Ο Χάουαρντ Μπάρκερ και το Θέατρο της Καταστροφής

Ο Χάουαρντ Μπάρκερ είναι ένας συγγραφέας που ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για τη γλώσσα και τον μύθο. Είναι εξαιρετικά παραγωγικός και πολυγραφότατος, αφού στη, σχεδόν, σαραντάχρονη παρουσία του στο βρετανικό θέατρο, έχει δώσει 62 έργα. Είναι ένας δημιουργός που ενδιαφέρεται για τον μύθο, αφού αντλεί την έμπνευση για πολλά από τα έργα του από προϋπάρχοντες μύθους.
Ο Μπάρκερ πέρα από τα θεατρικά κείμενα έχει καταθέσει τις απόψεις του για το θέατρο και τη ζωή σε μια σειρά δοκιμίων. Μέσα από τα δοκίμια αναδεικνύεται, επίσης, η ιδιαίτερη θεατρική φόρμα που δημιούργησε, το ονομαζόμενο θέατρο της Καταστροφής· ένα προσωπικό θεατρικό στίγμα με συγκεκριμένες αρχές και στόχους, τόσο στο ζήτημα της γραφής και του θεατρικού περιεχομένου όσο και στη σχέση του κοινού με το θεατρικό γεγονός.

Το θέατρο της Καταστροφής βασίζεται στην ιδέα πως η φρίκη που συναντά ο άνθρωπος σε αυτόν τον κόσμο μπορεί να χρησιμεύσει στον εξευγενισμό του, αν έρθει αντιμέτωπος με τις θεμελιώδεις αλήθειες του ανθρώπινου δράματος. Σύμφωνα με τον Μπάρκερ, μέσα από τις «γκροτέσκ» αναλογίες της τραγωδίας το άτομο καθίσταται ικανό να βιώσει και να αναπτύξει ένα είδος ανθρωπισμού. Τέτοια καταστροφικά συμβάντα απελευθερώνουν το άτομο από την αυταπάτη και την εμμονή να επιδιώκει την εύρεση της αλήθειας.[1]

            Αυτό που επιδιώκει ο Μπάρκερ μέσα από το θέατρο της Καταστροφής είναι να καλέσει το θεατή να σκεφτεί, να προχωρήσει ένα βήμα παρακάτω από τα εύκολα πεδία σκέψης που του παρέχει η πλειοψηφία των πνευματικών εμπειριών που έχει. Είναι αυτό που ο Charles Lamb αποκαλεί, στο ομώνυμο βιβλίο του, ένα «θέατρο της αποπλάνησης».[2] Ο Μπάρκερ καλεί τον θεατή να εξερευνήσει τα όρια της ηθικής εμπειρίας και του συναισθήματος. Το θέατρο του Μπάρκερ δεν είναι ένα μέσο για μάθηση και διδασκαλία. Είναι ένα θέατρο που απαιτεί προσπάθεια, προκαλώντας αδιάκοπα τον θεατή. Μια βασική αρχή του θεάτρου της Καταστροφής είναι ότι η τέχνη δεν είναι εύπεπτη. Έχει περισσότερο σαν στόχο να ερεθίσει τη συνείδηση.[3]

Το θέατρο της Καταστροφής απευθύνεται σε όσους υποφέρουν από τον ακρωτηριασμό της φαντασίας. Η τέχνη που γίνεται με μηχανικό τρόπο, η ιδεολογική τέχνη (η διασκεδαστική ή η διδακτική) εντείνει τον πόνο, αλλά ταυτόχρονα επιτείνει την ασαφή επιθυμία για την αποκατάσταση της ηθικής σκέψης, που είναι η αποστολή του θεάτρου. Το θέατρο της Καταστροφής είναι, επιπλέον, ένα θέατρο της παράδοσης. Δεν ανοίγει διάλογο με όσους δημιουργούν πόλους αφήγησης και χαρακτήρων, με όσους μιλούν με διαύγεια και υπευθυνότητα.[4] Φέρνοντας τον θεατή αντιμέτωπο με το παράλογο και την άστατη θέληση των χαρακτήρων, με έναν τρόπο απίστευτα άμεσο, εκφραστικό και οικείο, ο Μπάρκερ επιτρέπει στον θεατή να γίνει ένας προνομιακός μάρτυρας των απαγορευμένων πράξεων και των «εγκληματικών» σκέψεων.

Το ζητούμενο στο θέατρο της Καταστροφής του Μπάρκερ είναι να αναδειχθεί ο τρόπος λειτουργίας των ανθρώπων όταν αυτοί βρίσκονται έξω από την ομαλή ροή των πραγμάτων. Σύμφωνα με τον Μπάρκερ, σε μια καταστροφική στιγμή τα κοινά σημεία που αποτελούν τον ιστό της οργάνωσης των ανθρώπινων κοινωνιών —ηθική, θρησκεία, επιστήμη, γλώσσα— παύουν να υφίστανται και αρχίζουν να καταρρέουν.[5]

[1] Ian Tully Barr, «Censorship threatens freedom», Protem, τμ. 30, τχ. 16 (26/3/1991), σ. 5.

[2] Charles Lamb, Howard Barker’s Theatre of Seduction, Harwood Academic Publishers, Άμστερνταμ 1997.

[3] Steve Chinna, «The cliff, or the ‘stinking hospital bed’?: Howard Barker’s Gertrude – The cry», Salt Magazine, τχ. 2 (2008) [http://www.saltpublishing.com/saltmagazine/issues/02/index.htm# (16/12/2011)]

[4] Charles Lamb, Howard Barker’s Theatre of Seduction, σ. 15.

[5] Lynne Bradley, Adapting King Lear for the stage, Ashgate Publishing, Surrey 1988, σ. 174.

Τώρα στη Θεσσαλονίκη

Und του Χάουαρντ Μπάρκερ.

Μια μοναχική γυναίκα περιμένει τον εραστή της.
Καθώς η αργοπορία του παρατείνεται, η γυναίκα ισορροπεί ανάμεσα στο θέλω και στο πρέπει, τον έρωτα και την προδοσία, τη μοναξιά και την εγκατάλειψη, το μαύρο και το άσπρο. Ο φόβος και η εσωτερική δύναμη αναμετρώνται συνεχώς....
Ο άνδρας – εραστής  που άλλοτε εμφανίζεται ως ο ιδανικός εραστής και άλλοτε ως ο δαίμονας που την καταδιώκει δεν θα εμφανιστεί όπως εκείνη τον φαντάζεται....
Είναι έτοιμη να φτάσει στα άκρα;
Ένα κείμενο που βουτάει στη διττή φύση του ανθρώπου. Στην ατέρμονη συνδιαλλαγή της λογικής με το συναίσθημα,  ένα υπαρξιακό πρόβλημα που από προσωπικό γίνεται οικουμενικό.

Info: Und του Χάουαρντ Μπάρκερ, από την ομάδα Oberon, σε σκηνοθεσία Διονύση Καραθανάση, μετάφραση Έλσης Σακελλαρίδου, σκηνικά-κοστούμια Μαρία Δήμητρα Βέττα, σχεδιασμό ήχων Jacob Brosda και φωτισμούς της Κέλλυς Εφραιμίδου.

Παίζουν: Δήμητρα Σιάχου, Αλεξάνδρα Σίμου.

Στο Studio Κοιτώνες, (πρώην στρατόπεδο Κόδρα, Θεμ. Σοφούλη 125, Θεσσαλονίκη), από 11 Ιανουαρίου.

Κριτική θεάτρου: Θα 'σαι 'δω ξανά του χρόνου του Μπέρναρντ Σλέηντ.

Τα μυστικά της κρεβατοκάμαρας

Θα 'σαι 'δω ξανά του χρόνου του Μπέρναρντ Σλέηντ, σε σκηνοθεσία Θοδωρή Αθερίδη στο θέατρο Αθήναιον (Θεσσαλονίκη)

