σε παρεξηγήσεις. Γιατί κάτι τέτοιοι ορισμοί είναι εκτεθειμένοι σε διαφορετικές ερμηνείες. Και είναι βέβαιο ότι αν ερωτηθούν πέντε —ας πούμε— άνθρωποι του θεάτρου για το τι ακριβώς σημαίνει πολιτικό θέατρο, το αποτέλεσμα θα είναι μια συλλογή από υποκειμενικές απόψεις. [...]
Αλλά δεν είναι το τελευταίο αυτό ο κίνδυνος που θα ήθελα να επισημάνω. Το πιο σημαντικό είναι ότι τέτοιοι θελκτικοί ορισμοί, όπως "πολιτικό θέατρο", ενεργούνε συχνά σαν εντολές για τον συγγραφέα. Εντολές που μάλιστα δεν ενεργούν συνειδητοποιημένα, αλλά που πετυχαίνουν σιγά-σιγά μια επιβολή σε αυτόν επειδή συζητιούνται πολύ, γράφονται πολύ, γίνονται μόδα στον κύκλο των διανοουμένων. Από προσωπική εμπειρία έχω αντιληφθεί ότι πολλοί χάρη στη μανία να δώσουν, σώνει και καλά, μιαν αποκλειστική ιδιότητα στον ορισμό, μια ιδιότητα που να διαχωρίζει το "πολιτικό θέατρο" από όλο το προγενέστερο θέατρο, εννοούν στην ουσία ένα κομματικό θέατρο. Και είναι φυσικό να καταλήγουν εκεί αφού ο ορισμός ονοματίζει δογματικά ένα μόνο στοιχείο, το πολιτικό. Κύριο στοιχείο, βέβαια, και μάλιστα εκείνο που αποτελεί αναπόφευκτα το πλαίσιο σε κάθε καλό έργο. Αλλά που δεν παύει να είναι αναφορά σε ένα στοιχείο.
Νομίζω πώς το κομματικοποιημένο θέατρο θα ήταν η αυτοκτονία του θεάτρου. Προσωπικά πιστεύω σε ένα θέατρο που για όλους τους θεατές, ανεξάρτητα από την κομματική τους τοποθέτηση, είναι ένας χώρος πνευματικής και πολιτικής συνάντησης. Σε ένα θέατρο που θίγει τα προβλήματα στο βάθος εκείνο που ενδιαφέρει, που πονάει τους πάντες. Στις ρίζες εκείνες που δεν αποτελούν αφετηρία για διαφωνία αλλά αρχή για διάλογο.
Νομίζω ότι η αποστολή του θεάτρου είναι να δημιουργεί στις αίθουσες του γέφυρες επαφής ανάμεσα στους αγνώστους μεταξύ τους θεατές κι όχι να μεγαλώνει τις αποστάσεις που τυχόν τις χωρίζουν. Έτσι λειτουργούσε πάντα το θέατρο, για αυτό μεγαλούργησε στην αρχαία Αθήνα σα δίδυμο με τη δημοκρατία, γι’ αυτό ξαναφανερώθηκε μέσα στο χριστιανικό καθεστώς και ξανάγινε κοινωνικό λειτούργημα, γι’ αυτό έφτασε ως την εποχή μας, χωρίς ούτε τώρα, παρά τα μαζικά μέσα επικοινωνίας, παρά την πληθώρα των πληροφοριακών τρόπων, να πάψει να είναι μια ξεχωριστή, μια ιδιαίτερη ειδοποίηση για τα ανθρώπινα προβλήματα.
Από μιαν άποψη το θέατρο, και πιο συγκεκριμένα η αίθουσα του θεάτρου, είναι από τους ελάχιστους χώρους που απομείνανε να καταπολεμούν την ανθρώπινη μοναξιά που δημιουργείται αυτόματα μέσα στις σύγχρονες πόλεις, στη σύγχρονη κοινωνία όπου το άτομο, η μονάδα, διαρκώς αφανίζεται.
Το κοινό του θεάτρου εξακολουθεί ακόμα να είναι ή, αν θέλετε, να μεταμορφώνεται για ένα δίωρο, σε μια ανθρώπινη κοινότητα πρόσφορη να δεχτεί και να σκεφτεί τις ιδέες, τις διαπιστώσεις, τα προβλήματα που θίγονται επί σκηνής. Ένα θέατρο κομματικό, εννοώ ένα θέατρο που θα τοποθετούσε τον προβληματισμό στις θέσεις εκείνες όπου οι θεατές έχουν πολύ πριν διαφωνήσει μεταξύ τους, σε τι θα ωφελούσε; Στο να πει στους μισούς ότι έχουν δίκιο και στους άλλους μισούς ότι έχουν άδικο; Και να φύγουν από το θέατρο όπως ήρθαν; [...]
Ανησυχώ για τον ορισμό "πολιτικό θέατρο". Δεν νομίζω πώς είναι μια απλή κι ανώδυνη κουβέντα άλλα κάτι που κοντεύει να γίνει εντολή. Πώς η εντολή αυτή έχει στενέψει σ’ ένα δογματισμό, σε ένα σημείο πού, λέγοντας "πολιτικό θέατρο" να εννοούμε ένα κομματικό θέατρο.
Και πώς ένα κομματικό θέατρο είναι μια γραμμή αντιθεατρική, στην ουσία δηλαδή μια αντιπολιτική ενέργεια.

