Πολύχρωμες νευρώσεις
Γυναίκες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης των Jeffrey Lane & David Yazbek (βασισμένο στο σενάριο της ομώνυμης ταινίας του Πέδρο Αλμοδόβαρ), στο θέατρο Ράδιο Σίτυ (Θεσσαλονίκη).
Με αέρα από τα 80s κάνει την εμφάνιση του στην ελληνική θεατρική σκηνή το αλμοδοβαρικό χιτ. Η παράσταση που σκηνοθέτησε ο Γιάννης Κακλέας βασίζεται στη θεατρική μεταφορά που έκαναν ο Lane και ο Yazbek, στο Μπρόντγουαιη. Ο Κακλέας χειρίζεται με επιδέξιο τρόπο το κινηματογραφικό σύμπαν του Αλμοδόβαρ δημιουργώντας ένα πλέγμα σύντομων, πολυάριθμων σκηνικών εικόνων, με έντονο κινηματογραφικό ρυθμό, διαρκή κίνηση των ηθοποιών, καταιγιστικές ατάκες (διασκευή-απόδοση στα ελληνικά Θοδωρής Πετρόπουλος) και καρτουνίστικους, πολύχρωμους χαρακτήρες. Το ιδιαίτερο, προσωπικό στυλ του Κακλέα, ο οποίος συνηθίζει να μεταμορφώνει σκηνικά τους χαρακτήρες σε μορφές που μοιάζει σαν να έχουν "δραπετεύσει" από τις σελίδες των κόμικς —ένα είδος που έχει αναπτύξει ιδιαίτερα στις παράστασεις του Τεχνοχώρου πριν χρόνια— συμπλέει αρκετά επιτυχημένα με τους υπερβολικά εξωστρεφείς, υπερκινητικούς χαρακτήρες του Αλμοδόβαρ.
Το έργο καλύπτει ένα επεισοδιακό 24ωρο από τη ζωή της Πέπα, η οποία μαθαίνει από ένα μήνυμα στον τηλεφωνητή πως ο αγαπημένος της, Ιβάν, την εγκαταλείπει. Παράλληλα φωτίζεται η ιστορία της Καντέλα, της φίλης της Πέπα, η οποία είναι μοντέλο ρούχων για παχουλές και έχει μια σχέση με έναν άνδρα που αποδεικνύεται τρομοκράτης. Η Πέπα προσπαθεί να βρει τον Ιβάν, η Καντέλα να φύγει μακριά από τον τρομοκράτη. Μέσα από μια σειρά ανατροπών, συμπτώσεων, ατυχιών, κωμικών και μελό καταστάσεων αναδεικνύεται ο ψυχισμός του γυναικείου φύλου και η εναλλαγή των ρόλων της γυναίκας από θύτη σε θύμα και αντίστροφα, μέσα σε λίγα λεπτά.
Οι γυναικείοι χαρακτήρες κυριαρχούν στο έργο —στη φιλμογραφία του Αλμοδόβαρ οι γυναίκες έχουν τον πρώτο λόγο— και σαρώνουν τη σκηνή. Η Βίκυ Σταυροπούλου —αν και τείνει να καθιερώσει μια υποκριτική μανιέρα παίζοντας το ρόλο της πληθωρικής, ερωτικής, απελευθερωμένης γυναίκας που αυτοσαρκάζεται για τα κιλά της— έχει σκηνική ευφράδεια, εύστοχο χειρισμό της ατάκας και "επικοινωνία" με την πλατεία. Καταφέρνει να αναδείξει με σπαρταριστό τρόπο όλα τα κωμικά στοιχεία του έργου, που δεν είναι "καθαρόαιμη" κωμωδία. Η Σμαράγδα Καρύδη στο ρόλο της Πέπα, αποτυπώνει πειστικά τη συμπεριφορά μιας γυναίκας που νιώθει προδωμένη, απογοητευμένη και θέλει να εκδικηθεί. Δίπλα τους οι "πολύχρωμες" (λόγω κοστουμιών, αλλά και σκηνικής ζωντάνιας), Αριέττα Μουτούση και Μαρία Κωνσταντάκη, που υποδύονται τους πιο καρτουνίστικους χαρακτήρες, την πρώην γυναίκα του Ιβάν και την αρραβωνιαστικιά του γιου του, αντίστοιχα. Δυο φιγούρες που αποτελούν τον ορισμό της νεύρωσης και που αποτυπώνουν με ακρίβεια τον τύπο των γυναικών που κυριαρχούν στον αλμοδοβαρικό κόσμο.
Οι άνδρες, στο έργο, είναι περαστικές φιγούρες. Λειτουργούν παρασκηνιακά και υποδεικνύονται ως υπαίτιοι των δεινών των γυναικών. Ο Ιβάν είναι παρών στο έργο μέσα από τη σκηνική του απουσία. Ο Αντώνης Φραγκάκης που τον υποδύεται, με τις σύντομες εμφανίσεις του στη σκηνή δεν καταφέρνει να επιτύχει κάποιο "στιβαρό" υποκριτικό αποτέλεσμα.