Έξι συναντήσεις σε έξι εικόνες για το "παράνομο" ζευγάρι Τζορτζ-Ντόροθι. Αυτό είναι το δραματουργικό υλικό του έργου του Σλέηντ, μιας γλυκόπικρης ρομαντικής κομεντί. Στη σκηνή παρακολουθούμε τις συνευρέσεις του ζευγαριού —που είναι παντρεμένοι και οι δύο— σε ένα ξενοδοχείο στο Μεντοτσίνο. Εκεί βρίσκονται κάθε χρόνο την ίδια μέρα, για μια μέρα. Ο συγγραφέας έξυπνα παρουσιάζει τις συναντήσεις τους ανά πενταετία, αναδεικνύοντας τις αλλαγές στη συμπεριφορά, στην εμφάνιση, στην οικογενειακή αλλά και συναισθηματική κατάσταση των χαρακτήρων, στο χρονικό διάστημα που έχει ακολουθήσει από την τελευταία φορά που βρέθηκαν στο δωμάτιο του ξενοδοχείου. Ο θεατής γίνεται μάρτυρας μιας συγκεκριμένης συνθήκης, αφού "φωτίζεται" ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα της ζωής των δυο τους, δεν βιώνεται η καθημερινότητα μιας ερωτικής σχέσης, με τα καλά και τα τρωτά της σημεία. Η ιδιαιτερότητα αυτής της συνθήκης διαφοροποιεί το έργο από τις συνηθισμένες ρομαντικές κομεντί, όπως επίσης και η επιλογή του συγγραφέα να συνδέσει τις ζωές αυτών των ανθρώπων στο πέρασμα του χρόνου, με σημαντικά πολιτικά και ιστορικά γεγονότα που συγκλόνισαν τον παγκόσμιο "χάρτη", από το 1960 κι έπειτα, που τοποθετείται το έργο. Στη συγκεκριμένη σκηνική εκδοχή η δράση, εύστοχα, τοποθετείται σε ένα πιο σύγχρονο πλαίσιο και οι ιστορικές-πολιτικές αναφορές αφορούν πλέον γεγονότα που είναι πιο πρόσφατα στη μνήμη του σημερινού θεατή. (Τσέρνομπιλ, πόλεμος στο Ιράκ κτλ).
Ο Θοδωρής Αθερίδης σκηνοθέτησε το έργο με κύριο γνώμονα την ανάδειξη των κωμικών στοιχείων που περιέχει μια τέτοια ιδιόμορφη σχέση δύο ετερόκλητων ανθρώπων. Το εγχείρημα, ωστόσο, χωλαίνει στη σκηνική συνύπαρξη των δύο ηθοποιών. Ο Αθερίδης και η Γωγώ Μπρέμπου, που υποδύονται τους δύο χαρακτήρες, είναι δύο ηθοποιοί με διαφορετικά εκφραστικά μέσα, διαφορετικό υποκριτικό τρόπο. Στη συγκεκριμένη παράσταση αυτή η διαφορετικότητα, αν και θα μπορούσε να λειτουργήσει προς την κατεύθυνση μιας ενδιαφέρουσας υποκριτικής πρότασης και συνύπαρξης, αντιθέτως δημιουργεί μια σκηνική σύγχυση και αμηχανία. Ο υπερκινητικός και ενεργητικός Τζορτζ του Αθερίδη δεν "βρίσκει επαφή" με την αμήχανη και ανέκφραστη —του τύπου "που είμαι, που βρίσκομαι"— Ντόρις της Μπρέμπου. Η ηθοποιός δεν πείθει ούτε στιγμή πως μπορεί να αναδείξει τις εναλλαγές του χαρακτήρα της Ντόρις καθώς περνούν τα χρόνια, ενώ παράλληλα, έχει έναν ιδιαίτερο τρόπο τονισμού και έκφρασης των λέξεων, που δημιουργεί μια νευρικότητα στην παρακολούθηση. Ένα στοιχείο που η ηθοποιός είχε σε όλες τις προηγούμενες παραστάσεις που την έχω δει.
Το τεχνικό-αισθητικό μέρος της παράστασης παρουσιάζει ενδιαφέρον. Το ολόλευκο αφαιρετικό σκηνικό της Ελένης Μανωλοπούλου, με το τεράστιο κρεβάτι που δεσπόζει στη σκηνή και που αλλάζει χρώματα χάρη στους φωτισμούς του Αλέκου Αναστασίου, σε συνδυασμό με τα αντικείμενα του δωματίου που δεν είναι αληθινά αλλά απεικονίζονται πάνω σε κινούμενα ταμπλό, δίνουν στην παράσταση μια ονειρική, παιχνιδιάρικη διάσταση, μακριά από μια ρεαλιστική πραγματικότητα. Σε αυτή την πραγματικότητα επιστρέφουν τον θεατή, τα σύντομα βιντεάκια —σκηνοθετημένα από τον Αθερίδη και βιντεοσκοπημένα με κινητό τηλέφωνο— που ενώνουν τις εικόνες του έργου και αποτελούν μια "εισβολή" σε στιγμές από τη ζωή των δύο αυτών ανθρώπων, μια νατουραλιστική "φέτα ζωής".

Κορνήλιος Ρουσάκης

Γρηγόριος Ξενόπουλος (1867-1951)

Ο Γρηγόριος Ξενόπουλος γεννήθηκε το 1867 στο Φανάρι, πρωτότοκος γιος του ζακύνθιου πρώην στρατιωτικού και εμπόρου Διονυσίου Ξενόπουλου με καταγωγή από την Πελοπόννησο και της πολίτισσας Ευθαλίας Θωμά. Σε βρεφική ηλικία εγκαταστάθηκε με την οικογένειά του στη Ζάκυνθο. Εκεί η οικογένειά του απέκτησε πέντε ακόμη παιδιά, τέσσερα κορίτσια και ένα αγόρι. Ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές του στη Ζάκυνθο με σημαντική βοήθεια από τη μητέρα του και στη συνέχεια έφυγε για σπουδές στην Αθήνα, όπου και παρέμεινε ως το τέλος της ζωής του. Στην Αθήνα παρακολούθησε πανεπιστημιακά μαθήματα Φυσικομαθηματικών Επιστημών, Βιολογίας, Φιλοσοφίας και Φιλολογίας, ενώ επιδόθηκε επίσης στην εκμάθηση ξένων γλωσσών. Η πρώτη του παρουσία στα γράμματα πραγματοποιήθηκε το 1879 από τις στήλες του περιοδικού Η Διάπλασις των παίδων.

[...] Το 1884 υπέβαλε το διήγημα Του Ελληνικού αγώνος το τριακοσιάδραχμον έπαθλον στο λογοτεχνικό διαγωνισμό της Εστίας. Το έργο αποκλείστηκε λόγω του σατιρικού χαρακτήρα του και τον επόμενο χρόνο ο Ξενόπουλος δημοσίευσε το πρώτο του αισθητικό δοκίμιο με τίτλο Περί Κάλλους στο Αττικόν Ημερολόγιον του Ειρηναίου Ασώπιου. Το 1884 έγραψε το πρωτόλειο ρομαντικής υφής μυθιστόρημα Ο άνθρωπος του κόσμου. Αθηναϊκή μυθιστορία. Από το 1890-1910 υπήρξε μέλος της Σοσιαλιστικής Νεολαίας και ένθερμος οπαδός του Πλάτωνα Δρακούλη. Το 1893 έγινε γνωστός στους λογοτεχνικούς κύκλους με τη νουβέλα Μαργαρίτα Στέφα, γραμμένη στην καθαρεύουσα (το τελευταίο έργο του πριν τη χρησιμοποίηση της δημοτικής στα κείμενά του). Δύο χρόνια αργότερα πραγματοποιήθηκε η πρώτη εμφάνισή του στο θεατρικό χώρο με δύο έργα που παραστάθηκαν από το θίασο του Παναγή Λεκατσά, τον Ψυχοπατέρα και τον Τρίτο. 

[...] Ως πεζογράφος ο Ξενόπουλος ξεκίνησε από το χώρο της ηθογραφίας και πέρασε γρήγορα στο ρεαλιστικό (και αργότερα νατουραλιστικό) αστικό μυθιστόρημα με στοιχεία κοινωνικού προβληματισμού, το οποίο υποστήριξε και θεωρητικά, με έντονες επιρροές από το έργο των Ονορέ ντε Μπαλζάκ και Εμίλ Ζολά. Σημειώνονται εδώ μυθιστορήματά του Ο κόκκινος βράχος, Λάουρα, Η Αναδυομένη, Πλούσιοι και Φτωχοί και Τίμιοι και άτιμοι. Άξια λόγου είναι επίσης η κριτική δραστηριότητά του, στην οποία συμπορεύτηκε με τον Κωστή Παλαμά προς την ανανέωση του κριτικού λόγου, την προβολή της σύγχρονής του λογοτεχνικής παραγωγής και την αποκατάσταση της παλιότερης. Η γλώσσα του στο μεγαλύτερο μέρος του έργου του είναι η απλή δημοτική, η οποία βοήθησε στην προώθηση της φυσικότητας των διαλόγων στα έργα του, φυσικότητας που μαζί με την τεχνική αρτιότητα αποτέλεσαν τα βασικά προτερήματα της γραφής του. Εξάλλου στην τεράστια σε όγκο δραματική παραγωγή του κυριαρχούν επιρροές από τον Ίψεν και το αστικό και νατουραλιστικό γαλλικό θέατρο, καθώς επίσης ρομαντικά και μελοδραματικά στοιχεία, ενώ αξιοσημείωτη είναι η θεατρικότητα της γραφής του και η φροντισμένη ψυχογραφική προσέγγιση των ηρώων του. Σημαντική υπήρξε η συνεργασία του με τη Νέα Σκηνή του Κωνσταντίνου Χρηστομάνου με το Μυστικό της Κοντέσσας Βαλέραινας το 1904, παράσταση-ορόσημο στην προσπάθεια ανανέωσης της ελληνικής θεατρικής πρακτικής (που είχε ξεκινήσει το 1895 με την παράσταση του Ψυχοπατέρα). Από τα θεατρικά του έργα αναφέρουμε επίσης ενδεικτικά τη Στέλλα Βιολάντη, τη Φωτεινή Σάντρη, τη Ραχήλ, το Ψυχοσάββατο, τον Πειρασμό και τον Ποπολάρο. 

Πηγή: Εθνικό Κέντρο Βιβλίου, www. ekebi.gr

Το έργο Ραχήλ;! παρουσιάζεται από το Κέντρο θεατρικής έρευνας Θεσσαλονίκης, σε σκηνοθεσία και κείμενο Πέτρου Ζηβανού, σκηνικά Λίλας Καρακώστα, κοστούμια Νατάσας Ζηβανού, μουσική Κώστα Βόμβολου. 

Στην Αίθουσα Μάντεως Τειρεσία, Γεωργίου Κωνσταντινίδη 15 & Μάντεως Τειρεσία, Θεσσαλονίκη.

Εκδηλώσεις για τον εορτασμό της παγκόσμιας ημέρας χορού

Η Αντιδημαρχία Πολιτισμού και Τουρισμού του Δήμου Θεσσαλονίκης σε συνεργασία με το Σωματείο Καθηγητών Χορού διοργανώνει για δεύτερη συνεχή χρονιά, σειρά εκδηλώσεων, συμμετέχοντας στον εορτασμό της Παγκόσμιας Ημέρας Χορού, την Κυριακή 29 Απριλίου 2012.

Το πρόγραμμα των εκδηλώσεων διαμορφώνεται ως εξής:

14:00 – Πλατεία Τσιρογιάννη – Ομάδα Χορού «Κιναίσθηση»

15:00 – Πλατεία Αριστοτέλους («Ολύμπιον») – Ομάδα Χορού «Κιναίσθηση»

17:30 – Οργανισμός Σιδηροδρόμων Θεσσαλονίκης – Ομάδα Χορού «Β+6»

18:30 – Πλατεία Αριστοτέλους – Ομάδα Χορού «Β+6»

19:00 – Πλατεία Αριστοτέλους – Ομάδα Χορού «JandVacrobat»

19:30 – Πλατεία Αριστοτέλους – Ομάδα Χορού «Extravagance»

20:00 – Πλατεία Αριστοτέλους – Ομάδα Χορού «Μίνθη» - Μουσική: ομάδα «Κρούσις»

20:00 – Παραλία Θεσσαλονίκης (Λευκός Πύργος) – Ομάδα Χορού «Δρώσα Μάζα» - Μουσική: Τάξεις Κρουστών Κρατικού Ωδείου Θεσσαλονίκης & Αλέξανδρος Ιωάννου

20:30 – Λιμάνι Θεσσαλονίκης – Ομάδα Χορού «Jesuisl’ art»

20:30 – Πλατεία Αριστοτέλους – Ομάδα Χορού «Σώμαως»

Κριτική θεάτρου: Ιδιωτικές ζωές, του Νόελ Κάουαρντ

Μέσα από την κλειδαρότρυπα.

Ιδιωτικές ζωές του Νόελ Κάουαρντ στο θέατρο Αυλαία (Θεσσαλονίκη)

Το έργο που έκανε γνωστό τον Νόελ Κάουαρντ, γραμμένο το 1930, σκηνοθέτησε ο Πέτρος Φιλιππίδης για τον θίασο S.T.E.P. Η πλοκή του έργου ξεκινά την πρώτη βραδιά του έγγαμου βίου δύο ζευγαριών, που επιλέγουν το ίδιο ξενοδοχείο και βρίσκονται σε διπλανά δωμάτια. Το ιδιαίτερο στοιχείο που πυροδοτεί τη δραματουργική ένταση είναι πως ο άνδρας του ενός ζευγαριού και η γυναίκα του άλλου, υπήρξαν παντρεμένοι και δεν έχουν πλέον τις καλύτερες σχέσεις. Μια σύμπτωση τους φέρνει κοντά, αρχικά καυγαδίζουν, εκφράζουν τη ζήλεια τους, επικρίνουν ο ένας το νέο σύντροφο του άλλου, φλερτάρουν, ερωτοτροπούν και τελικά εγκαταλείπουν τους νέους συζύγους τους και φεύγουν για να ζήσουν την αναθέρμανση του έρωτά τους σε διαμέρισμα στο Παρίσι. Αυτή είναι η πλοκή ενός κειμένου που αν και στην εποχή του έκανε αίσθηση λόγω της ιδιαίτερης γραφής του —που συνδυάζει το φλεγματικό αγγλικό χιούμορ με αλήθειες για τα μυστήρια και τα παιχνίδια των ερωτικών σχέσεων—, παρακολουθώντας το σήμερα μου έδωσε την εντύπωση πως είναι υπερβολικό, παρωχημένο και  εντέλει τίποτα παραπάνω από τα δεκάδες μπουλβάρ που παρουσιάζονται στη σκηνή.
Ο Φιλιππίδης σκηνοθέτησε το έργο με το γνώριμο σκηνοθετικό του ύφος: ασταμάτηση κίνηση, κίνηση και πάλι κίνηση. Ατάκες και διάλογοι χάνονταν μέσα σε έναν καταιγισμό από μούτες, γκριμάτσες και χειρονομίες. Όλα τονισμένα, υπογραμμισμένα πολύ περισσότερο από όσο, κατά τη γνώμη μου, απαιτούσε το κείμενο και σε βαθμό που να χάνεται ο λόγος. Ο Τάσος Ιορδανίδης, στο ρόλο του Έλιοτ, μεταφέρει επί σκηνής την προαναφερθείσα υπερβολή και στα 95 λεπτά της παράστασης. Παίξιμο εξωστρεφές, με έντονες χειρονομίες, ενίοτε κουραστικό από τον πολύ χαριεντισμό και την τονισμένη χαριτωμενιά. Σε αρκετά σημεία, μάλιστα, η σκηνοθετική καθοδήγηση του Φιλιππίδη στον ηθοποιό φαίνεται τόσο έντονα που νομίζεις πως βλέπεις στη σκηνή τον ίδιο τον Φιλιππίδη στον ρόλο του Έλιοτ. Η Θάλεια Ματίκα, ως Αμάντα, δημιουργεί ένα ενδιαφέρον πορτραίτο μιας υπεροπτικής, έξυπνης, ιδιαίτερα ερωτικής και διεκδικητικής γυναίκας. Πολύ καλύτερη στο δεύτερο μέρος όπου αναδεικνύονται πιο καθαρά οι κωμικές δυνατότητες της ηθοποιού, καθώς εγκαταλείπεται ο καταιγιστικός τρόπος ομιλίας του πρώτου μέρους όπου με δυσκολία μπορεί κάποιος να συγκρατήσει όσα λέγονται. Οι δύο ηθοποιοί που συμπληρώνουν το κουαρτέτο του θιάσου, η Νικολέτα Κοτσαηλίδου και ο Ορέστης Τζιόβας είναι πιο μετρημένοι και οι ερμηνείες τους πιο ήπιες (ίσως επειδή αυτό απαιτούν και οι ρόλοι τους) και εντέλει πιο ολοκληρωμένες. Η Κοτσαηλίδου είναι η "αθώα" και λίγο αφελής Σίμπιλ την οποία εγκαταλείπει ο Έλιοτ και ο Τζίοβας υποδύεται τον πιο άξεστο, έτοιμο για καβγά, Βίκτορ, που έχει παντρευτεί την Αμάντα.
Όλα αυτά διαδραματίζονται μέσα σε ένα πραγματικά ανέμπνευστο, φλύαρο σκηνικό του Γιώργου Γαβαλά, όπου μέσα από σκόρπια αντικείμενα και έπιπλα παρουσιάζεται το διαμέρισμα που "κρύβει" τους δύο εραστές. Όλη η πρώτη πράξη παρουσιάζεται μπροστά από την κλειστή αυλαία και το σκηνικό χώρο των δύο μπαλκονιών του ξενοδοχείου αποτελούν τα "πολυφορεμένα" έπιπλα γνωστού οικονομικού πολυκαταστήματος επίπλων. Κατανοητή η πιθανή ανάγκη για μειωμένα κόστη παραγωγής, αλλά κάτι πιο καλόγουστο και εξίσου οικονομικό δεν θα έβλαπτε. Τα κοστούμια του Βασίλη Ζούλια (ιδιαίτερα αυτά των κυριών) εξαιρετικά φροντισμένα και αισθητικά άψογα, δίνουν το στίγμα της εποχής.

Κορνήλιος Ρουσάκης

Κριτική θεάτρου: Όροι συμβολαίου του Μάικ Μπάρτλετ

Όροι συμβολαίου ή θηλιά στο λαιμό;

Όροι συμβολαίου του Μάικ Μπάρτλετ, από το Κέντρο Θεατρικής Έρευνας Θεσσαλονίκης, στο θέατρο Άνετον.

Μια σκάλα που σχηματίζεται από κουτιά από πλέξιγκλας δεσπόζει στη σκηνή. Αυτή τη σκάλα πρέπει να ανέβει η Έμμα για να φτάσει στην επιτυχία, να επιβιώσει και να ανελιχθεί στην εργασιακή κλίμακα μέσα στην εταιρεία που εργάζεται. Τα πράγματα όμως δεν είναι απλά. Υπάρχουν οι όροι συμβολαίου. Στο ομότιτλο έργο του 32χρονου βρετανού Μάικ Μπάρτλετ, μέσα από μια σειρά σύντομων συναντήσεων ανάμεσα στην προσωπάρχη της εταιρείας και στη νεαρή υπάλληλο του τμήματος πωλήσεων, απεικονίζεται με σκληρό και γλαφυρό τρόπο η προσπάθεια ενός συστήματος να δημιουργήσει εργαζομένους-ρομπότ και να εισέλθει στα μονοπάτια της ιδιωτικής τους ζωής με στόχο να αποτρέψει οποιαδήποτε δημιουργία προσωπικής σχέσης ανάμεσα στους συναδέλφους. Πως μπορεί να αποτραπεί κάτι τέτοιο όταν οι σύγχρονες εργασιακές συνθήκες απαιτούν εξαντλητικά ωράρια και έλλειψη χρόνου για να γνωρίσεις άλλους ανθρώπους.
Στο έργο του Μπάρτλετ —που είναι γραμμένο το 2007— αποτυπώνεται η πορεία μιας υπαλλήλου που δεν μπόρεσε να τηρήσει τους όρους ενός συμβολαίου το οποίο απαιτεί από τους εργαζομένους να μη συνάπτουν καμία σεξουαλική σχέση με συναδέλφους της, προς την καταρράκωση. Στη συγκεκριμένη εταιρεία η ερωτική σχέση ορίζεται με τη λέξη "ρομαντική", που επαναλαμβάνεται συχνά από την προσωπάρχη, δίνοντας ακόμα πιο έντονο, σαρκαστικό περιεχόμενο, αφού ο ρομαντισμός αντιπαραβάλλεται αυτόματα με τη σκληρότητα που υπάρχει στο συγκεκριμένο (μόνο;) εργασιακό περιβάλλον. Η Εμμα ερωτεύεται έναν συνάδελφο της, τον Ντάρεν, κάνει ένα παιδί μαζί του και οδηγείται στο χωρισμό εκβιαστικά, αφού πρέπει να διαλέξει ανάμεσα στη δουλειά της ή στον Ντάρεν.
Η Λήδα Μπατσή που σκηνοθέτησε το έργο χειρίστηκε άψογα ένα ζωντανό υλικό, ένα κείμενο με βάθος και ουσία. Έχοντας στα χέρια της το κείμενο που φωτίζει τη βιαιότητα του σύγχρονου εργασιακού περιβάλλοντος, με πινελιές έντονου σαρκαστικού χιούμορ, αλλά και την εξαιρετική, εύστοχη μετάφραση με τον παλλόμενο λόγο, της Χριστίνας Μπάμπου-Παγκουρέλη, δημιούργησε μια παράσταση που έχει ενδιαφέροντα σκηνοθετικά ευρύματα και εισάγει το θεατή από την αρχή σε μια θεατρική συνθήκη που αφορά τους πάντες. Οι δυο γυναίκες, παρά τη διαφορά θέσης στην εργασιακή κλίμακα, είναι ντυμένες με τα ίδια ρούχα, κάνουν ακριβώς τις ίδιες μηχανικές κινήσεις, μοιάζουν φυσιογνωμικά. Κι όμως είναι τόσο διαφορετικές. Η ζωή της Έμμα μπαίνει σε ένα μικροσκόπιο, ελέγχεται λεπτομερώς, ενώ η προσωπάρχης είναι μια απροσδιόριστη παρουσία (δεν γνωρίζουμε ούτε το όνομα της!). Εύστοχη και λειτουργική η σκηνοθετική άποψη που θέλει τις δύο γυναίκες να μην έχουν καμία άμεση οπτική επαφή στη διάρκεια της παράστασης, καθώς αναδεικνύεται το απρόσωπο που κυριαρχεί στη σχέση τους. Συνδιαλέγονται μέσω ενδοεπικοινωνίας. Δεν ανταλλάσουν παρά μόνο ελάχιστα βλέμματα λίγο πριν το τέλος κι αυτό κάνει το ψυχρό κλίμα του εργασιακού περιβάλλοντος να φτάνει στην πλατεία ακόμη ψυχρότερο.
Είναι ένα εργασιακό περιβάλλον που λειτουργεί σαν ένας Μεγάλος Αδελφός, που λειτουργεί ελέγχωντας τις κινήσεις των εργαζομένων και ζητώντας αναφορά για τις κινήσεις εντός και εκτός εταιρείας, εφόσον αυτές σχετίζονται με άλλους εργαζομένους. Είναι χαρακτηριστικός ο τρόπος με τον οποίο η προσωπάρχης διαβάζει αναφορές για την ερωτική ζωή του Ντάρεν και της Έμμα, σαν να πρόκειται απλά για την κατάσταση μισθοδοσίας. Υπάρχει ένα κοινωνικό και ευρύτερα πολιτικό μήνυμα που εξάγεται παρακολουθώντας την παράσταση: μέσα από μια ανελέητη πίεση και παραβίαση της ιδιωτικότητας σε οδηγούμε στην τρέλλα, στην παράνοια, αλλά θα φροντίσουμε εμείς να σε θεραπεύσουμε επειδή πιστεύουμε στις ικανότητες σου και σε θέλουμε κοντά μας.
Η διαφορά ανάμεσα στις δυο γυναίκες αποτυπώνεται εύστοχα μέσα από τις ερμηνείες των δυο ηθοποιών. Η Ιωάννα Λαμνή ως ψυχρή, άκαμπτη προσωπάρχης που ακολουθεί πιστά αυτό που ορίζουν οι κανόνες και οι συμβάσεις, και η Ελένη Κοτσώνα, στο ρόλο της Έμμα, που αποτυπώνει μέσα από την κίνηση και τη στάση του σώματος αλλά και την εκφορά του λόγου τη μεταβολή αυτής της γυναίκας από ενθουσιώδη υπάλληλο που θέλει να προσφέρει, σε ψυχικό ράκος, δίνουν δύο εξαιρετικές, ολοκληρωμένες ερμηνείες, με υποκριτικό μέτρο από την αρχή μέχρι το τέλος. Υπάρχει σκηνική χημεία και επικοινωνία σε αυτό το υποκριτικό μπραντεφέρ, που μοιάζει να έχει από την αρχή νικητή, αφού ο αντίπαλος της Έμμα είναι ανίκητος.
Το "έξυπνο" σκηνικό με τους κύβους που μετατρέπεται από σκάλα που οδηγεί στην επιτυχία, σε γραφεία που χρησιμοποιούν οι δύο γυναίκες, δημιούργησε η Νατάσα Ζηβανού. Μέσα στο σύγχρονο κλίμα οι μουσικές με τις ηλεκτρικές πινελιές που συνέθεσαν η Θέμιδα Βελένη και ο Δημήτρης Δαλέζης και οι φωτισμοί που κινούνται ανάμεσα στο ψυχρό και στο θερμό —που συμβαδίζει με την αντίθεση στον ψυχισμό των δύο γυναικών— που σχεδίασε ο Πέτρος Ζηβανός.

Κορνήλιος Ρουσάκης

Κριτική θεάτρου: Γυναίκες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης

Πολύχρωμες νευρώσεις

Γυναίκες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης των Jeffrey Lane & David Yazbek (βασισμένο στο σενάριο της ομώνυμης ταινίας του Πέδρο Αλμοδόβαρ), στο θέατρο Ράδιο Σίτυ (Θεσσαλονίκη).

Με αέρα από τα 80s κάνει την εμφάνιση του στην ελληνική θεατρική σκηνή το αλμοδοβαρικό χιτ. Η παράσταση που σκηνοθέτησε ο Γιάννης Κακλέας βασίζεται στη θεατρική μεταφορά που έκαναν ο Lane και ο Yazbek, στο Μπρόντγουαιη. Ο Κακλέας χειρίζεται με επιδέξιο τρόπο το κινηματογραφικό σύμπαν του Αλμοδόβαρ δημιουργώντας ένα πλέγμα σύντομων, πολυάριθμων σκηνικών εικόνων, με έντονο κινηματογραφικό ρυθμό, διαρκή κίνηση των ηθοποιών, καταιγιστικές ατάκες (διασκευή-απόδοση στα ελληνικά Θοδωρής Πετρόπουλος) και καρτουνίστικους, πολύχρωμους χαρακτήρες. Το ιδιαίτερο, προσωπικό στυλ του Κακλέα, ο οποίος συνηθίζει να μεταμορφώνει σκηνικά τους χαρακτήρες σε μορφές που μοιάζει σαν να έχουν "δραπετεύσει" από τις σελίδες των κόμικς —ένα είδος που έχει αναπτύξει ιδιαίτερα στις παράστασεις του Τεχνοχώρου πριν χρόνια— συμπλέει αρκετά επιτυχημένα με τους υπερβολικά εξωστρεφείς, υπερκινητικούς χαρακτήρες του Αλμοδόβαρ.
Το έργο καλύπτει ένα επεισοδιακό 24ωρο από τη ζωή της Πέπα, η οποία μαθαίνει από ένα μήνυμα στον τηλεφωνητή πως ο αγαπημένος της, Ιβάν, την εγκαταλείπει. Παράλληλα φωτίζεται η ιστορία της Καντέλα, της φίλης της Πέπα, η οποία είναι μοντέλο ρούχων για παχουλές και έχει μια σχέση με έναν άνδρα που αποδεικνύεται τρομοκράτης. Η Πέπα προσπαθεί να βρει τον Ιβάν, η Καντέλα να φύγει μακριά από τον τρομοκράτη. Μέσα από μια σειρά ανατροπών, συμπτώσεων, ατυχιών, κωμικών και μελό καταστάσεων αναδεικνύεται ο ψυχισμός του γυναικείου φύλου και η εναλλαγή των ρόλων της γυναίκας από θύτη σε θύμα και αντίστροφα, μέσα σε λίγα λεπτά.
Οι γυναικείοι χαρακτήρες κυριαρχούν στο έργο —στη φιλμογραφία του Αλμοδόβαρ οι γυναίκες έχουν τον πρώτο λόγο— και σαρώνουν τη σκηνή. Η Βίκυ Σταυροπούλου —αν και τείνει να καθιερώσει μια υποκριτική μανιέρα παίζοντας το ρόλο της πληθωρικής, ερωτικής, απελευθερωμένης γυναίκας που αυτοσαρκάζεται για τα κιλά της— έχει σκηνική ευφράδεια, εύστοχο χειρισμό της ατάκας και "επικοινωνία" με την πλατεία. Καταφέρνει να αναδείξει με σπαρταριστό τρόπο όλα τα κωμικά στοιχεία του έργου, που δεν είναι "καθαρόαιμη" κωμωδία. Η Σμαράγδα Καρύδη στο ρόλο της Πέπα, αποτυπώνει πειστικά τη συμπεριφορά μιας γυναίκας που νιώθει προδωμένη, απογοητευμένη και θέλει να εκδικηθεί. Δίπλα τους οι "πολύχρωμες" (λόγω κοστουμιών, αλλά και σκηνικής ζωντάνιας), Αριέττα Μουτούση και Μαρία Κωνσταντάκη, που υποδύονται τους πιο καρτουνίστικους χαρακτήρες, την πρώην γυναίκα του Ιβάν και την αρραβωνιαστικιά του γιου του, αντίστοιχα. Δυο φιγούρες που αποτελούν τον ορισμό της νεύρωσης και που αποτυπώνουν με ακρίβεια τον τύπο των γυναικών που κυριαρχούν στον αλμοδοβαρικό κόσμο.
Οι άνδρες, στο έργο, είναι περαστικές φιγούρες. Λειτουργούν παρασκηνιακά και υποδεικνύονται ως υπαίτιοι των δεινών των γυναικών. Ο Ιβάν είναι παρών στο έργο μέσα από τη σκηνική του απουσία. Ο Αντώνης Φραγκάκης που τον υποδύεται, με τις σύντομες εμφανίσεις του στη σκηνή δεν καταφέρνει να επιτύχει κάποιο "στιβαρό" υποκριτικό αποτέλεσμα.
Παραβλέποντας τις αρκετές τσιρίδες σε πολλά σημεία της παράστασης, που εμφανίζουν τις γυναίκες του τίτλου να έχουν περάσει τα πρόθυρα της νευρικής κρίσης και να βρίσκονται αρκετά στάδια παρακάτω, (μα γιατί η κωμωδία στη σύγχρονη ελληνική σκηνή πρέπει να ταυτίζεται τόσο με την κραυγή και την τσιρίδα, στην προσπάθεια εκμαίευσης του γέλιου;), πρόκειται για μια καλά "μονταρισμένη" παράσταση με λειτουργικά σκηνικά από το Μανόλη Παντελιδάκη (με τη χρήση ενός εκκυκλήματος "έρχονται" στη σκηνή οι αμέτρητοι χώροι στους οποίους εκτυλίσσεται η πλοκή του έργου) και φανταχτερά, καλαίσθητα κοστούμια (Ειρήνη Τσακίρη και Σοφία Νικολαΐδη), πιστά στην εποχή των τελών της δεκαετίας του 80 και στο στυλ που κυριαρχεί στις ταινίες του ισπανού σκηνοθέτη. Η υπέρβαση που θα απογειώσει το σκηνικό θέαμα, παρόλα αυτά, δεν γίνεται.