Αναδημοσίευση από http://www.pokethe.gr/wordpress/?p=164

Τώρα στη θεατρική σκηνή
Το έργο του Καμπανέλλη, Το μεγάλο μας τσίρκο, είναι ένα σημαντικό δείγμα της πολιτικής γραφής του συγγραφέα. Αποτελεί σταθμό όχι μόνο για το νεοελληνικό θέατρο, αλλά και για τη σύγχρονη κοινωνική και πολιτική ελληνική ιστορία. Μέσα από τραγούδια και σατιρικά και δραματικά επεισόδια, το έργο διατρέχει όλες τις σημαντικές στιγμές της ελληνική ιστορίας: η Τουρκοκρατία, η επανάσταση του 1821, η βασιλεία του Όθωνα, η Μικρασιατική καταστροφή, ο πόλεμος του 1940 είναι ορισμένοι μόνο από τους βασικούς σταθμούς της πορείας που περιγράφονται σ’ αυτό το έργο-ντοκουμέντο, που παραμένει αναλλοίωτο στον χρόνο και επίκαιρο στις μέρες μας όσο ποτέ.
Το έργο ανέβηκε για πρώτη φορά το καλοκαίρι του 1973 στο θέατρο Αθήναιον. Ο Σταύρος Ξαρχάκος έγραψε τη μουσική της παράστασης και ο Ευγένιος Σπαθάρης επιμελήθηκε τα σκηνικά. Πρωταγωνιστές της παράστασης η Τζένη Καρέζη, ο Κώστας Καζάκος, ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος, ο Χρήστος Καλαβρούζος και ο Τίμος Περλέγκας. Ερμηνευτής των τραγουδιών ο Νίκος Ξυλούρης. Η μαζική προσέλευση και η μεγάλη ανταπόκριση του κοινού στο πρώτο ανέβασμα του έργου ενόχλησε το δικτατορικό καθεστώς, που επέβαλε τη διακοπή των παραστάσεων. Μετά την πτώση της δικτατορίας η παράσταση ανέβηκε εκ νέου στο Θέατρο Ακροπόλ. Το φετινό καλοκαίρι το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, σε συμπαραγωγή με τον θέατρο Ακροπόλ, καταθέτει μια νέα σκηνική ανάγνωση του κειμένου του Καμπανέλλη.
Info: Το μεγάλο μας τσίρκο του Ιάκωβου Καμπανέλλη, σε σκηνοθεσία Σωτήρη Χατζάκη. Μουσική: Σταύρος Ξαρχάκος (ο συνθέτης διευθύνει επί σκηνής την ορχήστρα), σκηνικά-κοστούμια: Έρση Δρίνη, χορογραφία Δημήτρης Σωτηρίου, φωτισμοί Αντώνης Παναγιωτόπουλος.
Ερμηνεύουν: Γιώργος Αρμένης, Μαρίνα Ασλάνογλου, Τάσος Νούσιας κ.α.
Τα τραγούδια της παράστασης ερμηνεύει ο Ζαχαρίας Καρούνης.

Πρεμιέρα: 28 Ιουνίου στο Θέατρο Δάσους Θεσσαλονίκης. Θα ακολουθήσει περιοδεία σε πόλεις της Ελλάδας.

Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας 2012

Το Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας αποτελεί κορυφαία δραστηριότητα του Διεθνούς Κέντρου Χορού της πόλης. Ιδρύθηκε την άνοιξη του 1995 με αντικείμενο την προώθηση της χορευτικής τέχνης και με άξονες την έρευνα, την εκπαίδευση και την καλλιτεχνική δράση και παραγωγή.
Ονόματα πολύ σημαντικών δημιουργών, που γράφουν την ίδια την ιστορία του σύγχρονου χορού, εμφανίσθηκαν για πρώτη φορά στην Ελλάδα, ενώ ταυτόχρονα φρόντισε για την προβολή και ενίσχυση της ελληνικής δημιουργίας είτε μέσα από την ανάθεση χορογραφικού έργου σε ταλαντούχους δημιουργούς, είτε μέσα από την στήριξη της πειραματικής διάθεσης νέων ομάδων.
Η Καλαμάτα, πόλη του χορού, υποδέχεται την 18η κατά σειρά διοργάνωση από 12 έως 19 Ιουλίου 2012.

Το πρόγραμμα της φετινής διοργάνωσης:

Philippe Decouflé, Panorama, μια παραγωγή της Compagnie DCA.
Το σύμπαν του ευρηματικού καλλιτέχνη, γεμάτο παράξενα πλάσματα που ξεφυτρώνουν στη σκηνή ή ίπτανται, γεμάτο με τον ενθουσιασμό του δημιουργού για τις παλιές αναζητήσεις της κινούμενης εικόνας, για τις πρώτες μέρες του κινηματογράφου, για το τσίρκο των ακροβατών και των κλόουν, θα πλημμυρίσει τη σκηνή του κάστρου με θεαματικές και μαγικές εικόνες.

12,13 Ιουλίου. Αμφιθέατρο Κάστρου Καλαμάτας.

Χορεύοντας με τους B-TWINS
Βραδιά χιπ-χοπ με τους Andi Kocaj και Ardi Kocaj.
13,14,16 Ιουλίου. Λιμάνι Καλαμάτας, Προκυμαία.

Pierre Rigal, Press, μια παραγωγή της Compagnie Dernière Minute.

Η παράσταση Press είναι, κατά τον Rigal, "μια χορογραφική τραγωδία πάνω στο πόσο ενοχλητικά ακατανόητη είναι η κοινοτοπία"... Η τεράστια ομοιομορφία της ζωής ενός σύγχρονου ανθρώπου εκτίθεται σε υπερθετικό βαθμό μέσα σ' ένα αινιγματικό ηχητικό τοπίο.
Το έργο βασίζεται σε μια έξυπνη μεταφορά: ο σύγχρονος άνθρωπος που βλέπουμε στη σκηνή "πιέζεται" από τις καταστάσεις, μεταφορικά αλλά και κυριολεκτικά, αφού βρίσκεται στην "πρέσα" ενός χώρου που διαρκώς μικραίνει! Διερευνώντας τη σχέση της κοινωνίας μας με την "πίεση", ή αλλιώς με τη "σύνθλιψη", ο Ριγκάλ δημιουργεί μια παράσταση γεμάτη έξυπνες εικόνες και νόημα.

14,15 Ιουλίου ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Καλαμάτας.

Fabrice Guillot, Cette immense intimité, της ομάδας Retouramont.

Η μετάλλαξη του δημόσιου χώρου σε ποιητικό σημείο συνάντησης κοινού και ερμηνευτών είναι το στοίχημα που βάζει η γαλλική ομάδα Retouramont με την παράστασή της Cette immense intimité, όπου μια χορεύτρια θα εκτελέσει το σόλο της αιωρούμενη μπροστά στην πρόσοψη ενός κτιρίου. Η πρόσοψη λειτουργεί σαν μια τεράστια επιφάνεια προβολής, στην οποία οι κινήσεις της χορεύτριας προβάλλονται διογκωμένες σαν η ίδια να προσπαθεί ν’ αγγίξει το άπειρο.

14,16 Ιουλίου. Μέγαρο Χορού.

Gregory Maqoma, Exit/Exist, του Vuyani Dance Theatre.
O Νοτιοαφρικανός Gregory Maqoma μετά το Beautiful me (2008), επανέρχεται με την νέα του παραγωγή Exit/ Exist, μια παράσταση για έναν χορευτή, έξι μουσικούς και το πνεύμα ενός προγόνου. Συνδυάζοντας την ευρωπαϊκή εκπαίδευσή του με την αφρικανική μνήμη του, ο Maqoma δημιουργεί μια παράσταση για τη μνήμη και την Ιστορία, που μας ζητά να σταματήσουμε για μια στιγμή και να κοιτάξουμε πίσω, να παρατηρήσουμε τη γενναία στάση ενός προγόνου για να μπορέσουμε ν’ ατενίσουμε το μέλλον με άλλο βλέμμα.

15 Ιουλίου. Αμφιθέατρο Κάστρου.

Λία Χαράκη, Τune In, μια παραγωγή της ομάδας .pelma.lia haraki.

Η κύπρια Λία Χαράκη ξαναγυρίζει στην Καλαμάτα με το σόλο της Tune in, σπουδή πάνω στο πώς μια μινιμαλιστική, επαναληπτική κίνηση μπορεί να γεννήσει συναίσθημα στον ερμηνευτή και κατ’ επέκταση στον θεατή. Δείγμα μιας σίγουρης πλέον καλλιτεχνικής γραφής, το έργο είναι ένα ταξίδι προς το σημείο γέννησης της κίνησης μέσα από τη σχέση της με την προσωπική τελετουργία.

16 Ιουλίου. ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Καλαμάτας.

Σοφία Μαυραγάνη, Autogoal #05, της ομάδας fingersix/athens.

Η παράσταση Autogoal #05 καταπιάνεται με αυτοσαρκασμό και σπιρτάδα με το θέμα της σχέσης αθλητή-προπονητή. Ποιος έχει το πάνω χέρι; Μέσα από την έννοια του παιχνιδιού, κινητήριας δύναμης του πολιτισμού, η θεατρική σύμβαση πότε επικυρώνεται και πότε ακυρώνεται, το σοβαρό επικαλύπτει το αστείο και τούμπαλιν, και εντέλει το ίδιο το παιχνίδι αυτο-βραβεύεται ως νικητής.

16 Ιουλίου. ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Καλαμάτας.

amorphy & fingersix, DOBEDOBEDO.
Το DOBEDOBEDO είναι μια πρωτότυπη ιδέα της Τζένης Αργυρίου (ομάδα amorphy) και της Σοφίας Μαυραγάνη (ομάδα fingersix). Είναι ένα πλαίσιο συνθηκών, κάτι σαν παιχνίδι με κανόνες, στο οποίο καλλιτέχνες διαφορετικής τεχνικής, ηλικίας, αισθητικής και εμπειρίας προσκαλούνται να συνευρεθούν επί σκηνής. Για πρώτη φορά το DOBEDOBEDO θα γίνει σε ανοιχτό χώρο, στην παραλία της Καλαμάτας, πάνω στην άμμο.

17 Ιουλίου. Παραλία Καλαμάτας-τέρμα Ναυαρίνου.

Λίλλυ Τριαντάρη, Ένα δισάκι ιστορίες γεμάτο.

Αφήγηση παραμυθιών για μεγάλους και μικρούς, με τη Λίλλυ Τριαντάρη.

17 Ιουλίου. Ζουμπούλειο μέγαρο (αυλή).

Μαριέλα Νέστορα, Α-Μ Ι, μια παραγωγή της Yelp Dance co.

Η παράσταση A-M I έχει ως θέμα το πώς "διαβάζει" ο θεατής την κίνηση των χορευτών στη σκηνή, από την απλή κατανόησή της μέχρι την προβολή εικόνων από τον ίδιο πάνω σ’ αυτό που βλέπει. Η ποιητική του λόγου, της εικόνας που παράγεται μέσα από τη σχέση της με την κίνηση, η δισυπόστατη ύπαρξη του χορευτή ως ρόλου και ως ανθρώπου με παρόν και παρελθόν, το φορτίο που φέρει στη σκηνή ένας χορευτής ή ένας αφηγητής, είναι μερικές από τις πτυχές αυτού του έργου.

18 Ιουλίου. ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Καλαμάτας.

Yvonne Rainer, Trio A και άλλες χορογραφίες, με την Pat Catterson.

Η παράσταση της βραβευμένης αμερικανίδας χορεύτριας και χορογράφου Pat Catterson, που θα ερμηνεύσει το Trio A (1966) της Υβόν Ράινερ, είναι από τις πιο σημαντικές στιγμές του Φεστιβάλ. Το Trio A δημιουργήθηκε και πρωτοπαρουσιάστηκε μέσα στο μυθικό περιβάλλον της Judson Church από μια καλλιτέχνιδα που επηρέασε όσο λίγοι την εξέλιξη των πραγμάτων στην πρωτοπορία της Νέας Υόρκης τη δεκαετία του 1960 και, παρά τη σύντομη διάρκειά του, σημάδεψε την ιστορία του σύγχρονου χορού. Η Ράινερ υπήρξε συν-ιδρύτρια του Judson Theatre και από τους πιο σημαντικούς μινιμαλιστές χορογράφους της δεκαετίας του ’60, οι οποίοι όρισαν μια νέα γλώσσα του σώματος και της κίνησης.

19 Ιουλίου ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Καλαμάτας.

Πατρίσια Απέργη, Era poVera.

Η πόλη, το σώμα και οι μνήμες της, οι κατοικήσεις και τα φαντάσματά της, ο αγώνας επιβίωσης γίνονται το πρωτογενές υλικό της ομάδας. Οι μονάδες γίνονται σύνολο και η νέα ομάδα, καθρέφτης ενός κοινωνικού συνόλου, αναζητά τη φωνή της. Οι χοροί του δρόμου συναντούν τον σύγχρονο χορό, η απορία γίνεται οργή και η οργή βρίσκει το δρόμο της για να εκφραστεί: μια δυναμική παράσταση με καλλιτεχνική αλλά και πολιτική άποψη. 

19 Ιουλίου. Αμφιθέατρο Κάστρου.

http://www.kalamatadancefestival.gr/index.php

Ηλέκτρα στην Ανατολή, Αντιγόνη στη Δύση

ΛΟΝΔΙΝΟ
Αντιγόνη του Σοφοκλή, σε σκηνοθεσία Polly Findlay.
Η δράση τοποθετείται μέσα σε ένα γραφείο της εποχής μας, που κατά τη διάρκεια της παράστασης μετατρέπεται σε κυβερνητικό γραφείο. Η Αντιγόνη στην εκδοχή της Findlay παραπέμπει, ευθέως, στο σύγχρονο πρόσωπο της εξουσίας. Πίσω από το γραφείο δεσπόζει καθισμένος ο Κρέων ενώ ο Χορός, μια σειρά από πολιτικούς και στρατιωτικούς συμβούλους, συζητά για την αποστολή ενός δελτίου Τύπου που αφορά στο τέλος του Θηβαϊκού Πολέμου. Τολμηρή αλλά σίγουρη για τις επιλογές της η σκηνοθέτις χωρίς να προδώσει τον μύθο, τον τοποθετεί στα γρανάζια της πολιτικής εξουσίας του 21ου αιώνα. Η παράσταση, στην οποία πρωταγωνιστούν η Τζόντι Γουιτάκερ (Αντιγόνη) και ο Τζέιμι Μπάλαρντ (Τειρεσίας), έχει κερδίσει θερμούς επαίνους από την κριτική. 

Εθνικό Θέατρο Αγγλίας, Olivier Theatre. Μέχρι 21 Ιουλίου.

ΛΕΥΚΩΣΙΑ

Ηλέκτρα και Ορέστης, η δίκη, σε διασκευή και σκηνοθεσία Hanan Snir.
Η καλοκαιρινή παραγωγή του ΘΟΚ, είναι βασισμένη στην Ηλέκτρα του Σοφοκλή, στην Ηλέκτρα και τον Ορέστη του Ευριπίδη και στις Χοηφόρους και τις Ευμενίδες του Αισχύλου. Η διασκευή έγινε από τον Ισραηλινό σκηνοθέτη της παράστασης Hanan Snir και στηρίζεται στην τεχνική του "θεάτρου μέσα στο θέατρο". Το πλαίσιο του έργου αποτελεί η δίκη της Ηλέκτρας και του Ορέστη στον Άρειο Πάγο, όπου παρουσιάζονται θεατρικά τα γεγονότα που οδήγησαν στη μητροκτονία με σκηνικό ένα σημερινό προσφυγικό καταυλισμό.
Η αλυσίδα εκδίκησης που στοιχειώνει τον οίκο των Ατρειδών και κληρονομείται από γενιά σε γενιά σπάει οριστικά με τη δίκη των μητροκτόνων που αποτελεί την πρώτη φορά στην παγκόσμια δραματουργία που γίνεται αναφορά στο θεσμό της δίκης ενώπιον δικαστή και ενόρκων προς απονομή δικαιοσύνης.

3 Ιουλίου. Αμφιθέατρο Μακαρίου Γ'. (Ακολουθεί περιοδεία σε πόλεις της Κύπρου).

ΤΕΛ ΑΒΙΒ
Madame Rosa, βασισμένο στο μυθιστόρημα του Romain Gary, σε θεατρική διασκευή και σκηνοθεσία Xavier Jaillard.
H Ρόζα, μια ηλικιωμένη εβραία πόρνη που έχει ζήσει και τον εφιάλτη του Άουσβιτς, παίρνει υπό την προστασία της τον Μόμο, έναν έφηβο Άραβα. Ο Μόμο έχει να δει τους γονείς του εδώ και χρόνια. Αυτός και η μαντάμ Ρόζα προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα. Η γυναίκα —καθώς το σώμα και το μυαλό της  αρχίζουν να φθείρονται— συνειδητοποιεί πως ο Μόμο είναι το μοναδικό πρόσωπο στον κόσμο που της έχει απομείνει. Ο Μόμο θα μείνει μαζί της, καθώς η Ρόζα αντιμετωπίζει τους φόβους της λίγο πριν το τελευταίο και πιο δύσκολο ταξίδι...
Εθνικό Θέατρο Ισραήλ Habimah. Από 2 Ιουλίου.

ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ

Cockfight Play του Μάικ Μπάρτλετ, σε σκηνοθεσία James Macdonald.

Το έργο ανεβαίνει για πρώτη φορά στη Νέα Υόρκη μετά την πρεμιέρα του στο Λονδίνο, (έχει προηγηθεί η αθηναϊκή παράσταση, το 2011, σε σκηνοθεσία Κατερίνας Ευαγγελάτου). Το έργο μιλάει με χιούμορ αλλά και ωμότητα για έναν νέο άντρα, τον Τζων, που διχάζεται ανάμεσα στον επί πολλά χρόνια ερωτικό του σύντροφο και μια γυναίκα που μπαίνει στη ζωή του. Ο Τζων συζεί επτά χρόνια με τον Α αλλά η σχέση τους περνάει κρίση. Κάποια στιγμή χωρίζουν για λίγο και ο Τζων γνωρίζει κάποιον άλλον-μια γυναίκα. Από αυτό το σημείο αρχίζει μια διελκυστίνδα για τα συναισθήματα του Τζων με αποκορύφωμα ένα τρομερό δείπνο στο οποίο παρίστανται οι τρεις τους και ο πατέρας του Α, ο οποίος επεμβαίνει με σκοπό να βγάλει την γυναίκα από τη μέση και να επανενώσει το ζευγάρι. Το Cockfight Play αποτελεί ένα αιχμηρό σχόλιο για τη στάση της σύγχρονης κοινωνίας απέναντι στο ζήτημα της σεξουαλικής ταυτότητας.

The Duke on 42nd Street Theatre.

Θέατρο στο Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου 2012 (Μέρος Τρίτο)

Insenso/ Όπερα του Δημήτρη Δημητριάδη, από το Theseum Ensemble, σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.

Πέντε χρόνια μετά τη συνεργασία τους στο ανέβασμα του έργου Πεθαίνω σαν χώρα, ο Μιχαήλ Μαρμαρινός με το Theseum Ensemble και ο Δημήτρης Δημητριάδης επανέρχονται με την παράσταση Insenso/Όπερα εμπνευσμένη από το Senso του Λουκίνο Βισκόντι. Την άρια-ποταμό πάνω στην μνήμη ενός ερωτικού πάθους που οδήγησε στον εξευτελισμό και την τριπλή προδοσία —της πατρίδας, της κοινωνικής τάξης, του εραστή— ερμηνεύουν γυναίκες ηθοποιοί, ανάμεσά τους και μια Ιταλίδα.

7,8,9 Ιουλίου. Πειραιώς 260, Κτίριο Δ.

La Commune Grecque, σε σύλληψη και σκηνοθεσία Σάκη Παπακωνσταντίνου.

Ουτοπία ή πραγματικότητα; Εργάτες, άνεργοι, άστεγοι και μετανάστες έχουν βγει στους δρόμους διεκδικώντας το τέλος της αδικίας και της εξαθλίωσης. Επιτέλους, μια αληθινή επανάσταση στην Ελλάδα...
Βασισμένη στην ταινία La Commune (Paris,1871) του Peter Watkins, η παράσταση διερευνά τη δυναμική μιας εξέγερσης. "Ο λαός, λέει ο Ριβαρόλ, δεν ήθελε την επανάσταση, ήθελε μονάχα το θέαμά της". Yπάρχει χώρος για επανάσταση μέσα στη σύγχρονη "κοινωνία του θεάματος" ή μήπως η επανάσταση είναι καταδικασμένη να κάνει διάλογο μόνο με τον εαυτό της;

9,10 Ιουλίου. Πειραιώς 260, Γκαράζ Η.

Κουαρτέτο Βόυτσεκ, σε σκηνοθεσία Έλλης Παπακωνσταντίνου.

Ο Βόυτσεκ του Γκέοργκ Μπύχνερ συναντά τον Βόυτσεκ του Αλμπαν Μπεργκ σε μία ευρηματική ελληνογερμανική παράσταση-κατασκευή. Πρόκειται για ένα πείραμα in vitro, όπου η κριτική για την ευρωπαϊκή πραγματικότητα συμπλέκεται με τη μεταμοντέρνα ειρωνεία και τον δημιουργικό σαρκασμό. Το Κουαρτέτο Βόυτσεκ, εκτελεσμένο από το "Σύγχρονο Κουαρτέτο Ενωμένης Ευρώπης", παίζει με την αποσπασματική εικόνα του άτολμου επαναστάτη, του σύγχρονου εργάτη, του Ευρωπαίου "νέου" πολίτη και προκαλεί την ανατροπή.

12,13,14 Ιουλίου. Πειραιώς 260, Κτίριο Ε.

Αθανάσιος Διάκος-Η επιστροφή της Λένας Κιτσοπούλου σε σκηνοθεσία δική της.

Από τους ανδρειότερους ήρωες της Ελληνικής Επανάστασης του 1821, ο Αθανάσιος Διάκος μετατρέπεται —στην τολμηρή εκδοχή της ρηξικέλευθης Λένας Κιτσοπούλου— σε σύμβολο της αντιηρωικής ελληνικής πραγματικότητας του 2012. Σώζεται χάρη σ’ έναν από μηχανής θεό, λίγο πριν από τον ανασκολοπισμό, και ταξιδεύει στο χρόνο με τη μνηστή του Κρουστάλλω για να καταλήξει στην Αθήνα τού σήμερα. Αντιμέτωπος με τις τωρινές αντιφάσεις και τα ευτράπελα, ο αλλοτινός μάρτυρας αδυνατεί πλέον να θυσιαστεί.

14,15,16 Ιουλίου. Πειραιώς 260, Κτίριο Η.

Διαβάστε εδώ το πρώτο: http://theatreviewer.blogspot.gr/2012/06/2012.html
και το δεύτερο μέρος: http://theatreviewer.blogspot.gr/2012/06/2012_13.html

Η βερολινέζικη Σαουμπίνε

Η Σαουμπίνε δημιουργήθηκε στο Βερολίνο το 1962, ως ένα ιδιωτικό θέατρο με ένα ρεπερτόριο με σαφείς κοινωνικοπολιτικές αναφορές. Η αρχική ονομασία ήταν The Schaubuhne at Halleschen Ufer.

Σημαντικοί σκηνοθέτες και ηθοποιοί του γερμανικού θεάτρου όπως ο Πέτερ Στάιν, ο Κλάους Μίχαελ Γκρούμπερ, ο Ρόμπερτ Ουίλσον, ο Μπρούνο Γκανς, ο Luc Bondy, η Andrea Breth, η Edith Clever, η Jutta Lampe, "φρόντισαν" ώστε το θέατρο να αποκτήσει παγκόσμια φήμη. Τα πρώτα έργα παρουσιάστηκαν στο Halleschen Ufer, ενώ από το 1981 κι έπειτα η δραστηριότητα του θεάτρου μεταφέρθηκε στο κτίριο της πλατείας Lehniner. Με τον Τόμας Οστερμάιερ, τον Jens Hillje, τη Sasha Waltz και τον Jochnen Sandig, που είχαν την καλλιτεχνική διεύθυνση της Σαουμπίνε από το 1999 ως το 2004, το θέατρο εξελίχθηκε σε μια ισχυρή παγκόσμια καλλιτεχνική δύναμη.

Το ρεπερτόριο της Σαουμπίνε —που βασίζεται στην επιλογή τόσο του κειμένου όσο και του σκηνοθέτη— καθορίζεται από μια κριτική-αναλυτική και συχνά πολιτική άποψη, σχετικά με την κοινωνική πραγματικότητα, καθώς επίσης και από μια αμφισβήτηση των μορφών του σύγχρονου ρεαλισμού. Η αμφισβήτηση αυτή αποτυπώνεται τόσο στη σκηνοθεσία όσο και στην υποκριτική και στον σχεδιασμό του σκηνικού χώρου.

Η Σαουμπίνε στεγάζεται από το 1981 σε ένα κτίριο που σχεδιάστηκε από τον γερμανό αρχιτέκτονα Erich Mendelsohn. Ο χώρος βρίσκεται στην πλατεία Lehniner σε ένα κτιριακό σύμπλεγμα που δημιουργήθηκε το 1928 για να στεγάσει καταστήματα, καμπαρέ και κινηματογράφο. Στη θεατρική αίθουσα δεν υπάρχει ο διαχωρισμός ανάμεσα στην σκηνή και στην πλατεία, όπως συμβαίνει στα συμβατικά θέατρα. Έχει δημιουργηθεί ένας ευέλικτος χώρος. Η σκηνική δράση μπορεί να μεταφέρεται και να εκτυλίσσεται ακόμη και στον χώρο των θεατών. Επιπλέον, δύο συρόμενα πάνελ μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να χωριστεί η τεράστια αίθουσα (67,5 μέτρα μήκος και 21 μέτρα πλάτος), σε τρεις μικρότερες σκηνές. Έτσι μπορούν παρουσιάζονται τρεις παραστάσεις ταυτόχρονα. Πρόκειται για μια μορφή σκηνικού χώρου, ικανού να εξυπηρετήσει οποιονδήποτε σκηνικό πειραματισμό. 

http://www.schaubuehne.de/index.php?page=house&sub=architecture&language=en_EN

Athens Fringe Festival 2012

Το Athens Fringe Live είναι ένα grassroots συμμετοχικό, διακαλλιτεχνικό, παρεμβατικό πανηγύρι Τέχνης και Δράσης ανοιχτό σε όλους. Είναι μια φιλόδοξη και πρωτοποριακή οργάνωση γεμάτη δημιουργικότητα και ενέργεια για αλλαγή και παρέμβαση.
Το Fringe είναι ένα κοινωνικό δίκτυο, που δεν απέχει πολύ από το facebook, το twitter ή το myspace, με μια όμως τεράστια και ειδοποιό διαφορά: Δεν είναι εικονικό, αλλά πραγματικό. Δεν το περιδιαβαίνεις "σερφάροντας" αλλά περπατώντας. Στις πτυχές του συναντάς αληθινούς ανθρώπους, καλλιτέχνες! Απευθύνεται σε όλους τους δημιουργικούς πυρήνες της πόλης με στόχο να λειτουργήσει ως συνεκτικό δίκτυο ανάμεσά τους. Απευθύνεται στα κύτταρα της πληροφορίας, στα blogs, στα sites, στα portals, ώστε αυτά να γίνουν οι ξενιστές της ιδέας και της δυναμικής του. To Fringe Live αποτελεί το ζωντανό πεδίο έκφρασης, δράσης και συγκέντρωσης του Athens Fringe Network.
Το Athens Fringe Live αποτελεί το πρώτο βήμα για τους συμμετέχοντες να δείξουν τη δουλειά τους, να συναντηθούν με το κοινό, με άλλες καλλιτεχνικές και ακτιβιστικές κοινότητες, να συνεργαστούν με φορείς, να δικτυωθούν με επαγγελματίες του χώρου, να συνομιλήσουν με την πόλη. Πρόκειται για ένα ανοιχτό βήμα παρουσίασης νέων καλλιτεχνών από όλο το φάσμα των Τεχνών και της δημιουργίας (χορός, θέατρο, μουσική, performance, εικαστικά, φωτογραφία, γλυπτική, video, installations, χειροτεχνία κ.α.). Βασική αρχή που διαφοροποιεί το Fringe Live από άλλες διοργανώσεις είναι ότι παραμένει μία non-curated διοργάνωση, ανοιχτή σε όλους τους καλλιτέχνες.
Το Athens Fringe Live επιστρέφει το 2012 δυναμικότερο και με στόχο να διευρύνει την παρέμβασή του στην πόλη. Η φιλοσοφία του είναι κατεξοχήν πολιτική με την έννοια ότι επιδιώκει την εμπλοκή όλο και περισσότερων ενεργών πολιτών και ειδικά αυτών που δραστηριοποιούνται μέσα από τη δομή και τους σκοπούς των Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων. H τέχνη είναι το κατεξοχήν προνομιακό πεδίο πολιτικής συζήτησης αλλά και ειρηνικού ακτιβισμού.
Παράλληλα με το καλλιτεχνικό του πρόγραμμα, η φετινή διοργάνωση του Fringe θα περιλαμβάνει όπως και κάθε χρόνο, κοινωνικές δράσεις, στις οποίες θα λάβουν μέρος και θα επανδρώσουν, καλλιτέχνες, ΜΚΟ, εθελοντές και κοινό.

15-30 Ιουνίου 2012, σε θεατρικούς χώρους και gallery της Αθήνας.

Αναλυτικά το πρόγραμμα και οι χώροι που θα φιλοξενήσουν τις εκδηλώσεις: http://www.fringenet.gr/live/calendar

Βιβλιοπαρουσίαση: Θέατρο και θέαμα στην αρχαία Μακεδονία.

Πολυξένη Αδάμ-Βελένη, Θέατρο και θέαμα στην αρχαία Μακεδονία, University Studio Press, 2011.

Μέχρι πριν μερικές δεκαετίες ο ρόλος του θεάτρου στον χώρο της Μακεδονίας θεωρούνταν ήσσονος σπουδαιότητας, μια και τα δεδομένα σχετικά με αυτό ήταν ελάχιστα και χαρακτηρίζονταν δευτερεύουσας σημασίας. Ωστόσο, τα τελευταία τριάντα χρόνια έχουν έρθει στο φως αρκετά και σημαντικά στοιχεία αναφορικά με τη θεατρική δραστηριότητα στην περιοχή αυτή του βορειοελλαδικού χώρου. Στην Αθήνα, κατά τον χρυσό αιώνα του Περικλή, το θέατρο αποτελεί το αποκορύφωμα της κυριαρχίας του δήμου. Στη Μακεδονία, στον κολοφώνα της δόξας σπουδαίων βασιλέων, αρχής γενομένης από τον Αρχέλαο που το εισήγαγε στον τόπο του, εξυπηρέτησε τους στόχους της ηγεσίας και έπαιξε τον ρόλο του διαμεσολαβητή ανάμεσα στον βασιλιά και τον λαό. Στην παρούσα μελέτη, παρουσιάζονται τα "δραματικά τεκμήρια" από το κεντρικό τμήμα της Μακεδονίας της αρχαιότητας, που βρίσκεται στην Ελλάδα και το οποίο αποτελούσε από τότε τον πυρήνα του μακεδονικού βασιλείου και αργότερα της ρωμαϊκής Επαρχίας της Μακεδονίας. Η παρούσα μορφή αποτελεί μία περισσότερο επεξεργασμένη εκδοχή σειράς παράδοσης μαθημάτων της συγγραφέως στην Ecole des Hautes Etudes. Στο βιβλίο συμπεριλαμβάνεται εκτενής περίληψη στα γαλλικά.

Θίασος Κανιγκούντα

Ο θίασος Κανιγκούντα[1] δημιουργήθηκε το 2005 από τους ηθοποιούς Μαρία Κεχαγιόγλου, Μαρία Μαγκανάρη, Γιώργο Φριντζήλα, Ρεβέκκα Τσιλιγκαρίδου και το σκηνοθέτη Γιάννη Λεοντάρη και από το 2007 λειτουργεί ως αστική μη κερδοσκοπική εταιρεία. Ο θίασος διευρύνθηκε στη συνέχεια με την συμμετοχή των ηθοποιών Ανθής Ευστρατιάδου, Πέτρου Μάλαμα, Ευθύμη Θέου, Μαριάννας Τζανή ενώ μέλος της ομάδας γίνεται και η σκηνοθέτης Κορίνα Βασιλειάδου. Μόνιμοι συνεργάτες είναι η σκηνογράφος-ενδυματολόγος Θάλεια Ιστικοπούλου και η σκηνογράφος-ενδυματολόγος Γεωργία Μπούρδα. Κατά καιρούς ο θίασος συνεργάστηκε και με τους ηθοποιούς Λυδία Φωτοπούλου, Θανάση Δήμου, Δημήτρη Αγαρτζίδη, Σύρμω Κεκέ. Η Κανιγκούντα δεν διαθέτει θεατρική στέγη και για τις θεατρικές περιόδους 2007-08 και 2008-09 επιχορηγήθηκε από το Εθνικό Κέντρο Θεάτρου και Χορού.

Η Κανιγκούντα δεν είναι μια θεατρική ομάδα με μόνιμα μέλη αλλά μια συνθήκη συνεργασίας η οποία τα τελευταία έξι χρόνια παίρνει μορφή κάθε φορά που προκύπτει η ανάγκη και η δυνατότητα για μια θεατρική παράσταση. Στόχος είναι η δοκιμασία των ορίων των μεθόδων δουλειάς που κατά καιρούς ακολουθούνται. Για το λόγο αυτό ο θίασος δοκιμάζεται κάθε φορά σε διαφορετικά θεατρικά είδη επιχειρώντας να «ασκηθεί» σε ποικίλους θεατρικούς κώδικες: τον τραγικό λόγο (Ηλέκτρα) το έμμετρο τοπικό ιδίωμα (Η Βοσκοπούλα), την πολιτική αλληγορία (Γένεσις Νο 2), την κωμωδία (Η Βεγγέρα), την πολιτική σάτιρα με στοιχεία επιθεώρησης (Πόλη-κράτος). Το ισχυρό συναισθηματικό και ιδεολογικό κίνητρο που δίνει η θεματική του κάθε έργου είναι η κοινή αφετηρία όλων των μελών του θιάσου, η αναζήτηση ύφους και φόρμας είναι το κοινό ζητούμενο.

- Ο θίασος παρουσίασε την Ηλέκτρα του Ούγκο φον Χόφμανσταλ (2005 - 2006), σε μορφή ανοιχτής πρόβας, ως εργασία εν εξελίξει, στην Αθήνα (Κρατήρας) και στη Θεσσαλονίκη (Στρατόπεδο Κόδρα).

-Το 2007, το έμμετρο κείμενο ανωνύμου συγγραφέα του 16ου αιώνα Βοσκοπούλα,στο θέατρο Αμόρε ("Δοκιμές", Μάιος 2007) και στο θέατρο Αμαλία (Θεσσαλονίκη, Μάιος 2008).

-Την άνοιξη του 2008, την οριστική εκδοχή της Ηλέκτρας του Χόφμανσταλ στο Θησείον, ένα θέατρο για τις τέχνες, και στη συνέχεια στο θεατρικό φεστιβάλ Αβινιόν (AVIGNON OFF) για 22 συνολικά παραστάσεις (10/7–2/8 2008).

- Το 2009, σε συμπαραγωγή με το Θέατρο Τέχνης Κάρολος Κουν παρουσιάζει για πρώτη φορά στην Ελλάδα το έργο Γένεσις Νο 2 του Ιβάν Βιριπάεφ (Θέατρο οδού Φρυνίχου, Μάρτιος–Μάιος 2009).

-Το 2009, σε συνεργασία με το Εθνικό Θέατρο, στα πλαίσια του προγράμματος Group Hostel, παρουσιάζει τη Βεγγέρα του Ηλία Καπετανάκη (Σύγχρονο θέατρο Αθήνας, Δεκέμβριος 2009-Φεβρουάριος 2010).

- Τον Ιούλιο του 2010, σε συνεργασία με το Φεστιβάλ Φιλίππων-Καβάλας, το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Σερρών και τη Λυδία Φωτοπούλου, την παράσταση Ο Άμλετ του Γιώργου Χειμωνά σε δραματουργική επεξεργασία και σκηνοθεσία Θοδωρή Γκόνη και Γιάννη Λεοντάρη.

- Τον Απρίλιο του 2011, σε συμπαραγωγή με τη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση, την παράσταση Πόλη-κράτος, το κείμενο της οποίας είναι αποτέλεσμα συλλογικής δραματουργικής επεξεργασίας.

- Στην παράσταση Μεσοπόλεμος, που παρουσιάστηκε το 2012 στην Οικία Κατακουζηνού, αγνοημένα έργα ενός ελάσσονος πεζογραφικού λόγου (Α. Λευκός, Ν. Κατηφόρης, Ειρήνη Αθηναία, Στ. Ξεφλούδας) στάθηκαν με θάρρος δίπλα σε κείμενα της κυρίαρχης λογοτεχνικής μας παράδοσης (Σεφέρης, Θεοτοκάς, Τερζάκης, Μυριβήλης κ.α.)

Τον Ιούνιο του 2012 (14,15) ο θίασος Κανιγκούντα παρουσιάζει το έργο Πόλη κράτος στο Theatre de la Ville στο Παρίσι.

[1] http://www.kanigunda.gr/ Στην Έβδομη Σφραγίδα του Ingmar Bergman ο Σκάτ, θεατρίνος περιπλανώμενου μεσαιωνικού θιάσου κατά τη διάρκεια υπαίθριας παράστασης σε ένα χωριό κλέβει τη Λίζα, τη ζωηρή γυναίκα του σιδερά, εγκαταλείπει το θίασο και τις παραστάσεις και για μέρες περιπλανιέται μαζί της στα σκανδιναβικά δάση. Η περιπλάνηση φυσικά τελειώνει σύντομα και η Λίζα επιστρέφει χορτασμένη στον άντρα της. Κατά τη διάρκεια της περιπλάνησης, ο ηθοποιός δίνει στη Λίζα το όνομα —δηλαδή το ρόλο— Κανιγκούντα. Εκείνη, το αποδέχεται.

"Μέρες εκλογών" στην εργογραφία της Λούλας Αναγνωστάκη

Στο έργο της Λούλας Αναγνωστάκη, Ο ήχος του όπλου (1987)
Με φόντο μια εκλογική αναμέτρηση και όλα τα φέιγ βολάν σκορπισμένα, ενώ όλα υπαινίσσονται διακριτικά τη δεύτερη πιο σημαντική περίοδο στην πολιτική ζωή της χώρας μετά τη μεταπολίτευση, δηλαδή τα χρόνια μετά την πρώτη περίοδο της διακυβέρνησης του τόπου από το κόμμα της "Αλλαγής", η Αναγνωστάκη βάζει τους ήρωές της να ζουν πολιτικά αμέτοχοι —και για αυτόν ακριβώς τον λόγο συμμέτοχοι— στον νευρωτικό μικρόκοσμό τους. Μια ολόκληρη κοινωνία δοκιμάζεται και πασχίζει να χωρέσει μέσα σε νέα σχήματα, την ίδια στιγμή που ψυχαναγκαστικά προσπαθεί να στηρίξει μικροαστικά προσχήματα που αναβαθμίστηκαν σε μεγαλοαστικές ονειρώξεις. Κι ενώ η αγαπημένη και αγαπησιάρικη ελληνική και αγία οικογένεια δέχεται στο πλέγμα των σχέσεων που αναπτύσσει η Αναγνωστάκη στο έργο της τα πιο χαριστικά βέλη, οι ήρωες της καλούνται πέρα από τις εκλογές της πολιτικής να επιλέξουν και έναν νέο τρόπο και σύστημα ζωής που θα τους πάρει μακριά από το τωρινό αδιέξοδο τέλμα.[1]
Ένα καλοκαιριάτικο απόγευμα, μια γυναίκα παντρεμένη από χρόνια στην επαρχία, έρχεται στην Αθήνα για να ψηφίσει στις βουλευτικές εκλογές. Έχει πολύ τρακ γιατί, έπειτα από ένα χρόνο, θα συναντήσει εδώ και τον 18χρονο γιο  της. Θα συναντήσει και άλλα πρόσωπα και όλα θα συμβούν μέσα σε λίγες ώρες, ενώ απ' έξω μαίνεται η πανηγυριώτικη προεκλογική ατμόσφαιρα.[2]

Μια μεταιχμιακή εποχή (Σκέψεις και απόψεις της Αναγνωστάκη)

Έχω την εντύπωση πως η νεολαία, κι εννοώ πάντα τα πολύ νέα παιδιά, ζουν σήμερα σε ένα περιβάλλον που τα απορρίπτει. Τα ίδια αισθάνονται μια έχθρα να τα κυκλώνει από παντού. Ζούμε μια σκοτεινά μεταιχμιακή εποχή, όπου όλα έχουν διαταραχθεί.

Ο παραδοσιακός νέος, όπου πάνω του μπορούσαν να επενδύουν πατρίδα, ιδεολογία και οικογένεια, μοιάζει να μην υπάρχει. Κανείς δεν προτείνει πια τίποτα συγκεκριμένο. Κυρίως η οικογένεια, που άλλοτε έπαιζε βασικό ρόλο στην Ελλάδα. Με τις ραγδαίες κοινωνικοοικονομικές μετατοπίσεις, την απότομη είσοδο της γυναίκας στην παραγωγή, η οικογένεια συμπεριφέρεται αμήχανα και αλλοπρόσαλλα. Νευρικά.

Οι νέοι αισθάνονται να είναι πηγή άγχους και μόνο. Κι αυτό τους κάνει επιθετικούς. Τυχεροί οι "παραδοσιακοί", οι πολιτικοποιημένοι και οι καλλιτέχνες. Οι άλλοι όμως; Αυτοί που βιώνουν άμεσα τη συνταρακτική εποχή που όλοι αισθανόμαστε ότι έρχεται; Με τι μέτρα να κριθούν; Έχουν έναν άλλο ψυχισμό.[3]

[1] http://greek-theatre.blogspot.gr/2008/03/o.html
[2] Λούλα Αναγνωστάκη, Ο ήχος της ζωής, Σειρά: Σκέψη, Χρόνος και Δημιουργοί, Καστανιώτης, Αθήνα 2006, σ. 21.
[3] Στο ίδιο, σ. 31,32.