Παραβλέποντας τις αρκετές τσιρίδες σε πολλά σημεία της παράστασης, που εμφανίζουν τις γυναίκες του τίτλου να έχουν περάσει τα πρόθυρα της νευρικής κρίσης και να βρίσκονται αρκετά στάδια παρακάτω, (μα γιατί η κωμωδία στη σύγχρονη ελληνική σκηνή πρέπει να ταυτίζεται τόσο με την κραυγή και την τσιρίδα, στην προσπάθεια εκμαίευσης του γέλιου;), πρόκειται για μια καλά "μονταρισμένη" παράσταση με λειτουργικά σκηνικά από το Μανόλη Παντελιδάκη (με τη χρήση ενός εκκυκλήματος "έρχονται" στη σκηνή οι αμέτρητοι χώροι στους οποίους εκτυλίσσεται η πλοκή του έργου) και φανταχτερά, καλαίσθητα κοστούμια (Ειρήνη Τσακίρη και Σοφία Νικολαΐδη), πιστά στην εποχή των τελών της δεκαετίας του 80 και στο στυλ που κυριαρχεί στις ταινίες του ισπανού σκηνοθέτη. Η υπέρβαση που θα απογειώσει το σκηνικό θέαμα, παρόλα αυτά, δεν γίνεται.
Γυναίκες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης των Jeffrey Lane & David Yazbek (βασισμένο στο σενάριο της ομώνυμης ταινίας του Πέδρο Αλμοδόβαρ), στο θέατρο Ράδιο Σίτυ (Θεσσαλονίκη).
Το έργο καλύπτει ένα επεισοδιακό 24ωρο από τη ζωή της Πέπα, η οποία μαθαίνει από ένα μήνυμα στον τηλεφωνητή πως ο αγαπημένος της, Ιβάν, την εγκαταλείπει. Παράλληλα φωτίζεται η ιστορία της Καντέλα, της φίλης της Πέπα, η οποία είναι μοντέλο ρούχων για παχουλές και έχει μια σχέση με έναν άνδρα που αποδεικνύεται τρομοκράτης. Η Πέπα προσπαθεί να βρει τον Ιβάν, η Καντέλα να φύγει μακριά από τον τρομοκράτη. Μέσα από μια σειρά ανατροπών, συμπτώσεων, ατυχιών, κωμικών και μελό καταστάσεων αναδεικνύεται ο ψυχισμός του γυναικείου φύλου και η εναλλαγή των ρόλων της γυναίκας από θύτη σε θύμα και αντίστροφα, μέσα σε λίγα λεπτά.
Οι γυναικείοι χαρακτήρες κυριαρχούν στο έργο —στη φιλμογραφία του Αλμοδόβαρ οι γυναίκες έχουν τον πρώτο λόγο— και σαρώνουν τη σκηνή. Η Βίκυ Σταυροπούλου —αν και τείνει να καθιερώσει μια υποκριτική μανιέρα παίζοντας το ρόλο της πληθωρικής, ερωτικής, απελευθερωμένης γυναίκας που αυτοσαρκάζεται για τα κιλά της— έχει σκηνική ευφράδεια, εύστοχο χειρισμό της ατάκας και "επικοινωνία" με την πλατεία. Καταφέρνει να αναδείξει με σπαρταριστό τρόπο όλα τα κωμικά στοιχεία του έργου, που δεν είναι "καθαρόαιμη" κωμωδία. Η Σμαράγδα Καρύδη στο ρόλο της Πέπα, αποτυπώνει πειστικά τη συμπεριφορά μιας γυναίκας που νιώθει προδωμένη, απογοητευμένη και θέλει να εκδικηθεί. Δίπλα τους οι "πολύχρωμες" (λόγω κοστουμιών, αλλά και σκηνικής ζωντάνιας), Αριέττα Μουτούση και Μαρία Κωνσταντάκη, που υποδύονται τους πιο καρτουνίστικους χαρακτήρες, την πρώην γυναίκα του Ιβάν και την αρραβωνιαστικιά του γιου του, αντίστοιχα. Δυο φιγούρες που αποτελούν τον ορισμό της νεύρωσης και που αποτυπώνουν με ακρίβεια τον τύπο των γυναικών που κυριαρχούν στον αλμοδοβαρικό κόσμο.
Οι άνδρες, στο έργο, είναι περαστικές φιγούρες. Λειτουργούν παρασκηνιακά και υποδεικνύονται ως υπαίτιοι των δεινών των γυναικών. Ο Ιβάν είναι παρών στο έργο μέσα από τη σκηνική του απουσία. Ο Αντώνης Φραγκάκης που τον υποδύεται, με τις σύντομες εμφανίσεις του στη σκηνή δεν καταφέρνει να επιτύχει κάποιο "στιβαρό" υποκριτικό αποτέλεσμα.
Παραβλέποντας τις αρκετές τσιρίδες σε πολλά σημεία της παράστασης, που εμφανίζουν τις γυναίκες του τίτλου να έχουν περάσει τα πρόθυρα της νευρικής κρίσης και να βρίσκονται αρκετά στάδια παρακάτω, (μα γιατί η κωμωδία στη σύγχρονη ελληνική σκηνή πρέπει να ταυτίζεται τόσο με την κραυγή και την τσιρίδα, στην προσπάθεια εκμαίευσης του γέλιου;), πρόκειται για μια καλά "μονταρισμένη" παράσταση με λειτουργικά σκηνικά από το Μανόλη Παντελιδάκη (με τη χρήση ενός εκκυκλήματος "έρχονται" στη σκηνή οι αμέτρητοι χώροι στους οποίους εκτυλίσσεται η πλοκή του έργου) και φανταχτερά, καλαίσθητα κοστούμια (Ειρήνη Τσακίρη και Σοφία Νικολαΐδη), πιστά στην εποχή των τελών της δεκαετίας του 80 και στο στυλ που κυριαρχεί στις ταινίες του ισπανού σκηνοθέτη. Η υπέρβαση που θα απογειώσει το σκηνικό θέαμα, παρόλα αυτά, δεν γίνεται.
Κορνήλιος Ρουσάκης
0 comments: