Ο Ντέιβιντ Μάμετ και ο Αμερικάνικος βούβαλος

Ο Μάμετ έχει έναν τρόπο γραφής που στηρίζεται στην ιδιαίτερη χρήση της γλώσσας. Το δραματουργικό του ενδιαφέρον στρέφεται στην ευθραυστότητα των σχέσεων ανάμεσα στα δύο φύλα, στις "παρανομίες" που διαλύουν την εμπιστοσύνη, στο ηθικό κενό που χαρακτηρίζει σε μεγάλο βαθμό την σύγχρονη εποχή. Τα παραπάνω σημεία είναι ευδιάκριτα στα έργα του. Υπάρχει, όμως, μια ακόμη διάσταση που εντοπίζεται στη γραφή του. Είναι η γοητεία που του ασκούν οι μη συμβατικοί χαρακτήρες, αυτοί που τους αρέσει να επιδεικνύουν τη ζωή τους παρά να τη ζουν.
Στα δοκίμιά του, ο Μάμετ επιχειρεί να εξηγήσει τι δεν είναι το θέατρο. Το θέατρο, σύμφωνα με τον ίδιο, δεν είναι ένας μηχανισμός που θα αλλάξει τον κόσμο. Το αντιμετωπίζει σαν "ένα πεδίο όπου παρουσιάζεται μια ηθική εμπειρία, όπου επιχειρείται μια συνδιαλλαγή".
Αυτό που προσπαθεί να πει με το έργο Αμερικάνικος βούβαλος (1975) είναι πως όποιος κάνει ένα βήμα πίσω από την ηθική ευθύνη που έχει αναλάβει, έχει χαθεί. Το έργο επικεντρώνεται στη διαφθορά της καρδιάς της ηθικής για χάρη ενός ιδανικού. Ο Μάμετ δείχνει καθαρά πως σε έναν κόσμο φτιαγμένο από χρήμα, ο άνθρωπος θα συνεχίσει να αποζητά, με οποιοδήποτε τίμημα, τις σχέσεις και τα αισθήματα.

Πηγή: Christopher Bigsby, "David Mamet", στο: Christopher Bigsby (επιμ.), The Cambridge Companion to David Mamet, Cambridge University Press, Καίμπριτζ 2004.

Το έργο Αμερικάνικος βούβαλος του Ντέιβιντ Μάμετ παίζεται στο θέατρο Πορεία (Τρικόρφων 3&3ης Σεπτεμβρίου 69, Αθήνα), σε μετάφραση και σκηνοθεσία Δημήτρη Τάρλοου.
Παίζουν: Αλέξανδρος Μυλωνάς, Γιώργος Γάλλος, Παναγιώτης Καλαντζής.
Σκηνικά - κοστούμια: Ελένη Μανωλοπούλου
Μουσική - επιμέλεια ήχων: Blaine L. Reininger
Φωτισμοί: Felice Ross
Βοηθός σκηνοθέτη: Μαλβίνα Μπαλάσκα.

Κριτική θεάτρου: Οι Γερμανοί ξανάρχονται

Οι Γερμανοί δεν έφτασαν ποτέ...

Οι Γερμανοί ξανάρχονται των Αλέκου Σακελλάριου-Χρήστου Γιαννακόπουλου στο θέατρο της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών.

           Συνεχίζοντας την, σχεδόν, αποκλειστική εστίαση σε έργα του ελληνικού δραματολογίου —και μάλιστα των περασμένων δεκαετιών— το Κρατικό θέατρο Βορείου Ελλάδος παρουσιάζει το έργο Οι Γερμανοί ξανάρχονται, σε σκηνοθεσία Γιάννη Ρήγα. Όσο και αν φαντάζει ευρηματική μια τέτοια επιλογή λαμβάνοντας υπόψη τις πολιτικές και κοινωνικές συγκυρίες, στην πραγματικότητα οι αναλογίες με τη σημερινή εποχή εξαντλούνται γρήγορα. Και εξηγούμαι: ναι μεν το εργο αναφέρεται στην επιστροφή των κατακτητών και στις εμφύλιες διαμάχες που διχάζουν τους έλληνες (μέσα από το όνειρο που βλέπει ο βασικός χαρακτήρας, ένας εφιάλτης που φέρνει ξανά στην Ελλάδα τους γερμανούς και τους πολίτες κάτω από το καθεστώς μιας νέας κατοχής), παρόλα αυτά η σκηνική του ανάγνωση γίνεται με έναν τρόπο μουσειακό που εμφανίζει ένα έργο, που έχει δραματουργικές αρετές, σκονισμένο και φθαρμένο από την πατίνα του χρόνου. Η σκηνοθετική άποψη με το μετωπικό παίξιμο και την απεύθυνση στο θεατή όταν πρέπει να φτάσει στην πλατεία ένα μήνυμα εξέγερσης και αντίστασης, ο ανέμπνευστος σκηνικός χώρος (ένα είδος αυλής των "θαυμάτων", με μια ρεαλιστική απεικόνιση όλων όσων περιμένει να δει κανείς σε μια τέτοια αυλή), οι μουσικές επιλογές που επιμελήθηκε ο Ιάσωνας Τριανταφυλλίδης και κινούνται στο πεδίο πολεμικών εμβατηρίων, τραγουδιών και του εθνικού ύμνου, θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν αυτούσια στην πρώτη παράσταση του έργου, το 1946. Λείπουν επομένως τα στοιχεία εκείνα που θα κάνουν την παράσταση σύγχρονη και ζωντανή για να αποτελεί μια καλλιτεχνική πρόταση.
          Το ενδιαφέρον στη συγκεκριμένη πρόταση είναι η διανομή των ρόλων. Απουσιάζουν τα ηχηρά ονόματα που έρχονται τα τελευταία χρόνια ως χείρα βοηθείας απο την θεατρική πρωτεύουσα για να λειτουργήσουν ως μέσο της μαζικής προσέλευσης των θεατών. Παρακολουθώντας τις παραστάσεις του Κρατικού δεν μπορεί να μην επισημανθεί η κυριαρχία μιας τηλεοπτικής αισθητικής (με μοναδική εξαίρεση το φετινό Ντιμπούκ) και το ενδιαφέρον για απεύθυνση σε ένα κοινό που γαλουχημένο σε μια τηλεοπτική θέαση κρίνει την ικανότητα και την αξία ενός ηθοποιού ανάλογα με την αναγνωρισιμότητα. Στην συγκεκριμένη περίπτωση το κοινό —που σημειωτέον μιλούσε μεγαλόφωνα κατά τη διάρκεια της παράστασης, μπερδεύοντας προφανώς το θεατρικό κάθισμα με την πολυθρόνα του σαλονιού του— είχε διαρκώς την απορία για το πότε θα εμφανιστούν γνωστοί ηθοποιοί, την οποία φυσικά εξέφραζε συχνά πυκνά.
       Τον πρωταγωνιστικό ρόλο επωμίζεται ο Γιώργος Καύκας, ένας ηθοποιός με μακρά παρουσία στο Κρατικό. Καταφέρνει να αναδείξει με μέτρο τη δειλία και το φόβο του οικογενειάρχη που υποδύεται, χωρίς ακκισμούς και με εύστοχο χειρισμό της ατάκας. Ασφαλώς οποιαδήποτε σύγκριση με τον Βασίλη Λογοθετίδη, που σφράγισε με την ερμηνεία του αυτόν τον ρόλο, θα ήταν άδικη και άστοχη. Τα έργα και οι ρόλοι συνεχίζουν να υπάρχουν στη θεατρική "αρένα", ελεύθερα για νέες ερμηνευτικές προσεγγίσεις και αναγνώσεις. Στο πλάι του Καύκα μια τριάδα χαρακτηριστικών κωμικών του Κρατικού (Κολοβός, Γούναρης, Τσακίρης) που λειτουργούν αρκετά αποτελεσματικά στους ρόλους που πλαισιώνουν τον βασικό χαρακτήρα. Οι γυναικείες ερμηνείες (Καραμήτρη, Κορτσαρίδου) των χαρακτήρων των γυναικών της εποχής που βρίσκονται ένα βήμα πίσω από τον άνδρα, φροντίζοντας να καλύψουν κάθε του ανάγκη είναι αδύναμες, όπως επίσης και αυτή της κόρης της οικογένειας (Γιαννοπούλου) που κινείται σε έναν υστερικό τόνο. Η επιλογή της Εύης Σαρμή για το ρόλο του Γκεσταμπίτη (που στην παράσταση είναι γυναίκα, παραπέμποντας σε αντίστοιχο σημερινό πρόσωπο από τη Γερμανία) και η εμφάνιση των τριών ακολούθων της, μιας τρόϊκας σε στυλ "ανδρών με τα μαύρα", αποτελούν τα πιο ενδιαφέροντα σημεία μιας, κατά τα άλλα, άνευρης παράστασης.

Κορνήλιος Ρουσάκης

Μήνυμα Παγκόσμιας Ημέρας Θεάτρου από τον Τζον Μάλκοβιτς

 

Είναι τιμή μου που το Διεθνές Ινστιτούτο Θεάτρου της Ουνέσκο μου ζήτησε να χαιρετίσω την 50η επέτειο της Παγκόσμιας Ημέρας Θεάτρου. Θα απευθυνθώ σύντομα στους συνάδελφους του θεάτρου, φίλους και συντρόφους.

Μακάρι η δουλειά σας να είναι πειστική και αυθεντική. Μακάρι να είναι βαθιά, συγκινητική, στοχαστική και μοναδική. Μακάρι να μας βοηθά να στοχαζόμαστε τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος και μακάρι αυτός ο στοχασμός να είναι ευλογημένος με θάρρος, ειλικρίνεια, ανυποκρισία και χάρη. Μακάρι να είστε σε θέση να ξεπερνάτε τις αντιξοότητες, τη λογοκρισία, τη φτώχεια και το μηδενισμό, αφού είναι σχεδόν βέβαιο ότι πολλοί από εσάς θα είστε υποχρεωμένοι να το κάνετε. Μακάρι να είστε ευλογημένοι με ταλέντο και αυστηρότητα για να μας διδάξετε πώς χτυπά η καρδιά σε όλη την πολυπλοκότητα της, και να έχετε την περιέργεια και την ταπεινότητα να το κάνετε έργο ζωής.

Και μακάρι οι καλύτεροι από εσάς – γιατί μόνο οι καλύτεροι από εσάς, και μόνο σε εξαιρετικά σπάνιες και σύντομες στιγμές, – να καταφέρετε να διατυπώσετε το βασικότερο των ερωτημάτων: «Με ποιό τρόπο ζούμε;»  Καλή τύχη!

Τζον Μάλκοβιτς


Ο εορτασμός της Παγκόσμιας Ημέρας Θεάτρου καθιερώθηκε το 1962 από το Διεθνές Ινστιτούτο Θεάτρου (Δ.Ι.Θ.). Γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 27 Μαρτίου από την παγκόσμια θεατρική κοινότητα.
 Το μήνυμα της Παγκόσμιας Ημέρας Θεάτρου διαβάζεται σε κάθε θέατρο πριν από την παράσταση της 27ης Μαρτίου.

Σκηνές του κόσμου

 Αυτή την εβδομάδα επιλογές απο παραστάσεις που παίζονται αυτή την εποχή στο Λονδίνο.

Bingo του Έντουαρντ Μποντ, σε σκηνοθεσία Angus Jackson.
Με τα ένδοξα χρόνια του Λονδίνου πίσω του, ο Ουϊλλιαμ Σαίξπηρ βρίσκεται μπροστά σε ένα ηθικό δίλημμα. Αντιμέτωπος με τα ίδια διλήμματα που ταλανίσαν το σπουδαιότερο δημιούργημα του, τον βασιλιά Ληρ, τι πρέπει να κάνει για να εξασφαλίσει την περιουσία και την εξουσία του;
Στο Young Vic Theatre (Κεντρική Σκηνή). Μέχρι 31/3.

She Stoops to Conquer του Oliver Goldsmith, σε σκηνοθεσία Jamie Lloyd.
Ο κύριος Hardcastle επιθυμεί να γνωρίσει την κόρη του στον γιο του παλιού του φίλου, με σκοπό το γάμο. Το έργο περιγράφει με μοναδικό τρόπο το χάος, τις ερωτοτροπίες και τα οικογενειακά "μπερδέματα" στη βρετανική κοινωνία του 18ου αιώνα.
Στο Olivier Theatre (Εθνικό Θέατρο). Μέχρι 1/4.
(Το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών θα παρουσιάσει σε απευθείας μετάδοση την παράσταση στις 29/3).

Vera Vera Vera του Hayley Squires, σε σκηνοθεσία Jo McInnes.
"Ο Bobby είναι νεκρός και εσείς ζείτε ακόμα". Το αγόρι που γυρίζει από τον πόλεμο μέσα σε ένα ξύλινο κουτί δοξάζεται σαν ήρωας. Την στιγμή της νεκρώσιμης ακολουθίας, σε ένα κτήμα μιας ικρής πόλης στο Κεντ, τα αδέλφια του καβγαδίζουν για το ποιος ήταν πραγματικά ο Bobby. Ίσως οι τυμπανοκρουσίες δεν χρειάζονται για αυτόν τον ηρωϊκό μάρτυρα.
Στο Royal Court Theatre Upstairs. Μέχρι 14/4.

Misterman του Έντα Γουόλς, σκηνοθετημένο από τον συγγραφέα.
Η Inishfree είναι φαινομενικά μια όμορφη ιρλανδική πόλη, όμως ο φανατικός ευαγγελιστής Thomas Magill ξέρει περισσότερα. Ξέρει πως ο πρόσχαρος Dwain Flynn είναι ένας άθλιος μέθυσος, πως ο Timmy O Leary κακοποιεί την αξιαγάπητη μητέρα του και πως η γλυκιά Mrs Cleary είναι μια βλάσφημη φιλάρεσκη. Είναι στο χέρι του Thomas, με τη βοήθεια του θεού, να σώσει αυτή την "αμαρτωλή" πόλη. Όμως οι κάτοικοι της πόλης δεν τον ακούν, ένας άγγελος δεν φέρεται σωστά και το σκυλί που γαβγίζει δεν σιωπά. Πόσο μακριά θα φτάσει ο Thomas στην προσπάθειά του για σωτηρία;
Στο Lyttelton, National Theatre. Από 18/4.

Rodrigo Garcia

           Ο Rodrigo Garcia (1964) είναι συγγραφέας, σκηνογράφος και σκηνοθέτης. Με καταγωγή από την Αργεντινή, ζει και εργάζεται στη Μαδρίτη από το 1986, όπου ίδρυσε το δικό του θέατρο, το La Carniceria Teatro (θέατρο κρεοπωλείο). Δημιουργεί με έναν πολύ πειραματικό και προσωπικό τρόπο, αναζητώντας μια προσωπική γλώσσα, μακριά από τις "παραδοσιακές" μορφές θεάτρου. Υπάρχουν επιρροές από τον Μπέκετ, τον Πίντερ και αργότερα από τον Μύλλερ, τον Μπέρχαρντ, τον Χάντκε. Τα έργα του έχουν παρουσιαστεί αρκετές φορές και έχουν μεταφραστεί σε αρκετές γλώσσες. Έχει λάβει θεατρικά βραβεία για τα έργα: Macbeth Imagenes (1987), Reloj (1988), Notes de Cocina (1994) και El Padre (1994).
          O Garcia πέρασε τα παιδικά και εφηβικά του χρόνια στο Yparraguirre, στις φτωχογειτονιές των προαστίων του Μπουένος Άϊρες. Δούλεψε ως μανάβης, κρεοπώλης, ταχυδρόμος και αρθρογράφος, δουλειές τις οποίες εγκατέλειψε για να αφοσιωθεί στο θέατρο.
          Έγραψε έργα που "εκρήγνυνται σαν βόμβες" και φέρνουν κοντά στοιχεία του παρελθόντος και του σύγχρονου πολιτισμού. Με την ομάδα του έχει αναπτύξει μια εντυπωσιακή θεατρική γλώσσα, με την οποία τα κινούμενα σώματα χαρτογραφούν τις νέες τελετουργίες της καθημερινής ζωής. Ο ίδιος αρνείται να περιορίσει τον εαυτό του σε ένα θέατρο που έχει γραφτεί μόνο για ειδικούς και κινείται σύμφωνα με κανόνες και συγκεκριμένο δόγμα. Πηγή έμπνευσης οι δρόμοι της συνοικίας του Μπουένος Άϊρες. Ονειρεύεται ένα θέατρο στο οποίο "ο καθένας μπορεί να ωθήσει και να ανοίξει την πόρτα, χωρίς να διστάσει να κάνει το πρώτο βήμα". Η γραφή του, με έντονο το ποιητικό στοιχείο, αποτελεί μια προέκταση της πραγματικότητας που τον εμπνέει έντονα.

Πηγή: http://contemporaryperformance.com/2009/12/28/featured-rodrigo-garcia-la-carniceria-teatro-madrid.

Το έργο του Είστε όλοι σας καθάρματα παρουσιάζεται (σε πανελλήνια πρώτη) στο θέατρο Όρα (Τσιμισκή και Αντωνίου Καμάρα 3, Θεσσαλονίκη), σε μετάφραση και σκηνοθεσία Δαμιανού Κωνσταντινίδη, σκηνικά-κοστούμια-φωτισμούς Απόστολου Αποστολίδη, κίνηση Έφης Δρόσου και βοηθό σκηνοθέτη τη Μαρία Γρίβα. Παίζουν: Δέσποινα Κολτσιδοπούλου, Παναγιώτης Παπαϊωάννου, Νίκος Ράμμος, Δημήτρης Φουρλής.

Β' ΘΕΑΤΡΟΛΟΓΙΚΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ Π.Ε.ΣΥ.Θ.

Το Β΄ Θεατρολογικό Συνέδριο του Πανελλήνιου Επιστημονικού Συλλόγου Θεατρολόγων (Π.Ε.ΣΥ.Θ.) με θέμα «Μετανάστες και πρόσφυγες στη σύγχρονη δραματουργία και τη σκηνική πράξη» θα πραγματοποιηθεί από τις 28 έως τις 31 Μαρτίου 2012 στο Ινστιτούτο Γκαίτε, στην Αθήνα.