Κορνήλιος Ρουσάκης

Σας ευχόμαστε Καλή Ανάσταση

  Η ιστορία του Χριστού είναι με κάποιο τρόπο αγαπημένη. Άλλοι την αγαπούν ως την ιστορία ενός Θεανθρώπου, άλλοι ως την καταπληκτική ιστορία ενός ανθρώπου επαναστάτη. Στην ιστορία αυτή όλοι αγαπούν το α δ ύ ν α τ ο που πανηγυρίζει. Ο θάνατος πεθαίνει και μαζί του πεθαίνει και η θλίψη.

  Η γιορτή της Ανάστασης σηματοδοτεί την υπερβολική αγάπη των ανθρώπων για τη ζωή. Τη δικαίωση του σάρκινου μυαλού που γνωρίζει το γεγονός του θανάτου αλλά όχι τον τρόπο να τον καταργήσει. Οι άνθρωποι έχουν την ανάγκη να πιστέψουν σε μια ιστορία πέρα από αυτούς. Πολλοί «πρακτικοί» της ζωής και πολέμιοι της τέχνης ως πολυτέλειας σε τέτοιους καιρούς, πιστεύουν σ’αυτή την ιστορία. Ώστε είναι μια νίκη ενός ποιητικού στοιχείου απέναντι σε μια πολλές φορές σκληρή πραγματικότητα.

 Αυτές τις μέρες η «ποίηση» κατακλύζει τις ζωές μας, ανάβουμε κεριά στο όνομά της και τη βάφουμε κόκκινη. Η «ποίηση» είναι εκεί για να μάς κάνει να πιστέψουμε σε μια άλλη διάσταση. Και εμείς γινόμαστε ο θίασος που αναπαριστά τους μάρτυρες ενός βιβλίου ενώ ψιθυρίζουμε

 Καλή Ανάσταση. 

1o Θεατρικό φεστιβάλ της πόλης

Η Αντιδημαρχία Πολιτισμού και Τουρισμού του Δήμου Θεσσαλονίκης, διοργανώνει από τις 17 Απριλίου έως τις 10 Ιουνίου 2012 το πρώτο  «Θεατρικό φεστιβάλ της πόλης».
Ο Δήμος Θεσσαλονίκης παραχωρεί τις υποδομές και το ανθρώπινο δυναμικό που εργάζεται στο θέατρο Άνετον, σε οκτώ θεατρικές ομάδες της πόλης, ώστε η καθεμία από αυτές να έχει τη δυνατότητα να κάνει χρήση του χώρου για μία εβδομάδα.
Η γενική είσοδος θα κοστίζει 10 ευρώ.

Οι οκτώ ομάδες που θα συμμετάσχουν στο πρώτο «Θεατρικό Φεστιβάλ της πόλης» και τα έργα που θα παρουσιαστούν είναι:

Κέντρο Θεατρικής Έρευνας Θεσσαλονίκης - ΟΡΟΙ ΣΥΜΒΟΛΑΙΟΥ.

Ομάδα Άνευ Προηγουμένου - H ΓΡΙΠΗ ΤΗΣ ΜΟΝΡΟΕ.

Ομάδα contACT ensemble - ΟΙΔΙΠΟΔΑΣ.

Θεατρική ομάδα Διαδρομανείς - Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΠΕΘΑΙΝΕΙ του Ευγένιου Ιονέσκο

Πειραματική ομάδα έρευνας παραστατικών τεχνών Α4Μ (αφορμή) - ΜΕΤΑ ΤΟ ΤΕΛΟΣ.

Ομάδα Μαύρος Γάντζος - ΚΡΥΦΑ των Γιόν Φόσσε και Ν.Γ.

Ομάδα τέχνης Oberon - Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΗΣ ΖΑΚΥΘΟΣ του Διονύσιου Σολωμού.

Ομάδα Θεάτρου Ars Moriendi - ΠΕΘΑΙΝΩ ΣΑΝ ΧΩΡΑ του Δημήτρη Δημητριάδη.

Οι ακριβείς ημερομηνίες των παραστάσεων θα ανακοινωθούν προσεχώς.

Προτάσεις 2012 από την Πειραματική Σκηνή της Τέχνης

Για πέμπτη συνεχή χρονιά έρχονται οι "Προτάσεις" της Πειραματικής Σκηνής της Τέχνης, στο θέατρο Αμαλία. Το πρόγραμμα της φετινής χρονιάς:

• 20,21 Απριλίου 2012: "Οι αλαφροΐσκιωτοι" του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, που παρουσιάζουν σπουδαστές της δραματικής σχολής του Εθνικού Θεάτρου, σε σκηνοθεσία της καθηγήτριας τους Μαριτίνας Πάσαρη.
• 23,24 Απριλίου 2012: "Θείος Βάνιας" του Άντον Τσέχοφ, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καρατζά και Έκτορα Λυγίζου. Συμπαραγωγή της ομάδας Grasshoper και του θεάτρου του Νέου Κόσμου.
• 26,27 Απριλίου 2012: "Dance me to the end of Greece ...ξένοι περιηγητές στην Ελλάδα", σε σκηνοθεσία της Κυριακής Σπανού.
• 2,3 Μαίου 2012: "Φεύγουσα κόρη", σε σκηνοθεσιά Μίρκας Γεμεντζάκη, με τη Ρηνιώ Κυριαζή. Από την εταιρεία θεάτρου ΗΩΣ.
• 5,6 Μαίου 2012: "Τσέχοφ-Κνίπερ: Η αλληλογραφία", σε σκηνοθεσία Ελένης Γεωργοπούλου. Απο τη θεατρική εταιρεία ΠΟΛΙΣ.
• 8,9 Μαίου 2012: "Μέλπω Αξιώτη – Η μεταμόρφωση της χρυσαλλίδας", σε σκηνοθεσία Νίκου Χατζόπουλου. Με τη Σοφία Σεϊρλή. Συμπαραγωγή Φεστιβάλ Αθηνών - ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Καβάλας.
• 11,12 Μαίου 2012: "Κασσάνδρα" του Σέρχιο Μπλάνκο, σε σκηνοθεσία Ευαγγελίας Ανδριτσάνου, Δέσποινας Σεραφείδου. Με τη Δέσποινα Σεραφείδου. Από την εταιρεία θεάτρου 1+1=1.

      Στο θέατρο Αμαλία, (Αμαλίας 71 & Παρασκευοπούλου, Θεσσαλονίκη).

Κριτική θεάτρου: Χαίρε νύμφη του Γρ. Ξενόπουλου

Sex, drugs και λαϊκοπόπ

Χαίρε νύμφη του Γρηγορίου Ξενόπουλου στο Θέατρο Τέχνης - Φρυνίχου.

Μπορεί ένα κλασικό κείμενο του 1930 να αποτελέσει το υλικό για την πιο πρωτοποριακή και μεστή σκηνική πρόταση της φετινής θεατρικής περιόδου; Η απάντηση είναι καταφατική στην περίπτωση του έργου Χαίρε νύμφη του Γρηγορίου Ξενόπουλου, που σκηνοθέτησε με έναν σπαρταριστά εμπνευσμένο τρόπο η Λένα Κιτσοπούλου. Η Κιτσοπούλου διασκεύασε το κείμενο κινούμενη σε έναν βασικό νοηματικό άξονα: όλοι έχουμε ερωτευτεί και πληγωθεί στα τρυφερά χρόνια της εφηβείας, σχεδόν ολοι πιαστήκαμε κορόιδα και εξαπατηθήκαμε. Μάλιστα σπεύδει να δηλώσει η ίδια επί σκηνής τη σκηνοθετική της άποψη, με έναν φευγάτο, παιχνιδιάρικο τρόπο: ένα σκηνοθετικό σημείωμα που η ίδια "απαγγέλει" τραγουδιστά ανάμεσα στην πρώτη και τη δεύτερη πράξη. Η Κιτσοπούλου επικαλείται εμπειρίες απο τη δική της εφηβεία, στα χρόνια της δεκαετίας του 80, και με βάση αυτές επιχείρησε να φωτίσει την ιστορία της έφηβης ξενοπουλικής ηρωίδας, της Ρόζας Στάγγα.
Το έργο είναι ένα ζουμ ιν στη ζωή της Ρόζας, κόρης καθηγητή θεολογίας, και της κακοποίησης της από τον αστό φοιτητή νομικής, Ζωζό, ο οποίος εκμεταλλεύτηκε τον έρωτα της κοπέλας για εκείνον και το νεαρό της ηλικίας της, οδηγώντας την στην πορνεία. Το κλίμα της διαφθοράς και της υποκρισίας της αστικής τάξης που υπάρχει στον —αρκετά ρηξικέλευθο για την εποχή του— Ξενόπουλο, μεταφέρει εξαιρετικά επιτυχημένα στην σύγχρονη εποχή η Κιτσοπούλου. Η παράσταση αποτελεί ένα κλείσιμο ματιού στο κιτς της δεκαετίας του 80, αλλά και στη λαϊκοπόπ αισθητική της δεκαετίας του 90. Μια ελεγεία στη vintage εικόνα των περασμένων δεκαετιών που αποτυπώνεται και από τα κοστούμια και τα σκηνικά αντικείμενα (τα παραβάν με τους χρωματιστούς παπαγάλους που μεταφέρονται από χώρο σε χώρο και τον μεγάλο κόκκινο δερμάτινο καναπέ) που περιβάλλουν τον κόσμο των χαρακτήρων (σκηνικά-κοστούμια Έλλη Παπαγεωργακοπούλου). Οι δύο νεαροί σνιφάρουν κόκα ακούγοντας και τραγουδώντας το Τραύμα της Βίσση, ενώ λίγο αργότερα ο ένας από τους δύο θα προκαλέσει το ισχυρό τραύμα στη ζωή της Ρόζας κακοποιώντας τη και βιντεοσκοπώντας τη γυμνή. Η τολμηρότητα των εικόνων —όχι μόνο με την έννοια του σοκ που ενδεχομένως να προκαλούν σε μερίδα του κοινού, αλλά και με την έννοια της τολμηρής, μη ωραιοποιημένης, αλήθειας— συνδυάζονται με έναν τρόπο γοητευτικό και λειτουργικό με την απόφαση της Κιτσοπούλου να κρατήσει αναλλοίωτους τους ιδιωματισμούς της γλώσσας του Ξενόπουλου. Έτσι, για παράδειγμα, όταν ο Ζωζός αναφέρεται στην άφιξη μιας εφήμερης ερωμένης του λέει πως εκείνη θα έρθει με τον μόνιππο, ενώ την ίδια στιγμή καταγράφει το χώρο με μια κάμερα τελευταίας τεχνολογίας.
Σημαντικό μερίδιο του θεατρικού αυτού θαύματος έχουν οι ηθοποιοί της παράστασης. Ιδιαίτερη αναφορά στη Μαρία Πρωτόπαππα που ερμηνεύει τη Ρόζα και που με μοναδικό τρόπο αποτυπώνει στο πρόσωπο και στο σώμα το θρυμματισμό της προσωπικότητας και της αξιοπρέπειας αυτής της γυναίκας. Η σκηνοθετική πρόταση "θέλει" την παρουσίαση της Ρόζας σαν μια άλλη Έιμυ Γουαϊνχάουζ (η Πρωτόπαππα στο μεγαλύτερο μέρος της παράστασης εμφανίζεται με μια περούκα που παραπέμπει στην τραγουδίστρια), που οδηγείται προς ένα αναπόφευκτο, άδικο τέλος. Δίπλα της στο ρόλο του Ζωζού ο Γιάννος Περλέγκας, σκιαγραφεί επιτυχώς το πορτραίτου του αμετανόητα σκληρού χαρακτήρα. Εξαιρετικές ερμηνείες και από τους υπόλοιπους ηθοποιούς: τον Αλέξανδρο Τσώτση, τη Ντάνη Γιαννακοπούλου, τον Γιάννη Καπελέρη. Ενδιαφέροντα ερμηνευτικά αποτελέσματα δίνουν στους διπλούς παράλληλους ρόλους που τους έχουν ανατεθεί, ο Γιάννης Κότσιφας (στον ρόλο του ασυγκράτητου φίλου του Ζωζού και στον συντηρητικό αδελφό του μελλοντικού άνδρα της Ρόζας) και η Ιωάννα Μαυρέα ως αδίστακτη μητέρα της Ρόζας αλλά και μελλοντική πεθερά της. Ο τρόπος που κινούνται και εκφράζονται οι ήρωες στη σκηνή, φέρνει στο νου τους απόκοσμους, ιδιόρρυθμους ήρωες των διηγημάτων που έχει γράψει η Κιτσοπούλου.
Μια ανανεωτική, αποδομιστική ματιά πάνω σε ένα κλασικό κείμενο, μια φωτεινή στιγμή για το Θέατρο Τέχνης. Οι θαυμαστές της δουλειάς σκηνοθετών όπως ο Οστερμάιερ και ο Βαρλικόφσκι θα το λατρέψουν. Χαίρε νύμφη, λοιπόν και Χαίρε Λένα Κιτσοπούλου!

Κορνήλιος Ρουσάκης

Σκηνές του κόσμου

Ένα βλέμμα στην, εκτός των συνόρων, θεατρική δραστηριότητα.

ΣΤΟΚΧΟΛΜΗ
Προς τη Δαμασκό του Αυγ. Στρίντμπεργκ. Η δραματική τριλογία του Στρίντμπεργκ που γράφτηκε ανάμεσα στα 1898 και 1904 είναι ένα έργο ονειρικό-συμβολικό. Στο έργο αυτό —όπως και στα υπόλοιπα αυτής της περιόδου— διακρίνονται έντονα μυστικιστικά και θρησκευτικά στοιχεία καθώς και επιρροές από τον Μαίτερλινγκ. Το έργο παρουσιάζεται στο Royal Dramatic Theatre, το εθνικό θέατρο της Σουηδίας, γνωστό ως Dramaten, σε σκηνοθεσία Karl Duner. Μέχρι 17/5.

ΛΟΝΔΙΝΟ
Love Love Love του Μάικ Μπάρτλετ, σε σκηνοθεσία James Grieve.
1967. O Kenneth και η Sandra γνωρίζονται και ένας νέος κόσμος ανοίγεται μπροστά τους. Μια φλογερή σχέση που γεννιέται στην αχλή της δεκαετίας του 60 και "απανθρακώνεται" από τη σκληρή σημερινή πραγματικότητα. Από το πάθος στην παράνοια, το έργο παρακολουθεί την πορεία μιας γενιάς που συνταξιοδοτείται.
Στο Royal Court Theatre Downstairs. Από 27/4.

ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ
Dream Bridge από το Yara Arts Group, σε σκηνοθεσία Virlana Tkacz.
Οι καλλιτέχνες του Yara Group από τη Νέα Υόρκη συνεργάστηκαν με ηθοποιούς και μουσικούς από το Κιργιστάν και την Ουκρανία και δημιούργησαν την παράσταση Dream Bridge. Το έργο είναι μια σκηνική σύνθεση του ποιήματος του Oleh Lysheha και αποσπασμάτων από το Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας του Σαίξπηρ.
La Mama, First Floor Theatre, Από 27/4-13/5.

ΜΟΣΧΑ
Έγκλημα και τιμωρία του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι, σε σκηνοθεσία Leo Erenburg.
Ο φοιτητής Ρασκόλνικωφ, που έγινε δολοφόνος διαμαρτυρόμενος για την κοινωνική αδικία και καταγγέλοντάς την, προβληματίζεται αν σε τελευταία ανάλυση είναι ο ίδιος εγκληματίας, τη στιγμή που όσοι κάνουν τους πολέμους ευθύνονται για εκατομμύρια θανάτους σε όλο τον κόσμο...
Στο Moscow Art Theatre, Small Stage.

Κριτική θεάτρου: Γυάλινος κόσμος του Τένεσι Ουίλλιαμς

Ψίθυροι και κραυγές

Γυάλινος κόσμος του Τένεσι Ουίλλιαμς στο θέατρο Δημήτρης Χορν.

Το αυτοβιογραφικό έργο του Τένεσι Ουίλλιαμς επέστρεψε στην αθηναϊκή σκηνή, σε μια νέα εκδοχή που το απογυμνώνει από κάθε ρεαλιστικό στοιχείο. Η Κατερίνα Ευαγγελάτου σκηνοθέτησε το έργο έχοντας σαν άξονα τη συνύπαρξη των ποιητικών και σκληρών εικόνων που αφθονούν στο κείμενο. Η γυμνή σκηνή με τους πελώριους τοίχους (οι τεράστιοι όγκοι είναι ένα εξπρεσιονιστικό στοιχείο που συμβαδίζει με την οπτική του συγγραφέα), τις τέσσερις καρέκλες και το μεγάλο λευκό ψυγείο που λειτουργεί σαν καταφύγιο για τη Λόρα και τα γυάλινα ζωάκια της (σκηνικά Γιώργος Πάτσας), αποτελούν έναν ζωγραφικό καμβά πάνω στον οποίο σχεδιάζεται η πορεία ζωής της οικογένειας της Αμάντα Γουίκφιλντ.

Η Ευαγγελάτου, που έκανε και τη διασκευή του έργου, εντάσσει στη συγκεκριμένη εκδοχή προσχέδια του συγγραφέα για το έργο και αποσπάσματα από το διήγημα "πορτραίτο κοριτσιού σε γυαλί". Ο ρόλος του Τομ ως αφηγητή συμπλέει με την αίσθηση της παρουσίας του ίδιου του συγγραφέα επί σκηνής, ενισχύοντας ακόμη περισσότερο τον αυτοβιογραφικό χαρακτήρα του έργου. Η Ευαγγελάτου δημιουργεί ένα σκηνικό θέαμα που αναδεικνύει την ονειρική (ή ακόμη και εφιαλτική) διάσταση των σκέψεων των χαρακτήρων που αποτυπώνονται με προβολές στους τρεις τοίχους του σκηνικού χώρου, ενώ οι σκηνές του έργου εμφανίζονται ως κατακερματισμένα επεισόδια ανάμεσα στις προβολές και σε εικόνες έντονης —είναι αλήθεια— εικαστικής απόλαυσης. Οι στιγμές υψηλής έντασης αποδίδονται με ψιθύρους (χαρακτηριστική στιγμή ο τσακωμός ανάμεσα στην Αμάντα και στο γιο της που παρουσιάζεται ως συνομιλία), ενώ αναδεικνύονται ιδιαίτερα οι κωμικές σεκάνς του έργου, όπως οι τηλεφωνικές συνομιλίες της Αμάντα για να "κλείσει" συνδρομητές στο περιοδικό που εργάζεται, αλλά και η περίφημη προετοιμασία υποδοχής του νεαρού επισκέπτη. Η προσέγγιση της Ευαγγελάτου αποτελεί μια πρόταση πάνω στο κείμενο του Ουίλλιαμς, που έχει δυναμική και σκηνικό ενδιαφέρον.

Η Ναταλια Τσαλίκη κινείται επιδέξια ανάμεσα στις κωμικές και δραματικές απαιτήσεις του ρόλου και δημιουργεί μια νευρώδη, υπερπροστατευτική Αμάντα. Δίπλα της ικανοποιητικοί: η Αμαλία Νίνου στο ρόλο της εύθραυστης Λόρας, ο Αντίνοος Αλμπάνης στο ρόλο του καταπιεσμένου Τομ και ο Κωνσταντίνος Γαβαλάς ως άνετος Τζιμ που αναλαμβάνει να προσπαθήσει να βοηθήσει τη Λόρα να ξεπεράσει το αίσθημα κατωτερότητας που την έχει κυριεύσει.

Τα ατμοσφαιρικά βίντεο του Μιχάλη Κλουκίνα που προβάλλουν τις κινήσεις και τις σκέψεις των χαρακτήρων στους τοίχους του σπιτιού σε συνδυασμό με την ασταμάτητη, σχεδόν, χορογραφημένη κίνηση των ηθοποιών στο χώρο, δημιουργούν μια σειρά εξαιρετικά φορτισμένων στιγμών. Οι ηχογραφημένες αφηγήσεις που πλέκονται με ήχους και ψιθύρους, σε συνδυασμό με τους ψυχρούς φωτισμούς του Λευτέρη Παυλόπουλου και τις ηλεκτρονικές μουσικές του —πάντα εύστοχου— Σταύρου Γασπαράτου, συμπληρώνουν το παζλ μιας παράστασης-πρότασης.