Το συνέδριο, που είναι αφιερωμένο στον Ομότιμο Καθηγητή Θεατρολογίας Δημήτρη Σπάθη, τελεί υπό την αιγίδα του Πρύτανη του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών καθώς επίσης των Τμημάτων Θεατρικών Σπουδών των Πανεπιστημίων Αθήνας, Πάτρας, Θεσσαλονίκης και Πελοποννήσου και της Γενικής Γραμματείας Νέας Γενιάς. Πραγματοποιείται με τη συνεργασία του Ινστιτούτου Γκαίτε, την υποστήριξη του Ελληνικού Τμήματος της Διεθνούς Αμνηστίας και έχει ως συνεργαζόμενους φορείς το Ελληνικό Κέντρο του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου και το Πανελλήνιο Δίκτυο για το Θέατρο στην Εκπαίδευση.

Το συνέδριο θα πλαισιωθεί από παραστάσεις και προβολές ντοκιμαντέρ τις ημέρες του συνεδρίου καθώς και με βιωματικά εργαστήρια τα οποία θα πραγματοποιηθούν στις 26 και 27 Μαρτίου στο χώρο του Π.Ε.ΣΥ.Θ. (Κουμουνδούρου 25, Αθήνα).

Πληροφορίες στο http://www.pesyth.gr/

Κριτική θεάτρου: Κόκκινο του Τζον Λόγκαν

 Το κόκκινο που καταπίνει το μαύρο

Κόκκινο του Τζον Λόγκαν σε σκηνοθεσία Σταμάτη Φασουλή, στο θέατρο Αυλαία.

«Χρειαζόμαστε την τέχνη, για να μη μας σκοτώσει η αλήθεια», διαπίστωνε εύστοχα ο Γκόγια. Η φράση που ακούγεται στο έργο του Λόγκαν δια στόματος του ζωγράφου Μαρκ Ρόθκο, αποκτά μια ιδιαίτερη δυναμική σε καιρούς χαλεπούς όπως αυτούς που βιώνουμε. Στο έργο του Λόγκαν με αφετηρία την επαγγελματική συνύπαρξη του εξπρεσιονιστή ζωγράφου Μαρκ Ρόθκο (1903-1970) με τον νεαρό βοηθό του, θίγονται ζητήματα όπως η χρήση της τέχνης ως καταναλωτικό προϊόν, η εμπορευματοποίηση του ταλέντου και η αναγκαιότητα ή μη για δημοφιλή καλλιτεχνικά δημιουργήματα. Το κείμενο του Λόγκαν είναι περιεκτικό, κινούμενο σε δύο άξονες. Από τη μια πλευρά το «ψυχολογικό» μέρος που ανατέμνει τη σχέση των δύο προσώπων, την πορεία του απαίδευτου, άπειρου βοηθού Κεν προς τη γνώση και ταυτόχρονα το «ξεγύμνωμα» που κάνει ο ίδιος στον φορέα της προηγούμενης γενιάς, που είναι ο Ρόθκο. Σύμφωνα με το ζωγράφο μια γενιά που δεν στοχεύει στο υψηλό της τέχνης δεν μπορεί να σταθεί ούτε στη σκιά της προηγούμενης γενιάς. Μια παλλόμενη σύγκρουση ανάμεσα σε δύο γενιές που εύστοχα αποτυπώνεται στο έργο με τη φράση που χρησιμοποιεί ο Ρόθκο: «το παιδί πρέπει να «σκοτώνει» τον πατέρα προκειμένου να απελευθερωθεί και να αναπτυχθεί αυτόνομα».

             Απέναντι στην «πρακτική» θεματολογική πλευρά, στέκεται ένα θεωρητικό πλέγμα σκέψεων. Το έργο θέτει ερωτήματα, παραθέτοντας παράλληλα αλήθειες σχετικά με ζητήματα όπως τα κριτήρια επιλογής ενός έργου τέχνης σε εποχές καλλιτεχνικής υπερπροσφοράς ή την αντιμετώπιση της τέχνης ως μέσο προβολής ενός κίβδηλου life style μιας κατά βάθος αμόρφωτης, νέας τάξης νεόπλουτων. Μια τέχνη που αντιμετωπίζεται σαν καταναλωτικό προϊόν, αποτελεί το θέμα ενός έργου που παρουσιάζεται σε μια εποχή κρίσης αξιών, σε μια περίοδο που ο καταναλωτισμός πνέει τα λοίσθια.

            Ο Σταμάτης Φασουλής έχει ένα σταθερό κοινό που τον ακολουθεί και ο ίδιος, μάλλον, φροντίζει να φέρνει τα έργα στα μέτρα του κοινού αυτού. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, με αυτό το κείμενο υπάρχει σε μεγάλο βαθμό μια υπονόμευση αφού οι αλήθειες που θίγονται επί σκηνής και αφορούν την πρόσληψη, την απαξίωση και την εμπορευματοποίηση της τέχνης, «στοχοποιούν» και έχουν ως τελικό αποδέκτη μεγάλο μέρος του κοινού που παρακολουθεί το είδος του αστικού θεάτρου που υπηρετεί ο Φασουλής. Η σκηνοθετική ματιά του Φασουλή ακολουθεί την κλιμακούμενη ένταση που υπάρχει στο κείμενο, αναδεικνύοντας την αντίστροφη πορεία στις ζωές των δύο χαρακτήρων. Ο νεαρός βοηθός καταφέρνει να επιβληθεί κάνοντας μια πορεία προς το φως, επισημαίνοντας στον ίδιο το Ρόθκο το πόσο φθαρμένη είναι η ιδεολογία του, ενώ ο Ρόθκο από υπεροπτικός δημιουργός γίνεται αυτός που παρακινεί τον νεαρό να «σκοτώσει» το παλιό και να δημιουργήσει.

            Οι δύο ρόλοι που υποδύονται ο Φασουλής και ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος κινούνται σε έναν δραματουργικό ιστό που στηρίζεται σε μια προσωπική σύγκρουση που έχει όμως ένα ισχυρό δραματουργικό υπόβαθρο: την τέχνη. Προσπερνώντας το αρχικό παίξιμο πόζας του Φασουλή και τη χαρακτηριστική γκριμάτσα με τα γουρλωμένα μάτια που κουβαλά σε αρκετούς ρόλους ο Παπασπηλιόπουλος, οι δυο τους πετυχαίνουν έξοχες στιγμές σκηνικής συνδιαλλαγής. Αποκορύφωμα η στιγμή όπου ο νεαρός Κεν «επαναστατεί» και φέρνει το Ρόθκο αντιμέτωπο με την εμπορευματοποίηση του ταλέντου του, αφού δημιουργεί πίνακες για σάλες εστιατορίων και κάτι τέτοιο έρχεται σε αντίθεση με όλα όσα τόσο σθεναρά υποστήριζε ο δημιουργός. Ο Ρόθκο βρίσκεται καθισμένος σε μια πολυθρόνα απέναντι από των μεγάλων διαστάσεων κόκκινο πίνακα που έχει δημιουργήσει (ο Ρόθκο είχε καλλιτεχνική εμμονή με το κόκκινο χρώμα που παραπέμπει σε διαφορετικές αποχρώσεις του αίματος).

            Τα σκηνικά του Μανόλη Παντελιδάκη και οι φωτισμοί του Λευτέρη Παυλόπουλου συμβάλλουν στη δημιουργία της σκοτεινής ατμόσφαιρας που παραπέμπει στο ατελιέ του ιδιόρρυθμου εξπρεσιονιστή ζωγράφου.

Κορνήλιος Ρουσάκης

Κριτική θεάτρου: Η θεία κι εγώ του Μόρις Πάνιτς

Τα χρόνια που φύγαν…

            Ο ιδιόρρυθμος ανιψιός φτάνει με μοναδικό εφόδιο ένα βαλιτσάκι στο σπίτι της θείας του. Στο έργο του καναδού Μόρις Πάνιτς, Η θεία κι εγώ, στο επίκεντρο βρίσκεται μια «αναγκαστική» συμβίωση. Ο ανιψιός πιστεύοντας πως η θεία του πρόκειται να πεθάνει, αποφασίζει να έρθει να τη βρει —με το βλέμμα στραμμένο στα υλικά οφέλη που μπορεί να αποκομίσει μετά το θάνατό της— ενώ έχουν να συναντηθούν πάρα πολλά χρόνια. Η πρώτη τους επαφή είναι αμήχανη, η συγκατοίκηση τους προβληματική.

           Μέσα από το κείμενο ξεδιπλώνονται πτυχές από τις καθημερινές στιγμές των χαρακτήρων, ενώ έρχονται στο φως ιστορίες από το παρελθόν που δίνουν κάποια ψήγματα πληροφοριών για να συμπληρωθεί το παζλ της προσωπικότητας των χαρακτήρων. Το έργο είναι γραμμένο σε μια ιδιαίτερη φόρμα: μονόλογος του ανιψιού στα δύο τρίτα του κειμένου και περιορισμός του διαλογικού μέρους στο τελευταίο τμήμα του κειμένου.

            Στο τμήμα αυτό αναδεικνύεται και η σκηνοθετική άποψη του Πέτρου Ζούλια. Το κείμενο είναι εφοδιασμένο με μια σημαντική ανατροπή που ο Ζούλιας εκμεταλλεύεται για να αναδείξει την ιδιότυπη σχέση (;) που ενώνει τους δύο χαρακτήρες. Μια σειρά από εικόνες υψηλής αισθητικής (όπως η αποτύπωση της αλλαγής των εποχών μέσα από τις «μεταμορφώσεις» ενός δέντρου που υπάρχει στο πίσω μέρος του σκηνικού χώρου που σχεδίασε η Αναστασία Αρσένη), δίνουν μια ιδιαίτερη σκηνοθετική ματιά που απομακρύνει το έργο από την οπτική ενός χιλιοπαιγμένου οικογενειακού μελό. Η σκηνοθεσία του Ζούλια φτάνει μέχρι ένα ορισμένο σημείο, χωρίς να εξαντλεί ούτε τις δυνατότητες των ηθοποιών και την μεταξύ τους αλληλεπίδραση ούτε τις δυναμικές που φαίνεται πως κρύβει το κείμενο. Γιατί όσο κι αν φαίνεται ανυπόστατο σε μια πρώτη προσέγγιση, ένα έργο που αναφέρεται σε έναν αποξενωμένο μεσήλικα που σταματάει τα πάντα στη ζωή του για να ζήσει με μια ηλικιωμένη συγγενή του που δεν τους ενώνει τίποτα, κρύβει ένα ισχυρό πολιτικό και κοινωνικό μήνυμα σχετικά με τους ανθρώπους που θεωρούνται απόμαχοι και οδηγούνται στην απομόνωση από ένα σύστημα που πλέον δεν τους έχει ανάγκη. Αυτό στην παράσταση δεν αναδεικνύεται αρκετά. Υπάρχουν, παρόλα αυτά, όμορφα δοσμένες στιγμές (βαθιά ανθρώπινη, σχεδόν σπαρακτική η στιγμή που ο ανιψιός κάνει πρόβα για το πως θα δώσει ένα χάδι, κάτι που δεν έχει κάνει ποτέ στο παρελθόν), που δεν χρειάζεται να ενισχύονται από φορτισμένες μουσικές που φέρνουν ένα εύκολο δάκρυ, όπως γίνεται κατά κόρον στην παράσταση.

            Αξίζει κάποιος να κατέβει τα σκαλιά του «Αριστοτέλειον» για να παρακολουθήσει την ερμηνεία της Μπέτυ Βαλάση. Τι κι αν στο μεγαλύτερο μέρος της παράστασης δεν αρθρώνει λέξη; Οι μορφασμοί, οι συσπάσεις του προσώπου, η εκφραστική της δυναμική, η απόγνωση στα μάτια και η παιδικότητα (που απαιτεί σε σημεία ο ρόλος) στην κίνηση και στην έκφραση αποσπούν το βλέμμα και την προσοχή ακόμη και κατά τη διάρκεια του μονολόγου που έχει επωμιστεί ο Χρήστος Χατζηπαναγιώτης. Με ένα λόγο που ρέει ασταμάτητα και ακροβατεί ανάμεσα σε όνειρο και πραγματικότητα, ο Χατζηπαναγιώτης καταφέρνει να αποτυπώσει την επί σκηνής παρουσίαση ενός χαρακτήρα κυνικού, εριστικού και ιδιόρρυθμου. Κάποια προβλήματα άρθρωσης που επιτείνονται μέσα στον χειμαρρώδη λόγο, ίσως θα ήταν καλύτερο να φροντιστούν, καθώς χάνεται μέρος του νοήματος του λόγου.

            Πρόκειται για μια παράσταση που απευθύνεται σε ένα ευρύ κοινό, φτιαγμένη για να συγκινήσει όποιον αφεθεί σε αυτήν.

Κορνήλιος Ρουσάκης

Ο ΤΑΡΑΧΩΔΗΣ ΒΙΟΣ ΤΗΣ ΕΛΕΝΗΣ ΑΛΤΑΜΟΥΡΑ

Η Σπετσιώτισσα Ελένη Μπούκουρα Αλταμούρα είναι η πρώτη γυναίκα ζωγράφος της Μετεπαναστατικής Ελλάδας.

Η τραγική της ιστορία παραμένει άγνωστη για τους μεγάλους λογοτέχνες, ποιητές ή σκηνοθέτες. Άγνωστη ίσως και για τα φεμινιστικά μας κινήματα που συνήθως έχουν ξένα πρότυπα.
Η Ελένη Μπούκουρα δεν είναι απλά η πρώτη ελληνίδα ζωγράφος, αλλά η πρώτη γυναίκα που κατόρθωσε να μπεί στο ανδρικό άβατο της Καλλιτεχνικής Ακαδημίας της Ρώμης, και της Νεάπολης. Μπαίνει μεταμφιεσμένη σε "νεαρό Έλληνα". Αριστεύει και αποσπά τον θαυμασμό συμμαθητών και καθηγητών. Σε μία εκδήλωση για την εθνική μας γιορτή στην Ιταλία, ο "νεαρός 'Ελλην" αποκαλύπτει άθελα του την πραγματικότητα. Πάνω στον ενθουσιασμό φιλάει μία Ελληνίδα που απείγγειλε με ωραία φωνή ένα ποίημα του Ρήγα Φεραίου. Ξεσπάει σκάνδαλο και απειλείται... εμφύλια σύρραξη. Έτσι αναγκάστηκε η Ελένη Μπούκουρα να αποκαλύψει την ταυτότητα της και βέβαια ο θαυμασμός γι' αυτήν γίνεται μεγαλύτερος.

Την ερωτεύεται ο νεαρός καθηγητής της Σαβέριο Αλταμούρα και σε λίγο καιρό την παντρεύεται. Από τον γάμο αυτό γεννιώνται τρία παιδιά. Απ' αυτά ο Ιωάννης Αλταμούρας υπήρξε ο πρώτος και μεγαλύτερος θαλασσογράφος της Ελλάδας αν και έζησε μόνο 23 χρόνια.
Η τραγική μοίρα της Ελένης Μπούκουρα δεν σφραγίζεται μόνο από αυτόν τον θάνατο. Ο άντρα της, στον οποίο μένει πιστή ως τον θάνατο της, την εγκαταλείπει και φεύγει μακριά της με μιαν άλλη. Λίγο μετά τον θάνατο του πρώτου γιού της πεθαίνει και η κόρη της από φυματίωση. Παθαίνει νευρική κρίση και παραλογίζεται. Πάνω στον παροξυσμό καίει όλα της τα έργα και απομονώνεται απ' όλον τον κόσμο. Σε κάποια κρίση φτάνει στο σημείο να ξεθάψει τα παιδιά της και να τα φέρει στο σπίτι της. Ένα σπίτι που παρέμεινε στη μνήμη των Σπετσιωτών σαν "στοιχειωμένο". Αποπειράθηκε πολλές φορές ν' αυτοκτονήσει, μα έζησε ως τα βαθειά γεράματα. Τον Μάρτη του 1900 πεθαίνει στις Σπέτσες, αφήνοντας πίσω της λίγα έργα και πολύ υλικό για μια συνταρακτική τραγωδία.
Ο βασικός εμψυχωτής της Ελένης Αλταμούρα-Μπούκουρα όμως, ήταν ένας αγράμματος μα ευαίσθητος Αρβανίτης αγωνιστής του ' 21: Ο πατέρας της Γιάννης Μπούκουρας! Τα κατορθώματα του λένε οι εγκυκλοπαίδειες ήταν "παγκοσμίως γνωστά", μα αυτός ο Αρβανίτης αγωνιστής είχε καλλιτεχνική ψυχή και εκτός του ότι "δημιούργησε" την Ελένη με την πεισματική του επιμονή, έκτισε και το πρώτο θέατρο στην Αθήνα, το "θέατρο Μπούκουρα". Το γκρέμισαν κι αυτό κι απόμεινε μια πλατεία που είναι γνωστή σαν "Πλατεία Θεάτρου".

Πηγή: http://www.arvasynel.gr/texnes_b.html

Η τραγική ζωή της Ελένης Μπούκουρα - Αλταμούρα έγινε το θέμα ενός μυθιστορήματος (Ρέα Γαλανάκη, Ελένη ή ο κανένας, εκδ. Άγρα, 1998, νεότερη κυκλοφορία από τις Εκδόσεις Καστανιώτη, Αθήνα 2004) κι ενός θεατρικού έργου (Κώστας Ασημακόπουλος, Ελένη Αλταμούρα, εκδ Δωδώνη, 2005).

info: Η παράσταση που βασίζεται στο μυθιστόρημα της Ρέας Γαλανάκη ανεβαίνει στο θέατρο Άνεσις (Αθήνα), σε σκηνοθεσία Θέμη Μουμουλίδη με την Αλεξάνδρα Σακελλαροπούλου. Μέχρι 11/4.

ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟΠΩΛΕΙΟ

Το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος εγκαινιάζει έναν θεσμό, το "Κοινωνικό Θεατροπωλείο" με στόχο να στηρίξει κοινωνικά ιδρύματα της πόλης. Ηθοποιοί του κρατικού σκηνοθετούν παραστάσεις και οι θεατές που θα τις παρακολουθήσουν καλούνται να καταβάλλουν αντί εισητηρίου, τρόφιμα μακράς διάρκειας (κονσέρβες, ζυμαρικά, όσπρια κτλ).
Τα τρόφιμα θα διατεθούν στους εξής οργανισμούς και ιδρύματα: "Το χαμόγελο του παιδιού", "Ελληνικό παιδικό χωριό", "Ίδρυμα ορφανοτροφείο θηλέων Η Μέλισσα", "Παπάφειο ίδρυμα" και "Ξενώνας προστασίας αγάμων μητέρων "Το σπίτι της Μαρίας".
Το πρόγραμμα περιλαμβάνει έργα του παγκοσμίου δραματολογίου —κι έτσι δίνεται η δυνατότητα στο κοινό της πόλης να παρακολουθήσει έργα που δεν ανήκουν μόνο στο ελληνικό ρεπερτόριο που καλύπτουν σχεδόν αποκλειστικά τον προγραμματισμό του κρατικού θεάτρου— αλλά και ένα σύγχρονο ελληνικό κείμενο.
Αναλυτικά το πρόγραμμα:

• Chatroom του Έντα Γουόλς, σε σκηνοθεσία Γιώργου Ρούφα. Νέο Υπερώο θεάτρου Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών.
• Ιστορία ζωολογικού κήπου του Έντουαρντ Άλμπυ, σε σκηνοθεσία Βασίλη Σπυρόπουλου και Γιάννη Τσάτσαρη. Νέο Υπερώο του θεάτρου Ε.Μ.Σ.
• Συλλογή του Χάρολντ Πίντερ, σε σκηνοθεσία Μαρίνας Χατζηιωάννου. Νέο Υπερώο του θεάτρου Ε.Μ.Σ.
• Δίψα της Εβ. Παπούλια, σε σκηνοθεσία Εβελίνας Παπούλια. Μικρό θέατρο Μονής Λαζαριστών.


• Οι δούλες του Ζαν Ζενέ, σε σκηνοθεσία Γιώργου Σφυρίδη. Μικρό θέατρο Μονής Λαζαριστών.

ΣΚΗΝΕΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Ένα βλέμμα στην, εκτός των συνόρων, θεατρική δραστηριότητα.

  

ΛΟΝΔΙΝΟ

Η ομάδα Theatre Lab παρουσιάζει σε σκηνοθεσία Αναστασίας Ρεβή, την αισχυλική τραγωδία Ορέστεια. Το έργο παρουσιάζεται σε αγγλική μετάφραση Ted Hughes στο Riverside Studio. Πρόκειται για μια παραγωγή που συνεχίζει την ενασχόληση του θιάσου με το αρχαίο ελληνικό δράμα, καθώς είχε προηγηθεί η παρουσίαση της Αντιγόνης το 2010.

Μέχρι 24/3.

ΒΡΥΞΕΛΛΕΣ

Apocrifu. Ο Βελγο-μαροκινός χορογράφος Sidi Larbi Cherkaoui παρουσιάζει μια χορογραφία για τρεις χορευτές, μια μαριονέττα και το φωνητικό σύνολο από την Κορσική A Filetta. Η παράσταση που έχει σημειώσει διεθνή επιτυχία, παρουσιάζεται στο θέατρο La Monnaie στις Βρυξέλλες.

21,22/3.

ΒΕΡΟΛΙΝΟ

Martyrer του Marius von Mayenburg. Το τελευταίο έργο του Mayenburg ανέβηκε σε παγκόσμια πρώτη στο Schaubuhne am Lehniner Platz στις 29 Φεβρουαρίου.

Ο Benjamin αρνείται να παρακολουθήσει τα μαθήματα κολύμβησης του σχολείου του. Η μητέρα του υποπτεύεται πως έχει μπλέξει με ναρκωτικά, αλλά ο πραγματικός λόγος είναι διαφορετικός: ο Benjamin έχει αποκτήσει έντονα θρησκευτικά αισθήματα. Μελετά τη Βίβλο και τρομοκρατεί τους συμμαθητές και τους δασκάλους του για επερχόμενες καταστροφές, καλώντας τους να μετανοήσουν. Το έργο σκηνοθετήθηκε από τον συγγραφέα.

Μέχρι 25/4.

ΜΠΟΥΕΝΟΣ ΑΪΡΕΣ

Τα παιδιά κοιμούνται. Μια διασκευή του τσεχοφικού Γλάρου, που επιμελήθηκε και σκηνοθέτησε ο Daniel Veronese, παρουσιάζεται στο Teatro San Martin.

Κριτική θεάτρου: Οι Άγαμοι θύται...στο Δημόσιο

Όταν το σανίδι έγινε πίστα...

Μετά από μακρόχρονη πορεία στις μουσικές σκηνές οι Άγαμοι θύτες «κατέλαβαν» τη σκηνή του θεάτρου της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών για να παρουσιάσουν ένα θέαμα που κινείται ανάμεσα στην επιθεώρηση, το βαριετέ, το stand up comedy και το πρόγραμμα μιούζικ χωλ, χωρίς να είναι ξεκάθαρο τι από τα παραπάνω είναι.

Μια σειρά από νούμερα με τους γνώριμους ήρωες των Αγάμων, διανθισμένα από τραγούδια που ουδεμία σχέση έχουν με το νούμερο που προηγήθηκε, αποτελούν τον  βασικό κορμό της παράστασης. Αυτό ακριβώς είναι το αδύναμο σημείο ενός θεάματος που μοιάζει να «απογυμνώθηκε» από το αλκοόλ και τους ξηρούς καρπούς που το συνοδεύουν σε μια μουσική σκηνή, για να μεταφερθεί αυτούσιο στη θεατρική σκηνή. Λείπει ο άξονας που θα δώσει στο καλλιτεχνικό προϊόν μια ταυτότητα. Ζητήματα όπως οι αγροτικές επιδοτήσεις, η σύγχρονη καταναλωτική μανία, οι φορολογικές αποδείξεις, η πολιτική και κοινωνική δυσαρμονία θίγονται με έναν τρόπο επιφανειακό.

Ο Ιεροκλής Μιχαηλίδης που ηγείται της ομάδας και έχει τη σκηνοθετική και συγγραφική ευθύνη, έχει ομολογουμένως την ικανότητα να βρίσκει μια δίοδο επικοινωνίας με την πλατεία και να αναδεικνύει τα «ξαναζεσταμένα» κείμενα με τα χιλιοειπωμένα αστεία που κατακλύζουν τη σκηνή για δύο ώρες. Ποιος ο λόγος όταν η πολιτική και κοινωνική επικαιρότητα δίνει καθημερινά τροφή για σάτιρα και κριτική, να χρησιμοποιούνται νούμερα όπως ο Νονός —που υπάρχει ως πρόταση εδώ και 15 χρόνια από την εποχή της συνεργασίας του θιάσου με τον Γιώργο Νταλάρα— χωρίς να μπολιάζονται με καινούργιες δημιουργικές προτάσεις. Το σατιρικό πλαίσιο της παράστασης κινείται και σε μεγάλο βαθμό εξαντλείται σε ένα πεδίο ανεκδοτολογικό, που αν και προσφέρει γέλιο εκείνη τη στιγμή, δεν μένει στη σκέψη έπειτα από την αποχώρηση από την αίθουσα. Από τα ενδιαφέροντα σημεία το στιγμιότυπο με τις Καρυάτιδες που ερμηνεύουν η Εβελίνα Παπούλια και η Ρούλα Μανισάνου καταφέρνοντας να δημιουργήσουν ένα νήμα επικοινωνίας τόσο ανάμεσά τους όσο και με την πλατεία.

Τα νούμερα είναι διανθισμένα από πλήθος κοινότυπων χορευτικών που μπορεί να συναντήσει κάποιος σε δεκάδες αντίστοιχα θεάματα. Πόσα χορευτικά με καρέκλες, τύπου «καμπαρέ», μπορεί να αντέξει κάποιος όταν κάθε παράσταση που σέβεται τον εαυτό της (;) έχει ως πρώτη επιλογή ένα τέτοιο στιγμιότυπο; Στο μουσικό μέρος ξεχωρίζουν η Ρούλα Μανισάνου και ο Στάθης Παχίδης που διαθέτουν ερμηνευτική στόφα και αναδεικνύονται για μια ακόμη φορά ως τα δυνατά χαρτιά του θιάσου.

Κορνήλιος Ρουσάκης

Μηνολόγιο Μαρτίου

Επιλογές από τις θεατρικές πρεμιέρες του μήνα.

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

Danny’s Wake του Jim Sweeny. Η συνάντηση δύο παιδικών φίλων με αφορμή την κηδεία του τρίτου φίλου της παρέας. Οι δύο άνδρες θα θυμηθούν πράγματα από το παρελθόν και θα ξεδιπλώσουν ολόκληρη τη ζωή τους. Οι παλιές πληγές τους θα ανοίξουν και οι ανησυχίες τους θα βγουν στο φως. Το έργο είναι μια μαύρη κωμωδία (A’ βραβείο Fringe Festival Εδιμβούργου 1999) που παρουσιάζεται σε σκηνοθεσία Τάσου Αλατζά στο θέατρο Αυλαία.

Από 5/3. Παραστάσεις κάθε Δευτέρα και Τρίτη.

Η χρυσή πόλη της Δανάης Τανίδου. (σκηνοθεσία Τάσος Αγγελόπουλος) Η καινούργια παραγωγή της Πειραματικής Σκηνής της Τέχνης που αυτή τη φορά συνεργάζεται με τη θεατρική ομάδα Παπαλάνγκι. Στην παράσταση μια ομάδα αφηγητών, έχοντας σε πρώτο πλάνο προσωπικές ιστορίες γυναικών, διατρέχει τους αιώνες και ζωντανεύει στιγμές από τη διαδρομή της ισραηλιτικής κοινότητας της Θεσσαλονίκης, από την άφιξη με καράβι το 1492, ως τη μοιραία αναχώρηση με τραίνο το 1943.

Θέατρο Αμαλία

Από 15/3. Παραστάσεις κάθε Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή.

Κόκκινο του Τζον Λόγκαν. Το έργο με θέμα μια στιγμή από τη ζωή του ζωγράφου Μαρκ Ρόθκο ανεβαίνει στο θέατρο Αυλαία, σε σκηνοθεσία Σταμάτη Φασουλή, με τον ίδιο στο ρόλο του Ρόθκο και τον Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλο στο ρόλο του βοηθού-μαθητή του.

Από 15/3. Παραστάσεις Τετάρτη-Κυριακή.

Είστε όλοι σας καθάρματα του Rodrigo Garcia. (σκηνοθεσία Δαμιανός Κωνσταντινίδης) Τίτλος προκλητικός για ένα κείμενο που δεν είναι λιγότερο προκλητικό, αλλά συγχρόνως, δεν είναι μόνον αυτό: μέσα από θραύσματα γεγονότων που μεταφέρουν μια, πολύ συχνά, ωμή πραγματικότητα, μονολογικές αφηγήσεις ημερολογιακού χαρακτήρα, με μεταπηδήσεις σε χώρο και χρόνο, διάσπαρτες γενικευτικές σκέψεις και μια γλώσσα τολμηρή και ελευθεριάζουσα, αναδεικνύεται ένας ανατρεπτικός συγγραφέας, ένας αμφισβητίας με βαθιές κοινωνικές και πολιτικές ανησυχίες.

Στο θέατρο Όρα. Από 16/3. Παραστάσεις Παρασκευή-Κυριακή.

Θα φύγουμε μαζί. Ένα μικτό θέαμα με χορευτές και μουσικούς
βασισμένο στον Κήπο του Προφήτη του Khalil Gibran. Σκηνοθεσία-χορογραφία: ομάδα Sinequanon.

Από 28/3 στο μικρό θέατρο της Μονής Λαζαριστών. Παραστάσεις Τετάρτη-Κυριακή.

ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΙ…

Πανικός στα παρασκήνια του Κεν Λούντβιχ (σκηνοθεσία Στάθης Μαυρόπουλος) στο θέατρο Αμαλία. Μέχρι 8/4.

Το μόνον της ζωής του ταξίδιον του Γεωργίου Βιζυηνού (σκηνοθεσία Δήμος Αβδελιώδης) στο θέατρο Όρα. Μέχρι 10/3.

1843 του Ανδρέα Στάικου (σκηνοθεσία Δαμιανός Κωνσταντινίδης) στο θεάτρο Έξω από τα τείχη.

Ό,τι πιο πολύ ποθείς του Δημήτρη Δημητριάδη (σκηνοθεσία Νίκος Σακαλίδης) στο θέατρο Ακτίς Αελίου.

ΑΘΗΝΑ

Ψυχολογία συριανού συζύγου του Εμμανουήλ Ροϊδη (σκηνοθεσία Σοφία Καραγιάννη) στον Πάνω Χώρο του Θεάτρου του Νέου Κόσμου. Από 5/3.

Η έκτη καρυάτιδα των Αντώνη και Κωνσταντίνου Κούφαλη. (σκηνοθεσία-σκηνικό-κοστούμια Κώστας Τσόκλης). Με την Σοφία Φιλιππίδου. Στο θέατρο Άλμα, από 5/3.