Κορνήλιος Ρουσάκης

Κριτική θεάτρου: Stallerhof

Ένα βράδυ στη φάρμα των Στάλλερ

Το εμβληματικό έργο του γερμανού Φραντς Ξάβερ Κρετς, Stallerhof, (Η φάρμα των Στάλλερ), σκηνοθέτησε ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος στο θέατρο του Νέου Κόσμου. Το έργο που το 1972, σόκαρε με τις ωμές εικόνες και τη σκληρότητα των διαλόγων, σαράντα χρόνια μετά εντυπωσιάζει αυτή τη φορά για την αλήθεια που φέρουν οι λέξεις και οι συμπεριφορές των χαρακτήρων. Μέσα από έναν απογυμνωμένο, ελλειπτικό διάλογο ξεδιπλώνονται οι σκέψεις, οι ορμές, οι ηθικές και θρησκευτικές αναστολές των τεσσάρων χαρακτήρων: του αγρότη Στάλλερ και της γυναίκας του, της 13χρονης κόρης τους, Μπέππι, που έχει μια μορφή πνευματικής υστέρησης και του 60χρονου εργάτη του κτήματος, Ζεπ.
Ο Ζεπ διακορεύει την ανήλικη κοπέλα, οδηγώντας την απότομα σε έναν κόσμο άγνωστο σε αυτήν, αυτόν της ερωτικής ικανοποίησης. Η Μπέππι "γαντζώνεται" πάνω στον Ζεπ, εκφράζοντας ένα είδος ερωτικής έλξης, μιας ανάγκης για επαφή, αφού είναι ο μόνος άνθρωπος που ασχολήθηκε μαζί της.
Το κείμενο —αν και θεματολογικά κατευθύνεται προς τα εκεί— δεν είναι απλά παράθεση εικόνων της αγροτικής ζωής. Δεν είναι ένα οικογενειακό μελόδραμα. Ναι, το υλικό προσφέρεται για τη δημιουργία ενός μελοδράματος: μια κοπέλα που την περιθωριοποιούν οι ίδιοι της οι γονείς, χτυπώντας και προσβάλλοντάς την, βρίσκει "καταφύγιο" σε έναν άντρα που τη βιάζει, ουσιαστικά έναν παιδόφιλο, και μένει έγκυος. Κι όμως η δομή του έργου —παράθεση σύντομων εικόνων που είναι εμπλουτισμένες από σοκαριστικές αντισυμβατικές στιγμές και η αποφυγή του συγγραφέα να πάρει θέση δικαιολογώντας ή κατηγορώντας τους χαρακτήρες για τις πράξεις και τις σκέψεις τους— του δίνουν μια εξαιρετική δυναμική, παραπέμποντας μάλιστα σε έργα του "θεάτρου στα μούτρα" (in yer face theatre) που ευδοκίμησε στη Βρετανία με κορύφωση τις δεκαετίες του 80 και του 90, δίνοντας έργα κοινωνικού προβληματισμού με "σκληρές" εικόνες.
Ο Θεοδωρόπουλος ακολούθησε τις επιταγές του κειμένου —συνεπικουρούμενος από την έξοχη μετάφραση της Κοραλίας Σωτηριάδου, που αναδεικνύει τον ελλειπτικό διάλογο— και έστησε μια παράσταση εξαιρετικά μετρημένη που ακολουθεί τη ρυθμικότητα του ελλειπτικού διαλόγου. Οι σκηνές του αυνανισμού, της αφόδευσης, του έντονου γυμνού, των ερωτικών συνευρέσεων —με τη συμβολή των φωτισμών του Σάκη Μπιρμπίλη— φεύγουν από το πεδίο του σοκ και αποκτούν θεατρικό, εικαστικό ενδιαφέρον.
Το κουαρτέτο των ηθοποιών της παράστασης (Μάνος Βακούσης, Κώστας Τριανταφυλλόπουλος, Μαρία Καλλιμάνη και η νεαρή πρωτοεμφανιζόμενη Αμαλία Αρσένη) τόσο ατομικά, όσο και σαν σύνολο κατορθώνουν να μεταδώσουν στο θεατή τον λαβυρινθώδη ψυχισμό των χαρακτήρων που υποδύονται. Ιδιαίτερη αναφορά στην ερμηνευτική μεταστροφή της Καλλιμάνη (κυρία Στάλλερ), τη στιγμή που ετοιμάζεται να κάνει η ίδια έκτρωση στην κόρη της. Μέσα από τις συσπάσεις του προσώπου της αναδύονται όλες οι ηθικές, θρησκευτικές, ανθρώπινες αναστολές που την οδηγούν τελικά στο να μην κάνει την έκτρωση. Η Αρσένη που βρίσκεται αντιμέτωπη με έναν εξαιρετικά απαιτητικό ρόλο —πέρα από την προφανή δυσκολία της ερμηνευτικής προσέγγισης ενός ρόλου ενός ατόμου με κάποια ιδιαιτερότητα— καταφέρνει να μην σταθεί σε "ευκολίες" κινησιολογικές ή φωνητικές και να δώσει μια ερμηνεία σύνθετη με φορτισμένες στιγμές. Ένα σημαντικό ξεκίνημα μιας νεας ηθοποιού.
Η δράση εντάσσεται στο σκηνικό, πολλαπλών, εναλλασόμενων χώρων, που δημιούργησε η Μαργαρίτα Χατζηιωάννου. Με τη χρήση ξύλινων πάγκων και τραπεζιών ο χώρος μετατρέπεται σε κουζίνα, τραπεζαρία, κρεβατοκάμαρα, αποθήκη αλλά και λούνα παρκ, εκκλησία. Ίσως η ακατάπαυστη αλλαγή χώρων που συνοδεύεται από την είσοδο εργατών για να αλλάξουν το σκηνικό χώρο, θα έπρεπε να μετριαστεί καθώς λειτουργεί εις βάρος της ατμόσφαιρας που έχει δημιουργηθεί.
Συνολικά, μια καλή σκηνική ανάγνωση ενός "πλούσιου" κειμένου. Από τις "φωτεινές" στιγμές της θεατρικής περιόδου.

Κορνήλιος Ρουσάκης

Μηνολόγιο Απριλίου

Επιλογές από τις θεατρικές πρεμιέρες του μήνα.

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

Ραχήλ;! του Γρηγορίου Ξενόπουλου, σε σκηνοθεσία Πέτρου Ζηβανού.
Ο έρωτας ανάμεσα σε μια ελληνίδα εβραία και έναν έλληνα χριστιανό προσπαθεί να ανθίσει. Γύρω τους κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Εβδομάδας των χριστιανών, εξελίσσεται ένα πογκρόμ εναντίον των ελλήνων εβραίων μέσα από τις γνωστές "συκοφαντίες αίματος".
Μια παράσταση του Κέντρου Θεατρικής Έρευνας Θεσσαλονίκης για τα 100 χρόνια της Θεσσαλονίκης, στο ελληνικό κράτος.
Αίθουσα Μάντεως Τειρεσία (Γ. Κωνσταντινίδη 15 & Μάντεως Τειρεσία). Από 7/4.

Γυναίκες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης των Jeffrey Lane & David Yazbek (βασισμένη στην ταινία του Πέδρο Αλμοδοβάρ), σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα.
Το έργο διαδραματίζεται μέσα σ’ ένα 48ωρο στη Μαδρίτη και αφηγείται τις ιστορίες διαφόρων γυναικών που οι σχέσεις τους με τους άντρες, τις οδηγούν σε μια δίνη έρωτα, πάθους και πλήρους σύγχυσης.
Ράδιο Σίτυ (Παρασκευοπούλου 9) Από 15/4.

17 Σεπτέμβρη της Έφης Δρόσου, σε σκηνοθεσία της ίδιας.
Η μικρή διαδρομή στο χρόνο τριών γυναικών και η προσπάθειά τους να επιβιώσουν συγκατοικώντας.
Η αφορμή, κοινά γεγονότα που τους ένωσαν.
Αγάπη, Σοφία, Ελπίδα.
Τρία ονόματα.
Τρεις καταστάσεις.
Τρεις διαφορετικές οπτικές της ζωής.
Τραγελαφικές στιγμές.
Μία κωμωδία...
Μία κωμωδία…?
Θέατρο Όρα (Τσιμισκή & Αντ. Καμάρα 3). Από 16/4-26/4.

Ιδιωτικές ζωές του Νόελ Κάουαρντ, σε σκηνοθεσία Πέτρου Φιλιππίδη.
Ο Έλιοτ και η Αμάντα χωρίζουν, παίρνουν διαζύγιο, παντρεύονται αντίστοιχα τη Σίμπιλ και το Βίκτορ και φεύγουν για τον μήνα του μέλιτος. Θα ξανασυναντηθούν, όμως, αφού και τα δύο ζευγάρια διαλέγουν το ίδιο μέρος και το ίδιο ξενοδοχείο. Αυτό θα αποτελέσει μια καλή αφορμή για να αναθερμανθεί η σχέση τους μέσα από μια σειρά κωμικοτραγικών και επικίνδυνων επεισοδίων, που θα ξεδιπλώσουν επί σκηνής ένα ξέφρενο ερωτικό γαϊτανάκι.
Θέατρο Αυλαία (Πλατεία Χ.Α.Ν.Θ.) Από 18/4.

Όροι Συμβολαίου του Μάικ Μπάρτλετ, σε σκηνοθεσία Λήδας Μπατσή.
Πρόκειται για μια σχεδόν στα όρια του ντοκουμέντου “απομαγνητοφώνηση” για το τι συμβαίνει σήμερα στις πολυεθνικές εταιρείες και έχει ως αποτέλεσμα τις ολοένα αυξανόμενες αυτοκτονίες των υπαλλήλων τους.
Θέατρο Άνετον (Παρασκευοπούλου 42). 19,20,21,22/4.

Το έγκλημα του Απόστολου Αποστολίδη, (βασισμένο στη συλλογή Φωτιές Margerite Yoursenar), σε σκηνοθεσία του ίδιου.
Η απόλυτη απελπισία της διάψευσης.
Η απελπισία που οπλίζει το χέρι.
Η άγρια πραγματικότητα της ζωής που υπερβαίνει και την πιο γόνιμη φαντασία.
Το έγκλημα.
Η ακροτελεύτια δράση του θύματος που μεταστρέφεται σε θύτη δεν είναι παρά η απεγνωσμένη ελπίδα να διασώσει τον κατακερματισμένο κόσμο του που λεηλατήθηκε αλύπητα.
Θέατρο Έξω από τα τείχη (Πανεπιστημίου 2, Ευαγγελίστρια) Από 20/4.

ΑΘΗΝΑ

Hannele του Γκέρχαρντ Χάουπτμαν, σε σκηνοθεσία Θάνου Τοκάκη.
Στο δωμάτιο ενός ξεχασμένου πτωχοκομείου βρίσκουν καταφύγιο τα οράματα της 14χρονης Χανέλε, τη στιγμή που αυτή ισορροπεί μεταξύ ζωής και θανάτου. Ζωντανοί, νεκροί, επουράνια πλάσματα: Σκουριασμένοι ήρωες των οραμάτων του βασανισμένου κοριτσιού εμφανίζονται για να επιβεβαιώσουν την εμμονή της: Τη μετά θάνατον δικαίωση.
Θέατρο του Νέου Κόσμου (Αντισθένους 7 & Θαρύπου). Από 18/4.

Το διπλό βιβλίο του Δημήτρη Χατζή, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Ξανθόπουλου.
Ακολουθώντας τη ζωή του βασικού του ήρωα Κώστα, ο Χατζής καταφέρνει να διατρέξει τη σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας – όχι σαν παρατηρητής, ούτε με έναν ιστορικό ή πολιτικό τρόπο, αλλά αποτυπώνοντας το ψυχικό τοπίο που διαμόρφωσαν αυτές οι στιγμές της ιστορίας μας.
Στέγη γραμμάτων και τεχνών / Μικρή σκηνή (Λεωφόρος Συγγρού 107-109). Από 18/4.

Ηλίθιος του Φιόντορ Ντοστογέφσκι, σε σκηνοθεσία Στάθη Λιβαθινού.
Ο Ντοστογέφσκι καταπιάνεται μ΄ένα τολμηρό για την εποχή του ζήτημα, που έχει να κάνει με το πώς ένας αγνός , άφθαρτος, ανυστερόβουλος και ακοινώνητος άνθρωπος εισβάλλει με καταλυτικό τρόπο σε ένα αλλοτριωμένο κοινωνικό περιβάλλον, με δραματικές όμως συνέπειες τόσο για τον ίδιο όσο και για όσους θα συναστραφεί.
Θέατρο Ακροπόλ (Ιπποκράτους 9-11) Από 19/4.

Ο ουρανός κατακόκκινος- Σ' εσάς που με ακούτε της Λούλας Αναγνωστάκη, σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Χατζή.
Τρεις γυναίκες. Η Σοφία, η Σοφία Αποστόλου, η Έλσα. Τρεις προσωπικές ιστορίες. Ζωές στοιβαγμένες μέσα σε διαμερίσματα. Το προσωπικό που γίνεται καθολικό. Παρέλαση. Υδρορροές. Θόρυβοι. Τρεις γυναίκες που θα συνδέσουν το παρελθόν με το παρόν και θα προσπαθήσουν να ενταχθούν σ' ένα μέλλον. Εξόριστες, μετέωρες, σ' ένα πουθενά....
Στο ρόλο της Σοφίας, της Σοφία Αποστόλου, της 'Ελσας η Λυδία Κονιόρδου.
Προσωρινός (Δεινοκράτους 103, Κολωνάκι). Από 22/4.

ΛΕΠΙΣ

Το πρώτο δημοτικό Βρεφοκομείο της Αθήνας ανοίγει ξανά τις πόρτες του και γίνεται ο τόπος μιας ιδιότυπης παράστασης:  Η ομάδα «όχι παίζουμε» ταξιδεύει στη φαντασία ενός ορφανού άνδρα που αναζητά την αφετηρία του:  Τον τόπο και την γυναίκα των πρώτων ημερών του. Η ομάδα «παίζει» με το παρελθόν και το μέλλον, με το αρχείο και τη φαντασία. Μια βραδιά μεταμόρφωσης, μια παρέμβαση που επιδιώκει να χρωματίσει διαφορετικά την ωμή πραγματικότητα της περιοχής της Πλατείας Κουμουνδούρου, και το γκρίζο σημερινό τοπίο γενικότερα.

Για τη συγγραφή του σεναρίου, η ομάδα εμπνεύστηκε από το κτίριο, την πλατεία και το μυθιστόρημα Σα θα γίνουμε άνθρωποι του Πέτρου Πικρού (1924) από το οποίο και χρησιμοποιεί αυτούσια αποσπάσματα. Σημαντικό μέρος της παράστασης αποτελεί η πρωτότυπη μουσική και τα τραγούδια των Imam Baildi  σε στίχους Χρήστου Κανελλόπουλου καθώς και τα video των Παύλου Τσιαντού – Δημήτρη Χριστόπουλου.

Η παράσταση ανήκει στον θεματικό κύκλο «Ελπίς - Λεπίς» που περιλαμβάνει και την περσινή παράσταση στο κτίριο που στέγασε το πρώτο νοσοκομείο της Αθήνας, η οποία σχεδιάζεται να επαναληφθεί σύντομα.

Performers: Ανδρέας Μαριανός - Pauline Huguet - Νάνσυ Μπούκλη

Σενάριο: Χρήστος Κανελλόπουλος - Γιώργος Σαχίνης

Κείμενο/στίχοι: Χρήστος Κανελλόπουλος & αυτούσια αποσπάσματα από το διήγημα Σα θα γίνουμε άνθρωποι του Πέτρου Πικρού

Σκηνοθεσία: Γιώργος Σαχίνης - Ειρήνη Αλεξίου

Χορογραφία: Ειρήνη Αλεξίου                                                   

Σκηνογραφία: Ρέα Ζέκκου

Κοστούμια: Ιωάννα Τσάμη                                        

Μουσική: Imam Baildi

Φωτισμοί: Χριστίνα Θανάσουλα

Βίντεο: Παύλος Τσιαντός - Δημήτρης Χριστόπουλος

Πρώην Δημοτικό Βρεφοκομείο Αθηνών

Πειραιώς 51 (Πλατεία Κουμουνδούρου)

Τελευταίες παραστάσεις

Η Κυριακή των Βαϊων σηματοδοτεί το φινάλε για αρκετές απο τις παραστάσεις που παίζονται στη Θεσσαλονίκη και την Αθήνα. Μέχρι τις 8 Απριλίου μπορούμε να παρακολουθήσουμε:



ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

• Η χρυσή πόλη της Δανάης Τανίδου, σε σκηνοθεσία Τάσου Αγγελόπουλου, στο θέατρο Αμαλία (Τελευταία παράσταση 6/4).
• Πανικός στα παρασκήνια του Κεν Λούντβιχ, σε σκηνοθεσία Στάθη Μαυρόπουλου, στο θέατρο Αμαλία.
• Η τέταρτη αδελφή του Γ. Γκλοβάσκι, σε σκηνοθεσία Μόνας Κιτσοπούλου, στο θέατρο Παράθλαση.
• Κόκκινο του Τζον Λόγκαν, σε σκηνοθεσία Σταμάτη Φασουλή, στο θέατρο Αυλαία.
• Μαντάμ Σουσού του Δημήτρη Ψαθά, σε σκηνοθεσία Γιώργου Αρμένη, στο Βασιλικό θέατρο.
• 1843 του Ανδρέα Στάικου, σε σκηνοθεσία Δαμιανού Κωνσταντινίδη, στο θέατρο Έξω από τα τείχη.
• Είστε όλοι σας καθάρματα του Rodrigo Garcia, σε σκηνοθεσία Δαμιανού Κωνσταντινίδη, στο θέατρο Όρα.
• Ό,τι πιο πολύ ποθείς του Δημήτρη Δημητρίαδη, σε σκηνοθεσία Νίκου Σακαλίδη, στο θέατρο Ακτίς Αελίου.
• Θα φύγουμε μαζί της ομάδας χορού Sinequanon, στο Μικρό θέατρο της Μονής Λαζαριστών.
• Τζούλια του Αύγουστου Στρίντμπεργκ, σε σκηνοθεσία Νίκου Βουδούρη, στο Σχήμα εκτός άξονα.

       
      ΑΘΗΝΑ

• Αμερικάνικος βούβαλος του Ντέιβιντ Μάμετ, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Τάρλοου, στο θέατρο Πορεία.
• Γυάλινος κόσμος του Τ. Ουϊλλιαμς, σε σκηνοθεσία Κατερίνας Ευαγγελάτου, στο θέατρο Δημήτρης Χορν.
• Ο δρόμος περνά από μέσα του Ιακ. Καμπανέλλη, σε σκηνοθεσία Διαγόρα Χρονόπουλου, στο θέατρο Τέχνης - Υπόγειο.
• Θείος Βάνιας - σκηνές από τη ζωή στην ύπαιθρο του Άντον Τσέχοφ, σε σκηνοθεσία Έκτορα Λυγίζου-Δημήτρη Καρατζά, στο θέατρο του Νέου Κόσμου (Δώμα).
• Ο κουλοχέρης του Σποκέιν του Μάρτιν Μακντόνα, σε σκηνοθεσία Νίκου Χανιωτάκη, στο θέατρο Αργώ.
• Stallerhof του Φραντς Ξάβερ Κρετς, σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, στο θέατρο του Νέου Κόσμου.
• La chunga του Μάριο Βαργας Λιόσα, σε σκηνοθεσία Ελένης Σκότη, στο θέατρο Επί Κολωνώ.
• Φόνισσα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, σε σκηνοθεσία Στάθη Λιβαθυνού, στο θέατρο Οδού Κεφαλληνίας.
• Ο χορός του θανάτου του Αυγ. Στρίντμπεργκ, σε σκηνοθεσία Ιωάννας Μιχαλακοπούλου, στο θέατρο Άλμα.
• Φαύστα του Μποστ, σε σκηνοθεσία Θανάση Παπαγεωργίου, στο θέατρο Στοά.
• Την Τρίτη στο σούπερ μάρκετ του Εμανουέλ Νταρλέ, σε σκηνοθεσία Κατερίνας Μπερδέκα, στο θέατρο Από μηχανής.